ΟΔΟΣ 30.4.2015 | 786 |
Μία αναδρομή*
«Η Αριστεία είναι… ρετσινιά (!)…»Α. Μπαλτάς Υπουργός Παιδείας.
(...στο τέλος, είμαστε αυτο –αντιλαμβανόμενα, αυτο-εφευρίσκοντα όντα, κλειδωμένα μέσα σε αντικατοπτρισμούς που είναι μικρά θαύματα αυτο-αναφοράς…)«D. Hofstadter 2007, I am a strange loop(!)»
Είμαι ένας κόμπος που μετεξελίσσεται όσο μεγαλώνω και αντιμετωπίζω τα γεγονότα της καθημερινότητας, σε μια παράξενη ανθρώπινη θηλειά. Όλοι υποθέτω, είμαστε παράξενοι στη μοναδικότητά τους ανθρώπινοι κόμποι που συχνά γίνονται θηλειές παγίδευσης σε αυτοαναφορά. Η νοητική επεξεργασία ξεκινά από γνώσεις, πεποιθήσεις, βιώματα, εμπειρίες και τελικά, στηρίζεται στην πρόσληψή μας για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Ανάλογα με την οικογένεια, τον τόπο, το χρόνο, τα ήθη, τις παραδόσεις, την γαλουχό παιδεία και τον τρέχοντα πολιτισμό, δημιουργούμε ή εφευρίσκουμε «πραγματικότητες» που συνιστούν, σε κάποιο βαθμό αντικατοπτρισμούς, άλλοτε σχετικά αληθινούς, άλλοτε με υποκειμενικές παραμορφώσεις, όπως όταν στεκόμαστε ανάμεσα σε δυο καθρέφτες, με ή χωρίς ελαττώματα. Άπειρα αντίγραφα της ίδιας διαδικασίας απεικονίζονται, αληθινά ή παραμορφωμένα, ανάλογα με το βαθμό της ανάπτυξης νοητικής και κριτικής ικανότητας, ή των φαντασιακών ιδεασμών και της εκάστοτε περιρρέουσας «αλήθειας». Οι αναδρομές και οι συγκρίσεις με το παρελθόν, που είναι αναπόφευκτο χαρακτηριστικό της ηλικίας συναισθηματικά, διανοητικά και ψυχικά, έφθασαν να γεμίζουν το μυαλό όχι πια με νοσταλγία αλλά με αμφιβολία, αβεβαιότητα, συχνά αυτοαναίρεση εδραιωμένων πεποιθήσεων και μια σχεδόν απελπισμένη παράξενη ενοχή για το ποσοστό της προσωπικής ευθύνης στην παρακμιακή κατάσταση της κοινωνίας, της χώρας, του κόσμου...
Ο πιο πρόσφατος λόγος η θλίψη που πλημμύρισε την καρδιά και τον νου από την επιχειρούμενη διαγραφή βαθειάς διαχρονικής πίστης στην Αριστεία. Με μια μονοκονδυλιά φράσης «Η Αριστεία είναι ρετσινιά…» και ανεξάρτητα από όποια εξήγηση ή επιχείρημα που προβλήθηκε από τον καθηγητή φιλοσοφίας υπουργό Παιδείας, αισθάνθηκα ως τα μύχια ότι προσβλήθηκε δομικά η υπαρξιακή μου υπόσταση. Βλέπετε, είμαι από τους ανθρώπους που από τότε που αισθάνθηκα τον εαυτό μου, ήθελα να αριστεύω. Που σημαίνει: να μαθαίνω με άριστο τρόπο, με επιβεβαίωση τους άριστους βαθμούς στην επίδοση. Να αγωνίζομαι ως αθλήτρια με άριστο τρόπο, με αποτελέσματα ανάλογα. Να σπουδάζω με άριστο τρόπο, ώστε να τελειώνει κάθε έτος σπουδών έγκυρα και έγκαιρα. Να εργάζομαι διαχρονικά με άριστο τρόπο για αυτούς στους οποίους πρόσφερα τις υπηρεσίες μου και να συμπεριφέρομαι γενικά με όποιον άριστο δυνατό τρόπο σε συναδέλφους, συνεργάτες, όποιον ερχόταν σε σχέση μαζί μου. Και όλα αυτά για την πίστη στην επιδίωξη της αριστείας, για την περηφάνεια καλής απόδοσης κι επίδοσης, ανεξάρτητα από χρεώσεις και πιστώσεις. Ξαφνικά κι απροσδόκητα γέμισα τύψεις γιατί όλη μου η ζωή ήταν λάθος, κουβαλούσα μια ρετσινιά που φαίνεται με χαρακτηρίζει κι εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα… Αισθάνθηκα σαν τις δύστυχες καθολικές γυναίκες στην Ιρλανδία που είχαν φίλους προτεστάντες και τις διαπόμπευαν αλειμμένες με πίσσα και πούπουλα .
