Όλοι φοβόμαστε και οι έχοντες και προ πάντων οι μη έχοντες ή οι έχοντες λίγα, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων, που μας πληροφορούν πομπόδικα, κάθε βράδυ, να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, μεγαθήρια τραπεζικά, τα μεγαλύτερα στον κόσμο, φυσικά στις ΗΠΑ (Liman Brothers, Bank of America, City Bank, AIG, στην Αγγλία η Royal Bank of Scotland). Και διερωτόμαστε πως θα είμαστε όταν φθάσει και σε μας. Γιατί, έτσι μας λένε, θα έρθει!
Βασικό χαρακτηριστικό εκεί που ήδη έχει φτάσει, δηλαδή ΗΠΑ, Αγγλία και αλλού, είναι η απόλυση υπαλλήλων και εργατών μαζί με την πτώση τραπεζών και μεγάλων εταιρειών ή βιομηχανιών. Δηλαδή ανεργία! Είναι το χειρότερο με το πιο σκληρό απάνθρωπο αποτέλεσμα! Γίνεται λόγος για πολλά εκατομμύρια ανθρώπων σε παγκόσμια κλίμακα που μένουν χωρίς δουλειά, χωρίς μεροκάματο. Είναι ασύλληπτο και να το σκεφτεί κανείς, πως στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, χιλιάδες άτομα ζουν από συσσίτια, που τους παρέχουν διάφοροι φορείς: Εκκλησίες και άλλοι κοινωνικοί φορείς. Είναι πραγματικά ακατανόητα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν αυτόν τον καιρό, βασικά στις μεγάλες και πλούσιες χώρες, που δεν θα γλυτώσουν και οι μικρότερες, όπως λέγεται!
Αν και σπουδαγμένος και οικονομικά και μάλιστα σε μεταπτυχιακό επίπεδο, αλλά και μια ζωή (όταν υπήρξα εν ενεργεία) ζούσα και ενεργούσα σε διάφορες οικονομικές καταστάσεις μέσα στα επιχειρηματικά προβλήματα ... τρέχοντας ... να πλουτίζουν έμποροι και επιχειρηματίες, αλλά και οι μέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας, δεν μπορώ να κατανοήσω πως οικονομολόγοι, σύμβουλοι τραπεζών που διεκδικούσαν και έπαιρναν βραβεία Νόμπελ οικονομίας, πεπειραμένα τραπεζικά στελέχη δεν έβλεπαν τον κατήφορο που είχαν πάρει τα πράγματα! Γιατί δεν έφτασε η κατάσταση που ζούμε σήμερα από τη μια στιγμή στην άλλη. Αν και ένας από αυτούς, ο νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν, είχε γράψει πως με τον Μπους θα επέρχονταν η κρίση αλλά δεν προσδιόρισε πότε!
Τις λοιπόν πταίει;» όπως είχε διερωτηθεί ο μεγάλος Χαρίλαος Τρικούπης, όταν το 1874 βρέθηκε σε μια τέτοια αδιέξοδη κατάσταση η χώρα μας και ανεφώνησε αργότερα το 1893 το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ποιος, ποιοι, τι φταίει λοιπόν, εκτός από τον Μπους, που φτάσαμε να μετράμε αμέτρητα εκατομμύρια ανθρώπων σ' όλο τον κόσμο να πεινούν; Δεν δίνουν, και δεν είναι εύκολο, συγκεκριμένες απαντήσεις ούτε ειδικοί οικονομικοί αναλυτές ...
Αφού εξηγήσω πως αυτά που μαθαίναμε, οι της δικής μου γενεάς, στα νειάτα μας και ζούσαμε (ο υποφαινόμενος) στις τράπεζες, δεν ανταποκρίνονται, πλέον, στις σημερινές καταστάσεις, της παγκοσμιοποίησης, της πληροφορικής, και των άλλων (πολλών) μηχανικών διευκολύνσεων (τεχνολογίας), θα τολμήσω να διατυπώσω μια άποψη, έστω με επιφύλαξη.
