ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Οι τριανταφυλλιές

 

ΟΔΟΣ 13.7.20223 | 1183

Παραταγμένες στη σειρά, γέμιζαν τον τόπ

 με τα μυρωδάτα τους ροζ τριαντάφυλλα. 

Ένα τόσο δα στενόμακρο κομμάτι γης πάνω σε λιθόκτιστο πεζούλι, στην άκρη της πόλης. Πλάτος; Ούτε μέτρο θα έλεγα. Σε μάκρος, πάντως, κάλυπτε όλη την πρόσοψη του σπιτιού· που σημαίνει γύρω στα είκοσι μέτρα. Το σπίτι αρκετά πιο ψηλά, κτισμένο πάνω σε βράχια και με μια ευρύχωρη, φωτεινή βεράντα μπρος του. Μια πέτρινη, απότομη σκάλα σε οδηγούσε στη βεράντα αυτή και την είσοδο της οικίας. Όταν ο καιρός ήταν καλός και ο ήλιος ζέσταινε τις πλάκες, λιάζονταν εκεί οι ηλικιωμένοι ένοικοι και χαιρετούσαν ευγενικά τους διαβάτες. Την άνοιξη όμως, εκείνες που έκλεβαν την παράσταση, ήταν οι ροζ τριανταφυλλιές στο στενό πεζούλι. Παραταγμένες στη σειρά, γέμιζαν τον τόπο με τα μυρωδάτα τους ροζ τριαντάφυλλα. Πόσες; Δεκαπέντε; Είκοσι; Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να τις μετρήσω. Περνούσα ωστόσο, πάντοτε κολλητά δίπλα στο πεζούλι και άφηνα την ευωδιά τους να γεμίσει τα ρουθούνια μου, το ζεστό, φωτεινό τους χρώμα να γαληνέψει την όρασή μου. Σε πλήρη αντίθεση αυτές με το γκριζοπράσινο της πέτρας πάνω στην οποία στηριζόταν το χώμα που τις έτρεφε, ακόμη περισσότερο με το εκτυφλωτικά ανοιχτό γκρίζο χρώμα του πελώριου βράχου πίσω τους, ο οποίος λειτουργούσε σαν φόντο υπαίθριου φωτογράφου του παλιού καιρού. Ίσως ακριβώς αυτές οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις να χάριζαν τόση γοητεία στις τριανταφυλλιές. Όταν τύχαινε να περνώ μόνη και να μη βλέπω κανέναν να πλησιάζει στο σημείο, όταν οι νοικοκύρηδες δεν κάθονταν στη βεράντα, γυρόφερνα δυο τρεις φορές τα εικοσαριά αυτά μέτρα και ρουφούσα άπληστα χρώμα και ευωδιά των τριαντάφυλλων. Πίσω τους έβγαιναν μερικά αγριολούλουδα· κολλητά αυτά στα βράχια, προσπαθούσαν να χώσουν τα κεφαλάκια τους ανάμεσα στα αγκαθωτά κλωναράκια των τριανταφυλλιών. Σκεφτόμουν πως οι νοικοκύρηδες θα έπρεπε κανονικά να τα ξερίζωναν, να άφηναν τους πυκνοφυτεμένους αρωματικούς θάμνους να αναπνέουν ελεύθερα. Φαίνεται, ωστόσο, ότι δεν τους ενοχλούσαν καθόλου. Ούτε τα άνθη τα περιποιούνταν ιδιαίτερα. Να καθαρίζουν τα μαραμένα πια πέταλα, να αραιώνουν τα κλωναράκια από την πληθώρα των μπουμπουκιών ώστε να βελτιώνεται η ποιότητα του άνθους. Ήταν, μην το ξεχνούμε, και οι δύο σε προχωρημένη ηλικία· ίσως να μην είχαν την αντοχή και την όρεξη για κηπουρικές εργασίες. 

Πάλι για τον περίπατό μου είχα ξεκινήσει. Η μέρα φωτεινή, ένα δροσερό αεράκι θώπευε το πρόσωπό μου και ήμουν όλο χαρά στη σκέψη πως τα τριαντάφυλλα με το φύσημα του ανέμου θα σκόρπιζαν το μεθυστικό τους άρωμα σε όλη τη γύρω περιοχή και δεν θα ήταν ανάγκη να κλωθογυρίζω μπρος πίσω για να απολαύσω την ευωδιά τους. Καθώς πλησίαζα, είδα κόσμο σταματημένο μπροστά στην λουλουδιασμένη αυλή. Ανησύχησα. Κάτι θα έπαθε ένας από τους ενοίκους, σκέφτηκα. Όταν όμως έφτασα σχεδόν στον ανθόκηπο, έπαθα σοκ: άδειος ο τόπος, ξεριζωμένα όλα τα φυτά. Αναστατωμένη, ρώτησα να μάθω τι ακριβώς είχε συμβεί, ποιος κατέστρεψε τις τριανταφυλλιές και γιατί. Απίστευτη η εξήγηση που μου δόθηκε: τα αγριόχορτα που είχαν φυτρώσει πίσω από τους θάμνους, ήταν φυτά οπίου. Η ιδέα, του εγγονού των ηλικιωμένων, μπλεγμένου εδώ και χρόνια με ναρκωτικά. Οι γέροι χαίρονταν που τους επισκεπτόταν τόσο συχνά και πότιζε τα τριαντάφυλλα… Τους τρέχουν τώρα στην αστυνομία και στην Εισαγγελία. 

Αναστατώθηκα. Λυπούμαι πολύ για τα γερόντια. Λυπήθηκα βαθιά για τις μοσχομυριστές, ροζ τριανταφυλλιές. Οπωσδήποτε θα αλλάξω κατεύθυνση στους περιπάτους μου. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13 Ιουλίου 2023, αρ. φύλλου 1183.