Κατέβαινε τις εξωτερικές σκάλες από το διώροφο οίκημα η εικοσιτριάχρονη Κατερίνα. Φορούσε μια φούστα που κυμάτιζε σε αρμονία με τον διασκελισμό της, ένα λευκό πουλοβεράκι και μια λουλουδάτη κορδέλα στα μακριά-καστανά μαλλιά της. Ήταν αρχηγός στο “σπίτι του παιδιού”. Έτσι την αποκαλούσαν.
Σήμερα, απόγευμα Παρασκευής, η μαγείρισσα τους έκανε κρέμα κορν-φλάουερ, με φρέσκο-αγελαδινό γάλα, και η μυρωδιά της έσερνε τα παιδιά από την μύτη. Μαζεύτηκαν όλα στην τραπεζαρία και περίμεναν να τους σερβίρει τα κουπάκια τα πασπαλισμένα με την μυρωδάτη κανέλα. Μαζί τους και η Κατερίνα. Περίμενε να τελειώσουν το φαγητό τους για να τα απασχολήσει με κάποιο παιχνίδι. Μερικά απ' αυτά την ακολούθησαν στην αίθουσα παιχνιδιών για να παίξουν πινκ-πονκ και σκάκι και κάποια άλλα έμειναν στην αυλή για να βοηθήσουν τον κηπουρό τους, τον κύριο Βογιατζόπουλο, να σκαλίσει το χώμα γύρω από τις τριανταφυλλιές και να βγάλει τα ζιζάνια.
Μόνο ένα κοριτσάκι κοντοστάθηκε λίγο και πλησίασε διστακτικά την αρχηγό. Δεσποινίς, ρώτησε, μπορώ να πάω στην βιβλιοθήκη να διαβάσω; φυσικά, της απάντησε, κλείσε και την πόρτα για να μη σε ενοχλούν οι φωνές των άλλων παιδιών. Της είχε εμπιστοσύνη. Η Ουρανούλα και η φίλη της η Άρτεμις- λάτρευαν τα βιβλία και τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που κι αυτή διάβαζε τα ίδια βιβλία με τα κορίτσια. Η αρχηγός και τα παιδιά ένιωθαν μέσα τους εκείνη την ιδιαίτερη συγκίνηση που προκαλούν τα γράμματα και οι αριθμοί όταν συμπλέκονται και δίνουν νόημα και βάθος στις σκέψεις μας.
Εκεί έβρισκαν τα περιπετειώδη έργα του Ιουλίου Βερν- που σε ταξιδεύουν από την Γη στην Σελήνη κι ακόμα παραπέρα- πολλές συλλογές με διηγήματα και ποιήματα σαν αυτό του Κρυστάλλη: Από μικρό και άφαντο πουλάκι, σταυραϊτέ μου, παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια.
Επίσης διάβαζαν με ενδιαφέρον έργα του Καρκαβίτσα, του Δροσίνη, του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού: μοναστηρίσια μου ομορφιά, εδώ είμαι και κοιτάω, πρόβαλε εκεί στα κάγκελα να δεις που τραγουδάω. Και το πιο γνωστό: Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;
Σε περίοπτη θέση είχαν τοποθετημένα και τα υπέροχα διηγήματα του κοσμοκαλόγερου Παπαδιαμάντη και πολλά τεύχη της “διάπλασης των παίδων”, του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Ήταν αληθινοί θησαυροί φυλαγμένοι σε απόρθητα χάρτινα θησαυροφυλάκια. Γιατί οι γνώσεις που περιέχουν τα βιβλία δεν κλέβονται, μόνο αποκτιούνται.
Η βιβλιοθήκη αυτή, ειδικά, ήταν το ιδανικότερο μέρος για να διαβάζει κανείς απερίσπαστος, σε ήρεμο περιβάλλον και με όλα αυτά τα βιβλία στα ράφια που σου έδιναν πλήθος επιλογές. Κανένα από τα σπίτια του χωριού δεν διέθετε εκείνη την εποχή βιβλιοθήκη. Ήταν Μάης του 1965. Ελάχιστα παιδιά είχαν κάποια εγκυκλοπαίδεια. Και δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια που ιδρύθηκαν τα “σπίτια του παιδιού”. Ξεκίνησε η ίδρυσή τους το 1950 με πρωτοβουλία της Βασιλικής Πρόνοιας και με την επίβλεψη της βασίλισσας Φρειδερίκης, για να στηριχθούν λίγο περισσότερο φτωχά χωριά της Μακεδονίας μετά τον ζοφερό εμφύλιο πόλεμο. Ακόμα υπήρχαν τα σημάδια του, αφού μερικοί Κορομηλιώτες είχαν περάσει χρόνια στην εξορία, επειδή ανήκαν στην ηττημένη πλευρά, και γύρισαν καταβεβλημένοι ψυχικά και σωματικά.
