ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αξιότιμε κύριε Μπαϊρακτάρη,

Θα ‘θελα να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στην ΟΔΟ με αφορμή το προτελευταίο της φύλλο (429). Αυτά τα συγχαρητήρια είναι πολλά και αφορούν:

-Την πρωτοβουλία του νεοσύστατου, αλλά πολλά υποσχόμενου συλλόγου «Σπασμένο Ρόδι» που μας σηκώνει από τον καναπέ και την καθημερινή βολή μας και μας κάνει ενεργούς πολίτες, ακτιβιστές μιας πόλης που χρειάζεται πολύ ακτιβισμό για να μπορέσει ν’ απογειωθεί από κει που κάποιοι βολεύονται να την κρατούν γειωμένη. Η πρωτοβουλία αυτή ζωντάνεψε μέσα μου τον έξοχο στίχο του ποιητή: «Το ρόδι που έσπασε ήταν γεμάτο αστέρια». Με τη διαφορά πως το καστοριανό ρόδι έσπασε κι είναι γεμάτο ελπίδες.

-Συγχαρητήρια στον κ. Καραγιάννη, που θέτει το θέμα της μειωτικής για μας τις γυναίκες ποσόστωσης. Το θέμα δεν αφορά μονάχα το συγκεκριμένο κομματικό χώρο, είναι, δυστυχώς, γενικότερο. Το ζούμε εμείς οι γυναίκες κάθε φορά που πλησιάζουν οι εκλογές της Τ.Α., οπότε οι υποψήφιοι αρχηγοί συνδυασμών βασανίζονται για να βρουν τις γυναίκες που απαιτούνται για να τους επιτραπεί η κάθοδος στις εκλογές και, στη συνέχεια, ασκούν πιέσεις- συχνά ασφυκτικές- σε γυναίκες για να δεχτούν να είναι υποψήφιες, μολονότι οι ίδιες δεν ενδιαφέρονται καθόλου πολλές φορές. Πρόκειται, λοιπόν, για ρύθμιση που ξεκίνησε για να ανυψώσει τη γυναίκα, με τέτοιους εξαναγκασμούς όμως ανύψωση και εξύψωση δε γίνεται, το αντίθετο μάλιστα. Κι εμείς οι γυναίκες με τη σιωπή μας (με τη σιωπή των φορέων και των συλλογικών οργάνων που μας εκπροσωπούν) ανεχόμαστε την εντελώς απαράδεκτη σε βάρος μας κατάσταση και την εγκρίνουμε. Σαν να μην έχουμε καταλάβει ακόμα περί τίνος πρόκειται.

-Συγχαρητήρια, επίσης, στην ΟΔΟ, που πάει κόντρα σε ό,τι ισχύει στη δημοσιογραφία (;) σήμερα, όπου ασχολούνται όλοι μαζί μ’ ένα θέμα της επικαιρότητας κι έπειτα το εγκαταλείπουν ξαφνικά, σαν ποτέ να μην υπήρξε. Το οπισθόφυλλο του περασμένου φύλλου, με το πλήρως μεταμορφωμένο σε σύγχρονη γειτονιά βυζαντινό τείχος, μας προσγείωσε σε μιαν από τις εντελώς ανεπιθύμητες πλευρές της σημερινής πραγματικότητας στην Καστοριά, όπου οποιοσδήποτε μπορεί να εξαφανίζει τείχη, τοιχογραφίες, αρχοντικά, βυζαντινές εικόνες, κώδικες κι ό,τι άλλο ιστορικό, χωρίς καμιά πιθανότητα να εντοπιστεί ή να συλληφθεί ή να τιμωρηθεί έστω παραδειγματικά. Τελειώνοντας το διάβασμα της εφημερίδας, έμεινα με την υπέροχη εικόνα που περιέχεται στο άρθρο της κ. Ε. Παπανικολάου, όπου ο Εγγονόπουλος ψάχνει τον χαμένο για πολλή ώρα Πικιώνη και τον βρίσκει σε μια σκοτεινή γωνιά ενός ερειπωμένου αρχοντικού της Καστοριάς (ποιος ξέρει τίνος, ποιος ξέρει τι απέγινε) να κλαίει. Αναρωτιέμαι τι θα έκανε ένας Πικιώνης αν επισκεπτόταν ή αν ζούσε στην Καστοριά σήμερα, όπου, ενώ όλοι επί γης έχουν καταλάβει πια το χρέος τους να προστατεύουν τα μνημεία που τους κληροδότησαν οι πρόγονοί τους, εμείς, οι κατά τ’ άλλα περήφανοι για την πόλη μας Καστοριανοί, συνεχίζουμε απτόητοι να καίμε, να φυγαδεύουμε, να εξαφανίζουμε θησαυρούς που, όπως φαίνεται, καθόλου δε μας αξίζουν…

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

.