ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Το θαύμα έγινε!

Μανιάκοι, 7 Ιουλίου 2010

«Στρέφω το βλέμμα μου τριγύρω και αντικρίζω συνανθρώπους μας που πάσχουν, αδελφούς μας που λυγίζουν, που θα ήθελαν κάπως να εκφραστούν, αλλά είτε αδυνατούν είτε διστάζουν είτε και φοβούνται. Όλοι αυτοί, τελικά, δεν είναι… άλλοι, ξένοι, αδιάφοροι για μας, αλλά είναι το αγνότερο και αναγκαιότερο κομμάτι του εαυτού μας, μια που η συνάντηση μαζί τους μέσα μας καταργεί το εγώ μας.»

"Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός",
Νικολάου, Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Για θαύμα μίλησα στον τίτλο, έχοντας στο νου το κατόρθωμα να γίνει πραγματικότητα κάτι που σε πολλούς έμοιαζε στην αρχή με όνειρο, έχοντας στο νου την ίδρυση του Κέντρου Ημέρας για το οποίο πάλευε δυνατά και δυναμικά η γνωστή μας πια μέσα από τη σπουδαία της δράση Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Καστοριάς.

Αλλά όσοι βρεθήκαμε εκεί στη σεμνή και λιτή τελετή των εγκαινίων του Κέντρου ήρθαμε αντιμέτωποι και μ’ ένα άλλο θαύμα, ακόμη μεγαλύτερο: το θαύμα της αυθυπέρβασης και της προσφοράς.
Είδαμε ένα Δήμαρχο, αυτόν της Αγίας Τριάδας, να εξασφαλίζει το χώρο και να τον θέτει στη διάθεση των μελών της Εταιρείας. Είδαμε και το Νομάρχη Καστοριάς με όλο το Νομαρχιακό Συμβούλιο να στηρίζει την Εταιρεία και να υποστηρίζει τους σκοπούς της. Είδαμε και το Στρατηγό να φέγγει ολόκληρος μιλώντας για την προηγούμενη εμπειρία του, την ως τώρα προσφορά του στους συνανθρώπους με αυτισμό που παλεύουν για να πετύχουν μια καλύτερη ζωή, την οποία δικαιούνται.

Είδαμε, όμως, και ένα άλλο, «ανώνυμο», αλλά κεφαλαιώδες δυναμικό της Εταιρείας: τους Εθελοντές της, που η προσφορά τους εκθειάστηκε –όχι παραπάνω απ’ όσο της αξίζει- από τον Πρόεδρο, τον αγαπητό μας κ. Γιώργο Πάνο, την ψυχολόγο της Εταιρείας κ. Αλεξάνδρα Κόλκα, την ξεχωριστή μου συνάδελφο της Ειδικής Αγωγής κ. Κατερίνα Αμανατιάδου. Είδαμε, λοιπόν, τους Εθελοντές με τα ομιλούντα μπλουζάκια τους –άλλα μιλούσαν μέσα από τα λόγια που τα στόλιζαν, άλλα μέσα από το δέντρο το ζωγραφισμένο επάνω τους-, τους είδαμε όμως, προπαντός, με το χαμόγελό τους. Αυτό που έλεγε τα περισσότερα.

Το πιο σημαντικό απ’ όσα έλεγε αυτό το χαμόγελο ήταν η απόδειξη και η πιο δυνατή επιβεβαίωση πως τελικά, ναι, είναι αλήθεια πως η εθελοντική προσφορά μπορεί να εξασφαλίσει στον καθένα μας την ευτυχία. Η συνταγή αυτή έχει ειπωθεί προ οικονομικής κρίσεως, οπότε τώρα που τη ζούμε αυτήν την κρίση, τώρα που τα χρήματά μας λιγοστεύουν και μας πιάνει ίλιγγος όταν σκεφτόμαστε πως δυστυχώς οι ανάγκες –οι αντικειμενικές, όχι οι πλασματικές και αυτές που νομίζουμε πως έχουμε- των ανθρώπων και των οικογενειών τους δε λιγοστεύουν αναλόγως, σήμερα, λοιπόν, η συγκεκριμένη συνταγή είναι ένας σίγουρος τρόπος κι ένας βέβαιος δρόμος προς το όραμα της ευτυχίας, που μοιάζει να ξεμακραίνει. Θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε και αλλιώτικα, σαν σύνθημα:
«Εθελοντισμός σημαίνει ευτυχία» ή και «Γίνε εθελοντής για να γίνεις ευτυχισμένος» ή…

