20.10.21

ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Ο θάνατος του κωπηλάτη


ΟΔΟΣ εφημερίδα της Καστοριάς
ΟΔΟΣ 28.1.2021 | 1065


Αποφράδα μέρα για το σπιτικό του η 31η του Γενάρη. Πέρασαν είκοσι πέντε χρόνια από τότε που έγινε θρύψαλα η κάθε ομορφιά της ζωής τους, Μάνας Πατέρα και Αδελφού. Που έγινε σιωπηλό κα απαρηγόρητο μοιρολόι για όλα αυτά τα χρόνια ο απρόσμενος χαμός του Κωπηλάτη γιού και Αδελφού από μιας ώρας δολοφονικού θυμού της λίμνης. Που κράτησε το ενδιαφέρον σαν συγκλονιστικό γεγονός την κοινωνία της πόλης και όχι μόνον, χωρίς να λείπουν τα προσβλητικά ποικιλόμορφα σχόλια από ευφάνταστους. Που συγκίνησε και τάραξε την ηρεμία όλης της Κωπηλατικής οικογένειας της χώρας με παρόντα δίπλα τους τον πρόεδρο της Ελληνικής Κωπηλατικής Ομοσπονδίας για έναν ολάκερο μήνα.

Για να λησμονηθεί σε λίγο καιρό από όλους εκτός από το μαυροφορεμένο για πάντα σπιτικό του που συνεχίζει να κρατά ζωντανή την μνήμη του και αθάνατη την ύπαρξή του. Χωρίς να παραλείπουν —εκτός όλων των άλλων— κάθε χρόνο αυτήν την αποφράδα του Γενάρη μέρα να ξεκινούν αντάμα για το τρισάγιο στο κοιμητήρι. Έτσι και αυτήν την μέρα της είκοσι πενταετίας. Με την διαφορά εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχουν απομείνει οι δυο τους, Πατέρας και Αδελφός με την Μάνα από το σαράκι του ασήκωτου βάρους του πόνου, το μεν πνεύμα της να περιπλανάτε στο χάος του υπερπέραν μήπως και ανταμώσει αυτό του Γιού της , τα δε απομεινάρια της κάτω από το ίδιο μάρμαρο με τα δικά του.

Στο Νεκροταφείο, στο απομεσήμερο της μέρας, επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή, λόγω της πανδημίας, χωρίς τους ψαλμούς του παπά, δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να ανάψουν το καντηλάκι και τα δύο κεριά και από την μεριά της φωτογραφίας της Μάνας με το χαμόγελο μιας περασμένης ευτυχισμένης στιγμής να την ραντίσουν με ένα ποτήρι κρασί όπου με αυτό και το τσιγάρο —Άσσος φίλτρο—προσπαθούσε να θανατώσει τον αθάνατο πόνο της. Από δε την μεριά του Κωπηλάτη με το αγωνιστικό μπλουζάκι με ένα καραφάκι τσίπουρο όπου με αυτό μέθαγε τους καημούς του , όχι και λίγες φορές. Μετά το πέρας αυτής της αλλιώτικης τελετής με τον καθένα να επιστρέφει στον δικό του προορισμό. 

Τον ίδιο τον υποδέχτηκε ,όπως πάντα, η μοναξιά της κάμαρας και τον φιλοξένησε ο καναπές με τα τέσσερα μαξιλάρια στην πλάτη του αντίκρυ στον απέναντι τοίχο με το τζάκι και τις μεγεθυμένες φωτογραφίες τους με τον Κωπηλάτη πάνω στο αγαπημένο του skif με τα κουπιά του έτοιμα για την εκκίνηση. Λίγες στιγμές χρειάστηκαν κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες για να αρχίσουν να ξεδιπλώνονται στην οθόνη της μνήμης του όλα τα γεγονότα του τραγικού συμβάντος:

Ήταν απομεσήμερο μέρας στερνής του Γενάρη μήνα που είχε πορέψει τις ώρες της ήρεμα με την ζεστασιά ενός χειμωνιάτικου ήλιου. Και ενώ έδειχναν όλα πως έτσι ήρεμα θα υποταχθεί στο οριστικό τέλειωμα της, αναπάντεχα και τόσο ξαφνικά από του Βορρά την μεριά ο Αίολος ξέρασε θυμωμένα όσα αποθέματα από ανέμους είχε στους σάκους του παλεύοντας με άγρια διάθεση με τα νερά της λίμνης σε μια τρικυμία που γένναγε ένα ξέκουφο βουητό δημιουργώντας το σκηνικό μιας απρόσμενης απειλητικής και ολέθριας εικόνας. Οι ψαράδες πετάχτηκαν έξω από το παραλίμνιο καπηλειό όπου έπιναν το τσίπουρο της ξεκούρασης μετά από το άπλωμα των διχτυών για το μεροκάματο της επομένης.

