ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Η «αρπαγή» της Ελλάδας από την Ευρώπη: Το ευρώ και η χαμένη αξιοπρέπεια της Ελλάδας

ΟΔΟΣ 606 | 21.7.2011

Πίστευα πάντοτε και εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα πως το ύψιστο αγαθό για μια χώρα είναι η εθνική της ανεξαρτησία. Για ένα λαό η εθνική του αξιοπρέπεια είναι σαφώς σημαντικότερη από την ευημερία.
Με αυτή την έννοια, αντιμετώπιζα από την αρχή με πολύ σκεπτικισμό και επιφυλακτικότητα την Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο τις νεφελώδεις ιδέες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Διότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συνεπάγεται ενιαίους νόμους και ενιαία οικονομική πολιτική σε όλη την Ένωση.

Όπως αναλογικά συμβαίνει στα σημερινά εθνικά κράτη: ότι ισχύει στην Αθήνα, ισχύει – ή τουλάχιστον πρέπει να ισχύει και στην Καστοριά. Έτσι θα έπρεπε να χτιστεί η ενωμένη Ευρώπη. Ίδιος μισθός στο Βερολίνο και ίδιος στην Αθήνα. Και ίδιο φορολογικό καθεστώς. Ίδια περίθαλψη και εκπαιδευτικό σύστημα. Ίδιες ώρες εργασίας και ίδια όρια σύνταξης – και όμοιες συντάξεις. Κοινή αμυντική πολιτική στα ενιαία σύνορα. Και πολλά άλλα ακόμη, που ασφαλώς δε συμβαίνουν, δεν πρόκειται να συμβούν και δεν περιλαμβάνονταν εξαρχής σε κανένα σχέδιο.

Φαίνεται πως ο αρχαίος μύθος της αρπαγής της Ευρώπης στη σύγχρονη εκδοχή του μετουσιώνεται αντίστροφα: το Ευρώ, ο σύγχρονος επίγειος «θεός» κάποιων, οδηγεί ολοταχώς στην «αρπαγή» της Ελλάδας από την Ευρώπη…
Αισθάνομαι λοιπόν απέραντη ταπείνωση όταν βλέπω την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αντιμετωπίζει τη χώρα μου ως παρία, να εκβιάζει τον ελληνικό λαό και να επιβάλλει, περίπου διατάσσοντας, τις επιλογές της. Το αίσθημα της ταπείνωσης είναι περισσότερο έντονο, όταν βλέπω κατώτερα στελέχη όπως ας πούμε τους εκπροσώπους της Τρόικας - να αντιμετωπίζουν την πατρίδα μου ως δυνάμεις κατοχής.

Όμοια ταπείνωση βεβαίως αισθάνομαι όταν συμπατριώτες μου – ή έστω τύποις συμπατριώτες μου – στοιχηματίζουν στην πτώχευση της χώρας, προσδοκώντας να αποκομίσουν κέρδη… Όμως αγανακτώ ειλικρινά στο άκουσμα πληροφοριών πως τέτοιες πρακτικές ακολουθούν συγγενικά πρόσωπα υψηλόβαθμων θεσμικών παραγόντων. Διότι ασφαλώς όχι μόνον η γυναίκα, αλλά και τα αδέλφια του Καίσαρα οφείλουν και να φαίνονται και να είναι τίμια…
Για τη δειλή και σαφώς ενδοτική στάση της ελληνικής κυβέρνησης έχω ήδη γράψει αρκετά, η επανάληψη των οποίων δεν έχει να προσθέσει κάτι στο παρόν κείμενο.

Έχοντας λοιπόν τον παραπάνω προβληματισμό, προσωπικά πιστεύω πως η επιστροφή της χώρας στη δραχμή – όχι η αποπομπή της από τη ζώνη του Ευρώ – αλλά η συνειδητή επιλογή της αποχώρησης, με ταυτόχρονη στάση των εξωτερικών πληρωμών και ολική επαναδιαπραγμάτευση και έλεγχο του δημόσιου χρέους, θα αποτελέσει μια νέα αρχή, διότι πρώτιστα θα μας ξαναδώσει την εθνική μας ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια μας ως λαού. Επιφυλάσσομαι, εντούτοις, να αναλύσω το θέμα στο μέλλον.
Το φρόνημα ενός λαού δεν είναι δυνατόν ούτε να εξαγοράζεται με δόσεις δανείων, ούτε να αλώνεται με εσωτερικούς παραπλανητικούς εκβιασμούς του τύπου «έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς μέχρι την 15η Ιουλίου». Είναι αδιανόητο, κατ’ αρχήν διότι ως εκβιαστικό δίλημμα θα ξανατεθεί σύντομα, με επαχθέστερους ασφαλώς όρους. Και βεβαίως οι κυβερνήσεις που πιστεύουν στη Δημοκρατία και πολιτεύονται σύμφωνα με τις αξίες της, νομοθετούν με σύνεση και ποτέ δεν εκβιάζουν τους πολίτες…

