ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: «Τιτανικού» ακροτελεύτια…

(όμως μη πυροβολείτε τον πιανίστα!)

Οι τοιούτοι ήσαν άνθρωποι (σσ. οι τοκογλύφοι) «φερτοί» απ’ έξω, και όταν κατέφυγον εις τον τόπον, εν ώρα συμφοράς και ανεμοζάλης, κατά την Μεγάλην Επανάστασιν ή κατά τα άλλα κινήματα τα προ αυτής, αρχομένης της εκατονταετηρίδος, κανείς δεν έδωκεν προσοχήν και σημασίαν εις αυτούς. Άλλ’ επειδή οι εντόπιοι είχον αποκλειστικήν προσήλωσιν εις τα κτήματα, ούτοι οι επήλυδες,(…) έδωκαν όλην την σημασίαν και την προσοχήν των εις τα χρήματα. Ήνοιξαν εργαστήρια, μαγαζεία , κ’ εμπορεύοντο κ’ εχρηματίζοντο. Είτα ήλθεν η ώρα, όπως και τώρα και πάντοτε συμβαίνει, οπότε οι εντόπιοι έλαβον ανάγκην των χρημάτων, και τότε ήρχισαν να υποθηκεύουν τα κτήματα. Εωσότου παρήλθεν μια γενεά, ή μία και ημίσεια, και τα χρήματα επέστρεψαν εις τους δανειστάς, συμπαραλαμβόντα μεθ’ εαυτών και τα κτήματα.

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
«Ρεμβασμός δεκαπενταυγούστου»

ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΙΑ ΚΑΙ ΟΡΑΤΟ σ’ ολόκληρο το τραγικό του μεγαλείο το εγγύς και το απώτερο μέλλον αυτής της χώρας. «It’s very clear. The game is over», όπως θα ’λεγαν και οι λογής αξιωματούχοι της γηραιάς ηπείρου, που κάθε τρεις και λίγο εξαπολύουν μύδρους και εξορκισμούς, χρησιμοποιώντας τα πλέον αμαυρά χρώματα της λεκτικής τους παλέτας, εξαντλώντας όλον τους τον κυνισμό και τη σκληρότητα απέναντι στο «ελληνικό πρόβλημα». Που δεν είναι όμως τόσο αμιγώς ελληνικό και δεν πρόκειται να αφορά μονάχα τους Έλληνες. Κι αυτό θα αποδειχτεί όταν η «ενωμένη» Ευρώπη θα πληρώσει στο εγγύς ίσως μέλλον με σκληρό τρόπο τα νωθρά της αντανακλαστικά, την έλλειψη συνοχής καθώς και την μικροψυχία, τον λαϊκισμό και τους ακροβατισμούς των πολιτικών και οικονομικών ταγών της.

Μέσα στο καλοκαίρι είδα με απορία -τουλάχιστον- να λαμβάνει χώραν το «πυρ ομαδόν» κατά του λίαν συστηματικού αρθρογράφου της ΟΔΟΥ -δικηγόρου κατά το επάγγελμα και ουχί πιανίστα- του Χαλκιδέως συγγραφέα κ.Θρασύβουλου Παπαστρατή . Άλλοτε με τη μορφή σχολίων στις αναρτήσεις της ΟΔΟΥ κι άλλοτε σε εκτενή άρθρα ή επικριτικές επιστολές, σε μια προσπάθεια αυτά «να επαναφέρουν σε τάξη(;)» τον αρθρογράφο. Αφορμή στάθηκαν προφανώς τα «αγανακτισμένα» και « πύρινα» (αλλά ποιός μπορεί να πει χωρίς σκέψη πολιτική, χωρίς δίκιο, δίχως ψυχικό πόνο…) άρθρα του στην ΟΔΟ.

Ανάμεσα στους εγγράφως επικρίνοντες συγκαταλέγονται και λίαν προσφιλείς μου άνθρωποι που δυσφόρησαν με τους υψηλούς τόνους (;), την άτοπη στοχοθέτηση και απρέπεια (;), τον αναθεματισμό(;) και την συλλήβδην κατακρήμνιση εκ μέρους του αρθρογράφου ολόκληρης της πολιτικής σκηνής του τόπου στα τάρταρα της αναξιοπιστίας και της αναξιοπρέπειας με πρώτους και καλύτερους τους νυν «κυβερνώντες» και τον πρωθυπουργό («πρωθυπουργεύοντος» κατά Θ.Π. έκφραση την οποία ευχαρίστως προσυπογράφω).

