13.4.16

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ένας κατάλευκος, σχεδόν διάφανος άγγελος

Βρέθηκα την προηγούμενη εβδομάδα σ’ έναν ναό του πόνου, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας, έναν τεράστιο λαβύρινθο με έξοχους ορθοπεδικούς, που έκαναν δυσκολότατη επέμβαση στο γόνατο της πολυτιμότατης κόρης μου. Έγκλειστη για πέντε μέρες, με πολύωρη αναμονή εκτός θαλάμου νοσηλείας. Χωρίς καμία διάθεση για διάβασμα ή για κάτι άλλο δημιουργικό που θα μπορούσε κανείς να κάνει αυτήν την ώρα (εδώ που τα λέμε, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο εκτός από το διάβασμα, απλώς είναι η ένταση τόσο μεγάλη που δεν θα μπορούσα να συγκεντρωθώ και να διαβάσω ούτε μία αράδα). Έτσι, λοιπόν, το μόνο που έκανα όλες αυτές τις μέρες ήταν να παρατηρώ τους γύρω μου και να λέμε ο ένας στον άλλον τις ιστορίες που μας οδήγησαν εκεί. Κι όλα έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους ώσπου…

Ώσπου ένα πρωί φάνηκε εκείνη. Ήταν καθισμένη σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι που το έσπρωχνε απαλά ένα όμορφο παλικάρι. Δίπλα τους η μάνα της, αυτό ήταν σίγουρο. Το παλικάρι προσπάθησα να μαντέψω αν ήταν αδερφός ή σύντροφός της. Μα αυτό με απασχόλησε πολύ λιγότερο. Εκείνο που ένιωσα την πρώτη στιγμή που την είδα, την ώρα που καθόταν με φόντο τους ζωγραφισμένους στον τοίχο αγγέλους –πολύ σπουδαίοι, τελικά, οι πίνακες ζωγραφικής στους διαδρόμους των νοσοκομείων, ως τώρα τους έβλεπα περαστική, τώρα με συντρόφεψαν στις μεγάλης διάρκειας αναμονές μου-, ήταν τελείως ιδιαίτερο: η κοπέλα, πανύψηλη-ατέλειωτα τα πόδια της μες στο καρότσι-, με κατάλευκο, σχεδόν διάφανο δέρμα, είχε το πιο ήρεμο και το πιο γλυκό πρόσωπο ανάμεσα σε όλα τα αγχωμένα πρόσωπα της αίθουσας αναμονής∙ ακόμα κι εμείς οι συνοδοί είχαμε περισσότερο άγχος από την ίδια.

Δεν άργησα να μάθω, καθώς έγινε η διπλανή μας στον δίκλινο θάλαμό μας. Δικό μας κορίτσι ήτανε, γεννημένο και μεγαλωμένο στην Καστοριά, με καταγωγή από τα γειτονικά μας Γρεβενά. Ένα κορίτσι που ετοιμαζόταν να παντρευτεί το όμορφο παλικάρι της, τον Βαγγέλη της, και κάποιο πρωί, την ώρα που δούλευε αφοσιωμένα στο λυόμενο γραφείο επί της Εγνατίας, ένας ασυνείδητος και ανεύθυνος οδηγός, έχοντας μάλιστα μέσα στο αυτοκίνητό του τον 7χρονο γιο του, έπεσε με σφοδρή ταχύτητα επάνω στο γραφείο της και κόντεψε να τη διαλύσει.

