Μαζί μ’ εμάς μεγαλώνουν όμως και τα δέντρα. Γερνούν και τακτικά γέρνουν προς τη γη και προς το τέλος τους. Ρώτησαν τον Κ. Παλαμά – γέροντα σκυφτό στο δρόμο που τον συνάντησαν- «γιατί σκύβεις έτσι δάσκαλε;» «Πλησιάζω προς τη γη» απάντησε. Ετσι μια γηρασμένη αριζόνα έγειρε επικίνδυνα με τις τελευταίες κακοκαιρίες κι ακούμπησε στο μαύρο, χοντρό καλώδιο της ΔΕΗ. Αυτό τη στήριζε. Ηταν κίνδυνος για πολλούς. Με πόνο ψυχής ειδοποιήσαμε τους αρμόδιους που έχουν τις ανυψωτικές κλούβες και τα ηλεκτρικά πριόνια δια τα περαιτέρω. Ετσι ο δήμος Κοζάνης δια του αντιδημάρχου κ. Κ. Δεσποτίδη, του υπευθύνου περιβάλλοντος κ. Παπαθανασίου, του ανοιχτόκαρδου αρχηγού της τοπικής Πυροσβεστικής, με παρόντες αστυνομία και ΔΕΗ και πλήθος υπαλλήλων των ανωτέρω και προέβησαν στην εξόδιο, εκοπτική ακολουθία της Αριζόνας.
Ο δήμος ήρθε αρωγός σε ένα αίτημα, ιδιωτικό θα λέγαμε, με μια λυτρωτικά δυσάρεστη επιχείριση. Εδειξε όμως το κοινωνικό πρόσωπο και την ευαισθησία του. Ζούσαμε μαζί με το δέντρο εδώ και 30 χρόνια. Τα κλαδιά ήταν ήδη στο δυτικό μπαλκόνι (2ος όροφος), μας άγγιζαν, μας ξεπέρασαν. Ηταν καθημερινά μέλη του οικιακού μας είναι. Την είχαμε συνηθίσει όπως συνηθίζουμε τη μουσική που την ακούμε γενικώς και συνεχώς και δεν μας ενοχλεί Υπάρχουν κι άλλα δέντρα που μάλλον περιμένουν τη σειρά τους τους. Αυτά τα σχεδόν άρριζα δέντρα εντός πόλεως έχουν αυτή την τύχη. Σαν τους ανθρώπους που κανείς τους (μας) δεν έχει ρίζες εδώ επάνω.
«Πικρά κατήφεια εδέσποζε της φύσεως» (ο Αλεξ. Ππδ.) δια την κοινήν μοίρα χτισμάτων και πλασμάτων.
Η Αντίσταση της αγάπης
ή της αυταπάτης
Το βράδυ της Ανάστασης, κάθε Ανάστασης, μαζεύεται τόσος πολύς κόσμος στους ναούς, λίγο πριν του Αγγέλματος δηλαδή, γιατί αμέσως μετά το ευκαιριακόν κατ’ όνομα χριστεπώνυμον εκκλησίασμα φυλλορροεί καθοριστικά, όσος μαζεύτηκε (και το είδα) το βράδυ της 18ης Μαρτίου στο ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης (χωρίς ν’ αναχωρήσει κανείς άχρι τέλους) στην παρουσίαση του βιβλίου του αρχιμανδρίτου και συγγραφέως Αυγουστίνου Μύρου «Αντίσταση της αγάπης».
Είναι η Γ’ έκδοση του βιβλίου που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 1980, όταν, βαρυνθείς ο τότε νεαρός επιστήμων της θεολογίας, ν’ ακούει τα ατέλειωτα υμνητικά τροπάρια για την Εθνική Αντίσταση και τα μεγαλεία της, καθώς αποσιωπούνταν η προσφορά της εκκλησίας σ’ αυτήν, θέλησε ν’ αντισταθεί κάπως σ’ αυτό το σαρωτικό, πληθωριστικό ρεύμα ηρωποίησης κάθε τι που έπασχε «από την αφόρητη ιδεολογικοποίηση της εποχής». Ετσι συγκέντρωσε στοιχεία, προφορικές μνήμες και αφηγήσεις από εκατοντάδες κοζανίτες (αυτό κι αν είναι πολύτιμη παρακαταθήκη) έγγραφα και περιοδικά για την περίοδο της Κατοχής στην πόλη της Κοζάνης 1941-1944 με κεντρικό πρόσωπο τον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο Καντιώτη, μετέπειτα επίσκοπο Φλωρίνης κ.λπ., για ν’ αποδείξει την προσφορά της τοπικής εκκλησίας στο αγώνα επιβίωσης του λαού της πόλεως.