Δεν επιθυμώ να σταθώ στο περιεχόμενο των επικριτικών αυτών κειμένων καθώς εκφράζουν απόψεις –κάποιες στα όρια του οικτιρμού και της απαξίωσης- για τον συγγραφέα και την στάση του. Κρίνω όμως ότι πάσχουν γενικώς από μια μυωπική θέαση των πραγμάτων, καθώς επαληθεύουν τη θεωρία πως «κοιτάμε το δάχτυλο και χάνουμε το δάσος». Ο Θ.Π. εννοείται πως δεν χρειάζεται συνηγόρους. Όχι μόνον εξ αιτίας της επαγγελματικής του ιδιότητας, αλλά κυρίως γιατί έδειξε όλον αυτόν τον καιρό πως κατανοεί το είδος και το βάθος της κρίσης που έχουν αποτελματώσει την κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου. Η γραφή του και οι ιδέες του δείχνουν εκτός από δίκαιη οργή και την ύπαρξη…«δίκαιης λύρας» για να θυμηθούμε τον Διονύσιο Σολωμό. Ο οποίος (Δ.Σ.) εκτός από Μέγας ποιητής υπήρξε και σπουδαίος διανοητής. Η μεγαλειώδης φράση του «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ότι είναι αληθές», μακάρι να ’χε γαλουχήσει τις γενιές και καταφέρει να καθοδηγήσει από τον καιρό της ίδρυσής του ετούτο το μικρό βαλκανικό κρατίδιο και το λαό του. Θα το ’χε ίσως γλυτώσει από πολλές -έσωθεν και έξωθεν κινούμενες- «εθνοσωτήριες» επεμβάσεις και απαλλάξει από λογής «πατερούληδες του γένους» κι ένα πλήθος από απίθανους δημαγωγούς ή ιδεολογικές χίμαιρες. Και θα ’χε η χώρα αποφύγει να ζήσει τις μεγάλες εθνικές καταστροφές και τα δεινά που προέκυψαν εξαιτίας τους.

Ο Θ.Π. δεν είναι παρά ο μοναχικός πιανίστας της μεγάλης σάλας χορού του Τιτανικού που παραμένει πιστός στο έργο του. Το πλοίο καθώς βυθίζεται δεν εκπέμπει πια SOS, έχει αφεθεί στην αμείλικτη δικαιοσύνη του μεγάλου ωκεανού. Ταραχή κι απελπισία επικρατεί στο κατάστρωμα, δράματα εκτυλίσσονται στις καμπίνες, έξω το σκοτάδι με την τρικυμισμένη θάλασσα σαν στόμα του Άδη. Θυμώνει ο Θ.Π. που βλέπει τον καπετάνιο άπραγο, το πλήρωμα να παραδέρνει. Το δράμα συντελείται, όμως τίποτε δεν μπορεί πια να το εμποδίσει. Κάθεται λοιπόν εκεί στη μέση της σάλας και χτυπάει στα πλήκτρα του πιάνου του τα ελεγεία της απώλειας. Διότι περί αυτού πρόκειται. Μια παρτιτούρα που μοιάζει να εκτελείται για τελευταία φορά πριν από την καταβύθιση είναι τα απελπισμένα και θυμωμένα αυτά κείμενα στην ΟΔΟ.

* * *

Εδώ και δυο χρόνια ζούμε σαν απλοί παρατηρητές μια διαδικασία αργού θανάτου. Του δικού μας όμως θανάτου. Με ηθικές, πολιτισμικές, οικονομικές, κοινωνικές, εθνικές, πολιτικές συνιστώσες. Προηγήθηκε μια μακρά νοσηρή περίοδος με κραυγαλέα επικράτηση των κομμάτων σε κάθε εκδοχή του κοινωνείν. Η ακατάσχετη, ανερμάτιστη και προκλητική δοσοληψία μεταξύ λαού και κυβερνώντων, του πολίτη με τους δημόσιους λειτουργούς κάθε μορφής, σε μια κατεύθυνση συντεταγμένης απαξίωσης των θεσμών και αποσταθεροποίησης των κοινωνικών δομών. Αυτή η φαυλοκρατική περίοδος που προηγήθηκε ήταν που αρρώστησε την ψυχή μας, τη σκέψη μας, τα ιδανικά μας. Και να που αυτή τώρα γκρεμίζει τα παλάτια της άμμου, τα όνειρά μας μαζί το μέλλον των παιδιών μας για γενιές ίσως.
Ο νυν πρωθυπουργός αφού διέσπειρε προεκλογικά ανερμάτιστα ψεύδη, με τον πλέον σκαιό και αναντίρρητο τρόπο, αναρριχήθηκε στην εξουσία και το τιμόνι της χώρας. Ανέλαβε να κυβερνήσει ένα παραλυμένο κράτος που το αποτελείωσε η πενταετής (μη) διακυβέρνηση στα χέρια ενός οκνού και ανίκανου -επίσης «πρωθυπουργεύοντος»- που παρεμβλήθηκε ως (ήσσων) Καραμανλική δυναστεία στην διακυβέρνηση του χαμαιλεόντιου και δήθεν «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ .

Ο Γ. Παπανδρέου, ενήμερος από πολύ νωρίς για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, διέδωσε με τον πλέον «επικοινωνιακό» τρόπο σε παγκόσμια κλίμακα την απόκρυψη χρέους από την προηγούμενη κυβέρνηση, παρομοίασε –δια στόματος του αρμόδιου υπουργού- με βυθιζόμενο «Τιτανικό» την οικονομία, κατήγγειλε ως διεφθαρμένο ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό της χώρας και έσπευσε αμαχητί να παραδοθεί στις («σωτήριες») μνημονιακές συνθήκες 1 και 2. Σε ανύποπτο χρόνο εξήγγειλε πως «χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας». όμως οι Έλληνες κάτω από την επήρεια της προεγχειρητικής αναισθησιολογικής μέθης δεν εννόησαν καλώς. Τώρα όμως αντιλαμβάνονται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αν ζητήσεις σήμερα από κάποιον πολίτη να ονομάσει τρεις έστω υπουργούς της κυβέρνησης, που επί δυο χρόνια τον κυβερνά, θα ανακαλέσει μετά βίας δυόμισι το πολύ ονόματα. Ενώ κάλλιστα μπορεί να θυμηθεί τα ονόματα όλων των, ευρωπαίων και μη, «διοικητών» του όπως για παράδειγμα του Τόμσεν, του Βαν Ρομπέι, του Τρισέ, του Σόϊμπλε και αυτά των Όλι Ρεν, Γιούνκερ και Λαγκάρντ. Εσχάτως και του εγκατασταθέντος στην Αθήνα μειλίχιου, φιλέλληνα (και φιλόζωου κοντεύω να πω) κ. Ραϊχενμπαχ… Κι αυτήν την αναξιοπρέπεια τη χάρισε στο λαό του σύμπας ο πολιτικός κόσμος. Θα μου πείτε έχει η ζητιανιά αξιοπρέπεια; Και θα σας απαντήσω: δεν έχει! (Τη βαφτίζουμε όμως «ελπίδα για το μέλλον» και «σωτηρία» της χώρας και σαν λαμπροί ηλίθιοι το ξεπερνάμε).

