13.11.11

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΗΧΙΩΝ: Κρίση-Πρόκληση

Ὁ διαπρεπής Ἄγγλος ἱστορικός τοῦ 20ου αἰῶνος, Ἄρνολντ Τόϋνμπη, στό δεκάτομο ἔργο του «Σπουδή τῆς Ἱστορίας» τήν, ὑπό τοῦ Σόμερβελλ, έπιτομή τοῦ ὁποίου μετέφρασε, στά Ἑλληνικά, ὁ στρατηγός Ν. Παπαρόδου, διατυπώνει τήν γνώμη, ὅτι ἡ πρόοδος τῆς άνθρωπότητος, ἡ έξέληξις τῶν κοινω νιῶν καί τοῦ πολιτισμοῦ, δηλαδή ἡ πορεία τῆς Ἱστορίας συντελεῖται, μέ μικρά ἥ μεγάλα ἄλματα, ούχί σέ περιόδους καί καταστάσεις εύμάρειας τῶν κοινωνιῶν, άλλά σέ περιόδους κρίσεων καί διαφόρων προκλήσεων τῶν κοινωνιών. Γράφει συγκεκριμένως: «Ὁ ἄνθρωπος κατορθώνει πο-λιτισμόν, ὄχι ὡς ἀποτέλεσμα ὑπερτέρας βιολογικῆς προικοδοτήσεως ἤ γεωγραφικοῦ περιβάλλοντος, ἀλλά ὠς ἀνταπόκρισις εἰς μίαν πρόκλησιν, εἰς μίαν κατάστασιν εἰδικῆς δυσκολίας ἡ ὁποία τόν ἐξεγείρει διά νά καταβάλη μίαν προσπάθειαν μέχρι τοῦδε ἄνευ προηγουμένου».

Οἱ προκλήσεις αὐτές εἶναι εἴτε έξωτερικές, π.χ. ἕνα δυσμενές γεωγραφικόν περιβάλλον (δυσμενή φυσικά φαινόμενα, έκτετσμένη ξηρασία κ.τ.λ.), μία συντριπτική ἧττα άπό ἐξωτερικό ἐχθρό, ἀφόρητη πίεση άπό μεταναστεύοντες λαούς, συνεχῆς πίεσης ἀπό γειτονικούς λαούς κ.λ.π., εἴτε άπό έσωτερικούς παράγοντες ὅταν π.χ. «ἡ κυβερνῶσα τάξις ἡ ὁποία ἔπαυσε νά ἡγῆται καί κατέστη καταπιεστική. Είς τήν πρόκλησιν αὐτήν τό προλεταριᾶτον τοῦ παρακμάζοντος πολιτισμοῦ άπαντᾶ μέ τόν ἀποχωρισμόν του έξ αύτῆς καί διά τῆς ἐνεργείας ταύτης θέτει τά θεμέλια ἑνός νέου πολιτισμοῦ».

Ἡ χώρα μας, ἡ κοινωνία μας διέρχεται μία κρίση καί μιά πρόκληση ἄνευ προηγουμένου στήν ἱστορία της, μιά κρίση πού δέν ξέρουμε πού θά μᾶς ὁδηγήσει. Από συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους μέχρι σήμερα, ἡ χώρα καί ἡ κοινωνία μας άντιμετώπησε άρκετές κρίσεις-προκλήσεις, οίκονομκές (χρεωκοπία), πολεμικές, άπορρόφηση καί άποκατάσταση μεγάλου άριθμοῦ συμπατριωτῶν μας πού έκριζώθηκαν άπό τίς ἑστίες τους, ξένη κατοχή κ.λ.π. κατόρθωσε ὅμως νά τίς άντιμετωπήσει μέ έπιτυχία χωρίς μεγάλες άπώλειες καί κοινωνικές άναταραχές. Αύτό, κατά τήν γνώμη μου, τό κατόρθωσε γιατί ὑφίσταντο τότε οἱ διαχρονικές άξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ κοινωνική συνοχή, ὁ δεσμός τῆς οίκογένειας, ἡ φιλοπατρία, ἡ άγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ἡ προσφορά στόν πλησίον κ.λ.π.

