ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αυτός ο Τούρκος, Τούρκο θα με κάνει…

Oδηγούσα επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, στην Εγνατία Οδό. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Η κούραση από τις δουλειές που προηγήθηκαν, άρχισε να δείχνει τα σημάδια της. Που να σταματήσω; Το πιο κοντινό σημείο, τα διόδια στον Πολύμυλο και η ελληνική εξυπηρέτηση στο μεγαλείο της. Ένας δρόμος με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, σε κυκλοφορία εδώ και μια πενταετία, χωρίς υποδομές εξυπηρέτησης.
Μια καντίνα, σε καθένα ρεύμα κυκλοφορίας, προσφέρει καφέδες, αναψυκτικά και σάντουιτς, οριακής συμμόρφωσης προς τους κανόνες που διέπουν μονάδες εστίασης. Εν πάση περιπτώσει, ελλείψει εναλλακτικής λύσης, συμβιβάζεσαι.
Καθώς σταματούσα, παρατήρησα συγκέντρωση κόσμου στα διόδια με σημαίες και πανό, αλλά χωρίς ταμπούρλα. Τι συμβαίνει; ρώτησα τις δύο νεαρές που μόλις είχαν παραγγείλει από δύο καφέδες. «Σε λίγο θα κλείσουν τα διόδια», μου απάντησαν. «Έ όχι» απάντησα, με μια κραυγή απελπισίας, για να προσθέσω δραματοποιώντας την κατάσταση. «Έκανα 250 χιλιόμετρα και δε βλέπω πότε θα φθάσω στο σπίτι να ξεκουραστώ».
«Μην ανησυχείτε», μου είπαν, προσπαθώντας να με ηρεμήσουν. «Θα τα ανοίξουμε. Δεν θα τα κλείσουμε. Θα περάσετε, χωρίς να πληρώσετε.»
Επιστρατεύοντας, το δασκαλίστικο ύφος μου προσπάθησα να τις νουθετήσω. «Κορίτσια, δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε. Τους δρόμους πρέπει να τους συντηρούν αυτοί που τους χρησιμοποιούν και όχι όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι». Και για να τις αφοπλίσω από κάθε επιχείρημα δικαιολόγησης της πράξης τους, πρόσθεσα. «Γιατί να πληρώνει για τους δρόμους, ο νησιώτης που δεν τους χρησιμοποιεί;»
Η απάντησή τους με άφησε άφωνο. «Γιατί να δίνουμε λεφτά στην Κυβέρνηση που τα τρώει; Δεν έχετε ακούσει για τα σκάνδαλα;»
Προσπάθησα να επισημάνω το γεγονός ότι οι έχοντες αυτοκίνητο είναι ταξικά οι πιο ευνοημένοι πολίτες της χώρας και συνεπώς έχουν τη δυνατότητα να επωμιστούν το τέλος της χρήσης του. Η απάντησή τους, νέα έκπληξη. «Το αυτοκίνητο είναι δικαίωμα για όλους. Λίγα μας παίρνει το Κράτος με τη βενζίνη; Έχουμε την πιο ακριβή βενζίνη στην Ευρώπη», δεν μου άφηνε περιθώρια.
Πήρα το σάντουιτς και κατευθύνθηκα προς τα διόδια που μόλις είχαν καταληφθεί και με σηκωμένες τις μπάρες επέτρεπαν τη δωρεάν διέλευση των αυτοκινήτων και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Καθώς μείωνα την ταχύτητα και άνοιγα το παράθυρο για να πάρω την ανακοίνωση με το σκεπτικό της απόφασης που μοίραζαν, βλέπω στην απέναντι πλευρά μια τουρκική νταλίκα με τη λέξη Türker στα πλευρά, να μειώνει ταχύτητα και να περνάει δωρεάν. Έγινα έξω φρενών. Μέσα μου ξύπνησε, η κατά το ήμισυ Καππαδόκικη καταγωγή μου. Δεν άντεξα. «Φίλε πατριώτη» του λέω, δείχνοντας τη νταλίκα. «Αυτός ο Τούρκος, δεν θα πληρώσει;». «Όχι»,  μου λέει, για να προσθέσει. «Είναι και αυτός εργαζόμενος, μεροκαματιάρης».  «Έ, όχι ρε πατριώτη.  Είναι υπάλληλος μιας τούρκικης πολυεθνικής που αυγατίζει την οικονομία της. Το ξέρεις ότι ανήκουν στις 20 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη;». 
Σηκώνοντας το χέρι με αγανάκτηση και με όση φωνή μου έδιναν τα κουρασμένα πνευμόνια μου, αναφώνησα. «Αυτός ο Τούρκος, Τούρκο θα με κάνει».