11.8.10

ΟΔΟΣ: Ο Καραγκιόζης, η μεγάλη σχολή Βουλγαράκη και οι μιμητές

Δεν πέρασε δα και πάρα πολύ καιρός από τότε που ο πανίσχυρος κάποτε υπουργός της Νέας Δημοκρατίας Γεώργιος Βουλγαράκης ταύτισε πολιτικά το «νόμιμο» με το «δίκαιο». Στην πραγματικότητα η απλούστευση αυτή του τότε υπουργού, σηματοδότησε την κατάρρευση της ΝΔ. Όχι γιατί έλεγε ένα ψέμα, ή ήταν ανειλικρινής σε όσα δήλωνε. Αλλά διότι αντίθετα, ο ίδιος ήταν πολύ ειλικρινής: Τα πίστευε ως το βάθος της ύπαρξής του αυτά που έλεγε τότε, ο κάποτε πανίσχυρος. Τώρα προφανώς θα κρύβεται, ή έστω θα προσέχει όταν διασχίζει τις διαβάσεις στους δρόμους της Αθήνας, για να μην ξεσπάσουν πάνω του την οργή τους οι περαστικοί. Ο κυρίαρχος λαός, βλέπετε.

Ο κυρίαρχος λαός που την μια μέρα δοξάζει και την άλλη απορρίπτει, ή και στέλνει στα Τάρταρα, όσους δεν μπορεί να συγχωρήσει. Με εξαίρεση τον... Καραγκιόζη. Την απώλεια του οποίου θρήνησε σύμπασα η επικράτεια τις τελευταίες δέκα μέρες. Μιας και η Τουρκία είναι αυτή που κέρδισε το copyright της αντιπαθέστερης καρικατούρας όλων των εποχών. Του κοντού καμπούρη με την φαλάκρα και την δυσανάλογη τουρκική μύτη που διδάσκει τον κουτοπόνηρο ραγιαδισμό ως ιδανικό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά γαλουχήθηκαν τόσες και τόσες γενιές, με αποτέλεσμα σήμερα το «μπαξίσι» και το «ρουσφέτι» να είναι συνιστώσες της πολιτικής κατάστασης.

Έτσι οι Έλληνες, αντί να αισθανθούν ελεύθεροι που επιτέλους η Unesco, ο κατ’ εξοχήν έγκυρος διεθνής οργανισμός για την πολιτιστική κληρονομιά, αναγνώρισε έμμεσα ότι ως έθνος δεν έχουμε (τελικά) σχέση με την παραδοσιακή υποκουλτούρα, ή τα παρωχημένα trash της ασιατικής στέπας, και επομένως ότι οι ίδιοι είναι έθνος της Ευρώπης, πολλοί είναι αυτοί που αισθάνθηκαν εθνικά ταπεινωμένοι και προσβεβλημένοι. Ούτε την ελληνικότητα της Αφροδίτης της Μήλου να τους αμφισβητούσαν.

Και πώς να γινόταν άραγε διαφορετικά, αφού μέχρι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας -γνωστός για τις επιδόσεις του στον αρχαιοπρεπή ζεϊμπέκικο, έσπευσε να απαλύνει το ψυχικό τραύμα των δυσαρεστημένων Ελλήνων παρηγορώντας τους, ότι μπορούν (και) οι Έλληνες να έχουν τον δικό τους Καραγκιόζη, όπως και οι Τούρκοι τον δικό τους. Ένα πράγμα σαν το όνομα της Μακεδονίας δηλαδή… Μπορούμε (;) και το μοιραζόμαστε, και μάλλον αυτή η κατάσταση δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.

Πώς να γινόταν διαφορετικά, όταν μερικές ημέρες μετά, εκτελέσθηκε ο δημοσιογράφος Σωκράτης Γκιόλιας, ο οποίος έγινε γνωστός για τις αποκαλύψεις του στο blog «τρωκτικό» σε σχέση με την έκταση και το βάθος της διαφθοράς στην Ελλάδα, δημοσιοποιώντας ονόματα, ποσά και άλλα στοιχεία, για τα οποία περιέργως δεν ίδρωσε το αυτί ουδενός. Έτσι έγινε ο πρώτος δημοσιογράφος που δολοφονείται τα τελευταία 20 χρόνια, μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του τούρκου δημοσιογράφου (αρμενικής καταγωγής) στην Κωνσταντινούπολη πριν ελάχιστα χρόνια. Πώς να μην είναι μετά απ’ αυτά νυν υπέρ του Καραγκιόζη και των απάντων ο αγών;

