ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΟΥΡΠΟΥΡΗ: Επικήδειος στον Γιάννη Εύδο

Θέλω να σου πω λίγα μόνο λόγια ακριβέ μου φίλε, να κάνομε την τελευταία μας κουβεντούλα, που δυστυχώς όμως σήμερα θα είναι μονόλογος. Θα μιλάω μόνον εγώ αν και ξέρω ότι αντιπαθούσες τον μονόλογο και συμπαθούσες τον διάλογο και τον αντίλογο. Να σε χαιρετήσω όμως θέλω Γιάννη φίλε μου και να σου πω ότι σ’ αγαπώ, ότι μας λείπεις όλους…
Σε βλέπω, σε βλέπω εκεί πάνω να χαμογελάς. Ίσως και να κάνεις χιούμορ με την παρέα που βρήκες εκεί. Γιατί έτσι μου είχες πει κάποτε: «Στο τέλος μου δεν θέλω κλάματα και στεναχώριες. Γλέντια θέλω, τραγούδια και αστεία».
Την Λιούμπα θα ήθελες, το πιάνο της και τους φίλους σου. Συγχώρα μας όμως φίλε μου, στεναχωριόμαστε πολύ και δεν μπορούμε να σου κάνομε το χατήρι, δεν μπορούμε να γελάσομε ούτε να αστειευτούμε Γιάννη. Δεν μπορούμε φίλε… Όταν αποχαιρετάς για πάντα έναν άνθρωπο που αγαπάς είναι λογικό να στεναχωριέσαι. Γιατί ήδη μας λείπεις, και όσο το συνειδητοποιούμε μας λείπεις πιο πολύ, και θα μας λείπεις συνέχεια.
Ανθρώπους σαν κι εσένα δεν συναντάμε συχνά. Γνωστή η ιστορία σου. Όλοι την ξέρομε και δεν χρειάζεται να αναφερθώ σ’ αυτήν . Γνωρίζω εξ άλλου ότι δεν σου άρεσαν οι έπαινοι. Μια ζωή λοιπόν έντονη, μια ζωή γεμάτη, χωρίς ταλαντεύσεις και συμβιβασμούς, χωρίς υποχωρήσεις σε αξίες και ιδανικά. Για σένα προσωπικά (που με τίμησες με την αγάπη σου και την φιλία σου), υπήρξες ένας δάσκαλος και ένα υπόδειγμα ηθικής και αξιοπρέπειας. Παρ’ όλη την διαφορά της ηλικίας μας σε ένοιωθα φίλο μου. Μοιραζόμουν και απολάμβανα μαζί σου το ανεξάντλητο χιούμορ σου, τις ατελείωτες συζητήσεις μας, τις εμπειρίες σου, την διάθεσή σου για την ζωή. Αυτήν την ζωή που ήξερες να την ζεις, να την γλεντάς, που την έζησες όπως εσύ ήθελες, που την πάλευες παλληκαρήσια και που την ρουφούσες αχόρταγα μέχρι το τέλος σου…
Έφυγες όπως ήθελες. Όρθιος και με αξιοπρέπεια! Ζωντανός, δυναμικός, γεμάτος ενέργεια και λατρεία για την ζωή. Έφυγες επίσης όπως μου είχες εκμυστηρευθεί ότι θα ήθελες να φύγεις… στην αγκαλιά του «ξανθού σου αγγέλου». Στην «αγκαλιά της Λιούμπας θέλω να φύγω» μου έλεγες πάντα. Στην γυναίκα αυτή, που την γνωρίσαμε από σένα και που την αγκαλιάσαμε και αγαπήσαμε κι εμείς στη συνέχεια. Όχι επειδή είναι η γυναίκα σου, απλά επειδή είναι η Λιούμπα, η αγαπημένη σου και η αγαπημένη όλων μας Λιούμπα. Κάνε κουράγιο Λιουμπίτσα μου, ζει ο Γιάννης, ζει στην καρδιά σου και στις καρδιές όλων μας…
Είναι σήμερα εδώ και η Ζωΐτσα μαζί με τον Γιάννη, η μοναχοκόρη σου, που έτρεξε αμέσως και πρόλαβε να σε χαϊδέψει πριν φύγεις για το μεγάλο ταξίδι. Όλοι είμαστε εδώ Γιάννη, αυτοί που αγαπούσες και ήθελες κοντά σου, είναι όλοι εδώ…
Καλό σου ταξίδι λοιπόν, κι εκεί επάνω που πήγες ξέρω ότι θα είσαι ο ίδιος. Εσένα δεν σε φοβάμαι λεβέντη μου, είσαι παλληκάρι και τα παλληκάρια όπου και να βρίσκονται και να παλεύουν με τον Χάρο, παραμένουν παλληκάρια. Και η λέξη αυτή ζωγραφίζει εσένα καλέ μου κι  αγαπημένε φίλε. Υπήρξες στην ζωή παλληκάρι…
Θα σε θυμόμαστε πάντα ακριβέ μου φίλε. Καλό σου ταξίδι…


Σχετικά κείμενα

• ΟΔΟΣ: Ιωάννης Εύδος