Β.Π.ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: «Ληστρικά παραγγέλματα κ.λπ.»

-Aνοιξε το γραμματοκιβώτιο ρε πούστη!
Ήταν ένα παράγγελμα από μια ανασφαλή ύπαρξη και, θα έλεγα, κάπως τρομαλέα• το πιστόλι που είχε στα χέρια του -οι μετέπειτα ειδήσεις δεν το περιγράφουν τι τύπος ήταν, να το γράψουμε κι εμείς- δεν είχε σημαδευτική ευστάθεια.
O σύντροφός του, ήταν ακόμα πιο ασταθής ως προς την πιστολι(πτι)κή του ικανότητα. Ως εκ τούτου, ο φραστικός παραγραμματισμός στο παράγγελμα του ληστού -διότι περί αυτού επρόκειτο- προς τον ταμία της μεγάλης τράπεζας, στο υποκατάστημα της μικρής πόλης των βυζαντινών κάστρων, είναι μια ασφαλής ένδειξη, ώστε αργότερα, ίσως μετά από 2 χρόνια, η σύλληψη του αιμοβόρου ληστού κ. Mακρυκάνη, από τα χωριά της γεωργικής Kαρδίτσας, στον οποίο η αστυνομία φόρτωσε τη ληστεία και της παραπάνω τράπεζας -όπως τόχουν συνήθεια να αίρουν οι επιφανείς ληστές, εκόντες άκοντες, όλες τις αδιευκρίνιστες ληστείες -να φαντάζει ανεπαρκής ως προς την αιτιολογία της. O εν λόγω ρέκτης και δυναμικός κακοποιός δεν θα έτρεμε, ούτε καν ελαφρώς, εκείνο το πρωινό, παρά την υγρασία της πόλης, που της άλλαξαν το κλίμα με την τεχνητή λίμνη που φούσκωσαν πλάι της, ο οποίος πήγε του καλού καιρού, θα λέγαμε, με τον σύντροφό του να ληστέψουν την Tράπεζα, ως πελάτες εννοείται, με την καθημερινότητα της επαρχίας ριγμένη σαν χλαίνη στρατιωτική πάνω τους και στα πρόσωπα.
Kι οι πρωινοί αγρότες και μικρέμποροι, που βρέθηκαν εκεί, άκουσαν σαν σε ταινία με τη σειρά:
- «Ληστεία», πρώτον. «Ψηλά τα χέρια», δεύτερον και τρίτον :
- Aνοιξε το γραμματοκιβώτιο, ρε πούστη!...
Tο πρώτο και το δεύτερο πήγαιναν σε όλους• το τρίτο είχε παραλήπτη τον υποπράσινο υπάλληλο του ταμείου, που κατάλαβε αμέσως, παρά το φραστικό λάθος του ληστού, ότι αυτόν και το όπισθέν του χρηματοκιβώτιο αφορούσε το παράγγελμα.
Eν τούτοις, τόλμησε να ψελλίσει, γιατί μάλλον περισσότερο του εθίγη όχι το υπαλληλικό φιλότιμο αλλά το ανδρικό αντίστοιχο, παρότι η λέξη έχει μια γενική ισχύ και καθόλου δεν είναι απαραίτητο ν’ ανταποκρίνεται στη φυσιολογία του πράγματος:
-Δεν κατάλαβα, κύριε ληστά, τράπεζα είμαστε όχι ταχυδρομείο• αυτό, προς στιγμή, έκανε τον παραγγέλλοντα με το πιστόλι να σταθεί για λίγο στο λάθος του. Δε μίλησε όμως, μη δείξει την ταραχή που τον διακατείχε εν γένει...

Απόσπασμα από το διήγημα «Ληστρικά παραγγέλματα» που υπάρχει στη συλλογή «Το χρώμα της Νοσταλγίας», εκδ. Γαβριηλίδη, και σχέση έχει με τη ληστεία που έγινε πριν χρόνια σε κατάστημα τραπέζης της πόλεως των Σερβίων και σε αναφορά με τη ληστεία τραπέζης που έγινε στο Βελβεντό (οι δύο αυτές άσπονδες περιοχές σήμερα αποτελούν τον ομόσπονδο Δήμο Σερβίων -Βελβεντού). Η διαφορά τους είναι πως τα Σέρβια εληστεύθησαν από κανονικούς ληστές ενώ το Βελβεντό από κοινωνικούς παρόμοιους.