Ένας τρόπος θα ήταν η σημειολογία πάνω σε τρεις ομόκεντρους κύκλους όλων των πρωτευόντων και δευτερευόντων συνιστωσών που διαμόρφωσαν την κοινωνία μας.
-Ο πρώτος κύκλος από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα.
-Ο δεύτερος κύκλος είναι η επταετία της χούντας.
-Ο τρίτος κύκλος η μεταπολίτευση από το 1974 μέχρι σήμερα.
Οι συνιστώσες πολλές: η οικονομία, η πολιτική… Πολλά άλλαξα από τότε και άλλα έμειναν το ίδιο, αρνητικά και αναντίστοιχα της νέας εποχής.
Η δεξιά με την κλασσική έννοια της «λαϊκής δεξιάς», διεμβολίστηκε πολύ γρήγορα από μία νεοφιλελεύθερη αντίληψη που αφορούσε είτε μία άναρχη αγορά, είτε μία συρρίκνωση και της τελευταίας ελπίδα για περισσότερο κοινωνικό κράτος. Οι ακραίες μορφές νεοδεξιών αντιλήψεων που φλέρταραν με μία χιτλερικού τύπου δομή της κοινωνίας μας εκφράστηκαν πάντα στο πλαίσιο της παραδοσιακής δεξιάς.
Πρόσωπα που στάθηκαν στο πλευρό της χούντας φανερά, δεν είχαν καμμία αντίρρηση συνείδησης να οργανωθούν στην Νέα Δημοκρατία, λες και όλα αυτά είναι ίδια και απαράλλαχτα. Μας ταιριάζει κάμποσο πως είμαστε ένας νομός δεξιός χωρίς δεξιούς.
Εδώ η έννοια της δεξιάς σχεδόν ταυτίζεται με την νομιμοφροσύνη και με μία κακώς νοούμενη εθνικοφροσύνη. Επιπλέον η οικογενειακή παράδοση δύσκολα ανατρέπεται στις περισσότερες οικογένειες. Ο εμφύλιος άφησε βαθιά σημάδια που ακόμη και σήμερα αιμορραγούν.
Η σύγκρουση εδώ ήταν πολύ πιο πολύπλοκη από μία έστω και μέχρις εσχάτων σύγκρουση αριστεράς-δεξιάς. Δεν είχε μόνο ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά. Πολλοί από τους «νικητές» του εμφυλίου πλαισιώνουν αργότερα τους πραξικοπηματίες και αναρριχώνται κοινωνικά. Ακόμη και στην μεταπολίτευση ενσωματώνονται στην Νέα Δημοκρατία και νομιμοποιούν τις πολιτικές τους επιλογές μέσα από ένα δημοκρατικό αστικό κόμμα και η πρόσβαση στον λαό είναι πολύ πιο εύκολη.
Από την άλλη μεριά, η αριστερά, κομμουνιστική ή μη, ζούσε το δικό της δράμα. Διαστάσεις, κυνηγητό, μία ιδεολογία που κατάντησε ιδεοληψία και ουτοπισμός ανθρώπων που χάθηκαν μέσα στην ανημποριά που τους προκάλεσε το ανελέητο κυνηγητό των νικητών μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Προτού πέντε ή έξι δεκαετίες οι γραμμές ήταν πολύ καθαρές, τουλάχιστον στην πολιτική τους διάσταση, στην ιδεολογική τους χροιά και στην οργάνωση μέσα από ταξικού χαρακτήρα κομμάτων. Σήμερα όλα έχουν αμβλυνθεί μέσα από τα νέα δεδομένα που ξεπέρασαν και υπερκάλυψαν την λειτουργία των κρατών, αγγίζοντας σχεδόν την δυνατότητα να μιλάμε για ένα παγκόσμιο χωριό. Η αγορά κινείται σε μία τέτοια κατεύθυνση με ιλιγγιώδη ταχύτητα μένει να δούμε ποια θα είναι η αντίδραση των κρατών σε σχέση με την ίδια τους πολιτιστική, πολιτισμική, γλωσσική υπόσταση, με την παράδοσή τους.