Σήμερα ἡ κοινωνία μας ἔχει νά άντιμετωπήσει τήν κρίση - πρόκληση, πού διέρχεται, πολύ πιό δύσκολα άπ᾽ ὄλες τίς προηγούμενες, γιατί ἡ σημερινή κρίση δέν εἶναι μόνον κρίση οίκονομική, άπότοκος τῆς διεθνούς οίκονομικῆς κρίσεως άλλά εἶναι, κυρίως, κρίση έσωτερική τῆς κοινωνίας μας, κρίση άξιῶν. Ὅλες σχεδόν οἱ χῶρες τῆς Εύρώπης, άλλά καί αύτές οἱ ΗΠΑ, εἶναι καταχρεωμένες άλλά άντιμετωπίζουν τό πρόβλημά τους, κατά κάποιο τρόπο έπιτυχῶς, γιατί ἔχουν συντεταγμένες κοινωνίες καί κρατική μηχανή ἡ ὁποία λειτουργεῖ κανονικά.

Ἡ Ἑλληνική κρίση ἦλθε στό προσκήνιο μετά τήν οίκονομική κρίση, πού ξέσπασε στίς ΗΠΑ πρό ἐτῶν καί έπεξετάθηκε καί στήν Εύρώπη. Δέν εἶναι μόνον είσαγώμενη οὔτε μόνον οίκονομική. Εἶναι κυρίως κρίση άξιῶν, κρίση τῆς κοινωνίας μας, γιαυτό καί δύο τώρα χρόνια δέν μποροῦμε νά τήν άντιμετωπήσουμε καί νά βγοῦμε άπό τό λεγόμενο ¨τοῦννελ¨. Μιά χώρα, ἕνα κράτος, μιά κοινωνία, πού ξοδεύει πολλά περισσότερα άπό αύτά πού παράγει εἶνα νοματελειακῶς άδύνατο νά μήν χρεωκοπήσει κάποτε. Αύτό θά συνέβαινε, άργά ἤ γρήγορα καί σ᾽ ᾽εμᾶς.

Τά τελευταῖα ὅμως τριάντα χρόνια ἡ πολιτική έξουσία τῆς χώρας γιά νά εἶναι άρεστή στούς ψηφοφόρους της καί νά έξασφαλίζει τήν έπανεκλογή της στήν έξουσία προέβαινε σέ ὑπέρογκο δανεισμό άπό τούς χρηματοπιστωτικούς οἴκους τοῦ έξωτερικοῦ μέ άποτέλεσμα τό δημόσιο χρέος νά ἔχει ὑπερβεῖ τό 150% τοῦ ΄Ακαθαρίστου ‘Εθνικοῦ Προϊόντος (ΑΕΠ).
Τό μεγαλύτερο ὅμως κακό, πού ἔκαμαν οἱ πολιτικόι μας εἶναι ὅτι έκμαύλισαν τίς συνειδήσεις τοῦ λαοῦ. Οἱ πελατιακές σχέσεις πολιτικῶν-λαοῦ, οἱ άσύδοτες παροχές, αύξήσεις μισθῶν, έπιδοτήσεις τῶν άγροτῶν, χορήγηση συντάξεων μαϊμούδων, ὁ ένεξέλεγκτος διορισμός στόν στενό καί εύρύτερο δημόσιο τομέα μέ άποτέλεσμα τήν διόγκωση τῆς κρατικῆς μηχανής καί ἄλλα πολλά, ὥν ούκ ἔστι άριθμός, καί κυρίως ὅλα αύτά μέ κομματικά καί μόνο κριτήρια, άναξιοκρατία καί μέ τήν έμπέδωση σ᾽ὅλους αύτούς ὅτι ὅλα έπιτρέπονται μιά καί εἶναι κομματικά στελέχη καί γκρουπόσκουλα τοῦ κόμματος.