Τους ανησύχησε αυτό το απότομο μπουρίνι που ξέσπασε γνωρίζοντας από άλλες φορές πόσους κινδύνους επιφυλάσσει για όσους ακόμα βρίσκονται καταμεσής της λίμνης. Συναγερμός σήμανε και στις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου (ΝΟΚ) για να διαπιστωθεί αν όλα τα πληρώματα έχουν επιστρέψει από την προπόνηση με απόντα μόνον τον Μιχάλη με το skif του. Από μικρό παιδί στο άθλημα τριανταδυάχρονος πια, πριν λίγο καιρό είχε επιστρέψει από την πεντάχρονη απουσία του της Νέας Υόρκης για το μεταπτυχιακό του Χημικού Μηχανικού Περιβάλλοντος με αντικείμενο λίμνες και τα προβλήματά τους και το πόσιμο νερό και υπηρετούσε στον Λόχο Στρατονομίας της XV Μεραρχίας. Επιθυμία του να κλείσει την κωπηλατική του καριέρα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα της χρονιάς εφόσον ο προπονητής θα τον έκρινε ικανό για κάποιο πλήρωμα.

Στο σπίτι του με αλάνθαστη την διαίσθηση της Μάνας από την αργόπορη επιστροφή του έστειλε τον Πατέρα στις εγκαταστάσεις του Ομίλου όπου από την παράξενη συμπεριφορά όλων διαισθάνθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά. Για να γονατίσει από το δυνατό σοκ της πληροφορίας πως βρέθηκε το σκάφος χωρίς τον Μιχάλη. Σε λίγο κατέφθασε και η τραγική Μάνα χωρίς κραυγές απελπισίας και μοιρολόγια να αντιμετωπίζει με μια στωικότητα για αυτό που της επιφύλαξε η μοίρα που για τον καθένα και για τον γιό της ούτε καθορίζεται ούτε και ερμηνεύεται από ανθρώπινη λογική. Με τον αβάστακτο πόνο να τον φωλιάζει στο ψυχικό της τρίσβαθο χωρίς όμως να τον αντέχουν τα πόδια της και να αναζητάει την στήριξη στα μπράτσα του άντρα της και του πρωτότοκου γιού της.

Στρατός, ψαράδες, κωπηλάτες και εθελοντές με ταχύπλοα και παραδοσιακά καράβια όργωναν την γαληνεμένη πια λίμνη για να βρουν τον αγνοούμενο Κωπηλάτη με την ελπίδα γιατί όχι και ζωντανό. Με αυτήν την ελπίδα Μάνα, Πατέρας και Αδελφός ξεκίνησαν την δική τους προσπάθεια μέχρι τα χαράματα να τρέχουν στις γυρολιμνιές και σαν άλλοι Γκιόνηδες να φωνάζουν το όνομά του χωρίς κανένα μα κανένα αποτέλεσμα.

Ολόκληρος ο Φλεβάρης με τις εικοσιοκτώ του μέρες κράτησε η αναζήτησή του με δύτες, ελικόπτερα και όλα τα μέσα του ομίλου και του Στρατού. Είκοσι οκτώ μέρες όπου καμιά γραφίδα συγγραφική δεν θα μπορούσε να περιγράψει το δράμα αυτό της τραγικής οικογένειας όπου εκτός όλων των τόσο άλλων άνοιγαν βαθιές πληγές οι φήμες που κυκλοφορούσαν για τον χαμένο Κωπηλάτη, από μιας ανεύθυνης και επιπόλαιης κοινωνίας που τόσο βάρβαρα λέρωναν την τιμή και την υπόληψή του. Με μεγάλους τους φόβους για το σπιτικό του οι φήμες αυτές να γίνουν ακόμα πιο βάρβαρες και πιστευτές αν τελικά το πτώμα αιχμάλωτο στα βαθειά της λίμνης γίνει και ο υγρός τάφος του για πάντα.