Και εμείς στην μικρή μας πόλη, στο μικρό μας νομό, ήδη νοιώθουμε το άγγιγμα του καινούργιου πολιτισμού και δεν κάνουμε τίποτα. Παραδομένοι στην γενική αφασία μας ότι κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν, ότι έτσι ή αλλιώς εμείς θα ακολουθούμε, ότι είμαστε ανήμποροι για οτιδήποτε, βολεύουμε μάλλον την συνείδησή μας και νομιμοποιούμε την απραξία μας μέσα από μία ηθικοποίηση των καλών παιδιών που δεν επαναστατούν, δεν αντιστέκονται.
Και συνεχίζουμε να βγάζουμε νομάρχη και δήμαρχο με ποσοστό 60%. Να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με παρεΐστικη αντίληψη, ή και συνωμοτική διάθεση, μπερδεύοντας τα συμφέροντά μας με τον εγωϊσμό και την άγνοια.
2008 και το μόνο που άλλαξε στον μισό αιώνα που πέρασε είναι πως απάλυναν κάπως οι πληγές του εμφυλίου και η Καστοριά είχε την ευκαιρία να αναπτυχθεί μέσα από μία αλλιώτικη αντίληψη, μια και η δημοτική αρχή για κάμποσες τετραετίες απέδειξε πως μπορεί να υπάρξει και σύνθεση ιδεών και προοπτική για ανάπτυξη όταν έχουμε σχεδιασμό, πρόθεση, συνεργασία και όραμα.
Ποιες είναι λοιπόν οι ελπίδες μας σήμερα;
Νομίζω μόνο μία: Να κατανοήσουμε αυτό που έρχεται. Το καινούργιο.
Θέλει ανοιχτό μυαλό και σύνεση. Μπορεί οι ουτοπίες της αριστεράς να έχουν πια πεθάνει, όμως είμαστε υποχρεωμένοι να φωνάξουμε ζήτω η αριστερά, γιατί δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο πιο ανθρωποκεντρικό, ουμανιστικό. Πρέπει να φτιάξουμε το καινούργιο της όραμα.
Μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να πνέει τα λοίσθια, όμως μας έδειξε κάτι, ότι στον υπαρκτό σοσιαλισμό αγνοήθηκε τελείως το ιδιωτικό έναντι του συλλογικού και αυτό ήταν τεράστιο λάθος.
Ξέρω πως αυτή η γωνιά της γης είναι πολύ μικρή για να παράγει και να δίνει στην οικουμένη ιδέες και τρόπους ζωής. Έχουμε όμως υποχρέωση να συμμετέχουμε στην νέα εποχή. Το χρωστάμε στις γενιές που έρχονται. Πρέπει να αμβλύνουμε τις γωνίες όσο μπορούμε, να χαράξουμε τους καινούργιους δρόμους για να τους φαρδύνουν και να τους περπατήσουν αυτοί. Δεν μπορούμε με παλιά εισιτήρια να πάρουμε το τραίνο που έρχεται.
Θα έλθει ο «Β’ Καποδιστρίας» θα έρθει η Περιφέρεια θα αλλάξουν όλα.
Η περιφερειακή ανάπτυξη θέλει τεχνογνωσία, ενημέρωση, πρόβλεψη και πολιτικό όραμα. Προπάντων όραμα.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε την πολιτική να πεθάνει, όσοι απαξιώνουν τα πάντα πρέπει να προτείνουν κάτι, αλλιώς ας σταματήσουν.
Όλοι πονούν αυτόν τον τόπο. Απλά παλεύουμε με λάθος όπλα και λανθασμένες συμμαχίες. Το ‘χει πει και ο Σπινόζα, «η ζωή δεν είναι πόζα, άλλο αν θέλεις και άλλο αν μπορείς».
Καιρός να περάσουμε από το «θέλω» στο «μπορώ».
Τώρα. Γιατί κανένας δεν θα μας περιμένει από λύπη ή από καλή καρδιά για να μας βοηθήσει. Θα είναι ίσως το ίδιο σαστισμένος και ανυποψίαστος όσο και εμείς.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6.3.2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.