Τα υπόλοιπα δεν περιγράφονται στο χαρτί. Εντελώς συνοπτικά, κόντεψε να πεθάνει, αυτή είναι η ουσία. Όμως έζησε, ίσως γιατί το ήθελε πολύ να ζήσει, σίγουρα επειδή έτσι θέλησε ο Θεός, που, δεν ξέρουμε γιατί, επιτρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις να πληρώνει ο αθώος σφάλματα φοβερά των φταιχτών, που φαίνεται πως τη βγάζουν καθαρή-είναι έτσι άραγε; Η ιστορία της Δέσποινας –Δέσποινα σημαίνει κυρία των αιχμαλώτων, όπου αιχμάλωτοι είμαστε όλοι μας σ’ έναν κακό εαυτό από τον οποίο πρέπει να αγωνιστούμε να απαλλαγούμε- σίγουρα δεν είναι συνηθισμένη. Μου θύμισε ένα σπίτι σε μια ιδιαίτερη θέση στην πόλη της Φλώρινας που λέγαμε την ιστορία του όλοι σαν παραμύθι: πως μια φορά ένα «τρελό» αυτοκίνητο έπεσε πάνω του και σκότωσε ένα ή δύο –δε θυμάμαι ακριβώς- μικρά παιδάκια που κοιμόντουσαν στο προς τη μεριά του δρόμου υπνοδωμάτιό του (πάλι ο αθωότατος την πλήρωσε κι όχι ο φταίχτης). Μα το πιο ασυνήθιστο απ’ όλα ήταν το πώς το αντιμετώπιζε όλο αυτό η Δέσποινα: με τόση εγκαρτέρηση και υπομονή που έκαναν όποιον τη γνώριζε να απορεί πού την έβρισκε όλη αυτήν τη δύναμη αυτό το σχεδόν διάφανο πλάσμα.

Τις παραμονές της -άλλης μιας- χειρουργικής επέμβασής της βλέπαμε με την χειρουργημένη πια κόρη μου τη στωικότητά της και απορούσαμε. Μα περισσότερο απ’ όλα, περισσότερο κι από το πώς αναφερόταν στον αίτιο της τεράστιας ταλαιπωρίας της –χωρίς καμία απολύτως κακία και δίχως ίχνος διάθεσης να τον κακολογήσει-, μας έκανε εντύπωση το μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν μπει για τη δύσκολη εγχείρηση που την περίμενε έντονο ενδιαφέρον της για τους άλλους, τους δικούς της. Φαινόταν καθαρά πως νοιαζόταν γι’ αυτούς παραπάνω λες κι από τον ίδιο τον εαυτό της.

Μα το αποκορύφωμα το ζήσαμε μόλις την έφεραν από το χειρουργείο, μισοκοιμισμένη ακόμα, ζαλισμένη από τα φάρμακα της νάρκωσης. Ήταν ακριβώς τις στιγμές που εμείς είχαμε πάρει το εξιτήριό μας και κάναμε τις τελευταίας μας ετοιμασίες για να φύγουμε και μείναμε λίγο παραπίσω, για να μην ενοχλήσουμε. Και καλά που μείναμε και είδαμε πράγματα θαυμαστά.

Είδαμε τον κατάλευκο άγγελο, που είχε γίνει ακόμα πιο κατάλευκος, να υπακούει, καταζαλισμένη ακόμα, και να σφίγγει με όλη της τη δύναμη τη χειρολαβή που βοηθάει τους ασθενείς να σηκώνονται πάνω στο κρεβάτι τους. Είδα τον Βαγγέλη της να κοιτάζει με γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια τη γυναίκα του και να λέει με περηφάνια γι’ αυτήν πόσο δυνατή είναι! Μα περισσότερο κι απ’ αυτό προσωπικά με συγκλόνισε το γεγονός ότι, βλέποντας τη νοσηλεύτρια που την φρόντιζε, τη ρώτησε γιατί είναι ακόμα εκεί, γιατί δε σχόλασε και πόσο κουρασμένη ήταν! Κι έτσι όπως κρατούσε με τα αδύνατα και μακριά της χέρια τη χειρολαβή, μου φάνηκε πως δεν ήταν χέρια αυτά που έβλεπα, αλλά ήταν φτερά∙ τα φτερά που της έλειπαν για να το δείχνει πως είναι ένας σωστός άγγελος.

