1.9.11

ΟΔΟΣ: Μπλόκο [Βογατσικού]

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν είναι η είδηση -σύμφωνα με ανακοίνωση αγροτικού συνδικαλιστικού οργάνου που πανηγύρισε- ότι δικαστήριο, έκρινε αθώους αγρότες που κατηγορήθηκαν για την κατάληψη των δρόμων και συγκεκριμένα του κάθετου άξονα της Εγνατίας Οδού στην περιοχή Βογατσικού πριν περίπου 1,5 χρόνο.

Υπενθυμίζεται ότι για χρονικό διάστημα αρκετών εβδομάδων, ήταν αδύνατη η χρήση του καθέτου άξονα μετά το Βογατσικό, αφού δεκάδες τρακτέρ περιφρουρούσαν την κατάληψη. Στο σκηνικό είχαν προστεθεί και οχήματα της Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς και καντίνες που ξεφύτρωσαν, με τους πανευτυχείς ιδιοκτήτες τους να κάνουν χρυσές δουλειές. Οι καταλήψεις δεν ήταν μεμονωμένο αλλά πανελλήνιο φαινόμενο και σταμάτησαν χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, όταν κατέστη φανερό ότι η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε ελεύθερη πτώση.

Λέγεται βέβαια ότι δεν επιτρέπεται να κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις. Αυτό προφανώς αποτελεί σχήμα λόγου, ενταγμένο όμως στην αντίληψη της ενάρετης κοινωνίας και της ιδανικής πολιτείας. Πρωτίστως βεβαίως δεν είναι σαφές πια ακριβώς διάταξη νόμου επιβάλλει μια τέτοια υποχρέωση. Αλλά και διότι, και πάλι σύμφωνα με τους νόμους, οι δικαστικές αποφάσεις προσβάλλονται σε ανώτερα ιεραρχικά δικαστήρια και πολύ συχνά, ανατρέπονται. Επομένως όχι μόνο κρίνονται, αλλά και αναιρούνται. Άλλωστε την συγκεκριμένη περίπτωση, οι ίδιοι οι αγρότες με την θριαμβολογία τους, πρώτοι έσπευσαν να κρίνουν την δικαστική απόφαση με τις δικαιολογημένες, εκ του αποτελέσματος, κορώνες περί δικαίωσης τους.

Ίσως επομένως, το αληθινό νόημα της αντίληψης για το άκριτο των δικαστικών αποφάσεων είναι ότι δεν θα πρέπει να κρίνονται οι δικαστές για την συνείδησή τους, αφού κανείς δεν μπορεί πειστικά να υποστηρίξει ότι είναι δυνατό να είναι αλάθητες (ακόμη και) οι δικαστικές αποφάσεις. Άλλωστε, στις σημερινές εποχές μοιάζει κάπως αναχρονιστική η απαίτηση να κρίνονται όλα τα ανθρώπινα έργα, εκτός από τις δικαστικές αποφάσεις που κι’ αυτές αποτελούν έργο ανθρώπων. Έργο θεσμικό βεβαίως, αλλά κυρίως έργο που αποτυπώνει την κοινωνική κατάσταση, με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της. Σε μια πολιτεία που μπορούν να κρίνονται όλα τα έργα, όλων των υπόλοιπων εξουσιών της, μοιάζει ακατανόητη η απαίτηση να μην κρίνονται οι δικαστικές αποφάσεις.


Οι αναφορές αυτές δεν έχουν σχέση με την ουσία της συγκεκριμένης δικαστικής απόφασης, που απάλλαξε τους υπευθύνους για τις καταλήψεις των δρόμων και την παρακώλυση των συγκοινωνιών. Διότι είναι αυτονόητο ότι, η σχετική δικαστική κρίση θα έχει ληφθεί όπως πρέπει κατά συνείδηση, και θα τεκμηριώνεται επαρκώς σε στοιχεία της διαδικασίας και του αποδεικτικού υλικού.

Επιπλέον δε, θα είναι και διατυπωμένη με τρόπο, ο οποίος δεν θα δικαιολογεί τον τόνο των πανηγυρισμών του αγροτικού συνδικαλιστικού οργάνου, αλλά ούτε και τα συμπεράσματά του. Το οποίο, έστω και άθελά του, με την ανακοίνωση προσβάλλει πτυχή της κοινωνικής συνοχής. Αντιπαρατίθεται στην Ένωση Ξενοδόχων, η οποία φέρεται να κατέθεσε την σχετική μήνυση, επικαλούμενη προφανώς το έννομο συμφέρον του πολίτη και του επαγγελματία που πλήττεται από αντίστοιχες αυθαίρετες ενέργειες.