Τρομάζω λοιπόν όταν βλέπω τη σπουδή με την οποία οι σημερινοί έλληνες πολιτικοί ετοιμάζονται να εκποιήσουν τη δημόσια περιουσία – που βεβαίως ούτε στο ελάχιστο δε τους ανήκει, προκειμένου να συνεχίσουν τον φαύλο κύκλο του δανεισμού, ελπίζοντας κυρίως ότι έτσι θα παρατείνουν την παραμονή τους στη γλυκιά εξουσία.
Καθώς πλήθος επιχειρημάτων έχουν ακουστεί από όλες τις πλευρές, αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω εξ αρχής πως είναι εντελώς διαφορετικό – και καθόλα θεμιτό - να εκποιήσει η Κτηματική υπηρεσία του Δημοσίου αστική περιουσία, οικόπεδα δηλαδή και ακίνητα, που με ποικίλους τρόπους κατέληξαν στο Δημόσιο περιπτωσιολόγο, και σαφώς είναι αθέμιτη η εκποίηση νευραλγικών κομματιών της εθνικής οικονομίας. Ασφαλώς και μπορούν να εκποιηθούν τραπεζικοί όμιλοι που ανήκουν στο κράτος – μια κρατική τράπεζα είναι αρκετή. Είναι όμως εθνικά επικίνδυνο να ξεπουλιούνται το σιδηροδρομικό δίκτυο, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η ύδρευση – χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως οι διαμαρτυρόμενοι συνδικαλιστές των υπό εκποίηση φορέων έχουν κατ’ ανάγκη δίκιο, καθώς συνήθως κόπτονται για την προσωπική τους ζημία…

Από ότι φαίνεται όμως, το πολιτικό κατεστημένο είναι αποφασισμένο να προχωρήσει σε αυτό το δρόμο. Τι θα γίνει όμως μετα, όταν δε θα υπάρχει τίποτε πια για να πουλήσουν οι κυβερνώντες και όταν ο όντως διογκωμένος δημόσιος τομέας θα έχει αντικατασταθεί από ένα ανύπαρκτο και εξαιρετικά αδύναμο κράτος;
Ας δώσω όμως ένα παράδειγμα μιας πιο καθημερινής οπτικής, για να γίνουν πιο κατανοητές οι παραπάνω σκέψεις. Όταν ένας οικογενειάρχης αντιμετωπίζει δυσβάσταχτα χρέη – καθημερινή άλλωστε πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά – προσπαθεί να ρυθμίσει τα δάνεια του, επιδιώκοντας την επιμήκυνση ή τη μείωση των επιτοκίων. Ρευστοποιεί ενδεχομένως κάποια περιουσιακά του στοιχεία αν έχει – ένα χωράφι στο χωριό, ας πούμε. Δεν εκπορνεύει όμως ποτέ τη γυναίκα του, με σκοπό να αποκομίσει χρήματα, για να πληρώσει το χρέος του. Προτιμά να βγει στο δρόμο, χάνοντας το σπίτι του.

Υπάρχουν λοιπόν απαράβατα ηθικά όρια, που καμιά Τρόικα, έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος και επ’ απειλή οποιασδήποτε συνέπειας, δεν έχει το δικαίωμα να μας επιβάλει. Και καμιά δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να ρίχνει τη χώρα τόσο χαμηλά, να παζαρεύει τους πυλώνες της εθνικής μας ανεξαρτησίας, ως υποθήκη σε παλιούς και νέους δανεισμούς…
Νομίζω πως όση σχέση έχουν τα μεταλλαγμένα λαχανικά με τα αγνά λαχανικά του χωριού που τρώγαμε κάποτε, άλλη τόση σχέση έχει και η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το σοσιαλισμό. Και βεβαίως, όσο επικίνδυνα είναι τα μεταλλαγμένα τρόφιμα για την υγεία του πληθυσμού, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι και η σημερινή κυβέρνηση για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία…
Καθώς από συνειδητή επιλογή δε βλέπω τηλεόραση, καταφεύγω συχνά στο ραδιόφωνο. Εξομολογούμαι λοιπόν ότι και σε αυτό το σαφώς ηπιότερο και ευπρεπέστερο ΜΜΕ, τα δελτία ειδήσεων θυμίζουν πολεμικά ανακοινωθέντα. Ή ορθότερα, θυμίζουν διατάγματα κατοχικής διοίκησης.