Τι σχέση έχουν όλα αυτά, δηλαδή ο Βουλγαράκης, ή ο εθνικός θρήνος για τον Καραγκιόζη, με το ξεφάντωμα της οικονομικής κακοδιαχείρισης και αδιαφάνειας που καταγγέλλει στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς ο επικεφαλής της μειοψηφίας κ. Παν. Παπαδιαμαντόπουλος; Πλην της χρονικής συμπτώσεως και του γεγονότος ότι, όλοι τους έχουν την δική τους αντίληψη για το δίκαιο, σε σχέση με το νόμιμο, ή το βολικό, κανείς δεν ξέρει ακόμη σίγουρα.

Όμως, είναι γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες της θητείας του, και οι αποκαλύψεις για την κατασπατάληση των κονδυλίων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, σε συνδυασμό και με τις αποκαλύψεις ότι ο κ. Κωνσταντίνος Λιάντσης μοιράζει στα τοπικά ΜΜΕ τους πόρους που προορίζονται για την προβολή της Νομαρχίας με προσωπικά κριτήρια, και με τόσο άνισο τρόπο, ώστε άλλα από τα μέσα (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις) τα στέλνει στους αιθέρες, και άλλα όχι, έφεραν την δυσοσμία των σκανδάλων και στην Καστοριά.

Με τρόπο που η ουσία της «απάντησης» του νομάρχη σπεύδοντος να παρουσιάσει σε συνέντευξη τύπου δικά του στοιχεία, χωρίς τεκμήρια, που παρουσιάζουν μια εντελώς παραπλανητική εκδοχή της πραγματικότητας -αφού για παράδειγμα συνυπολογίζει στα ποσά που καταβλήθηκαν το διάστημα από 2005 έως το 2010 στην εφημερίδα ΟΔΟ και διαφημιστικά έξοδα της προσωπικής του προβολής καθώς και αξιώσεις για τις οποίες ασκήθηκαν αγωγές στο παρελθόν, και μάλιστα για το πολύ ειδικό, ύποπτο και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα από το 2005 έτος και μετά, και όχι από το 2003 που είναι νομάρχης ο ίδιος, δείχνει ότι η μεγάλη σχολή του Βουλγαράκη της Νέας Δημοκρατίας, που κύλισε την παράταξη στην κατάρρευση, έχει παντού μιμητές. Αν αυτό που έγινε ήταν «νόμιμο», θα είναι και ηθικό, σύμφωνα με την πρωτοφανή άποψη για πολιτικό που εισέφερε ο τ. υπουργός στην πολιτική ζωή.

Τελικά, απ’ όλα αυτά, τι έχει να ζηλέψει η αντιπαθής καρικατούρα του θεάτρου Σκιών, που απέκτησε την ιθαγένεια της γείτονος, απ’ αυτά τα πονηρά; Ασφαλώς τίποτε, εκτός ίσως από την ικανότητα του πολιτικού συστήματος που είναι βασισμένο στο ρουσφέτι, τον εκβιασμό, την θωπεία και την κολακεία να επινοεί μηχανισμούς χρυσοδακτύλων επιστημονικού επιπέδου. Σαν κι’ αυτούς που προστατεύουν σήμερα το πολιτικό προφίλ, που φρόντισε να σφυρηλατήσει -με τις στοχευμένες αγορές της διαφήμισης- για τον εαυτό του ο ίδιος ο νομάρχης Καστοριάς. Που δείχνει να ελπίζει ότι, με αυτό τον τρόπο, και μέσω της επιθυμίας του για υποψηφιότητά του για τον Δήμο Καστοριάς, θα καταρρίψει την ενοχλητική υπενθύμιση της μετριότητας του πολιτικού έργου και απολογισμού που αφήνει πίσω του.


ΥΓ. Προφανώς το χτύπημα θα αποτελειώσει το ελληνικό φιλότιμο, αν μας πουν κιόλας οι εξυπνάκηδες της Unesco, ότι ο Καραγκιόζης δεν ήταν χριστιανός παρά μουσουλμάνος.





Σχετικό κείμενο:

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος12/8/10

    Καραγκιόζηδες υπάρχουν πολλοί στην πολιτική, πάρα πολλοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