Κάποιοι, οι σοφότεροι μεταξύ των ανθρώπων, αυτό το έχουν αντιληφθεί και το εφαρμόζουν. Το ξέρουν ήδη πως ο εθελοντισμός είναι η πιο ευγενής μορφή αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο. Το ξέρουν ήδη πως είναι έργο πολύτιμο, το οποίο αρνούνται να ονομάσουν φιλανθρωπικό, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν είναι πέρα και πάνω από τα βασικά τους καθήκοντα, καθώς ο άνθρωπος φανερώνει πως άνθρωπος είναι μέσ’ από τον άλλον, το διπλανό του. Με άλλα λόγια, τον χρειαζόμαστε τον άλλον, τον έχουμε ανάγκη, γιατί χωρίς αυτόν δε θα ξέραμε ούτε οι ίδιοι αν είμαστε άνθρωποι ή όχι. Όχι φιλανθρωπία, λοιπόν, αλλά στοιχειώδες καθήκον του καθενός μας είναι η προσφορά η εθελοντική. Θα έλεγα μάλιστα πως είναι έργο που επιστρέφει πίσω, στον εαυτό μας, καθώς μας εξασφαλίζει την πολυπόθητη χαρά (μια χαρά που ούτε τα πολλά χρήματα δεν έχουν τη δύναμη να εξασφαλίσουν, γιατί οι χαρές αυτές που αγοράζονται είναι στιγμιαίες, ξεθωριάζουν και χάνονται γρήγορα, γι’ αυτό και αμέσως ζητάμε καινούρια πράγματα και ξανά άλλα καινούρια και μπαίνουμε έτσι σ’ ένα κυνηγητό δίχως τέλος και δίχως νόημα τελικά).

Κι έπειτα είναι κι ένας συσχετισμός που τελευταία έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Πρόκειται για την περίφημη θεωρία του χάους, τη γνωστή πεταλούδα που ανοίγει τα φτερά της στην Κίνα και προκαλεί τυφώνα στον Ατλαντικό. Αυτή η θεωρία λέγεται πρωτίστως για το μεγάλο ζήτημα του περιβάλλοντος. Όμως, τελευταία νιώθω πως ταιριάζει πάρα πολύ και στα ζητήματα που έχουν ως κέντρο τους τον άνθρωπο. Το συνοψίζει πολύ πετυχημένα ο Καζαντζάκης σε μια μόνο φράση:
«Ακόμα και στην έρημο μια καλή πράξη έχει τον αντίκτυπό της σε ολάκερη την οικουμένη».

Όλα αυτά, λοιπόν, τα ξέρουν και τα νιώθουν οι Εθελοντές της προσφοράς. Αλλά, εμείς στην Ελλάδα, που είμαστε ακόμα πίσω σ’ αυτόν τον τομέα κι είμαστε ακόμη πολύ εαυτούληδες για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από το εγώ μας και να προχωρήσουμε στο εμείς –μολονότι διακρινόμαστε για το σπάνιο απόθεμα καρδιάς- , καθόμαστε και κλαίμε ακόμη, τόσα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, για τους σπουδαίους τους εθελοντές που δεν αξιοποιήθηκαν από την Πολιτεία μας και μετά το τέλος των Αγώνων. Και, κάθε φορά που διαβάζω κάτι σχετικό, αναρωτιέμαι αν και πόσο απαραίτητη είναι μια Πολιτεία που έχει βουλιάξει στα προβλήματά της και πόσο είναι σε θέση να οργανώσει όλο αυτό το δυναμικό που αναμφισβήτητα διαθέτει η πατρίδα μας. Κι αναρωτιέμαι επίσης γιατί να περιμένουμε την Πολιτεία και να μην δραστηριοποιούμαστε έτσι ακριβώς όπως δραστηριοποιήθηκαν οι Εθελοντές της Καστοριανής Εταιρείας και έφτιαξαν το δικό μας θαύμα, το Κέντρο Ημέρας τους και όχι μόνον αυτό…

Γιατί τρόποι υπάρχουν πολλοί και διάφοροι. Ένα μονάχα είναι απαραίτητο, η ύπαρξη της θέλησης προσφοράς. Τον τρόπο του θα τον βρει ο καθένας και καθένας θα βοηθήσει όπως μπορεί. Η Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό αυτό το ξέρει και το έχει ζήσει. Απομένει να το ζήσουμε και εμείς. Όλοι εμείς οι «άλλοι», που διαθέτουμε ένα σημαντικό προσόν, που ξέρουμε να αγαπάμε.

Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται. Κι έπειτα θα γίνει πράξη ο λόγος του «Μαράν Αθά»:
«Όποιος αγαπά σπόρους ρίχνει δια να γενεί καλύτερος ο κόσμος!...»
Αυτό είναι το άλλο θαύμα που κρύβεται μέσα στον τίτλο και αφορά τους …άλλους, που είναι το αγνότερο και αναγκαιότερο κομμάτι του εαυτού μας∙ το θαύμα της αγάπης, που είναι το άλλο και πολύ σημαντικότερο θαύμα…

Στους πάντα χαμογελαστούς φίλους μου Γιάννη και Σοφία.
Και στα παιδιά τους…