Δυο χρόνια μετά, μέσα στο ζόφο της απειλούμενης επέκτασης, σε παγκόσμιο πια επίπεδο, κρίσης χρέους και ύφεσης καθώς και των οξύτατων κοινωνικών ή διακρατικών κρίσεων που προκύπτουν όλο και πιο συχνά απανταχού της γης, «στην Ελλάδα της κρίσης» τα πράγματα βαίνουν κατά κρημνόν (ή «κατά διαόλου» σύμφωνα με την ρητά διατυπωμένη άποψη ενός μη λαϊκιστή τ. πρωθυπουργού και διόλου «πρωθυπουργεύοντος»). Αιτία αναντίρρητη και πασιφανής: H ανανδρία, αναξιοπρέπεια και ανεπάρκεια ολόκληρου του πολιτικού κόσμου που με την μορφή ενός ζωντανόνεκρου (zombie) πασχίζει να κρατηθεί στην επιφάνεια και να ξαναεπιβληθεί στα πράγματα χωρίς διόλου να έχει καταφέρει ν’ αλλάξει και ν’ ανανεωθεί. Δεν έχει δυστυχώς ο πολιτικός κόσμος επωμισθεί και αναλάβει τις άπειρες ευθύνες που τον βαρύνουν για την κατάσταση την οποία βιώνουμε σήμερα. Γι’ αυτό και δεν είναι σε θέση να οδηγήσει ιδεολογικά το λαό, να τον εμπνεύσει και να τον πείσει για θυσίες με προοπτική, να τον κάνει να κατανοήσει τις φρικτές παρεκκλίσεις και παλινωδίες που οδήγησαν ως εδώ. Με ανεφάρμοστα τα περισσότερα άρθρα ακόμη και των επίμαχων μνημονιακών συνθηκών που σχεδόν υπερψηφίστηκαν με αίμα και δάκρυα (ας θυμηθούμε το πάρτυ με τα καπνογόνα πρόσφατα στο Σύνταγμα), χάρη στην υποδειγματική φροντίδα των κυβερνώντων να μην πειράξουν τα κομματικά βιλαέτια, που τους όρισαν και τους στήριξαν στη διαδρομή μέχρι σήμερα, έχουμε καταντήσει ο περίγελως των Ευρωπαίων με τη υπομονή των οποίων φαίνεται πια πως παίζουμε πολύ επικίνδυνα. Αν δεν είναι σε θέση οι έλληνες πολιτικοί να πείσουν το λαό τους για τις θυσίες και την προοπτική τους και δεν απολογηθούν ειλικρινά σ’ αυτόν πώς να πεισθούν οι χολερικοί, κρυψίνοες και φλεγματικοί βόρειοι αλλά μαζί και οι καταχρεωμένοι λαοί της Μεσογειακής λεκάνης και τη Ιβηρικής να συνεχίσουν να εκταμιεύουν και να στερούνται για λογαριασμό μας;

Στο κοινωνικό επίπεδο η απερήμωση ολοκληρώνεται μέρα με την μέρα. Η ανεργία καλπάζει προς το (πραγματικό και ανεπίσημο) 30%, κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί πια να ισοσκελισθεί, καμία υποψία για πρωτογενή πλεονάσματα παρά τις οριζόντιες και άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, τις φορομπηχτικές επιδρομές επί δικαίων και αδίκων. Οι δημόσιες δαπάνες συνεχίζουν να παραμένουν τραγικά εκτός ελέγχου. Οι γέροντες και οι συνταξιούχοι στην πλειονότητά τους έχουν αρχίσει να πένονται, οι δε νέοι μοιάζει να μην έχουν καμιά ελπίδα. Η αποβιομηχάνιση ολοκληρώθηκε. Ο μεταπρατικός χαρακτήρας της οικονομίας έκλεισε τα παραμάγαζά του και τώρα λουφάζει. Το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας τείνει να καταλήξει και πάλι στην γεωργοκτηνοτροφία, δηλαδή εξήντα χρόνια από κει που ξεκινούσε η μπίλια στη ρουλέτα της τύχης μας που μας όριζε ανάμεσα στις αναπτυγμένες χώρες. Το κοινωνικό κράτος και η Πρόνοια εκπνέουν. Η Παιδεία ολισθαίνει σε πεδίο κανονικής πολεμικής σύρραξης. Η υγεία και οι δαπάνες γι’ αυτήν «εκλογικεύονται» με γενναίο κούρεμα στο ένα τέταρτο. Οι πρεσβείες της Γερμανίας και της Αυστραλίας, ξυπνώντας μνήμες δεκαετιών πίσω, γίνονται δέκτες χιλιάδων αιτήσεων για εισδοχή ελλήνων εργαζομένων στις χώρες τους. Πριν το οριστικό ναυάγιο οι νεώτεροι εγκαταλείπουν το πλοίο...
Οι πολιτικοί μας όμως να συνεχίζουν να απολαμβάνουν μισθούς παχυλούς, να αποκομίζουν τρυφηλότητες εν μέσω κοινωνικής ασφυξίας και κατοχικού περιβάλλοντος. Για τους εαυτούς τους κράτησαν ακέραια όλα τα απαράδεκτα για δημόσιους άνδρες προνόμια (δεσπόζει η απίθανη συνταξιοδότηση από το δημόσιο με τέσσερα μόλις χρόνια εργασίας). Και μαζί ακολουθούν τα …προνόμια της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών (μοναδικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο πολιτισμικό και ηθικό και άκρως τραυματικό του κοινοβουλευτισμού σύμβαμα) εξακολουθεί να ισχύει. Οι…

κορακασκορακουματιδεβγάζει

ειδικές εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές της βουλής και οι δήθεν παραπομπές στη δικαιοσύνη, η εξόφθαλμη συγκάλυψη και τα κάθε λογής μαγειρέματα, τους επιτρέπουν να διάγουν έναν πολιτικό βίο που δεν παραδειγματίζει και δεν διδάσκει και για τούτο δεν «παιδεύει» το πλήθος-το λαό και καθίσταται πηγή κάθε κακού.