Ώσπου η τελευταία μέρα του Φλεβάρη έφερε την λύτρωση. Βρέθηκε το πτώμα του να επιπλέει στην επιφάνεια της λίμνης από Κωπηλάτη στην πρωινή του προπόνηση πολύ κοντά στην στεριά. Μια λύτρωση που η ανεύρεση του νεκρού Κωπηλάτη έδωσε μαθήματα σε πολλούς αποδέκτες με τον θάνατό του. Δίδαξε σε όλους τους επιπόλαιους και ανεύθυνους πως τέτοια τραγικά δράματα δεν είναι δυνατόν να σχολιάζονται με τέτοιες πλαστές φήμες στα καφενεία και τα σαλόνια με τις πράσινες τσόχες του κουμκάν. Δίδαξε όλους αυτούς που τον ήθελαν να πουλάει κλεμμένες εικόνες στην Φρανκφούρτη. Δίδαξε όλους αυτούς που τον ήθελαν να έχει αυτομολήσει από τον στρατό για τα μάτια μιας μελαμψής Αμερικάνας. Δίδαξε όλους αυτούς που χαρακτήριζαν τον χαμό του για περίεργη εξαφάνιση να συντάσσεται μάλιστα με αυτήν την άποψη και ο τότε πρόεδρος του Ομίλου —καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται για τους δικούς του λόγους— επισημοποιώντας την με δηλώσεις σε πανελλαδικά μέσα ενημέρωσης αλλά και τόσων άλλων αναρίθμητων τέτοιων φημών. Αλλά και κάτι ακόμα όλους αυτούς όχι μόνον τους δίδαξε με τον θάνατό του και την ανεύρεσή του, αλλά και τους υποχρέωσε να εξαφανιστούν από το κοινωνικό τους περιβάλλον ταπεινωμένους.

Την σωρό την παρέλαβε η Μεραρχία με τους γιατρούς του Νοσοκομείου να διαπιστώνουν καρδιακή ανακοπή και όχι πνιγμό. Δεν τον παρέδωσαν στην Μάνα για να τον ντύσει με γαμπριάτικο κοστούμι. Τον έκλεισαν στο κουτί με τα απονέρια και τα αποπλύματα της λίμνης στο κορμί του σκεπάζοντάς το με την Σημαία της μονάδας του —μεγάλη τιμή— και μοναδική αμοιβή μαζί με το πένθιμο από την στρατιωτική μπάντα, τις αποχαιρετιστήριες βολές από το τιμητικό άγημα και το πέρασμα του φέρετρου κατά την έξοδο από την εκκλησία κάτω από τα κουπιά που κράταγαν συναθλητές του.
 
Τα δύο κουπιά που τον πρόδωσαν —οι χούφτες και λίγο από τον κορμό τους— κοσμούν τον απέριττο τάφο του καθώς και το επιτύμβιο της Μάνας και του Πατέρα που του γράφουν. Μιχάλη. Ήταν απομεσήμερο / στερνή του Γενάρη μέρα  / Με διάπλατο χαμόγελο τον σάκο σου στον ώμο / μας αποχαιρετούσες / κρατώντας ψηλά το χέρι σου / σαν κίναγες όπως την κάθε μέρα / για αγώνα με το skif σου / Κανείς μας δεν τόξερε ούτε και εσύ ακόμα / πως ήταν το στερνό / και αλήσμονο αντίκρυσμά μας / Δεν ξαναειδοθήκαμε / Η λίμνη που αγαπούσες σε έπνιξε στα φιλιά της / κι έγινες Σύννεφο Ήλιος και Βροχή.


Φωτογραφία: Τζόναθαν Λεβίτ

 Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Ιανουαρίου 2021, αρ. φύλλου 1065.

7 σχόλια:

  1. Άρης Τριανταφυλλίδης [fb]20/10/21

    Θα ζει για πάντα στην μνήμη μας. Με το απίθανο χιούμορ του και την ευαισθησία του. Ο φίλος των νεανικών μας χρόνων. Ο αγαπημένος μας Μιχάλης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργος Χατζηδημητρίου [fb]20/10/21

    Έρχεται πάντα στις κουβέντες μας. Πίνει απ' το ποτήρι μας. Αλλά, διάολε, από τότε που αποχαιρετίσαμε τα γελαστά μάτια του για τελευταία φορά, τίποτε χωρίς αυτόν δεν είναι πια ίδιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γραμματούλα Σταυρακούδη [fb]20/10/21

      Τίποτα.

      Διαγραφή
    2. Giorgos Koytinas [fb]20/10/21

      Tον θυμάμαι στην Σουγιά, έτσι θέλω να έρχεται στην σκέψη μου, εγώ, εσύ, αυτός κι ο Μπότης.

      Διαγραφή
  3. Michael Type [fb]20/10/21

    Τον ήξερα για λίγο χρόνο... Από κοινές παρέες... Φεγγοβολούσε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Panagiotis Giannelopoulos [fb]20/10/21

    Η μορφή του με το τεράστιο χαμόγελο και τα μαμπέτια της παρέας του στα Ψαράδικα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Dimitrios V. Tsipos [fb]21/10/21

    Αιώνια σου η μνήμη, Μιχάλη, συμμαθητή μας και φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