10.12.14

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Καλή και γόνιμη σχολική χρονιά!




«Σκοτώθηκε το μονάκριβο παιδί της δασκάλας του Σχολείου μας κ. ….» έλεγε το τηλεφώνημα που δεχτήκαμε στην καρδιά του καλοκαιριού κι ενώ λείπαμε σε διακοπές. Κι η τραγική είδηση τις κομμάτιασε, θρυμματίζοντας και τις καρδιές μας σε χίλια κομμάτια. Γιατί εμείς τη γνωρίζαμε τη συνάδελφο από πολύ κοντά, καθώς την είχαμε ζήσει. Και γνωρίζαμε όχι μονάχα την ίδια, μα και τον Γολγοθά της, τον τεράστιο αγώνα που έκανε για να βλέπει το χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό του, για να βλέπει να χαμογελάει το 23χρονο παλικάρι της· ο Γιώργος, που ήταν όλος της ο κόσμος και που γι’ αυτόν ζούσε.

Αμέσως μετά το τηλεφώνημα που θα θέλαμε όλοι ποτέ να μην είχε υπάρξει και ποτέ να μην είχε συμβεί κι ενώ τα μάτια δεν μπόρεσαν να κλείσουν όλη νύχτα, ο νους, άθελά του, έκανε τα πισωγυρίσματά του, τις αναδρομές που συνηθίζει να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Και, δίπλα στ’ άλλα, τα άμεσα σχετιζόμενα με την περίπτωση στοιχεία, ο νους θυμόταν και κάποιο άλλο γεγονός που είχε πικράνει την τραγική μάνα στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, λίγο πριν εκτυλιχτεί η τραγωδία που έμελλε να χωρίσει τη ζωή της σε δυο κομμάτια.

Δε νομίζω πως το κεραυνοβολημένο μυαλό της μάνας θα φτάσει ως εκεί μετά το τραγικό συμβάν, δεν το πιστεύω. Προσωπικά, όμως, επειδή το έζησα, ξέρω πως η γυναίκα είχε κλάψει για τη λεκτική επίθεση που της έκαναν κάποιοι γονείς, επίθεση που δε δικαιολογούσαν τα παράπονά τους, που, όπως και να τα δει κανείς, δεν ήταν ουσιώδη. Ούτε βασικά. Γι’ αυτό και η ένταση στον διάλογο, που συζήτηση πολιτισμένη έπρεπε να ‘ναι μα έγινε επίθεση, ήταν κι εξακολουθεί να είναι εντελώς καταδικαστέα.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην αρχή μιας ακόμη σχολικής χρονιάς, που για μένα μάλλον είναι η τελευταία μετά από 32 ολόκληρα χρόνια αδιάκοπης παρουσίας μέσα σε τάξη. Στα χρόνια αυτά, όπου υπήρξα μάχιμη δασκάλα – ο χαρακτηρισμός είναι κυριολεξία, όχι σχήμα λόγου, κι αποτελεί για μένα μέγιστη τιμή-, έζησα κι έμαθα πολλά. Άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου δεν έτυχε να ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που τα βρήκαν όλα εύκολα στη ζωή τους, ίσα ίσα. Αλλά, δόξα τω Θεώ, βρήκα τη δύναμη να μετατρέπω την τάξη μου σε καταφύγιο από κάθε υπαρκτή –κι όχι φανταστική ή υποτιθέμενη- δυσκολία της ζωής μου. Μα η δύναμη δεν είναι δεδομένη για όλους και δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες μεταξύ τους. Κι ούτε έχουν όλοι τα ίδια βάσανα. Τα βάσανα που έχουν να κάνουν με τα παιδιά μας στέκουν και θα στέκονται πάντα στην κορυφή όλων και σε απόσταση απ’ όλα τ’ άλλα, το ξέρουμε όλοι μας αυτό και το ξέρουμε καλά. Πώς, λοιπόν, μπορεί ο δάσκαλος να συνεχίσει να μπαίνει χαμογελαστός μες στην τάξη και να εξακολουθεί ν’ αποτελεί για τους μαθητές του πρότυπο δύναμης και πρότυπο ζωής, όταν του συμβαίνει το δυσκολότερο; Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, όπως καταλαβαίνουμε όλοι.

