ΟΔΟΣ: Οι τοπικοί πολιτικοί και οι άλλοι | Η τοπική πολιτική και η άλλη

ΟΔΟΣ 5.9.2013 | 705

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι στον φιλανθρωπικό σύλλογο –ή καλύτερα την μη κυβερνητική οργάνωση (με έδρα την Καστοριά) «Όλοι μαζί μπορούμε... καλύτερα» που ίδρυσε η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μαρία Αντωνίου και φιλοδοξεί να κυβερνά συλλογικά αυτόν τον τόπο και προπαντός τις ευθύνες στις αρνητικές αφορμές, εισέρχονται διαρκώς νέα μέλη.

Δανείστηκε ίσως την ιδέα από την κεντρική πολιτική σκηνή μιας και κυβερνούν πια την χώρα συνεργαζόμενα κόμματα, ή είναι αποκλειστικά δική της πολιτική πατέντα, σημασία έχει ότι η Καστοριά, έχει πλέον το δικό της πολιτικό μανιφέστο.

Ιδιαίτερα μάλιστα στα ύπατα αξιώματα και προπαντός στην υψηλή εποπτεία. Στην οποία, προφανώς χωρίς περίσκεψη, ήδη ώθησαν και ενθρόνισαν τον μητροπολίτη Καστοριάς. Στην περίοπτη μάλιστα και διακεκριμένη, κορυφαία σχεδόν θέση του νομού.

Το παράξενο δεν είναι ότι συχνά, μερικοί από τους ανθρώπους που συνωστίζονται στα διάφορα περιβάλλοντα αξιωματούχων και διακεκριμένων, έχουν τους δικούς τους, προσωπικούς στόχους. Αλλά το γεγονός ότι στην περίπτωση της Καστοριάς, τα φίλτρα από τα οποία θα έπρεπε να εξωτερικεύεται η δημόσια εικόνα της Ι. Μητρόπολης Καστοριάς, σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνονται να μην υπόκεινται σε αυστηρούς όρους και αντικειμενικούς ελέγχους. Με αποτέλεσμα να μην έχουν προνοήσει να φυλάξουν όχι μόνο την Ιερά Μητρόπολη από την παγίδα της ανάμειξής της στην πολιτική, αλλά και την πολιτική από τον εκφυλισμό της.

Από την ΜηΚυΟ «Καστοριά» εξέρχονται επίσης μερικά από τα παλιότερα ή και ιδρυτικά ακόμη στελέχη. Η διαδικασία εισόδου-εξόδου, ανανέωσης και εμπλουτισμού, εξαρτάται από την εποχή και το θέμα που προκύπτει. Συνήθως αυτό το τελευταίο δεν έχει μεγαλύτερη αξία από μια υπόθεση εργασίας. Δηλαδή από μια απλή θεωρητική ανάλυση. Όχι κάτι περισσότερο από τα «άλλα λόγια να βρισκόμαστε». Και έτσι κυλούν οι εποχές των μνημονίων.

Ειδικά βέβαια, η βουλευτής Καστοριάς κ. Μαρία Αντωνίου μοιάζει να έχει αποχωρήσει. Η ιδιότητα της κυβερνητικής βουλευτή, και η κακή εξέλιξη των όσων προσπαθειών ανακοινώθηκε ότι κατέβαλε για τα ανοικτά και ζέοντα έλκη της Καστοριάς, ασφαλώς και δεν της επέτρεπαν να παραμένει στην οργάνωση, έστω κι’ αν αυτή είναι μη κυβερνητική. Οι φήμες για τυχόν εκλογές σύντομα, μπορεί να εξηγούν ακόμη και την απόφασή της να παραστεί στο Βίτσι, την π. Κυριακή, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η περιοχή της Καστοριάς, ως νευραλγικό τμήμα της ελληνικής επικράτειας, βιώνει ασφαλώς μια από τις δυσκολότερες και πιο λεπτές περιόδους της. Με την ανεργία να καλπάζει σε εκτός κάθε ελέγχου ποσοστά, την ακρίβεια, τις διαρκείς ήττες της σε όλα τα μέτωπα της. 

Στην γούνα, στον στρατό, στα ΤΕΙ, στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, στην υπόθεση-ναυάγιο της αρχιτεκτονικής σχολής, στο κτήριο της οποίας θέλουν κάποιοι να μεταφέρουν τα 1ο και 8ο δημοτικά σχολεία, ώστε να ισχύσει και για τον χώρο που προοριζόταν για πανεπιστημιακή σχολή, το «από δήμαρχος, κλητήρας». Όχι ότι είναι κακό να είναι κάποιος κλητήρας. Αλλά αν στοχεύεις για δήμαρχος και στην συνέχεια υποχωρείς και αρκείσαι, τότε οπωσδήποτε υπάρχει ένα πρόβλημα.

Και επιπλέον όταν από παντού, σε όλα τα επίπεδα και μέτωπα της δημόσιας ζωής της Καστοριάς, καταγράφονται μόνο ήττες και συντριβές, κάθε νέα δεν αυξάνει απλώς το συνολικό άθροισμα. Επιπλέον διασαλεύει την προοπτική του τόπου και επιδεινώνει όλο και περισσότερο το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της Καστοριάς. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. 

Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι του να μεταφερθεί στην Καστοριά του 2013, η εποχή στην οποία τις υποθέσεις του τόπου διοικούσε και η δημογεροντία των Ελλήνων, με επικεφαλής τον κατά τόπους επίσκοπο και δεσπότη προφανώς υπάρχουν όρια τα οποία στην Καστοριά, έχουν πολλαπλώς παραβιαστεί.

Απόδειξη για όλα αυτά, δεν είναι μόνο η περίφημη (και προκλητική πια) «Αλεξιάδα». Αμφίβολης αντοχής στον χρόνο, για να αξιώνει να γίνει θεσμός καλλιτεχνική και ιστορική ιδέα, σχεδιάστηκε αρχικά για την επέτειο των 100 ετών της απελευθερώσεως της Καστοριάς, το 2012. Ωστόσο κακοί υπολογισμοί και λάθος εκτιμήσεις καθώς και ένα πείσμα σε λάθος επίσης κατεύθυνση, σε συνδυασμό με μια κάπως ιδιόρρυθμη διάθεση του κόστους των εκδηλώσεων, επιμένουν να την επιβάλλουν και να την διαιωνίσουν ως θεσμό. 

Σε ένα τόπο και μεταξύ ατόμων που εξακολουθούν να μην έχουν σχεδόν την παραμικρή ιδέα για το ιστορικό happening και τα θρυλούμενα που υποτίθεται ότι αναβιώνει. Όπως και του Νορμανδούς, τους οποίους αν δεν αγνοούν πλήρως, είναι απολύτως βέβαιο, ότι στην καλύτερη περίπτωση οι πιο υποψιασμένοι από τους αδαείς, συγχέουν με τους Νορβηγούς. 

Οι υπόλοιποι, όσοι τέλος πάντων τυχαίνει να γνωρίζουν λίγα ή περισσότερα για την ιστορία της Καστοριάς, κυρίως υπομειδιούν. Η παταγώδης αποτυχία των φετεινών εκδηλώσεων, αποδεικνύει την πραγματικότητα.

Σε λάθος τόπο λοιπόν, και προπαντός σε μια απολύτως λάθος εποχή, στο τέλος Αυγούστου –όταν οι Έλληνες ολοκληρώνουν την επιστροφή τους από τις διακοπές και δεν έχουν κανένα λόγο να ξεσπιτωθούν για την «Αλεξιάδα» της Καστοριάς, επέλεξε ο Δήμος Καστοριάς, και εν προκειμένω η πολυδιάστατη αντιδημαρχία πολιτισμού, να επιβάλλει ως ετήσιο θεσμό -κάτι σαν Καρναβάλι στο τέλος Αυγούστου- την περίφημη πια «Αλεξιάδα». 

Γνωστής επιπλέον για το πανάκριβο (εκτός των άλλων) κόστος διαφημιστικής προβολής της εκδήλωσης, και παρεμπιπτόντως προβολή της αρμοδίας αντιδημάρχου κ. Ειρήνης Γεωργοσοπούλου-Μισκία βεβαίως. Διάσημης ωστόσο και για το πρωτοφανές γεγονός να προέρχεται και να απευθύνεται στην απέραντη άγνοια και ασχετοσύνη. 

Κατ’ απλή και μάλλον όχι καλή απομίμηση και αντιγραφή των μεσαιωνικών φεστιβάλ που έχουν καθιερωθεί από δεκαετίες στην νοτιοδυτική κυρίως Ευρώπη, (αν και η κ. αντιδήμαρχος δήλωσε ότι «η Αλεξιάδα είναι το μοναδικό μεσαιωνικό φεστιβάλ στον κόσμο»), βασισμένα όμως σε θρύλους και παραδόσεις που επιβιώνουν και προπαντός σε στοιχειώδη γνώση.

Επιπλέον όμως διάσημης και για το γεγονός ότι είναι το πρώτο... μεσαιωνικό φεστιβάλ, αν όχι κυριολεκτικά, οπωσδήποτε πάντως μεταφορικά. Διότι απευθύνεται αποκλειστικά σε Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς. Τι άλλο να υποτεθεί από την στιγμή που σύμφωνα με τις ανακοινώσεις και το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, ως επίσημη έναρξη της «Αλεξιάδας» ορίστηκε η… «ιερή» «αγρυπνία» που πραγματοποιήθηκε στην μονή της Μαυριωτίσσης;

Καθ’ ότι σύμφωνα με το τυπικό, δεν επιτρέπεται η είσοδος στις εκκλησίες και προπαντός η συμμετοχή σε λατρευτικές εκδηλώσεις των αλλόδοξων -υποτίθεται μάλιστα ιδιαιτέρως των ρωμαιοκαθολικών- και πολύ περισσότερο προφανώς των αλλόθρησκων, δεν μπορεί παρά να ισχύει το συμπέρασμα ότι η «Αλεξιάδα» του Δήμου Καστοριάς, προορίζεται και απευθύνεται σε Έλληνες Ορθοδόξους. 

