15.10.21

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Οκτώβριος-Νοέμβριος 1912 στο Μαυροχώρι…


«Η Καστοριά απελευθερώθηκε αναίμακτα το 1912,
όμως το αίμα για τη λευτεριά χύθηκε στο Μαυροχώρι». 
Χρυσόστομος Παπασταύρος 

Από το 1980, που πρωτοήρθα στο Μαυροχώρι, για να εγκατασταθώ μονίμως εδώ το 1981 και ν’ αρχίσω να εργάζομαι στο Σχολείο του ως τον π. Ιούνιο, προσπαθώ να «ονειρευτώ» το Μαύροβο του παρελθόντος: τότε που το χωριό ήταν επίνειο της Καστοριάς και όποιος ήθελε να επισκεφτεί την πόλη υποχρεωτικά εδώ ερχόταν οδικώς, για να πάρει το καράβι για την Καστοριά (ως το 1960 η συγκοινωνία Μαυροχωρίου-Καστοριάς γινόταν αποκλειστικά μέσω της λίμνης, καθώς δρόμοι δεν υπήρχαν ακόμη)!

Έχω ακούσει πολλές περιγραφές για το μεγάλο παζάρι που γινόταν εβδομαδιαίως στο χωριό, όπου έρχονταν και ψώνιζαν οι Καστοριανοί, αλλά και για τα περίφημα χάνια που υπήρχαν για να ξεκουράζονται και ν’ αφήνουν τα ζώα τους όσοι υποχρεωτικά από εδώ περνούσαν μέσω της λίμνης στην πόλη, για τον περίφημο ταβά γριβάδι που έτρωγαν στα χάνια οι ταξιδιώτες, για το κρασί που προσφερόταν εκεί. Προσπαθώ να ζωντανέψω την εικόνα του χωριού, το φαντάζομαι πολύβουο και γεμάτο κίνηση, συγκινητική εικόνα όπως πολλές εικόνες του παρελθόντος που σβήστηκαν αφήνοντας πίσω τους μνήμες στους παλιότερους κατοίκους του χωριού, που ένας ένας φεύγουν από κοντά μας, παίρνοντας μαζί τους εικόνες που αυτοί μονάχα είχαν το προνόμιο να δουν και να ζήσουν...

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο παραλίμνιο Μαυροχώρι, το πάντοτε όμορφο, πριν από την Απελευθέρωση. Όπως όλη η Καστοριά, παραμένει σκλαβωμένο επί 527 ολόκληρα χρόνια, τόσα πολλά που είναι ν’απορείς πώς αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέχασαν πως είναι Έλληνες, πώς επί τόσους αιώνες άντεξαν να ονειρεύονται τη λευτεριά τους και ν’ αγωνιούν γι’αυτήν!...

Οι Καστοριανοί, μαζί με τους άλλους Μακεδόνες, συμμετέχουν στον ξεσηκωμό των Ελλήνων για ν’ αποτινάξουν τον ζυγό των Τούρκων, αλλά δεν τα καταφέρνουν να απελευθερώσουν την όμορφη Μακεδονία. Το καταφέρνουν περίπου έναν αιώνα αργότερα, με πολύ αγώνα και πολλές θυσίες: από το 1870 ξεκινάει ο ένοπλος Μακεδονικός Αγώνας με τα περίφημα Πηχεωνικά, το 1904 έρχεται στην Καστοριά μας ο Παύλος Μελάς, συνεργάζεται με τον πρωτοπόρο αγωνιστή του Αγώνα γηγενή καπετάν Κώττα, θυσιάζεται εδώ και με τον θάνατό του κινητοποιεί το επίσημο ελληνικό κράτος, που μπαίνει στον Αγώνα, αλλά το 1912 έχει φτάσει, μα η λευτεριά όχι ακόμη…

