Από τα γκρίζα χρώματα της πολιτικής στην πόλη, έως τις χρωματικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του προεκλογικού οργασμού στην επαρχία, σταχυολόγησα μερικές αράδες από την επωδό της προεκλογικής επικαιρότητας, η οποία δημιουργεί αστείες καταστάσεις.
-μαμά, η γιαγιά μόλις μου είπε ότι θέλει να κατέβει.
-βοήθησέ την παιδί μου μη μας πέσει.
-δεν κατάλαβες… στις εκλογές θέλει να κατέβει.
Περίεργο, πέρασαν τα πέντε δευτερόλεπτα και η μητέρα δεν αποκρίθηκε. Συνήθως μέσα σ’αυτό το χρόνο αντιδρά όταν πρόκειται για κάτι πρωτάκουστο.
-μαμά άκουσες;
Εισέρχεται ως αποκρισιάρισσα στο καθιστικό από την κουζίνα, με τα χέρια γεμάτα σαπουνάδες. Η σταθερότητα της ματιά της είναι πάνω στη γιαγιά μου, τι στιγμή που οι σταλαματιές από τα χέρια της σταματούν στο παρκέ.
-αυτοδιοικητικές ή ευρωεκλογές; ρώτησε με αδημονία.
-ευρωεκλογές, απαντάει η γιαγιά με αποφασιστικότητα.
-πάλι καλά γιατί εγώ καταβαίνω αυτοδιοικητικές. Μη μου κόψεις και ψήφους, συμπλήρωσε η μητέρα.
Ένα παιδί, δηλαδή εγώ, με απορία κοιτάω και τις δύο που έχουν κυριολεκτικά αποτρελαθεί.
Εάν σκεφτήκατε ότι η παραπάνω πρόζα είναι μέρος θεατρικής σεκάνς, πασπαλισμένη με άφθονη δόση Αλμοδοβαρικής “τρέλας”, οι σκέψεις σας βγήκαν πλάνες.
Προσπάθησα να καταλάβω τι διεγείρει όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους (αναφέρομαι στους πολυάριθμους υποψηφίους), που θέλησαν να ασχοληθούν με τα πολιτικά πάθη. Ετερόκλητοι χαρακτήρες ανεξαρτήτου ηλικίας δίχως να γνωρίζουν από πολιτική, δίχως να έχουν σχέση με την πολιτική, γεμίζουν τα κενά των ψηφοδελτίων με τ’ όνομά τους φλερτάροντας ακούσια με το alter ego της πολιτικής.
Αλήθεια, αναρωτηθήκατε τι προσδοκούν; Ο γάλλος πολιτικός φιλόσοφος του περασμένου αιώνα Μπενζαμέν Κονστάν, υποστηρίζει ότι στην αρχαία δημοκρατία επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουνε στη ζωή τους είχανε έντονο πολιτικό πάθος, διότι αυτό που γυρεύουνε είναι η κατοχύρωση των απολαύσεών τους από το κράτος.
Εμείς ως θεατές παρακολουθούμε αμήχανοι το επαναλαμβανόμενο αλληγορικό προεκλογικό μοτίβο, τι στιγμή που ορισμένοι θεωρούν τον εαυτό τους “άτλαντα-σωτήρα”, ενώ άλλοι επαναλαμβάνουν χιλιοειπωμένες κοινοτοπίες, πιστεύοντας ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς ισορροπούν ανάμεσα στην τραγωδία και στην κωμωδία αγγίζοντας συχνά τα άκρα. Ηχεί άσχημα πια στα αυτιά μας το επιχείρημα του ρεαλισμού. Ξέρεις τι είναι να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη έστω κι αν γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει;
Κι επειδή ο καλύτερος τρόπος για να γευθείς τις φαντασιώσεις σου ωσάν οπώρες είναι να τις ζήσεις, αρχίζουν τα σενάρια. Τα ψηφοδέλτια συγκροτούνται με τεχνικές marketing αφού υπακούν στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης.
Θα μπορούσε να γραφεί ένα κινηματογραφικό σενάριο με πλοκή, ανατροπές και επικίνδυνες καμπές, όπου στο σελιλόιντ θα αποτυπώνονται οι έντονες αντιθέσεις των χαρακτήρων. Τα νιάτα με την ωριμότητα, η μπουρζουαζία με τους ανθρώπους του μεροκάματου, η επιθυμία για προσφορά με τη διάθεση για το φαίνεσθε. Επίσης, θα ήταν φρόνιμο ένα σουαρέ για ένα πιο αποτελεσματικό “to know us better” μεταξύ τους.
Το πνεύμα των εκλογών ζει κάπου μέσα μας, κοιμάται και ξυπνάει για μία μόνο μέρα, την ημέρα των εκλογών. Γι αυτό είτε είσαι 19, 39, 69 ή 89 (σαν τη γιαγιά μου) περίμενε το άστρο των εκλογών και κάνε μία ευχή, κι ας ξέρεις ότι το άστρο δεν μπορεί να στην πραγματοποιήσει. Είναι σαν να γράφεις γράμμα στον Άγιο Βασίλη κι ας ξέρεις ότι δεν θα το πάρει ποτέ.
Και μετά τις εκλογές τι;
Για μερικούς (τους εκλεγμένους) τα χαμόγελα συνεχίζονται, ενώ για τους περισσότερους (τους μη εκλεγμένους) παύουν. Η αβροφροσύνη και οι εμφαντικοί χαιρετισμοί στο δρόμο ανήκουν στο παρελθόν. Η ανταπόδοση της “καλημέρας” γίνεται πια με ράθυμη διάθεση διότι σε θεωρούν συνυπεύθυνο για την αποτυχία τους. Μετά από τέσσερα χρόνια θα σου στείλουν και πάλι μήνυμα στο κινητό σου, που παρεμπιπτόντως δεν τους έχεις δώσει ποτέ το νούμερο.
Κι όταν θα αναρωτηθείς “μα… που πήγαν όλοι τους;”, θα πρέπει να αναδιφήσεις σε προεκλογικά κιτάπια για να επαναφέρεις στη μνήμη σου αυτούς που λακίξανε κατά την πόρτα επειδή δεν εκλέχτηκαν. Η ψήφος διεκδικείται με τη λογική της συλλογικότητας κι όχι του ατομικισμού. Ανεξαρτήτου αποτελέσματος πρέπει να είναι όλοι εκεί και να βοηθήσουν για το κοινό καλό.
Φρονώ ότι η υποψηφιότητα και η ενασχόληση με τα κοινά θέλει κατάθεση ψυχής, γι’αυτό θα πρέπει η καρδιά να προλαβαίνει το μυαλό σε τέτοιου είδους αποφάσεις. Θα πρέπει να στηρίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό είναι και το νόημα της ζωής. Αυτό είναι και το μυστικό που την κάνει τόσο όμορφη. Γι’ αυτό και η νεότητα όλα τα υπομένει, όλα τα συγχωρεί κι όλα τα ερωτεύεται.
Κάθε πράγμα στον καιρό του γιαγιά.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Μαΐου 2014, αρ. φύλλου 740.
οργά; τι σημαίνει;
ΑπάντησηΔιαγραφήοργή
ΑπάντησηΔιαγραφή