Μέσα στον παραλογισμό και τον κυκεώνα δανείων, χρέους και επαχθών μέτρων, ακούγονται κατάφορα αντισυνταγματικά σχέδια, όπως για παράδειγμα η πρόθεση ανάθεσης του εισπρακτικού ή και του ελεγκτικού μηχανισμού των Εφοριών σε ιδιωτικές εταιρίες. Στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η είσπραξη των φόρων εκμισθωνόταν από το κράτος σε ιδιώτες. Οι φοροεισπράκτορες μισθωτές του φόρου, γνωστοί ως «ιλτιζαμτζήδες», έχοντας προκαταβάλει τους φόρους στο «δοβλέτι», προέβαιναν στη συνέχεια σε σωρεία αυθαιρεσιών, προκειμένου να αποκομίσουν το κέρδος τους. Αυτά άραγε είναι τα πρότυπα της σημερινής κυβέρνησης; Πόσα ακόμη έχει να δει αυτός ο δύστυχος λαός; Ο Σουλτάνος βεβαίως στα χρόνια εκείνα εκπλειστηρίαζε και τα δημόσια αξιώματα. Μήπως πρέπει να φτάσουμε μέχρι εκεί;

Για την ιστορία πάντως σημειώνω, ότι το τέλος των δεινών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήρθε όταν ο Μουσταφά Κεμάλ δημιούργησε τη νέα Τουρκία και προχώρησε αμέσως στην κατάργηση των «Διομολογήσεων», των «μνημονίων» δηλαδή της εποχής και στην αποπομπή όλων των ξένων επιχειρήσεων, που καπηλεύονταν τον εθνικό πλούτο της Τουρκίας, υπό το πρόσχημα της εξόφλησης του Οθωμανικού χρέους. Όμως ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν Ηγέτης, από μια στόφα που μάλλον έχει πια εκλείψει…

Η πρόσφατη φοροκαταιγίδα θα αποτύχει – και αυτό θα φανεί συντομότατα. Και αυτό θα συμβεί απλούστατα επειδή όταν αφαιρείς 100 ευρώ από ένα πολίτη, τα χρήματα αυτά φεύγουν από την αγορά. Ακόμη περισσότερα καταστήματα θα κλείσουν, ακόμη περισσότεροι άνθρωποι θα βρεθούν χωρίς δουλειά. Τις απλές αυτές σκέψεις αρνούνται βεβαίως να τις κάνουν αυτοί που μας κυβερνούν – πιθανότατα επειδή έχουν χάσει το δικαίωμα να σκέφτονται και έχουν μετεξελιχθεί σε εκτελεστικά όργανα των δανειστών της χώρας – ένα σύγχρονο είδος «ιλτιζαμτζήδων» δηλαδή.

Δεν έχω αμφιβολία ότι η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων είναι «επί θύραις». Είναι ένα από τα μέτρα τα οποία θα συνοδεύουν μια από τις επόμενες δόσεις. Διαφορετικά, δε θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς μετά από τη 15η κάποιου από τους προσεχείς μήνες – έτσι τουλάχιστον θα μας πουν οι κυβερνώντες. Απλώς οι τελευταίοι δε βρίσκουν το θάρρος – και θαρρώ πως δε θα το βρουν - να μας το πουν ανοιχτά, πως ετοιμάζουν τις απολύσεις. Δε ξέρω μόνο πως θα γίνει η επιλογή των προς απόλυση υπαλλήλων, αν και υποψιάζομαι ότι τα «πράσινα» διαβατήρια θα παίξουν καθοριστικό ρόλο. Μας περιμένουν πολλές πλατείες Κλαυθμώνος…

Περιμένω με περιέργεια ανάμεικτη με αγωνία να δω που θα σταματήσει ο κατήφορος, η έκπτωση αξιών και ανθρώπων, να δω πότε θα μπει ένα τέλος στα δεινά του Ελληνικού λαού, ή αν θα φτάσουμε στην ολική κατάρρευση, διότι προσωπικά βλέπω ως μόνη ορατή διέξοδο τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα εξ ων συνετέθη…

Φωτό: 

Giambologna, Η αρπαγή των Σαβίνων, (1574-82) 

Loggia dei Lanzi, Φλωρεντία Ιταλίας.