Όμως, το 1912 γίνονται στρατιωτικές ενέργειες και τα νέα για νίκες και για ήττες μας διαδίδονται παντού και ξεσηκώνουν αναλόγως τους κουρασμένους από την πολύχρονη σκλαβιά και γι’αυτό αποφασισμένους για τη λευτεριά τους Μακεδόνες. Ήδη από τις 20/10/1912 οι κάτοικοι του Μαυροχωρίου, ζωηροί κι αγωνιστές (γύρω στους 70 είναι οι ενεργοί αγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα, μόλις λίγα χρόνια πριν), μαθαίνουν πως ο Ελληνικός στρατός πλησιάζει και τρελαίνονται από τη χαρά τους! Ασυγκράτητοι οι τρεις ιερείς του χωριού, παπα-Δημήτρης Παπασταύρος, παπα-Κυριάκος Καράτζιος, παπα-Μανώλης Μπούτκας, χτυπούν την καμπάνα, ανυπομονώντας να καλωσορίσουν τη λευτεριά, ξεσηκώνοντας όλους τους κατοίκους να συμμετάσχουν στη μεγάλη χαρά. Αλλά κι ο δάσκαλος του χωριού, ο Καστοριανός Διαμαντής Μαντόπουλος, που μένει μονίμως στο χωριό, δεν μένει αμέτοχος: υψώνει την ελληνική σημαία που έφτιαξε με τα χέρια της η κόρη του και δασκάλα στο ίδιο σχολείο Θεανώ, και με τους μαθητές του Σχολείου προετοιμάζονται να υποδεχτούν, με τον εθνικό ύμνο και άλλα εθνικά τραγούδια και χορούς, τον ελευθερωτή ελληνικό στρατό, που έρχεται από τη μεριά των Γρεβενών, τα οποία έχουν ήδη ελευθερωθεί.

Οι Τούρκοι του χωριού, που έχουν απογοητευτεί με τις ελληνικές νίκες, μένουν κλεισμένοι τα σπίτια τους, παραδεχόμενοι τη μοίρα τους κι έχοντας υποσχεθεί πως δε θα αντιδρούσαν στην εξέγερση των Ελλήνων, οι οποίοι όμως δε θα τους έκαναν κακό. Έχουν ήδη παραδώσει τα όπλα τους σ’ αυτούς.
Όταν έφτασε στο χωριό μία ομάδα προσκόπων (Μακεδονομάχων) τους χωριανούς τους περιμένει μια τεράστια έκπληξη, καθώς ανάμεσα στους προσκόπους αναγνωρίζουν ξενιτεμένους συγγενείς και συγχωριανούς τους, που έχουν έρθει εθελοντικά από τα ξένα, για να πολεμήσουν για τη λευτεριά της Μακεδονίας, μα οι ντόπιοι δεν το γνώριζαν! Βρισκόμαστε στα τέλη Οκτωβρίου του 1912 και ανάμεσα στους Έλληνες που έχουν έρθει στο Μαυροχώρι βρίσκονται πολλοί γνωστοί γενναίοι καπετάνιοι του Μακεδονικού Αγώνα, ντόπιοι και νοτιοελλαδίτες, όπως οι: Γεώργιος Κατεχάκης-αρχηγός, Μπολάνης, Μακρής, Καραβίτης, ο καπετάν Στέφος κι «η καπετάνισσα γυναίκα του, ντυμένη με τη στολή του Μακεδονομάχου, λεβεντόκορμη και παράτολμη, η οποία ακολουθούσε πάντοτε τον σύζυγό της στους αγώνες και τους Μακεδονικούς και τους Βαλκανικούς και μαχόταν πάντοτε στο πλευρό του» («Η καταστροφή του Μαυροχωρίου και η απελευθέρωση του Νομού Καστοριάς», Χρυσόστομου Παπασταύρου). 

Το Μαύροβο, λοιπόν, ξεσηκώνεται, μολονότι, όπως επισημαίνει ο κ. Χρυσόστομος Παπασταύρος, λόγω της θέσης του στην πεδιάδα δεν διαθέτει διεξόδους διαφυγής σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά, πράγμα που δεν άργησε να γίνει. 

