Κάποτε στην Καστοριά

[στήλη]

Η ΕΛΛΑΔΑ
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ…
 
Είπα τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές να μην στοχαστώ αλλά ο πειρασμός της επικαιρότητας δεν με άφησε και μένα ανεπηρέαστο. Τα τελευταία γεγονότα όπως ο άνανδρος προπηλακισμός στο στούντιο του Αντένα, οι συνεχιζόμενες ληστείες με θύματα, η αυτοδικία των τελευταίων ημερών και άλλα πολλά που συνέβησαν (ευχόμενος να μην συμβούν χειρότερα), με παρέσυραν να στοχαστώ μήπως έτσι και εγώ συμβάλω με τις μικρές μου σκέψεις στην διαφώτιση και στο ξεκαθάρισμα του θολού τοπίου, που ταλανίζει εδώ και δεκαετίες την ελλαδική κοινωνία.

 Καταρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι καταδικάζουμε την βία, τους ξυλοδαρμούς και τους προπηλακισμούς απ’ όπου και αν προέρχονται. Το γεγονός του ξυλοδαρμού από έναν άνδρα υπ. Βουλευτή σε βάρος μίας γυναίκας υπ. Βουλευτού είναι καταδικαστέο και απαράδεκτο από πολλές απόψεις. Ο νεαρός Κασιδιάρης όσο και αν δικαιολογείται ότι προκλήθηκε λεκτικά ή έστω ακόμη και χειροδικικά από την κατά τα άλλα υπερβολική και πολλές φορές ακραία Λιάνα, δεν δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση η βίαια αντίδρασή του, τόσο απέναντι στην μία γυναίκα όσο και στην άλλη που τις πέταξε το νερό. Αυτά, για να μην μας κατηγορήσουν κάποιοι ότι, χαϊδεύουμε τα αυτιά ενός συγκεκριμένου χώρου που δεν έχει θέση στην δημοκρατία όπως ίσως και κάποιοι άλλοι ακραίοι χώροι.
Το ζητούμενο όμως, στην εμφάνιση αυτών των ακραίων φαινομένων, δεν είναι μόνο η καταδίκη η απομόνωση κλπ. αλλά οι γενεσιουργές αιτίες. Ο ελλαδικός λαός ίσως όχι στην πλειοψηφία του, έχει την τάση να αντιδρά συναισθηματικά ή συμφεροντολογικά, με ακραίες συμπεριφορές, ίσως διότι έτσι είναι το σκαρί του ή τον DNA, όσο και αν λέει ο Αλέξης: «Τι έχουν οι Σουηδοί παραπάνω από εμάς και δεν μπορούμε να του μοιάσουμε;».

Η ιστορία έχει να δείξει πάρα πολλά παραδείγματα λαών που εξέθρεψαν ακραίες και βίαιες καταστάσεις λόγω της συμπεριφοράς άλλων ιδεολογικών τους αντιπάλων. Το φαινόμενο της ‘’Χρυσής Αυγής’’ δεν ξεφύτρωσε έτσι απότομα σε μια νύχτα. Εκτράφηκε σιγά-σιγά διότι κάποιοι άλλοι φρόντισαν να το ταΐσουν με την συμπεριφορά τους ή με την αδιαφορία τους.

Λίγο η διαφθορά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, λίγο η ΄΄ασυλία ΄΄ των αριστεριστών και αναρχικών κυρίως στα Πανεπιστήμια, λίγο η λαθρομετανάστευση, λίγο οι υπερβολές κάποιων κομμάτων να καταλύουν την εύρυθμη λειτουργία μιας πόλης, λίγο οι αυθαίρετες καταλήψεις ακόμη και μνημείων όπως η Ακρόπολη, λίγο οι παρεμπόδιση του ελλιμενισμού ή απόπλου των πλείων, λίγο το κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες, λίγο το ένα, λίγο το άλλο και κυρίως η μη εφαρμογή των νόμων και η διαφθορά των πολιτικών, ήταν και είναι η ιδανική τροφή να εκτραφούν και να δημιουργηθούν σημεία και τέρατα.
 Ήρθε και σαν επιστέγασμα το ΄΄μνημόνιο΄΄ που εξελίσσεται σε μνημόσυνο και έδεσε το ΄΄γλυκό ΄΄ που δυστυχώς μεταλλάχτηκε σε πικρό δηλητήριο που πρέπει να το παίρνουμε σιγά σιγά όπως ο Ρασπούτιν για να μην μας πιάσει η μεγάλη δόση που ενδεχομένως μας ετοιμάζουν κάποιοι. Όλα αυτά ήταν και είναι το καλύτερο λίπασμα για κάποια ακραία κόμματα που από το τίποτα πήγανε στο 7% και κάποια άλλα από το 5% στο 17% και σήμερα να διεκδικούν τη πρωτιά.