Είχε ήδη εκτελεστεί από τους Γερμανούς ο μάρτυρας αρχιμανδρίτης Ιωκείμ Λιούλιας, ο δε ομώνυμός του επίσκοπος της μητροπόλεως είχε «φύγει» για το βουνό (άλλοι λένε «το έσκασε» ή «δραπέτευσε» από τις ευθύνες και τα καθήκοντά του - η Συνοδική απόφαση που τον καθαίρεσε μετέπειτα ήταν, έλεγε, γιατί εγκατέλειψε το ποίμνιον του σε δύσκολες συνθήκες.
Από την πρώτη έκδοση του βιβλίου, στάθηκα σ’ αυτό σαν μια πηγή όχι μόνον της αγαπητικής θέσης και σχέσης του σ. προς τον συναρπαστικό ιεροκήρυκα αλλά και ως έργο αναφοράς για τις τότε συνθήκες που επικρατούσαν στην πόλη για την οποία ελάχιστες γραπτές μαρτυρίες υπάρχουν. Αρα έχει και μια χρήση παιδευτική για την ιστορική γνώση που καταθέτει, η οποία προέρχεται από την προσωπική δράση του πρωταγωνιστή ιερωμένου με τη δημιουργία των συσσιτίων της Εστίας και τη συμμετοχή των συμπολιτών σ’ αυτά, είτε ως επωφελούμενοι -κι ήταν χιλιάδες καθημερινά τα πιάτα της αγάπης-, είτε ως ενισχυτές τους, αφού όλοι όσοι μπορούσαν προσέφεραν σ’ αυτή την παγκοινιά της αγάπης, δηλαδή της σωτηρίας από την πείνα των ανθρώπων της πόλεως αδιακρίτως ιδεολογικών αντιλήψεων ή ψευδαισθήσεων.
Το βιβλίο του Α.Μ. εκτός του ότι είναι συναρπαστικό στη διεξαγωγή του, μας βάζει σε πολλά ερωτήματα και διλήμματα. Τί γνωρίζουμε σαν καταγεγραμμένη τοπική ιστορία για την εποχή εκείνη και όχι μόνον γι αυτήν, πως το γνωρίζουμε, τι έχουμε συνηθίσει κι «εμπεδώσει» σαν "ακλόνητες» αλήθειες οι οποίες αντέχουν ως το πρώτο σάρωμά τους από τη έρευνα και την πραγματικότητα.
Τέλος αν αποδίδουμε ή αποδώσαμε το ιστορικό δίκιο σαν πόλη σε ξεχωριστούς ανθρώπους σε ιδιάζουσες καταστάσεις. Εχω την αίσθηση πως στην περίπτωση του Αυγ. Κνττ. και την αντίστασή της αγάπης του σε σχέση την ευρύτερη Αντίσταση εκείνου του καιρού, της πράξης και της κατοπινής «αποθέωσής» της, και στη συνέχεια του σημερινού εν πολλοίς διαστρεβλωμένου ή υπερβολικού συζητούμενου, είμαστε μεροληπτικοί κι ετεροβαρείς και έργω ή λόγω υπέρ του ευκολομάσητου συρμού.
Ο σ. Α.Μ με την πολύμοχθη, πολύπλευρη έρευνά του γύρω από τα παραπάνω ζητήματα έθιξε ευρέως και απέδειξε με τον τρόπο του την πατριωτική κι ανθρωπιστική στάση της τοπικής Εκκλησίας στο πρόσωπο του Αυγ. Καντ., ειδικά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής.
ΥΓ. Δίκην απορίας. Η Μητροπολίτης Κοζάνης τότε Ιωακείμ έχει ποτέ μιλήσει για τον Αυγ. Καντιώτη εκείνου του καιρού; Κύριος οίδε ή μάλλον εμένα μου διαφεύγει.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Απριλίου 2015, αρ. φύλλου 785
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.