Στις 20 Οκτωβρίου, λοιπόν, βρίσκουμε το Μαυροχώρι να πανηγυρίζει από ξέφρενη χαρά για τη λευτεριά που ήρθε, χωρίς να έχει έρθει ακόμα! Στις 25 Οκτωβρίου 1912, όμως, τουρκικές δυνάμεις επιτίθενται στους αγωνιζόμενους για τη λευτεριά στο Μαυροχώρι. Οι κάτοικοι του χωριού καταφεύγουν στα υπόγεια των σπιτιών τους, ενώ στο χωριό καταφτάνουν τζανταρμάδες (χωροφύλακες) με βάρκες από την Καστοριά, για να ενισχύσουν τις δυνάμεις των Τούρκων που μάχονται εδώ κι η κατάσταση γίνεται κρίσιμη. Στην αναμέτρηση αυτή πετυχαίνουν περίλαμπρη νίκη οι Έλληνες, στις 29 Οκτωβρίου όμως καταφτάνει στο Μαυροχώρι ο αιμοβόρος Μπεκίρ Αγάς, αρχηγός άτακτων Τουρκαλβανών, και αρχίζει η λεηλασία των Ελλήνων κατοίκων και τα μαρτύριά τους. Συλλαμβάνονται οι τρεις ιερείς του χωριού κι εκτελούνται, ενώ εκτελούν και τον δάσκαλο του χωριού Διαμαντή Μαντόπουλο και στη συνέχεια σέρνουν το άψυχο σώμα του στους δρόμους του χωριού, υποχρεώνοντας την κόρη του Θεανώ να ακολουθεί τη φρικτή πομπή!

Πριν, όμως, από την εκτέλεσή του, και μετά από παράκληση του ήρωα δασκάλου, τρέχει ο καπετάν Στέφος (Γρηγορίου), Μοναστηριώτης στην καταγωγή Μακεδονομάχος, μαζί με τη Στέφαινα στο σπίτι του πλούσιου Τούρκου Σεφεντίν αγά, όπου είχαν εισβάλει Έλληνες αγωνιστές, με όχι καλές διαθέσεις, τους διώχνει και βάζει δική του φρουρά. «Ο αγάς έπεσε και τον προσκύνησε. Οι χανούμισσες φίλησαν τα χέρια της καπετάνισσας»(Μακεδονία-Μακεδονικός Αγώνας», Κωνσταντίνου Δούφλια). 

«Λίγες μέρες αργότερα, όταν η Ε’ Μεραρχία έπαθε την καταστροφή στο Αμύνταιο κι έφτασε στην Καστοριά ο Μεχμέτ πασάς, βάζοντας φωτιά στα χριστιανικά χωριά, πετάχτηκαν οι Τούρκοι του Μαυροχωρίου κι έσφαξαν 30 και περισσότερους Έλληνες συγχωριανούς τους. Ο ίδιος ο Σεφεντίν αγάς έβαλε τον γιο του να σκοτώσει τον φτωχό Μαντόπουλο, για το καλό που του ‘χε κάνει. Τον σκότωσε μάλιστα μπροστά στα μάτια της θυγατέρας του θύματος, που ήταν κι αυτή δασκάλα. Είχαν καταφύγει στο κονάκι του αγά για περισσότερη ασφάλεια. 

Ο Στέφος, που δεν ήταν πρωτόβγαλτος σ’ αυτά τα πράγματα, εκφράζει όλη την αγανάκτηση και τον αποτροπιασμό του στα απομνημονεύματα που μας άφησε. Είχαν διαδώσει μάλιστα -γράφει- οι χανούμισσες του Σεφεντίν ότι τρεις Τούρκοι αξιωματικοί πήραν σκλάβα τη Στέφαινα, που της είχαν φιλήσει οι ίδιες το χέρι από ευγνωμοσύνη.
Σαν το ‘μαθε ο Στέφος έγινε «Τούρκος»από οργή. Αποφάσισε να βρει και να ξεκάμει τον Σεφεντίν και το σκυλολόι του»(ό.π.).

Έχοντας στο σώμα του κάμποσους Μαυροβινούς, «έβαλε όλα τα δυνατά του ν’ ανακαλύψει τον Σεφεντίν αγά, που αντί για ευγνωμοσύνη τον πότισε με χολή και όξος. Βρήκε τον γιο του Χαφούζ, που είχε κατασφάξει τον φτωχό δάσκαλο. Ήταν κρυμμένος σ’ ένα σπίτι ελληνικό. Τον έπιασαν και με συνοδεία τον πήγαιναν για την Καστοριά. Προσπάθησε να το σκάσει και πήγε να συναντήσει τους προγόνους του στον άλλο κόσμο»(ό.π.).