Κι ένας στρατός –ένθεν και ένθεν διορισμένων- δημοσίων υπαλλήλων συνεχίζει να βλέπει να τροφοδοτούνται οι τραπεζικοί λογαριασμοί με μισθούς και επιμίσθια αδιαλείπτως βρέξει χιονίσει… Παντελώς άχρηστοι και καθ’ υποτροπήν ελλειμματικοί οργανισμοί εξακολουθούν να επιβα- ρύνουν τον προϋπολογισμό της -ουσιαστικά πτωχευμένης- χώρας. Για παράδειγμα ο ΟΣΕ, που έχει επιτύχει το παράδοξο ή Ελλάδα να μην αποκτήσει στην πραγματικότητα ποτέ …τρένο, λέγεται –ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά- πως επιβαρύνει με 2 εκατομμύρια ευρώ κάθε μέρα τον προϋπολογισμό του κράτους. Ένας μηχανοδηγός, για παράδειγμα, του συγκεκριμένου φορέα έχει καταφέρει να απολαμβάνει διπλάσιες ετήσιες αποδοχές από αυτές του στρατηγού-αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

Μετά την «ιστορική» συμφωνία της 21 Ιουλίου και καθώς οι πανηγυρισμοί που οι αγορές «επιτέλους ηρέμησαν και οι κραυγές κόπασαν», φαίνεται πως έχουμε εισέλθει σε φαύλο κύκλο. Δεν άργησε να έρθει η ώρα της αλήθειας. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις και υποσχέσεις των ευρωπαίων εταίρων πήγαν στο βρόντο, το περίφημο αναπτυξιακό «νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα» αποδείχθηκε φούμαρα και το δίλημμα «έκτη δόση ή χρεοκοπία» μπήκε και πάλι στο τραπέζι. Η έκτη δόση δεν εκταμιεύθηκε τον Σεπτέμβρη. Μια μίνι γεύση από «κραχ» και στάση πληρωμών ήδη βιώνεται στη χώρα. Η Ελλάδα δεν τίμησε τις υπογραφές της στα μνημόνια 1 και 2 (δηλαδή: οι κυβερνώντες για να εξηγούμαστε γιατί ο λαός πληρώνει ήδη ακριβά!) αλλά και η Ευρώπη αποζήτησε από τη Ελλάδα να έχει ολοκληρώσει μέσα σε δυό χρόνια (ή δυο μήνες;) αυτά που δεν είχαν γίνει μέσα σε εκατόν πενήντα χρόνια. Και για τα οποία φρονώ ότι δολοφονήθηκε και ο …Ιωάννης Καποδίστριας!

Κάθε φορά που πρόκειται εφεξής να εκταμιευθεί η δόση πανικόβλητη η «ενωμένη» Ευρώπη, με τον ανθούντα στους κόλπους της «ευρωσκεπτικισμό», θα κινεί το δάκτυλο απειλητικά στο πρόσωπό μας, ανίκανη να αντιμετωπίσει συνολικά την κρίση χρέους και τις δομικές αδυναμίες του συστήματος. Θα συνεχίσει να διασπά την προσοχή του κόσμου και των «αδίστακτων αγορών» που «διψούν για αίμα» στρέφοντάς την στο εξιλαστήριο θύμα. Στον «αποδιοπομπαίο τράγο». Μέχρι…

Ας αναλογισθούμε όμως: Για ποιό πράγμα λοιδωρείται σήμερα η Ελλάδα (η έσχατη πλέον των εσχάτων επί της γης…); Για την κρίση χρέους! Την οποία επέφερε η δημοσιονομική αναρχία, η απολύτως φαυλοκρατική αντίληψη για την δημοκρατία, η ανίατη οικογενειοκρατία, ο νεποτισμός, ο βαλκανικός αέρας που πνέει εδώ πέρα. Δεν τιμωρούνται όμως οι τωρινές και οι πολλές επερχόμενες γενιές για τους ηθικούς αριθμητές στο κλάσμα. Εκεί μπαίνει μονάχα το τεράστιο ανεξόφλητο χρέος. Τα υπόλοιπα ηθικής τάξεως (περί τεμπέληδων, διεφθαρμένων κλπ) ίσως είναι οι πολλαπλασιαστές (ή ο παραμορφωτικός καθρέφτης;).