Όλοι έχουμε κάποια συναίσθηση ή υποψία για το τί πραγματικά συμβαίνει πέρα από το τί θέλουμε να συμβαίνει. Αλλά να έχω ζήσει μέσα στην τέλεια παρεξήγηση τόσα χρόνια πραγματικά είναι οδυνηρά ασυγχώρητο.
Υποθέτω ότι δεν σκέφθηκε ο κ. Υπουργός, μέσα στη μεγαθυμία του να απαλλάξει όλους τους μη άριστους από τους κόπους για την αποφυγή της ρετσινιάς, πόσο θα πλήγωνε όσους υπήρξαν ή υπάρχουν επιδιώκοντας την αριστεία…
Και αν «αναδράμω» ιστορικά, στα τελευταία 50 χρόνια για τα οποία μπορώ μετά λόγου γνώσης και με μια ματιά αυτοκριτική, δηλαδή όχι αβασάνιστη κι επιφανειακή, να μιλήσω, διακρίνω την ίδια ανιδιοτελή κομματική πολιτική διάθεση προώθησης των μη αρίστων στην διεκδίκηση θέσεων, αφήνοντας τους άριστους στάσιμους στο δικό τους ρετσινωμένο αλυσιτελές… αριστείο.
Τώρα για να επανέλθουμε σε ψήγματα σοβαρότητας, θλιβερό και αφάνταστα κουραστικό ακούγεται αυτό το αυτάρεσκο στήσιμο ευφυών κατά τεκμήριο ανθρώπων ανάμεσα σε παράλληλους παραμορφωτικούς καθρέπτες αλόγιστης, ακκιζομένης εξουσίας! Άπειροι παράξενοι κόμποι, διπλοκλειδωμένοι στις ίδιες προσωπικές θηλειές των ιδεοληψιών, προκαταλήψεων, εκούσια ανιστόρητων παραμορφώσεων, που εκλαμβάνονται ως φιλοσοφημένες «αλήθειες»...
Υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από αυτή τη σχιζοειδή (Ράμφος) αυτάρεσκη θηλειά «παιδικότητας» που μας καθιστά τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας (Κωστής); Και στο τέλος φαίνεται να μας πνίγει μέσα σε μια θάλασσα παράλογων κοινοτοπιών που σερβίρονται ως αδιαμφισβήτητες πραγματικότητες;
Μπορούμε να ξεπεράσουμε την κάθε διχόνοια (Σολωμός) νοοτροπίας και φιλοσοφίας που κάνει ακόμη πιο ανυπόφορη την ανέχεια (οικονομική, πολιτισμική, πολιτική), ιδίως τώρα με τη χρεία να κρουταλεί κλειστές πόρτες;
Ίσως μας χρειάζεται η ευχή να σπάσουμε τους καθρέφτες της συλλογικής αυταρέσκειας, να λύσουμε τους κόμπους των ψευδαισθήσεων και να σχηματίσουμε τις ανθρώπινες θηλειές μιας αλυσίδας αλληλέγγυας, δίκαιης, πραγματικής εθνικής ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!
Αφιερώνεται στη Σάσα, τον ΝίκοΧ2 και τον Δημήτρη....
*Recurs-e -ion =Αναδρομή (γλωσσολογικά)= δομική ιδιότητα της γλώσσας να σχηματίζει φράσεις τυπικά επ΄ άπειρον, χωρίς όριο δηλαδή στη δυνατότητα χρήσης των επί μέρους λέξεων (π.χ. το ρήμα να γίνεται αντικείμενο νέας φράσης κ.ο.κ).
Το 2ο συνθετικό -curse- σημαίνει δρόμος και κατάρα!
Φωτογραφία: Αττικό αγγείο 323-322 π.Χ. από την Κυρήνεια. Μουσείο Λούβρου.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Απριλίου 2015, αρ. φύλλου 786
(Το κείμενο εστάλη στην ΟΔΟ την τρίτη ημέρα του Πάσχα).
Εύγε! Εύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί σήμερα έγινε αγιασμός στα σχολεία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μας εξηγήσουν οι υπεύθυνοι της Εκπαίδευσης τους λόγους.
Ή μήπως η εκπαίδευση έχει σχέση με μεσαιωνικές συνθήκες;
Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα μαθητούδια, τους δασκάλους, τις δασκάλες και τους γονείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιέν αριστεύειν.
(κάτι ήξερε ο παππούς ο Όμηρος...)