Στις 10 Νοεμβρίου 1912, λοιπόν, έγινε η σφαγή, που άνετα μπορεί και «ολοκαύτωμα του Μαυροχωρίου» να αποκληθεί, λόγω του πλήθους των Μαυροβινών που έχασαν τη ζωή τους και της πυρπόλησης των ελληνικών σπιτιών του χωριού, που θα ήταν μεγαλύτερη, αν οι Τούρκοι δε φοβούνταν να μην πάρουν φωτιά τα τούρκικα σπίτια που γειτόνευαν με τα ελληνικά. Έκαψαν, λοιπόν, περισσότερα από 50 σπίτια στο ιστορικό κέντρο του χωριού, γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Χρ. Παπασταύρος στο βιβλίο του, και σκότωσαν πολλούς Μαυροβινούς - ο συγγραφέας κατάφερε, μετά από επίμονες έρευνες, να συγκεντρώσει 22 ονόματα, τα οποία παραθέτει στο βιβλίο του «με κάθε τιμή και ευλάβεια». Ανάμεσα στα ιερά αυτά ονόματα, καθώς και στα ονόματα των Μαυροβινών που έλαβαν μέρος στη μάχη του Μαυρόβου, πολλοί σημερινοί Μαυροβινοί αναγνωρίζουν προγόνους τους, για τους οποίους νιώθουν περήφανοι και οι οποίοι υπήρξαν πραγματικοί ήρωες! 

Τέλος, λίγο πριν κλείσουμε, πρέπει να προσθέσουμε (και πάλι από το βιβλίο του κ. Χρ. Παπασταύρου) πως «Πολλοί κάτοικοι του Μαυρόβου βρίσκονταν ως πρόσφυγες στην Κορησό από τα χαράματα της 30/10/1912 και οι υπόλοιποι στα χωριά Κωσταράζι, Βογατσικό κ.α.(Στο Κωσταράζι και το Βογατσικό είχαν καταφύγει και πάλι οι κάτοικοι, αφού το χωριό ανακαταλαμβανόταν πότε από τους μεν πότε από τους δε διεκδικητές της νίκης). Οι φτωχοί κάτοικοι των χωριών αυτών μοιράστηκαν τα πάντα για να περιθάλψουν τους πρόσφυγες του Μαυρόβου, την τύχη των οποίων έμελλε δυστυχώς να έχουν και οι ίδιοι κάποιες μέρες αργότερα, όταν αναγκάστηκαν να γίνουν και εκείνοι πρόσφυγες για λίγες μέρες.(…) Οι μέρες μέχρι και τις 10/11/1912 ήταν κρίσιμες για την περιοχή, ηρέμησαν όμως την ημέρα αυτή με την εμφάνιση των ελληνικών στρατευμάτων». 

Αλλ’ ας κλείσουμε με μια πολύ χαρούμενη περιγραφή: «Το απόγευμα τις 11/11/1912 τα ελληνικά στρατεύματα(…) διανυκτέρευσαν στις παρυφές του απέναντι από την Κορησό βουνού προς Βασιλειάδα. Εκεί είχαν ανάψει πάρα πολλές φωτιές, τις οποίες και παρακολουθούσαν ξάγρυπνοι καθ’όλη τη διάρκεια της νύχτας οι κάτοικοι και περιμένοντας με μεγάλη αγωνία να έρθει το πρωί για να πάνε να τους συναντήσουν. Πράγματι σύσσωμος ο λαός της Κορησού και όσοι κάτοικοι του Μαυρόβου βρίσκονταν εκεί κατέβηκαν στον δημόσιο δρόμο Αμυνταίου-Κλεισούρας-Μαυρόβου, στον οποίο είχαν ήδη αρχίσει να κατεβαίνουν οι στρατιωτικές φάλαγγες. Περίμεναν με μεγάλη συγκίνηση και τα μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα χαράς και ανακούφισης. Και όταν πλησίασαν οι πρώτες φάλαγγες, ξέσπασε όλος ο κόσμος σε ζητωκραυγές και έψαλε τον ελληνικό εθνικό ύμνο όσο μπορούσε εξαιτίας των λυγμών. 

