ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Το ξεφτέρι

ΟΔΟΣ 20.7.2023 | 1184

Ήταν για πρώτη φορά το είδα να στέκει ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά του πελώριου δέντρου, δεν είχα ιδέα τι πουλί ήταν. Εντύπωση, πάντως, μου έκανε το έντονο ξανθωπό χρώμα στο φτέρωμα της ουράς του, αν και πολύ θα ήθελα να το αντικρίσω σε ώρα πτήσης. Αυτό, όμως, εκεί. Είχε καρφώσει το βλέμμα του επάνω μου και δεν έλεγε να μετακινηθεί ούτε ένα εκατοστό από τη θέση του. Βλέμμα τόσο έντονο, τόσο αυθάδικο θα έλεγα, που καρφώθηκα κι εγώ με τη σειρά μου στο σημείο όπου στεκόμουν και δεν κουνιόμουν καθόλου. Τόσο ερευνητική η ματιά του, τόσο έντονο κίτρινο ο αμφιβληστροειδής και μαύρη, κατάμαυρη η ίριδα! Είναι η χρωματική αντίθεση ή η έντονη προσωπικότητα του πουλιού που μ’ έχει μαγνητίσει σε τέτοιο βαθμό; Το βλέπω, με βλέπει, και απορώ: τι είναι αυτό που του προκαλεί τόση εντύπωση επάνω μου; Γιατί, δεν μπορεί, κάτι θα έχω για να με κοιτάζει έτσι..

Μόνο που δεν κοίταζε εμένα. Ακριβώς πίσω μου υπήρχε μία περίφραξη από αειθαλείς θάμνους και κει, κρυμμένο στο πυκνό τους φύλλωμα, είχε κουρνιάσει τρομαγμένο ένα μικρό-μικρό πουλάκι με ανοιχτόχρωμο φτέρωμα. Σπουργίτης; Κοτσύφι; Ιδέα δεν είχα για το βασίλειο των πουλιών και, άλλωστε, ούτε που είχα προσέξει ή ακούσει τον παραμικρό θόρυβο πίσω μου. Μέχρι τη στιγμή που είδα, ή μάλλον ένιωσα, τον ξανθό, φτερωτό, επίμονο παρατηρητή μου να με προσπερνά, σωστή βολίδα, και σε χρόνο αστραπή άκουσα ένα ξεψυχισμένο «κου…», από τον φράχτη. Γέμισε ο τόπος λευκά πούπουλα και το αυθάδικο αρπακτικό χάθηκε στο πυκνό φύλλωμα του φράχτη!

Ξεφτέρι, λέει η Βικιπαίδεια, στην οποία κατέφυγα για να βρω το είδος του πουλιού που με είχε καθηλώσει με το βλέμμα του. Accipiter nisus, το επιστημονικό του όνομα. Μη γνήσιο γεράκι. Δεινός κυνηγός όλων των πουλιών που είναι μικρότερα απ’ αυτό. Επιδέξιος «πιλότος». Πετάει χαμηλά και πιάνει τα πουλιά στον αέρα με τα ιδιαίτερα μακριά του νύχια. Ξεφτέρι, λοιπόν, ο επίμονος παρατηρητής. Στην ετυμολογία βρίσκω: σύνθετη λέξη από το οξύς και πτερόν. Με οξείες πτέρυγες, δηλαδή.

Και το θύμα; Μια φουκαριάρα δεκαοχτούρα, μια Streptopelia dekaokto, διαβάζω, κρίνοντας από τα ανοιχτόγκριζα, σχεδόν λευκά πούπουλα που άφησε πίσω του ο επιδρομέας. Που από τον ήχο που βγάζει, ένα μονότονο «κου-ΚΟΥΟΥ-κου» πήρε το όνομά της. Δεν ξέρω αν πρέπει τώρα να λυπηθώ τη φουκαριάρα τη δεκαοχτούρα –γι’ αυτό και κείνο το απελπισμένο «κου»– ή να θαυμάσω το πανέξυπνο ξεφτέρι, που με τόση μαεστρία εξασφάλισε το δείπνο του.

Σίγουρα, πάντως, έμαθα γιατί αποκαλούμε ξεφτέρι όποιον επιτυγχάνει, με οξύ πνεύμα, τον στόχο του. Ακόμη κι αυτούς, που με τόση επιμέλεια και επιμονή, φωτογραφίζουν τα ξεφτέρια...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Ιουλίου 2023, αρ. φύλλου 1184.