΄Απότοκα τῶν άνωτέρω εἶναι ἡ διαφθορά πού έπικρατεῖ στίς συναλλαγές μέ τό Δημόσιο, οἱ χρηματισμοί άξιωματοῦχων καί ἡ άλλαγή τῆς νοοτροπίας τοῦ κόσμου. Σύμφωνα μέ τήν κομματική τους νοοτροπία καί τήν μετατροπή τοῦ κράτους σέ κομματικό, πρέπει ὅλα νά έξαρτῶνται άπ᾽αύτούς. Ἔτσι κομματοποίησαν ὅλους τούς θεσμούς, τόν Συνδικαλισμό, τήν Παιδεία, τήν Δικαιοσύνη, κ.ά.
Συνήθισαν τόν πολίτη καί ψηφοφόρο τους στήν τεμπελιά, τόν ώχαδελφισμό, τήν διεκδίκηση καί μόνον παροχῶν ἄνευ ουδεμιᾶς ὑποχρεώσεως, νά φροντίζει πώς ὁ ἴδιος νά τήν βγάζει καθαρή είς βάρος τοῦ συνόλου, νά μή τηρεῖ τούς νόμους γιατί ὅλα έπιτρέπονται στήν κατ᾽ὄνομα καί μόνον δημοκρατία πού ὑποτίθεται ὅτι ἔχουμε, καί τελευταίως, τήν περίοδο τῆς κρίσεως, νά στρέψουν τήν μίαν κοινωνική τάξη έναντίον τῆς ἄλλης γιά νά άποποιηθούν τίς εύθύνες τους.

Τώρα, πού ὁ κόμβος ἔφθασε στό χτένι, καί οἰ πιστωτές μας άπαιτοῦν τήν άπόδωση τῶν δανεικῶν, οἱ πολιτικοί μας άντί τοῦ νά άκολουθήσουν μιά σώφρονα οίκονομική πολιτική, πράγμα πού θά έφάρμοζαν στά τοῦ οἴκου τους, νά περιορίσουν τό ὑπέρογκο κράτος, νά έλαττώσουν τίς δαπάνες του, νά περιστείλουν τά περιττά ἔξοδα καί νά φροντίσουν μέ μιά δίκαιη καί όρθολογική είσπρακτική πολιτική νά αύξήσουν τά ἔσοδά τοῦ κράτους, ( μεταξύ τῶν ἄλλων καταστέλοντας καί τήν φοροδιαφυγή ), άκολουθούν τήν πιό εὔκολη, γι’ αυτούς λύση, τήν έπί πλέον φορολόγηση αύτῶν πού δέν μποροῦν νά φοροδιαφύγουν, ἤτοι τῶν μισθωτῶν ὑπαλλήλων καί τῶν συνταξιούχων. ΄Αντί νά δώσουν αύτοί τό παράδειγμα, ὡς ἡγήτορες πού θέλουν νά προβάλονται, άκολούθησαν αύτό πού λέγει τό Εύαγγέλιο «Δεσμεύουσι φορτία βαρέα καί δυσβάστακτα καί έπιτιθέασιν έπί τούς ὤμους τῶν άνθρώπων, τῶ δέ δακτύλω αύτῶν ού θέλουσι κινῆσαι αύτό». Ματθ.κγ´4.

Ἡ κρίση ἡ Ἑλληνική, ὅπως διεμορφώθηκε καί ὅπως ὑφίσταται σήμερα, καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὅλο καί βαθαίνει καί άδυνατεῖ νά άντιμετωπισθεῖ, ὀφείλεται κατά κύριο λόγο στήν άναξιοπιστία τῶν πολιτικῶν μας, στό ὅτι εἶναι αὐτοί πού μᾶς ὁδήγησαν σ᾽αύτήν, πράγμα πού δέν θέλουν νά τό παραδεχθούν καί νά άπολογηθούν γιαυτό, καί ἡ ήθελημένη άποφυγή τους νά λάβουν τά άναγκαῖα μέτρων γιατί αύτό άντίκειται στήν ἑδραιομένη σ᾽αύτούς άντίληψη, μέ τήν ὁποία γαλουχήθηκαν καί άναρριχήθηκαν στόν κομματικό μηχανισμό καί τά κρατικά άξιώματα, τοῦ ἄκρατου κρατισμοῦ καί τῆς σαθράς ληστρικῆς πρός τό κράτος σοσιαλιστικής ίδεοληψίας, έπικουρούμενης καί άπό τό πολιτικό κόστος. Εἶναι τώρα δέσμιοι καί άντιμέτωποι μέ τό τέρας τοῦ κομματισμοῦ πού έξέθρεψαν σ᾽ὅλους τούς φορεῖς, τῶν πελατῶν καί ψηφοφόρων τους.
Ἡ κρίση ἄρα όφείλεται στό ὅτι ἡ ἡγέτιδα τάξη καί ὁ πολιτικός κόσμος, ὅπως λέγει ὁ Τόϋνμη, ἔπαυσε νά ἡγεῖται καί ἔχει καταστεῖ καταπιεστική πρός τόν λαό.