Οι γυναίκες και οι άντρες αγκάλιαζαν και φιλούσαν αξιωματικούς και στρατιώτες και τους προσέφεραν διάφορα, όπως κοτόπουλα, αυγά, τυριά και ό,τι άλλο πρόχειρο είχαν προετοιμάσει καθένας αποβραδίς και κυρίως χοιρινά παστά, λουκάνικα και πίτες. Οι στιγμές αυτές ήταν τόσο συγκινητικές και συναρπαστικές, ο ενθουσιασμός ήταν τόσο μεγάλος σε σημείο που δεν αναγνώριζαν ο ένας τον άλλο. Επρόκειτο στην κυριολεξία για ένα παραλήρημα χαράς»(«Η καταστροφή του Μαυροχωρίου και η απελευθέρωση του Νομού Καστοριάς», Χρυσόστομου Παπασταύρου). 

Η 11η Νοεμβρίου 1912 ήταν μια ημέρα γενικευμένης χαράς, γιατί απελευθερώθηκε όλη η περιοχή μας, η Καστοριά και τα χωριά που την περιτριγυρίζουν, στολίζοντάς την πανέμορφα! Είναι μια μέρα που ο τόπος μας έζησε το θαύμα της απελευθέρωσής του μετά από 527 χρόνια σκλαβιάς! Είναι μια μέρα ξεχωριστή, όχι μόνο δεν πρέπει να το ξεχνάμε, αλλά ταιριάζει να το νιώθουμε το μεγαλείο της όλοι όσοι εδώ κατοικούμε! Οφείλουμε να υψώνουμε κάθε τέτοια μέρα τη σημαία στο μπαλκόνι μας, να πνίγουμε τον τόπο μας στο γαλανόλευκο χρώμα της, ενθυμούμενοι και θυμίζοντας στους νεότερους πως και τότε οι Καστοριανές γυναίκες ύψωσαν αυτοσχέδιες γαλανόλευκες φτιαγμένες με τα τρελαμένα από χαρά χέρια τους και τις καρδιές τους να χορεύουν από ενθουσιασμό! Γιατί εκείνες ήξεραν πολύ καλά, το γνώριζαν γιατί το είχαν ζήσει για πάρα πολύ καιρό, πως η λευτεριά ούτε δεδομένη είναι ούτε αυτονόητη, κι όταν έρθει η κακιά ώρα να χαθεί, θέλει θυσίες και αίμα για να ξανάρθει και να φωτίσει τις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων που τη λαχταρούν!

 
Πηγές:
-Η καταστροφή του Μαυροχωρίου και η απελευθέρωση του Νομού Καστοριάς, Χρυσόστομου Παπασταύρου
-Μακεδονία-Μακεδονικός Αγώνας, Κωνσταντίνου Δούφλια
-Για τον Διαμαντή Μαντόπουλο, τον μάρτυρα δάσκαλο του Μαυρόβου, βιβλίο «Της Πατρίδας…», Σ. Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
-Για τον καπετάν Στέφο, βιβλίο «Αθέατες πλευρές του Μακεδονικού Αγώνα», Σ. Ευθυμιάδου-Παπασταύρου.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Νοεμβρίου 2020, αρ. φύλλου 1053.


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:


14 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16/10/21

    Να μας πει ο κομμουνιστής δάσκαλος Γιώργος, πως αισθάνεσαι διαβάζοντας αυτό το υπέροχο απευλευθερωτικο κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος16/10/21

      καιεσύ πώς αισθάνεσε σήμερα κατω από την μπότα των γερμανικών μονοπωλίων; είσαι άξιος των πεσόντων;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος16/10/21

      Δηλαδή πρέπει να συμφωνούμε η με το ΚΚΕ ή με το Γερμανικό Μονοπώλιο...Κονσερβοκούτι η μπότα...Δάσκαλε που δίδασκες...

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος17/10/21

      Αλοιμονο, Τώρα είμαστε στον σωστό δρόμο για να δημιουργήσουμε κάτι σοβαρό.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος16/10/21

    Δεν μπορεί πρέπει να ρωτήσει τον ιστρούχτορα από το Πολίτμπιρο.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος16/10/21

      Καλά εσείς δεν το πήρατε χαμπάρι ότι στην Ρωσία δεν υπάρχει πολιτμπιρο; Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα του Μητσοτάκη.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος16/10/21

      Πολίτμπιρο στην Καστοριά, αναφέρει η "Οδός" στο οπισθόφυλλο. Για τη Δημοτική Αρχή. Τι συμπτώσεις...

