ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Σχολικός περίπατος

Ήταν γενικά πολύ εμφανίσιμη. Πάντα περιποιημένη, με καλοχτενισμένα ξανθιά μαλλιά, κομψά ρούχα και τσαχπίνικο περπάτημα. Δασκάλα το επάγγελμα, και όχι ακριβώς στην πρώτη νιότη. Δίδασκε συνήθως στις μικρές τάξεις, δεν ήταν όμως και ιδιαίτερα αγαπητή στους συναδέλφους της. Όσο για τους μικρούς μαθητές, μάλλον την έτρεμαν, και, κυρίως εκείνον τον ξύλινο χάρακα με τις μεταλλικές λάμες στα τελειώματα. Μιλούμε για μια εποχή, που το ξύλο όχι μόνο δεν απαγορευόταν στα σχολεία, αλλά και το θεωρούσαν απαραίτητο για την επιβολή της τάξης και τη συμμόρφωση των παιδιών.
Η δεσποινίς Άννα, αν και πολύ αυστηρή, αγαπούσε τη δουλειά της και το σχολείο, αλλά κρυφός της καημός ήταν να παντρευτεί, και μάλιστα, να καλοπαντρευτεί. Ήταν τα χρόνια του εμφύλιου, οι τραυματίες και οι νεκροί πολέμου μεταφέρονταν καθημερινά στην πόλη, όπου υπήρχαν στρατιωτικό νοσοκομείο και νεκροταφείο. Πολλές γυναίκες του ντόπιου πληθυσμού πρόσφεραν εθελοντικά τη βοήθειά τους στο νοσοκομείο, στο νεκροταφείο, αντίθετα, η ταφή γινόταν μόνο με την παρουσία ενός τιμητικού αγήματος. Πού καιρός να ειδοποιήσουν τους συγγενείς και να καταφθάσουν εγκαίρως...

Η δασκάλα μας λοιπόν, μια και δυο, το έβαλε στο πρόγραμμα, να πηγαίνει την τάξη της περίπατο μία φορά την εβδομάδα, στο λιβάδι, που βρισκόταν έξω από το νεκροταφείο. Έτσι, όταν έφτανε πάλι ένα άγημα τιμών με τον αξιωματικό, έπαιρνε τα παιδιά στον τόπο ταφής και τα έβαζε να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο. Μ` αυτόν τον τρόπο άρχισε να αποκτά γνωριμίες με όλο και περισσότερους βαθμοφόρους του ελληνικού στρατού. Η ελπίδα μέσα της έκαιγε άσβεστη, ότι θα μπορούσε να αποκτήσει στενότερες σχέσεις με κάποιον απ` όλους. Όσο για τους μαθητές, καμάρωναν για τον πατριωτικό τους ρόλο, χωρίς να ξεχνούμε πως γλίτωναν και το μάθημα και τον ξύλινο χάρακα.
 Οι γονείς σπάνια ρωτούσαν τα βλαστάρια τους, πώς πέρασαν στο σχολείο, και αν μερικοί το έκαναν, θαύμαζαν την τόσο ευαίσθητη δασκάλα για τα πατριωτικά της αισθήματα. Άλλωστε, ήταν ένας ωραίος τρόπος να απαλλαγούν οι ίδιοι από τις τύψεις, επειδή ποτέ δεν έβρισκαν το χρόνο να παραστούν σε μια τέτοιου είδους θλιβερή τελετή...
 Οι εβδομαδιαίοι σχολικοί περίπατοι συνεχίζονταν, χωρίς να έχει φανεί ακόμη στον ορίζοντα γαμπρός.

 Έτυχε τότε να έλθει στην πόλη με μετάθεση, ένας υπάλληλος με την οικογένειά του, δηλαδή τη γυναίκα και τρία μικρά παιδιά. Ένα απ` αυτά, μαθητής στην τάξη της δασκάλας. Ρωτούσε η μητέρα καθημερινά τα παιδιά, όταν γύριζαν από το σχολείο, τι έμαθαν, τι εργασίες είχαν κλπ. Έκπληκτη άκουσε τη δεύτερη εβδομάδα της άφιξής τους το γιο της να τής διηγείται όλο καμάρι για το σχολικό περίπατο και τη νεκρώσιμη τελετή. Έξαλλη αυτή, καταφθάνει την επομένη στο σχολείο και ζητά από τον διευθυντή εξηγήσεις γι αυτή την "πατριωτική πράξη" της δασκάλας. Τη φώναξαν στο γραφείο, έγιναν οι σχετικές συστάσεις, μα η μητέρα δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να δεχτεί τις όποιες δικαιολογίες, και ζήτησε να σταματήσουν οι περίπατοι, πριν κάνει αναφορά στους ανωτέρους.
 Άδοξο τέλος στους πόθους της δασκάλας. Αργότερα έμαθε, πως ο υπάλληλος, του οποίου η γυναίκα δημιούργησε όλη αυτήν την αναταραχή, είχε πάρει δυσμενή μετάθεση στην πόλη μας, λόγω κοινωνικών φρονημάτων...
 Το ευχαριστήθηκαν και όλοι της οι συνάδελφοι, είπαμε ήδη, ήταν αντιπαθής στο σύλλογο... Η δασκάλα έμεινε με το όνειρο του γάμου απραγματοποίητο, άδικα πήγαν οι εκδρομές και το μάθημα πατριδογνωσίας...


Φωτό: Pablo Picasso, Γυναίκα με σινιόν (κότσος) 1901. 
Fogg Art Museum, Harvard university, Cambridge, USA.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6.10.2011, αρ. φύλλου 610