Κέντρα του κακού ασφαλώς υπήρξαν οι τράπεζες και οι, άμεση σχέση μ' αυτές, έχουσες ασφαλιστικές εταιρείες αλλά και μεγάλες βιομηχανίες (κυρίως αυτοκινητοβιομηχανίες) που αποδείχθηκαν ανέτοιμες για κάποιο κακό ενδεχόμενο, ώστε με την πρώτη μείωση πωλήσεων αυτοκινήτων να σηκώσουν τα χέρια και να απειλούν με ομαδικές απολύσεις.
Με τις τράπεζες, και την απληστία τους για μεγάλα κέρδη (και στην Ελλάδα) βγαίνει στην επιφάνεια το καινούργιο και ... «χρυσό» φρούτο της εποχής, τα Golden Boys, τα χρυσά παιδιά. Μέσα σ' αυτά και τα μεγαλοστελέχη τραπεζών και μεγαλοεταιρειών. Αυτά τα χρυσόπαιδα βγήκαν στην πιάτσα με ορμή να ικανοποιήσουν την απληστία των τραπεζών, χρυσοπληρωνόμενα με ποσοστά, προσελκύοντας καταθέτες, από τη μία και δανειολήπτες, από την άλλη.
Τις καταθέσεις αυτές και τα δάνεια, οι τράπεζες τις «πακετάριζαν» (βασικά, στις ΗΠΑ), οι υπολογιστές δίνουν την δυνατότητα, και πακέτα απαιτήσεων και υποχρεώσεων τα έβγαζαν προς ... πώληση, προς μεταβίβαση, που όμως αυτή η κίνηση είχε πάντα προμήθεια για τα Golden boys, που μεσολαβούσαν. Είναι τα περίφημα ομόλογα, που με την απομοίωση των απαιτήσεων (καταθέσεις) και την επιβάρυνση των υποχρεώσεων (δάνεια) στις μεταβιβάσεις πήραν την ευρηματική ονομασία που θα μείνει στην ιστορία: τοξικά, δηλαδή καταστρεπτικά της υγείας και στην περίπτωσή μας, της οικονομίας. Και στην συνέχεια της πραγματικής οικονομίας δηλαδή: Κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις, ανεργία, πείνα! Παρεμφερής περίπτωση υπήρξε και η δική μας ιστορία ομολόγων που την ... τοξικότητά τους (ζημιά) υπέστησαν σε βάθος κάποια συνταξιοδοτικά ταμεία κλάδων εργαζομένων συμπατριωτών μας.
Θα έλεγα πως η παρά πάνω άποψή μου, που φέρνει στο επίκεντρο της κρίσης τις τράπεζες με τις εντυπωσιακές καταρρεύσεις τους, είναι η κορυφή του παγόβουνου (της κρίσης), ενώ υπάρχουν και άλλοι βαθύτεροι λόγοι, που δεν θα μπορούσα να προστρέξω, και δεν θα έπρεπε ... Αλλά εν πάσει περιπτώσει, οι χρυσοπληρωμένοι διοικούντες αυτούς τους οικονομικούς κολοσσούς, έπρεπε έγκαιρα να είχαν αντιληφθεί και να λάβαιναν κατάλληλα μέτρα. Και βέβαια και η κυβέρνηση της κοσμοκράτειρας. (Αλλά με ποιόν; Με τον μικρό Μπους;).
Όμως ξεφύγαμε από το αρχικό στόχο του πονήματος που ήταν τα Golden Boys και τα κατορθώματά τους.
Και θα μεταφέρω για συντομία πέντε περιπτώσεις δηλώσεων και αναφορών, που δίδουν ανάγλυφα την ψυχολογία, αλλά και την αγανάκτηση, την οργή επισήμων και μη, απέναντι στους χρυσοκάνθαρους που θεωρούνται υπαίτιοι των κακών που μας βρήκαν, και που ακόμη και τώρα εξακολουθούν να προκαλούν.