Όλα αυτά είναι φαινόμενα μιας παρακμάζουσας κοινωνίας, που για κάποιους φταίει ο καπιταλισμός, για άλλους η κοινοβουλευτική δημοκρατία και για άλλους οι διεφθαρμένοι των δύο κομμάτων εξουσίας που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και πάει λέγοντας. Φυσικά αν δούμε ιστορικά οι κρίσεις δεν είναι ούτε συστημικές ούτε καπιταλιστικές ούτε κοινοβουλευτικές ή κάτι άλλο αλλά καθαρά νομοτελειακές. Στη ζωή και την φύση υπάρχουν κάποιες αρχές, τις οποίες όταν δεν τις ακολουθήσει κανείς αρχίζει η παρακμή. Αξίες όπως σεβασμός, αυτοέλεγχος, πειθαρχία, ‘’παν μέτρον άριστον’’ και άλλες παρόμοιες αξιακές πρακτικές, αν παραβλέπονται και δεν τηρούνται τότε αρχίζει οι εκφυλισμός.

Υπάρχει ένας όρος που διατυπώθηκε τα τελευταία χρόνια και λέγεται ‘‘νοητικός περιβαλλοντισμός’’. Αυτό σημαίνει ότι όπως το περιβάλλον μπορεί να μολυνθεί από τα τοξικά απόβλητα ενός εργοστασίου ή μιας ανθρώπινης δραστηριότητας, έτσι και ο νους μπορεί να μολυνθεί από τοξικές ιδέες. Γι’ αυτό ας είμαστε προσεκτικοί στο τι λέμε και πως το λέμε, διότι διαφορετικά θα έχουμε εξτρεμιστικά φαινόμενα είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά. Γι’ αυτό η ρήση των αρχαίων Ελλήνων ‘’παν μέτρον άριστον΄΄ έχει διαχρονική και νομοτελειακή ισχύ.

Σε μερικά εικοσιτετράωρα ο ελληνικός λαός καλείται να ξαναψηφίσει. Το ερώτημα που γενάτε είναι αν ψηφίσει με το θυμικό ή την λογική. Θα ψηφίσει συναισθηματικά, εκδικητικά, συμφεροντολογικά, εμπειρικά, ορθολογικά, φοβικά ή κάπως αλλιώς; Οι μετρήσεις των δημοσκόπων λένε ότι αυτή την φορά θα ψηφίσει λιγότερο εκδικητικά και περισσότερο φοβικά, εκείνα τα κόμματα που χαρακτηρίζονται συστημικά συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Γερμανοί πάντως δεν ανησυχούν αφού αργά ή γρήγορα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί, αν γίνει κυβέρνηση, να αποδεχθεί και να υπογράψει κάποιο μνημόνιο προκειμένου να αποφευχθεί μια μεγαλύτερη καταστροφή.

Αν θελήσει πάντως να ακούσει κανείς την αληθινή φωνή του λαού ή του μέσου πολίτη, δεν θα έπρεπε να κάνουμε εκλογές για να επιλέξουμε κόμμα, αλλά εκλογές για να δώσουμε συγκεκριμένες εντολές ποιοί υποχρεούνται να συγκυβερνήσουν και πως. Το τραγικό όμως της όλης υπόθεσης είναι ότι όταν κάποιοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν ενδοοικογενειακά πως θα συνεννοηθούν εξωοικογενειακά;
Πάντως μία λύση για να συνεννοηθούν οι πολιτικοί μας αναγκαστικά θα ήταν, να τους κλειδώσουμε μέσα στη βουλή και να μην τους αφήσουμε να βγουν αν δεν βγάλουν κυβέρνηση. Ή τέλος πάντων να κάνουμε κάτι που να τους αναγκάσει να βγει καπνός από την καμινάδα, διαφορετικά να πάνε όλοι στα σπίτια και να αναλάβουν άλλοι που δεν έχουν σχέση με τις ξεπερασμένες αυτές συμπεριφορές.

Επειδή όμως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και επέζησε από χειρότερες καταστάσεις, πολέμους, κρίσεις λοιμούς και καταποντισμούς, να είμαστε αισιόδοξοι ότι σύντομα θα ξεπεράσουμε και αυτή την δοκιμασία και θα βγούμε σοφότεροι και δυνατότεροι. Η επιλογή του νέου και του νεωτεριστικού μπορεί να είναι κάτι το υγιές και θετικό, αρκεί το τελικό κοινωνικό, οικονομικό και εθνικό κόστος, να μην το πληρώσουμε ακριβότερα από κάποια άλλη ποιο μετριοπαθή και ορθολογική επιλογή. Ας ελπίσουμε ότι το Άγιο Πνεύμα έστω και την ύστατη στιγμή θα φωτίσει τους πολιτικούς και τους πολίτες της πατρίδας μας να κάνουν τις σωστές και συμφέρουσες επιλογές.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 646.