Και έτσι, το μήνυμα από την δικαστική εξέλιξη της απίστευτης ταλαιπωρίας στην οποία υποβλήθηκαν επί εβδομάδες χιλιάδες πολιτών που έπεφταν στο μπλόκο του Βογατσικού, για μια ακόμη φορά κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Διότι σε εποχές μνημονίου, κατάρρευσης της Ελλάδας από οικονομική, κοινωνική αλλά και πολιτική άποψη, κατάσταση που προήλθε σε μεγάλο βαθμό από αντίστοιχες καταχρηστικές συμπεριφορές συντεχνιακών αντιλήψεων, ο ένας πόλος του ζητήματος, ερμήνευσε την δικαστική απόφαση ως δικαίωση και ως νομιμοποιητικό προηγούμενο αντίστοιχων μελλοντικών καταλήψεων των εθνικών δρόμων, για όλα τα αιτήματα του κλάδου τους. Ανεξάρτητα από το αν είναι δίκαια ή όχι.

Έτσι, το απόλυτο δικαίωμα των πολιτών να κινούνται και να μετακινούνται ελεύθερα και απεριόριστα στο επίσημο εθνικό οδικό δίκτυο, που αποτελεί στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος, έκφανση του σύγχρονου πολιτισμού και στοιχειώδης υποχρέωση της πολιτείας, τέθηκε σε χαμηλότερη κλίμακα από τα στενά συμφέροντα και τις αντιλήψεις των συνδικαλιστών που αποφασίζουν τις κινητοποιήσεις.

Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις των ίδιων των αγροτών, αν οι συνδικαλιστές άλλων οργανωμένων επαγγελματικών τάξεων, όπως των ξενοδόχων, των γουνεργατών, των γουνεμπόρων της Καστοριάς, έβρισκαν ένα τρόπο να στήνουν μπλόκο σε καίριους κόμβους αγροτικών δρόμων, και μάλιστα σε εποχές νευραλγικής σημασίας για την αγροτική παραγωγή, ή αν καταλάμβαναν τις αποθήκες προμήθειας γεωργικών και αγροτικών εφοδίων, ώστε να μην μπορούν να κάνουν την δουλειά τους.

Είναι ωστόσο πολύ πιθανό, οι αγρότες, που όπως και οι περισσότερες επαγγελματικές ομάδες, δεν έχουν προβεί ποτέ σε ενέργειες αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε άλλες κοινωνικές τάξεις, να αντιδρούσαν δυναμικά σε βάρος των καταληψιών. Ίσως και να κατέθεταν μηνύσεις, ζητώντας ποινικές διώξεις και αποζημιώσεις για την καταστροφή ή την βλάβη της παραγωγής τους.

Δεδομένο είναι ότι ιδιαίτερα οι συγκεκριμένες περσινές κινητοποιήσεις των αγροτών (στις οποίες εντασσόταν και το μπλόκο του Βογατσικού), δεν φαίνεται να απέδωσαν τους στόχους τους, όχι επειδή τα αιτήματά τους δεν ήταν ενδεχομένως απολύτως δίκαια, αλλά διότι ήδη από τις αρχές του 2010 η Ελλάδα είχε ξεκινήσει τον κατήφορο, και η κυβέρνηση δεν είχε πλέον άλλα περιθώρια κολακείας των κοινωνικών ομάδων, στο πλαίσιο των πελατειακών σχέσεων και της δημαγωγίας. Κι’ όμως παρά ταύτα, οι αγρότες της Καστοριάς, σύμφωνα με την ανακοίνωσή τους, είναι έτοιμοι, για νέους αγώνες του είδους. Κι’ αυτή την φορά με την πιο επίσημη βούλα: την δικαστική.

Το δυστύχημα σε όλη την κατάσταση δεν είναι ότι οι ίδιοι τέθηκαν σε ψυχολογία βεντέτας συμφερόντων με την Ένωση Ξενοδόχων -που και αυτή με την σειρά της επιμένει να ερμηνεύει την κοινωνία της Καστοριάς μόνο ως τουριστικό περιβάλλον, και συγκεκριμένα ως κορνίζα των δικών τους συμφερόντων αποκλειστικά, θεωρώντας σε πολλές περιπτώσεις την τουριστική ανάπτυξη ως μονόδρομο. Αλλά το ό,τι προκαλείται σε όλους τους υπόλοιπους το συναίσθημα -ίσως να πρόκειται για πεποίθηση πλέον, ότι η αυθαιρεσία, ταξική, πολιτική, επαγγελματική, ακόμη και θεσμική, είναι αυτή που αναπληρώνει το σοβαρό έλλειμμα της κοινωνικής συνοχής.

Και μάλιστα σε μια περιοχή και πόλη σαν την Καστοριά, όπου είναι τόσα πολλά και τόσο σημαντικά τα οικονομικά προβλήματα των αριθμητικά κυρίαρχων τάξεων που επανδρώνουν το αστικό τμήμα του πληθυσμού, ώστε αυτοί που δεν θα έπρεπε να αισθάνονται αδικημένοι της υπόθεσης, ασφαλώς θα ήταν οι αγρότες, έστω και αν πράγματι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα.

Κατά τα λοιπά, σε μια χώρα στην οποία (σχεδόν ποτέ) κανείς δεν λογοδότησε, πόσο έκπληκτος μπορεί να αισθάνεται για όλα αυτά ο μέσος πολίτης;

«Ραντεβού» λοιπόν «για νέες κινητοποιήσεις».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