Ηρέμησε σιγά-σιγά, της έφυγε η υπερένταση, και μπήκε ξανά στο πρόγραμμά της. Ετοίμαζαν και μια εκδρομούλα με λίγη πεζοπορία στις πηγές του Αλιάκμονα, λίγο παραέξω από το χωριό, και σε ένα ερειπωμένο μοναστήρι στους πρόποδες του βουνού με υπέροχη θέα σε όλη την περιοχή. Είχαν περάσει ήδη πέντε μήνες που είχε διοριστεί στο “σπίτι του παιδιού”, καιρός ήταν να εξερευνήσει και την γύρω περιοχή.
Απαραίτητα συνοδευτικά ήταν το ζυμωτό- φρέσκο ψωμί, οι ελιές, το τυρί, η πατατοσαλάτα, τα πισία, οι τυρόπιτες, οι χορτόπιτες, λάχανο τουρσί και χαμψία (παστές σαρδέλες). Για επιδόρπιο πήραν ένα καλάθι κεράσια. Νερό δροσερό θα έπαιρναν κατευθείαν από τις πηγές.
Ήταν Κυριακή πρωί- γύρω στις δέκα- η ατμόσφαιρα έλαμπε διηθημένη από το φως του ήλιου, βγήκαν με χαρούμενη διάθεση από το χωριό και πήραν την ανηφορίτσα προς τις πηγές. Η παρέα ήταν μεγάλη. Αγόρια, κορίτσια, ο παπάς με την παπαδιά και τα δύο κοριτσάκια του- την Λόλα και την Θοδωρούλα- ο δάσκαλος με την γυναίκα του, την κυρία Πόπη, και αρκετοί από τους χωριανούς που είχαν βάλει σε μία τάξη τις δουλειές τους. Η Κατερίνα είχε μαζί της όλο το προσωπικό από το “σπίτι του παιδιού”, μόνο η μαγείρισσα έμεινε πίσω. Φυσικά, ήταν κι ο Ανέστης παρέα με τους φίλους του. Κάπου ανάμεσα βάδιζε κι ένας γκρίζος γαϊδουράκος φορτωμένος με τα τρόφιμα και τα στρωσίδια που πήραν μαζί τους. Τα παιδιά χοροπηδούσαν ανεβαίνοντας, οι μεγαλύτεροι ήταν λίγο πιο αργοί και η κυρία Πόπη-- όμορφη σαν την Γκρέτα Γκάρμπο- όλο και στηριζόταν με κάποιο νάζι στο μπράτσο του συζύγου της. Είχε φορέσει η αθεόφοβη στενή φούστα και παπούτσια με τακουνάκι που δεν της επέτρεπαν να βαδίζει και πολύ άνετα. Εξ' άλλου εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν αθλητικά παπούτσια σαν αυτά που φοράμε σήμερα, εν έτει 2022, μικροί μεγάλοι- ακόμα και στους γάμους. Ευτυχώς για τα πόδια τους, οι περισσότεροι διέθεταν μόνο πολυφορεμένα παπούτσια που είχαν μαλακώσει με τον καιρό.
Πλησίασαν τις πηγές. Το νερό έβγαινε αναβράζον από το έδαφος. Γύρω του σχηματιζόταν μια μικρή λιμνούλα, διάφανη, με τα νερά της σαν κιτρινωπά κρύσταλλα, γιατί το έδαφος από κάτω είχε μια υποκίτρινη χροιά, και κατόπιν γινόταν ποταμάκι. Γέμισαν τα μπουκάλια που είχαν μαζί τους και το γεύτηκαν με επιφωνήματα χαράς. Ήταν πολύ δροσερό και εύγευστο. Όλα τα παιδιά έβγαλαν τα παπούτσια τους και μπήκαν στα νερά της λιμνούλας χοροπηδώντας. Τα περισσότερα, όμως, βγήκαν αμέσως έξω γιατί τα νερά ήταν πολύ κρύα. Έβγαιναν από βαθύτερα στρώματα. Το περιβάλλον γύρω ήταν βραχώδες και επιβλητικό με γκρίζα χρώματα, η φύση εδώ έδειχνε έναν άλλον εαυτό της.
Στάθηκαν για λίγο ακίνητοι για να βγουν φωτογραφίες- με τις παλιές εκείνες και δύσχρηστες φωτογραφικές μηχανές. Όλοι χαμογελούσαν, ακόμα και η Ουρανούλα. Δεν της άρεσε να βγαίνει φωτογραφίες, γι' αυτό απεικονιζόταν συνήθως μουτρωμένη, νόμιζε ότι της κλέβουν τις στιγμές της. Tην αποσπούσαν από τον δικό της κόσμο που φέτος, για πρώτη χρονιά, ένιωσε καθαρά ότι ήταν μόνο δικός της και διαφορετικός από των άλλων ανθρώπων.