Ο ελληνικός λαός αιφνιδιασμένος, σοκαρισμένος, φοβισμένος, αφού αφέθηκε- στην αιμάσσουσα αυτομομφή, που του επέβαλλαν ως καθημερινή γυμναστική- συνεχίζει να μην αντιδρά, καθώς δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις σε κάθε επίπεδο της προσωπικής και κοινωνικής του ζωής. Νοιώθει πως του αφαιρούν μέρα με τη μέρα τα πάντα. Βιώνει κάποιο είδος εθνικού πένθους, αναπνέει το κλίμα μιας πάνδημης κατάθλιψης. Στέκει ο κάθε πολίτης βουβός και περιμένει το επόμενο ειδοποιητήριο της εφορίας το «ασφάλιστρο της περιουσιακής του υπεραξίας» (όπως το διατύπωσε και ο λαλίστατος επί των Οικονομικών υπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος). Αυτή η διάχυτη λαϊκή βουβαμάρα, εκτός από την γνήσια παραδοχή μιας «εθνικής ενοχής», κρύβει κάποιο μεγαλείο. Οι πολιτικοί μας όμως διόλου δεν συμπεριφέρθηκαν ευγενώς, καθόλου δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.

Ακόμα κι η προεδρία της Δημοκρατίας, ως θα όφειλε, δεν εκπλήρωσε τον θεσμικό της ρόλο. Ήδη θα έπρεπε από μέρους της –βλέποντας την ανικανότητα, τα απελπιστικά είπα-ξείπα, τα αδιέξοδα πολιτικής της παρούσας παρέας που κυβερνά- να έχει προσκληθεί (και προκληθεί) να κυβερνήσει τον τόπο μια δραστήρια και πραγματική κυβέρνηση (προσωπικοτήτων, αρίστων, εξεχόντων Ελλήνων της ενδοχώρας ή και της διασποράς). Τούτο δυστυχώς δεν συνέβη εγκαίρως διότι, μάλλον ευχαρίστως, φαίνεται έχουμε αφεθεί στη μοίρα μας. Με έναν άκρατο και ανερμάτιστο λαϊκισμό εκ μέρους της αντιπολίτευσης να αντηχεί παράφωνα (ή βολικά…) . Και με μια διακυβέρνηση, δια των επ’ αμοιβή συμβούλων Γεωργίου Α. Παπανδρέου, να γεννά αμηχανία και ατέλειωτα χασμουρητά. Έτσι γίνονταν όμως πάντα. Σε όλες τις μεγάλες στιγμές του Έθνους υπήρχαν μικροί και μοιραίοι άνθρωποι στο τιμόνι. Γι’ αυτό και ζήσαμε τις αλλεπάλληλες εθνικές καταστροφές.

Λοιπόν, το μέλλον αυτού του τόπου, όποιο και να ’ναι, ξέχωρα από τις θλιβερές και γεμάτες απελπισία προβλέψεις –και δεν μπορώ να αντισταθώ να μνημονεύσω εδώ τον «αμέτοχο»(;) και άμοιρο ευθυνών(;) για το σημερινό κατάντημα της χώρας, πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, στο παραλυτικό, για την μαζική ψυχολογία, άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής» την 2.10.11- με Ευρώ ή Δραχμή, με ή χωρίς χρεοκοπία (ελεγχόμενη, επιλεκτική ή ότι άλλο), εντός ή εκτός της Ευρωζώνης, θα πρέπει να σταθεί διάφορο από την παρουσία του πολιτικού κόσμου που ανάστησε η μεταπολίτευση. Αυτός ο κόσμος «εξεμέτρησε το ζην» του και οφείλει να υποκλιθεί άρον-άρον επί σκηνής και να αποχωρήσει εγκαταλείποντας. Τα απατηλά μασκαρέματα, τα αναπαλαιωτικά λίφτινκ και οι εκβιαστικές ρητορείες δεν τον σώζουν. Προτού εκθρέψει και πυροδοτήσει πραγματικές εμφυλιοπολεμικές έριδες και προκαλέσει μεγαλύτερη εθνική καταστροφή, από αυτήν που ήδη προοιωνίζεται, μας οφείλει το δικό του «απιέναι». Γένοιτο…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6.10.2011, αρ. φύλλου 610