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος16/10/21

      Γιατί ποιός σου είπε ότι ο γλυΚούλης δεν είναι αριστεράντζα......;;!!!

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος17/10/21

      Φυσικά, και o Μητσοτάκης είναι μαρξιστής.
      Ηλίας Κασιδιάρης

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος17/10/21

    «Οι μακεδόνες εκλέγουν σήμερα δημοτικούς αντιπροσώπους»
    Είδηση της κρατικής τηλεόρασης της Ισπανίας.

    Αναμένω την επίσημη διαμαρτυρία του υπουργείου εξωτερικών την χώρας μας μέσω της ελληνικής πρεσβείας της Μαδρίτης ή του προξενείου της Βαρκελώνης. Από τα επίτιμα προξενεία των υπόλοιπων πόλεων δεν περιμένω αντίδραση λόγω του ότι οι πρόξενοι είναι ισπανοί πολίτες και δεν θα τα βάλλουν με την κυβέρνηση της χώρας τους. Τώρα γιατί οι επίτιμοι πρόξενοι της Ελλάδας στην Ευρώπη είναι αλλοδαποί πολίτες ένας θεός ξέρει. Σαν να μην υπήρχαν μορφωμένοι έλληνες στην Ευρώπη για να τους κανουν προξενους.
    Άλλα γιατί απορώ; Σε χώρα που κάνουν υπουργούς κύπριους πολίτες γιατί να μη κάνουν προξένους ισπανούς, γάλλους, πορτογάλους ή ιταλούς πολίτες.
    Μετά κοκορεύονται για το ελληνικό πνεύμα στο εξωτερικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος18/10/21

    Είσαι και ανίδεος είσαι και ανιστόρητος. Ο Κύπριος για τις ελληνικές αρχές αλλά και ιστορικά και εθνολογικά και ηθικά είναι Έλλην.
    Κίμων, και νεκρός ενίκα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος18/10/21

      Αυτό κατάλαβες κάφρε από το μήνυμα; Είναι πολίτης άλλης χώρας ή όχι;
      Το θέμα εδώ δεν είναι ο Κύπριος αλλά πώς χειρίζεται η κυβέρνηση το Μακεδονικό.
      Το ότι τα επίτιμα προξενεία είναι σε χέρια αλλοδαπών δε φαίνεται να σε ενοχλεί ιδιαίτερα. Οι βόριοι γείτονες σίγουρα είναι ποιό προσεκτικτικοί ότι αφορά τα εθνικά τους θέματα. Αλλά εμείς να το παίξουμε πατριώτες στο εσωτερικό για να διχάσουμε. Έτσι καραλαβαίνεις εσύ την πατρίδα;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος19/10/21

      Μπορείς να υποβάλεις στο ΥΠΕΞ και στο διπλωματικό σώμα μία αίτηση για θέση Προξένου εσύ που νοιάζεσαι περισσότερο για την πατρίδα. Άντε λοιπόν, θάρρος....

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος19/10/21

      Ναι φίλε, εμένα περίμενε o Μητσοτάκης για να βάλει πρόξενο. Δεν έχει κουμπάρους, γλύφτες και κομματοσκυλα. O επίτιμος πρόξενος είναι άμισθος οποτε δεν ενδιαφέρει τους ημέτερους, γιαυτό και βάζουν οποιονδήποτε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι αλλοδαπός που δεν γνωρίζει ούτε την γλώσσα. Αυτός φίλε πρέπει να εξυπηρετήσει έλληνες πολίτες. Ελπίζω το παιδί σου να μην βρεθεί σε κάποια από αυτές τις χώρες και να χρειαστεί βοήθεια. Σίγουρα o ιταλός, ισπανός η οποιοσδήποτε επίτιμος πρόξενος θα το εξυπηρετήσει με αγγλικά βλάχου. O πρώτος που θα διαμαρτυρηθεί θα είσαι εσύ.
      Από την αντίδραση όμως καταλαβαίνω ότι το Μακεδονικό ενδιαφέρει μόνο εσωτερικά για να διχαστεί η χώρα, όπως παντα, σε μακεδονομάχους και προδότες, σε πατριώτες και ΚΚΕδες κλπ......
      Καληνύχτα καημένη Μακεδονία.

      Διαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