Γιατί ο δάσκαλος είναι άνθρωπος, όπως όλοι. Και δεν είναι ούτε άτρωτος ούτε αλώβητος από τα βάσανα τα ανθρώπινα (Χρησιμοποιώ σήμερα εσκεμμένα τη λέξη «βάσανα», καθώς την είχαμε ως τώρα φορτώσει με αρνητικό φορτίο και την είχαμε εξορίσει από το λεξιλόγιό μας. Κοροϊδεύαμε επί δεκαετίες οτιδήποτε αποκαλούσαμε ειρωνικά «μελό», μα αυτό υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, σκίζοντας τις ζωές και τις καρδιές των ανθρώπων σε κομμάτια. Και το ζούμε, αφού υπάρχει και διαδραματίζεται μέσα στην ανθρώπινη ζωή κι όχι στην ούγια ή στο περιθώριό της. Μα έγινε τέτοια η διάθεση των ανθρώπων να ευτυχήσουν, τόση η ορμή τους, ώστε οι άνθρωποι με τα εμφανή προβλήματα υγείας, τις αναπηρίες και τις υστερήσεις πλήθαιναν λες αυτόματα μετά το ηλιοβασίλεμα. Και δεν ήταν το φως του ήλιου που ήθελαν να αποφύγουν, αλλά δεν άντεχαν τις ματιές των άλλων τις άμαθες να αντικρίζουν ό,τι χαλούσε τον υπέροχο αλλά ψεύτικο καμβά της ευτυχίας, αυτό δεν άντεχαν. Κι είχε τόσο πολύ σκλαβώσει τους ανθρώπους η θεά της Ευμάρειας και τόσο πολύ τους είχε πάρει τα μυαλά, που έκαναν σαν να μην υπάρχουν βάσανα, που τα έσπρωχναν στην άκρη, έτσι όπως σαρώθηκαν κι εκτοπίστηκαν οι άστεγοι από τους δρόμους του Πεκίνου στη διάρκεια των εκεί Ολυμπιακών Αγώνων, για να μην αμαυρωθεί η εικόνα της διοργανώτριας χώρας στα μάτια των επισκεπτών της, ακριβώς έτσι)…

Θέλοντας και μη, λοιπόν, είναι παρόντα πάντοτε, σε κάθε εποχή, «τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», που τελειωμό δεν έχουν, όπως γράφει ο μεγάλος μας Παπαδιαμάντης-σ’ αυτά δεν περιλαμβάνονται τα οικονομικά, που είναι απλώς δυσκολίες και προβλήματα που μπορείς ή έστω ελπίζεις να παλέψεις αν έχεις το βασικότερο αγαθό, την υγεία, για την οποία εμείς οι Έλληνες ευχόμαστε συχνά-πυκνά και σε κάθε ευκαιρία.

Έτσι, λοιπόν, θέλω σήμερα απλά και ταπεινά κι από τη δική μου θέση να απευθύνω έκκληση προς όλους τους γονείς μαθητών, όχι να μη διεκδικούν το καλύτερο για τη μόρφωση των παιδιών τους –αυτό είναι υποχρέωση και δική τους και όλων των άλλων-, αλλά να το κάνουν χωρίς εντάσεις και απειλές, να το κάνουν με σεβασμό στην προσωπικότητα του συνομιλητή τους -αυτό πρέπει να το κάνουμε σε κάθε συζήτηση ή και διένεξη-, να το κάνουν πολιτισμένα και με ευγένεια και προπαντός με επιχειρήματα· με επιχειρήματα που τα γεννά η νοητική επεξεργασία κι η κριτική σκέψη κι όχι με φωνές και το γνωστό εδώ και χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης κούνημα του δάχτυλου και τα επίσης γνωστά «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» ή «θα δεις τι θα σου κάνω εγώ», που μόνο κακό έχουν κάνει σε όλους μας.

Γιατί τα σχολεία των παιδιών μας δεν είναι δρόμοι όπου αλαζόνες κι ευέξαπτοι οδηγοί κοιτούν να παραβγούν ο ένας με τον άλλον. Και, κυρίως, γιατί γονείς και δάσκαλοι είναι συνεργάτες στο σημαντικότατο έργο της μόρφωσης των παιδιών κι όχι αντίπαλοι μεταξύ τους.
Αν φυσικά αυτό που τους νοιάζει είναι το συμφέρον των παιδιών τους και μόνο…


Αφιερώνεται στη μάνα, που, όπως λέει η ποντιακή παροιμία, ο Θεός την έκανε από κερί κι από πέτρα· από κερί για να νιώθει όλα τα βάσανα κι από πέτρα για να μπορεί να τα αντέχει…


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Σεπτεμβρίου 2014, αρ. φύλλου 755

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