Και μάλιστα όχι σε όλους, παρά στους ευσεβείς. Αφού όπως είναι γνωστό, στις αγρυπνίες, δεν μετέχει συνήθως το πλήρωμα της Εκκλησίας ακέραιο και στο σύνολό του, αλλά πρωτίστως το πιο αφοσιωμένο στα θρησκευτικά του καθήκοντα τμήμα του ελληνικού λαού. Το οποίο έχει ίσως και την πιο χαλαρή ιστορική σχέση με τις λεπτομέρειες των Νορμανδών. 

Αλλά και η τολμηρή απόφαση της Μητρόπολης Καστοριάς να δεχθεί να εντάσσεται η λειτουργικότητα μιας θρησκευτικής αγρυπνίας στο πλαίσιο μιας τόσο αμφιλεγόμενης πολιτιστικής εκδήλωσης, χωρίς μάλιστα να την συνδέει κανείς ιστορικός δεσμός, σε μια εκδήλωση που διακρίνεται ιδιαιτέρως για τα πολιτικά και προπαντός τα προσωπικά χαρακτηριστικά αυτών που την εμπνεύστηκαν και την διοργανώνουν μπορεί κάλλιστα να χαρακτηρισθεί πρωτοφανής.

Το πρόβλημα όμως δεν σταματά στην «Αλεξιάδα» που είναι και ελαφρώς γραφική. Διότι ακόμη πιο πρωτοφανής είναι και η εικόνα, που διαρκώς επαναλαμβάνεται, να πραγματοποιούνται συσκέψεις πολιτικού περιεχομένου στο… μητροπολιτικό γραφείο της τοπικής Επισκοπής.

Άτυπες βεβαίως, αλλά βασικά αυτό ακριβώς είναι και το πραγματικό πρόβλημα. Διότι αν τις προέβλεπε κάποιο τυπικό ή κανόνας του δημοκρατικού πολιτεύματος, ίσως και να μην προκαλούσε τόσα ερωτηματικά. 

Έτσι η εικόνα του αντιπεριφερειάρχη, των δημάρχων και του μητροπολίτη να συσκέπτονται για τα αμιγώς πολιτικά προβλήματα θεσμικά, προκαλεί ερωτηματικά. 

Πόσο αντέχει μια τέτοια κατάσταση στην στοιχειώδη πολιτική λογική, και πώς είναι δυνατό αυτοί που εκλέγονται από τον ελληνικό λαό ως υπεύθυνοι, να εκχωρούν ένα μέρος των ευθυνών σε ομάδα think tank υπό τον τοπικό μητροπολίτη, ο οποίος βεβαίως δεν έχει εκλεγεί από κανένα. 

Αν και ελέω Θεού, προφανώς δεν είναι υπεύθυνος, δεν μπορεί να γίνει, αλλ’ ούτε υποχρεούται να δραστηριοποιείται σε καταστάσεις που τον αποκλειστικό λόγο (και ευθύνη) έχουν οι πολιτικοί και μόνο αυτοί. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Μάλιστα το πρόσφατο παράδειγμα μιας σύσκεψης (από την οποία ευτυχώς απουσίαζε αυτή την φορά το εικόνισμα της οσίας Σοφίας της Κλεισούρας σε καρέκλα) με θέμα την κατάργηση της Ταξιαρχίας και την αποχώρηση στρατιωτικών μονάδων από την Καστοριά, που μετά την άρνηση της κυβέρνησης να υποχωρήσει εξελίχθηκε και αυτή την φορά σε φιάσκο, πρέπει να διδάξει το καθήκον της προσοχής και της περισσότερης υπευθυνότητας σε όλους. Πουθενά στον (δυτικό) κόσμο δεν προβλέπεται και δεν αντέχεται μια τέτοια κατάσταση. Εκτός κι’ αν αρχίζει να εξυφαίνεται κάποια θεοκρατική αντίληψη. Οπότε θα άλλαζε το θέμα. 

Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να συμβαίνει. Τα σχολιαζόμενα περιστατικά μάλλον οφείλονται στην πρόθεση διάχυσης της ευθύνης. Από την μεριά των πολιτικών εννοείται. Έτσι ακόμη και να μην επαναληφθούν ποτέ, δεν είναι βεβαίως οι αιτίες των προβλημάτων της Καστοριάς. Αρκούν όμως για να αποπροσανατολίσουν -όχι μόνο την κοινή γνώμη, αλλά και τους ίδιους τους υπευθύνους- από την ουσία. 

Που δεν είναι άλλη από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Τις οποίες ανέλαβαν –με το αζημίωτο– έναντι του λαού της Καστοριάς να αντιμετωπίζουν και να διαχειρίζονται, και όχι για να τις μεταθέτουν σε πλάτες άλλων. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Σεπτεμβρίου 2013, αρ. φύλλου 705

Σχετικά:

• ΟΔΟΣ: Τα του Καίσαρος
• ΟΔΟΣ: Το «Τάμα»