Τί μέλει γενέσθαι. Στήν περίπτωση αύτή, κατά τόν Τόϋνμπη, ὅπου ἡ ἡγέτιδα τάξη δέν ἡγεῖται άλλά ἔχει καταστή καταπιεστική, τό προλεταριάτο –καί στήν δική μας περίπτωση ἡ μεσαία άστική τάξη– άποκόπτεται άπό τόν παρακμάζοντα πολιτισμό καί μέ τόν ἀποχωρισμόν του άπ᾽ αύτήν καί μέ τήν ἐνέργεια αύτήν θέτει τά θεμέλια ἑνός νέου πολιτισμοῦ.

Τό πολιτικό μοντέλο τῆς μεταπολίτευσης, τῆς γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου, τῶν ἐπαγγελματιῶν άντιστασιακῶν καί τῶν όπορτουνιστῶν πού κατ᾽ἐπίφασιν αύτοκαλοῦνται άριστεροί γιά νά καταλάβουν διάφορες δημόσιες θέσεις καί βολεύονται ἔτσι παντοῦ, ἔχει ἤδη παρακμάσει.

Ἡ ὑγιής μεσαία άστική τάξη πρέπει νά άντιδράσει, νά άποκλείσει ὄλους τούς άνωτέρω, πολιτικούς, συνδικαλιστές, όπορτουνιστές, λαμόγια κ.λ.π. άπό τήν πολιτική ζωή τοῦ τόπου καί μέ νέα ὑγιῆ, ἄφθαρτα στελέχη, πού θά θέλουν νά δουλέψουν γιά τό καλό τοῦ τόπου καί τήν έξυγίανση τῆς κοινωνίας άπό τούς ρύπους τοῦ παρελθόντος πολιτικοῦ συστήματος, νά έγκαταστήσει μιά πολιτική τάξη, πού νά ένδιαφέρεται γιά τούς πολίτες καί τό καλό τοῦ τόπου, νά λέει τήν άλήθεια στόν λαό καί νά φροντίζει καί νά πράττει ὅτι πρέπει μή ὑπολογίζοντας στό ἴδιον ὄφελος καί τό πολιτικό κόστος.

Ἡ κρίση, πού διέρχεται ἡ χώρα μας  εἶναι καί μία πρόκληση γιά νά άναδειχθούν οἱ ὑγιεῖς δυνάμεις τῆς κοινωνίας μας καί νά μᾶς βγάλουν άπό τό ἄγχος μιᾶς έπικείμενης χρεωκοπίας. Εἴθε.

2 σχόλια:

  1. Το 1843 η πρώτη σύμπραξη πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα , Του Νικου Xρυσολωρα
    —> http://greekreview.blogspot.com/2011/11/1843-x.html
    Η δαιμονοποίηση της Ευρώπης – Του Νικου Xρυσολωρα
    —–> http://greekreview.blogspot.com/2011/11/x.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος14/11/11

    Για την καταστροφή της Eλλάδος ευθύνεται αποκλειστικά ένα και μόνο πρόσωπο, γνωστό τοις πάσι, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Άθλια και διεφθαρμένη η πολιτική που άσκησε ο ίδιος επέλεξε για υπουργούς και συνεργάτες του τους πιο ανίκανους πολιτικά και από αυτόν, τους Τσοχατζοπουλαίους, Λαλιώτητες, Φιλίππους, Μιμίκους κ.λ.π. Και να το αποτέλεσμα. Καλά να πάθουμε.

    * * *

    [Η ΟΔΟΣ περιέκοψε κάποιους χαρακτηρισμούς από το πρωτότυπο του σχολίου, για ευνόητους λόγους]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