Γιατί όλα τα άλλα αγγελικά χαρακτηριστικά τα είχε από την πρώτη στιγμή που την είδα. Με πρώτο απ’ όλα το φωτοστέφανο που όμως δεν ήταν γύρω από το κεφάλι της, αλλά ήταν το ίδιο το πρόσωπό της, που έφεγγε με ένα απόκοσμο φως και μια ουράνια λάμψη.

Την αποχαιρετίσαμε όπως όπως-προσωπικά κλαίγοντας από τον συγκλονισμό που ένιωθα: είχαμε την τύχη να μοιραστούμε το ίδιο δωμάτιο με έναν άγγελο. Και είχαμε την τεράστια τύχη, παραμονές Χριστουγέννων, να γνωρίσουμε έναν από εκείνους τους αγγέλους που, όταν γεννήθηκε ο Χριστός, κατέβηκαν στη γη, ψάλλοντας το «Δόξα εν Υψίστοις».

Γιατί πραγματική εικόνα του Θεού είναι η Δέσποινα από την Καστοριά και μάλιστα του πιο καρτερικού Θεού που έχω ως τώρα γνωρίσει. Και του μοιάζει πολύ στο πόσο νοιάζεται για τους άλλους. Και ίσως να επιτράπηκε να της συμβεί το φοβερό που της συνέβη για να δούμε όλοι μας πόσο κοντά στους αγγέλους μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος.

Κι εκείνο που είναι απολύτως βέβαιο είναι πως η κοπέλα αυτή ανήκει σ’ αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους λένε πως για χάρη τους δεν έχει πέσει ακόμα ο ουρανός να πλακώσει τη γη με όλα τα φοβερά και τα τρομερά που βλέπει πως συμβαίνουν επάνω της, εξαιτίας μας…

Στη Δέσποινα Πούτια από την Καστοριά με τις καλύτερες ευχές όλων μας. Και, κατ’ εξαίρεσιν, στην Κατερίνα Βελώνη, καστοριανό αστέρι στην Ορθοπεδική του Παν/κού Νοσοκομείου της Λάρισας, για την πολύτιμη βοήθειά της.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Δεκεμβρίου 2015, αρ. φύλλου 817


8 σχόλια:

  1. Despoina Poutia [facebook]15/4/16

    Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυρία ΣΟΝΙΑ για τα υπέροχα λόγια!!!!!Είμαι τυχερή που γνώρισα αυτούς τους όμορφους ανθρώπους στις δύσκολες στιγμές μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος17/4/16

    Εσεις ανταλλάσσετε κομπλιμέντα μέσω του τύπου; Τι ενδιαφέρει το ευρύ αναγνωστικό κοινό αν κάποιος θέλει να παινέψει τόσους ανθρώπους όσους περιέχει ένας τηλεφωνικός κατάλογος; Πότε θα μάθετε να ξεχωρίζετε τα δημοσιεύσιμα από τα μη...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προς 217/4/16


    Πόση καλοσύνη
    Γύρω σου κι εντός
    Από του παντός
    Τη μεγαλοσύνη

    Βάρκα σε προσμένει
    Μ’ανοιχτό πανί
    Κι οι εφτά ουρανοί
    Πάνω σου ανοιγμένοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Προς 317/4/16

    Ωραίοι στίχοι, δικοί σου είναι; Πάντως δεν αποκλείεται να ξέρει τι λέει και για ποιον λόγο τα λέει. Απλά η αλήθεια είναι πικρή για όποιον δεν έχει μάθει να τη λέει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σ.Ε.18/4/16

    Αυτονόητο: Δημοσιεύσιμο είναι όποιο κείμενο θεωρεί ο συγγραφέας του πως μπορεί να ωφελήσει σε κάτι τον καλοπροαίρετο αναγνώστη του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος18/4/16

    Αναγνώστη ΤΟΥ;;;;;;;;;
    Χωράει κτητικότητα στην ανάγνωση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος18/4/16

    Αναγνώστης βιβλίων, αναγνώστης εφημερίδας, αλλά σκέτος αναγνώστης στην εκκλησία. Εσύ πού ανήκεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος18/4/16

    @7
    Γιατί ρωτάς;
    ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