Σε μισή ώρα έφτασαν στο μοναστήρι. Ήταν φτιαγμένο από χωμάτινα τούβλα (πλιθιά) και οι περισσότεροι τοίχοι μισογκρεμισμένοι. Λίγες πλάκες είχαν απομείνει στο έδαφος, μπροστά από το ιερό της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου που ήταν κάποτε χτισμένη μέσα στο μοναστήρι. Ένα ευλαβικό χέρι είχε τοποθετήσει ένα μανουάλι σε μιαν άκρη, δίπλα σε μια παλιά εικόνα του αγίου, για να ανάβουν οι περαστικοί το κερί τους. Αν και ήταν όλα χαλάσματα κρατούσαν μέσα τους την ουσία της ύπαρξης τους, ήταν ένας τόπος που οι χριστιανοί τον ένιωθαν ιερό. Για τα παιδιά ήταν ακόμα μια ευκαιρία να παίξουν κυνηγητό και κρυφτό. Πήγαν ύστερα όλοι σε ένα πλάτωμα, κάτω από το μοναστήρι, όπου υπήρχαν και τρεις φουντωτές βελανιδιές. Ξεφόρτωσαν τα στρωσίδια τους, τα τοποθέτησαν στο έδαφος το ένα δίπλα στο άλλο κι από πάνω τα τραπεζομάντιλα και τα τρόφιμα που είχαν φέρει μαζί τους. Η έκπληξη ήταν ένα μπουκάλι τσίπουρο που το είχε κρύψει ο γηραιότερος της παρέας, ο κύριος Γιώργος- ο μερακλής στο σακάκι του. Τον γάιδαρο τον έδεσαν στον κορμό μια βελανιδιάς και έβοσκε το χορτάρι, μέχρι εκεί που έφτανε το σχοινί του.
Στο τέλος κάθισαν όλοι γύρω-γύρω. Τσιμπολογούσαν λίγο από όλα και ένα τραντζιστοράκι τους κρατούσε συντροφιά με τις μελωδίες του. Τις πίτες τις μοίρασαν πρώτα στα παιδιά που δεν είχαν, έτσι κι αλλιώς, κάτσιμο.
Η Κατερίνα άναψε το κεράκι της και ύστερα έκανε τον γύρο του μοναστηριού. Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ανέστη.
Την κοίταξε λυπημένος, δεν ήθελα να σε τρομάξω τις προάλλες της είπε, αλλά δεν ήξερα τί να σου πω με λόγια.
Καλά-καλά! Τον διέκοψε και συνέχισε με γρήγορο βήμα το γύρο της.
Ύστερα πήγε και κάθισε απέναντί του, δίπλα στην φίλη της την Λένα, και τον περιεργαζόταν με κλεφτές ματιές όταν λίγο αργότερα σηκώθηκε να παίξει μπάλα με τους άλλους νεαρούς. Δεν ήταν άσχημος, ήταν αρκετά πιο ψηλός από κείνη με μακριά χέρια και πόδια που τα κινούσε κάπως άρρυθμα, σα να ντρεπόταν ή σαν να μη υπάκουαν στην θέλησή του. Είχε, όμως, ωραίο γέλιο, ξέγνοιαστο. Τον κοιτούσε και σκεφτόταν ότι δεν μοιάζει με δράκο του παραμυθιού, θα μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση. Αλλά δεν είναι δυνατόν να τα βάλεις όλα σε μια σειρά! Ξαφνικά της ήρθε η μπάλα στο κεφάλι και ύστερα έπεσε στο πιάτο με τα χαμψία. Όλοι γέλασαν, μόνο αυτή πονούσε και τα δάκρυα στα μάτια της νόμιζαν ότι είναι από γέλια και χαρά. Κι απρόσμενα παρουσιάστηκε μπροστά της ο Ανέστης κρατώντας το καλάθι με τα κεράσια.
Πάρε λίγα της είπε, τα δικαιούσαι μετά από τέτοια κεφαλιά! Κατάλαβε ότι το αίμα ανέβαινε στο πρόσωπό της, αλλά άπλωσε το χέρι και πήρε μερικά. Κι αυτός κερνούσε και τους άλλους γύρω. Ύστερα πιάσανε το τραγούδι: το γελεκάκι που φορείς, την συννεφιασμένη Κυριακή και το αστείο ποντιακό τραγούδι, η Βαρβάρα πως κ' αντρίζ', αείκον έμμορφον κορίτσ' (η Βαρβάρα πως και δεν γαμπρίζει, τέτοιο όμορφο κορίτσι). Και η συνάθροιση έληξε με γέλια και αστεία.
Με την δύση του ήλιου έκοψαν δρόμο και κατέβαιναν σιγά- σιγά προς το χωριό. Πρώτος ο παπά-Βασίλης με την κορούλα του αγκαλιά και το ράσο του να ανεμίζει στο απογευματινό αεράκι άνοιγε τον δρόμο ευθυτενής και επιβλητικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.