Είχαν αλλάξει, όμως, οι εποχές. Τα παιδιά τώρα περνούσαν πολλές απογευματινές ώρες εκεί στο “σπίτι του παιδιού” ακόμα και τις Κυριακές. Τον Χειμώνα ήταν μια ζεστή γωνιά και το καλοκαίρι, ανάμεσα στις τριανταφυλλιές του κήπου, και κάτω από την δροσιά των δένδρων έπαιζες πολύ ευχάριστα.
Η Κατερίνα μέτρησε με τα μάτια τα παιδιά. Τα μεγαλύτερα έλειπαν. Δεν ρώτησε γιατί. Ήξερε ότι αυτή την εποχή πολλά από αυτά βοηθούσαν τους γονείς τους στις γεωργικές εργασίες. Αυτές τις μέρες μάζευαν τα κεράσια. Ενώ άλλα- λίγο πριν νυχτώσει- κατέβαζαν τα ζώα που έβοσκαν στο βουνό. Αυτό ήταν και το μεγάλο παράπονο του δασκάλου τους στο σχολείο, όπως της είχε εκμυστηρευτεί. Αρκετά παιδιά που αγαπούσαν τα γράμματα δεν τα έστελναν οι γονείς τους στο γυμνάσιο γιατί χρειάζονταν εργατικά χέρια στα χωράφια. Είχε φτάσει στο σημείο να υποσχεθεί στον πατέρα του Χρίστου, που ήταν σημαιοφόρος, ότι θα πήγαινε ο ίδιος να τον βοηθά στις δουλειές του, αρκεί να τον έστελνε στο γυμνάσιο. Και στο τέλος το πέτυχε. Και για το παιδί αυτό άνοιξε ένας καινούργιος, ελπιδοφόρος δρόμος που το πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Σκοπό είχε ο προικισμένος αυτός δάσκαλος, ο Μπάγγος ο Τάκης, να πείσει τα παιδιά και τους γονείς ότι η πνευματική εργασία ανοίγει καινούργιους κόσμους στο μυαλό και στα μάτια των ανθρώπων.
Είχαν την τύχη αυτή την εποχή να έχουν και έναν σπουδαίο παπά, τον πατέρα Βασίλη. Ήταν λογικός και μειλίχιος χωρίς απαγορεύσεις και φοβέρες για την τελεσίδικη ημέρα της κρίσεως που τους περίμενε όλους. Δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον προηγούμενο που ήταν πολύ αυστηρός κι απλησίαστος. Βοηθούσε τους πιο φτωχούς ανθρώπους και προσπαθούσε, πάντα με το καλό, να συνετίσει αυτούς που δεν συμπεριφέρονταν σωστά. Ήταν ένα είδος προνοιακής τράπεζας, κάποιες γυναίκες του έδιναν χρήματα που έπαιρναν από την πώληση προϊόντων τους και ύστερα ο παπάς τους τα επέστρεφε λίγα-λίγα για να μην τα φάει ο άντρας τους στο πιοτό.
Οι κάτοικοι του χωριού ήταν στην πλειονότητά τους πόντιοι που είχαν έρθει στον ελλαδικό χώρο πρόσφυγες από τις χιλιόχρονες πατρίδες τους στην Μικρά Ασία, Σαμψούντα- Κερασούντα- Τραπεζούντα το 1922. Όσοι κατόρθωσαν, βέβαια, και έφτασαν σώοι μετά τον βίαιο ξεριζωμό τους. Αρκετοί αγνοούνταν για πολλά χρόνια και μάταια τους είχε αναζητήσει ο Ερυθρός Σταυρός.
Μέσα στα χρόνια που έζησαν, όμως, σ' αυτό το εύφορο κομμάτι της Μακεδονικής γης, είχαν γίνει νοικοκυραίοι, με τα ζώα τους, με τα σπαρτά τους, με τους λαχανόκηπους. Είχαν και θέληση και εξυπνάδα. Μελέτησαν καλά τον παραγωγικό κύκλο της φύσης και τον υπηρετούσαν κατά γράμμα. Τον χειμώνα άφηναν τη γη να αναπαυθεί, την άνοιξη την καλλιεργούσαν και το καλοκαίρι και το φθινόπωρο έδρεπαν τους καρπούς της.
- συνεχίζεται -
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8 Σεπτεμβρίου 2022, αρ. φύλλου 1139.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.