ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Ο Άη Θανάσης

Είχα καιρό να ανηφορίσω. Παρόλο που μετά την τόσο πετυχημένη ανακαίνιση του Αναψυκτηρίου, δεν ήταν λίγες οι φορές που ξεχνιόμουν για ώρες στην ομορφιά της ακορνίζωτης κι ανεμπόδιστης εικόνας, που προσφέρει η τοποθεσία αυτή με την ολόγυρη απλωσιά της και για τα κοντινά και για τα απόμακρα.

Αιτία έγινε ένα ζευγάρι από την πρωτεύουσα, γνώριμο από τα παλιά, που για πρώτη φορά περαστικό επισκέφτηκε τον τόπο μας και έπρεπε να το σεργιανίσω στα αξιοθέατα με όσες γνώσεις διαθέτω για μια ικανοποιητική ξενάγηση. Για να επιλέξω τελευταία, σαν το πιο ευχάριστο επιδόρπιο της ξενάγησης την κορυφή του Αη Θανάση, που εκτός από όλα τα άλλα προσφέρεται, Άνοιξη που είναι κι όλας, για μια ξεκούραστη, αλλιώτικη από οπουδήποτε αλλού που δεν σε ντροπιάζει το πολιτισμένο περιβάλλον του αναψυκτηρίου.
Το αποτέλεσμα ήταν η απογοήτευση.

Για μεν τούς ξένους που δεν μπόρεσαν να απολαύσουν την ομορφιά του περιβάλλοντος, πίνοντας τον καφέ τους ή οποιαδήποτε άλλη προσφορά εστίασης και αναψυχής, αφού το αναψυκτήριο ήταν κατάκλειστο και ερειπωμένο. Για μένα δε το ότι δεν είχα καμιά απάντηση στο επίμονο ερώτημά τους τον λόγο για τον οποίο ήταν κλειστό το αναψυκτήριο στην πανέμορφη αυτή κορυφή που θα αποτελούσε πόλο έλξης, όπως οι ίδιοι το είπαν, για τον κάθε τουρίστα να περάσει στιγμές ξενοιασιάς σ’ αυτό το τόσο δυσεύρετο από την ομορφιά του περιβάλλον.

Αυτό έγινε η αιτία που μου κέντρισε την περιέργεια να ξεκινήσω την αναζήτηση του λόγου που η κορυφή του Αγίου Αθανασίου στερείται τις υπηρεσίες του αναψυκτηρίου. Για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο η απογοήτευσή μου από την διαπίστωση πως, σε αυτόν τον τόπο, δεν υπάρχει το εξ υποχρέωση ενδιαφέρον για την προβολή, στους πάρα πολλούς ξένους, τις ομορφιές που διαθέτει. Ότι σε αυτόν τον τόπο, οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά -θέμα για το οποίο δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, για την ώρα τουλάχιστον.

Αυτό όμως που θα έλεγα είναι ότι, τρία ολάκαιρα χρόνια ταλαιπωρείται ο σύλλογος Φίλοι του Περιβάλλοντος για να εξασφαλίσει την άδεια λειτουργίας του αναψυκτηρίου σκοντάφτοντας στην γραφειοκρατία και την εγκληματική αδιαφορία κάποιων υπηρεσιών. Και για να γίνω πιο σαφής.
Το βουνό της λίμνης ανήκει στην δικαιοδοσία της Δασικής υπηρεσίας Καστοριάς μαζί βέβαια και τα υπερκείμενα της υποκειμένης. Όταν λοιπόν ο Δήμος με έγγραφό του προς την Δασική υπηρεσία με αριθ.πρωτ.8142 από 11-3-13 για να δώσει προέγκριση λειτουργίας ζήτησε να πληροφορηθεί αν είναι δυνατή η εγκατάσταση και λειτουργία του αναψυκτηρίου, αποποιήθηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Ύστερα όμως από καιρό άλλαξε άποψη και αντί να λύσει το πρόβλημα εφαρμόζοντας τον νόμο, πού επιτρέπει την νομιμοποίηση κτισμάτων πού βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, παρέπεμψε την υπόθεση στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας η οποία συγκρότησε τετραμελή επιτροπή από το παράρτημα Κοζάνης για την επίλυση του προβλήματος. Επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον αρμόδιο της επιτροπής στην Κοζάνη για να πάρω την απάντηση πώς η καθυστέρηση του ενός χρόνου οφείλεται στο ότι το Δασαρχείο είχε αποποιηθεί την κυριότητά του.

Διαπιστώθηκε όμως και άλλη παράλειψη από την επίσκεψή μου στην Κτηματολογική υπηρεσία. Ότι υπάρχει στο χάρτη το κτίσμα αλλά το Δασαρχείο δεν έχει συντάξει το προβλεπόμενο από τον νόμο πρωτόκολλο. Το αναψυκτήριο λειτούργησε, όπως είναι γνωστό, για λίγο με κάποια ανοχή. Έκλεισε όμως ύστερα από τον αυτεπάγγελτο έλεγχο της Υγειονομικής υπηρεσίας, την παρέμβαση της Αστυνομίας και του Δήμου και έτσι εδώ και χρόνια μένει κλειστό.

Και το ερώτημα που θέλω να διατυπώσω είναι γιατί αυτή η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου για έναν σύλλογο πού η προσφορά του στο βουνό είναι τόσο μεγάλη;
Και το λέω αυτό γιατί έχω διαπιστώσει από αυτήν την προσεκτική έρευνα πώς δεν είναι λίγες ίδιες οι περιπτώσεις που ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Θα βρεθεί άραγε κάποιος που θα απαντήσει;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Ιουνίου 2015, αρ. φύλλου 792