Πρώτη περίπτωση (από την τηλεόραση): Η εικόνα από συνεδρίαση στην αμερικανική Γερουσία. Είχαν κληθεί οι επικεφαλής των αυτοκινητοβιομηχανιών της χώρας να δώσουν πληροφορίες προκειμένου να ενισχυθούν από την κυβέρνηση για να μη καταρρεύσουν και απολυθούν χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι, με πρόταση του νέου προέδρου Ομπάμα.
Οι εν λόγω Golden Boys, σφριγηλοί, ροδαλοί, χαριτωμένοι, έφθασαν στην Ουάσιιγκτων με τα καταπληκτικά αεριωθούμενα τους, τους συμβούλους και άλλους πολλούς παρατρεχάμενους (γραμματείς κ.λπ.) με αποτέλεσμα να σηκωθεί θόρυβος στο τύπο, για το τεράστιο κόστος αυτής της μετακίνησης (ένα ουρανόμηκες ποσό) ενώ ο στόχος ήταν να ζητηθεί βοήθεια κρατική (των φορολογουμένων) για να μη πτωχεύσουν.
Στη Γερουσία λοιπόν, σηκώνεται ένας γερουσιαστής και απευθυνόμενος στα Golden Boys ερωτά: (ο διάλογος στο περίπου μεταφερόμενος): Κύριοι συζητούμε για να σας δοθεί βοήθεια για να μη πτωχεύσουν οι επιχειρήσεις, που εσείς διοικείτε. Ερωτώ: Εσείς είσθε διατεθειμένοι να εγκαταλείψετε τις μεγάλες αμοιβές σας, την ακριβή και πολυτελή διαβίωσή σας και τις δαπανηρές μετακινήσεις σας, στην προσπάθεια που ζητάτε από την κυβέρνηση; Άφησε (ο γερουσιαστής) να περάσουν μερικά λεπτά και μετά στρεφόμενος προς τον ... πρακτικογράφο «Να καταγραφεί: δεν απάντησαν».
Δεύτερη περίπτωση: ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα προειδοποίησε τους τραπεζίτες ότι πρέπει να αποδεχθούν μείωση του μισθού τους και να ξεχάσουν τα μπόνους (δώρα σε χρήμα) μέχρις όταν οι φορολογούμενοι πάρουν τα χρήματα που έχασαν.
Τρίτη περίπτωση: ο Φρέντ Γκούτγουϊν (σε μετάφραση ο φίλος καλοκερδισμένος, όνομα και πράγμα) ήταν ο πρόεδρος της Royal Bank of Scotland που επί των ημερών του ... βούλιαζε για να σπεύσει ο κ. Μπράουν, δηλαδή η κυβέρνηση (οι φορολογούμενοι) να τη σώσει. Όμως ο καλοκερδισμένος (ο Γκούτγουϊν) κατάφερε να εξασφαλίσει για τον εαυτό του σύνταξη 720.000 ευρώ το χρόνο (δηλαδή 60.000 το μήνα ή 2.000 τη ημέρα) και παρά το θόρυβο δεν συγκινήθηκε να παραιτηθεί τουλάχιστο από ένα μέρος της!
Ο μεν Γκόρντον Μπράουν, ο πρωθυπουργός, υπερβολικά ευγενής χαρακτήρισε την συμπεριφορά του «απαράδεκτη και αδικαιολόγητη». Όμως έχει ενδιαφέρον τι έγραψε στην εφημερίδα «Ομπσέρβερ» ο βρετανός δημοσιογράφος Άντριου Ρόουνσλι εκφράζοντας την γενική οργή, θα πρόσθετα: «Αν υποθέσουμε ότι δεν θα γίνει δεκτή η πρότασή να κρεμάσουμε ανάποδα τον σερ (είναι και τιτλούχος) Φρεντ Γκούτγουϊν να του ξεριζώσουμε τα έντερα όσο είναι ακόμα ζεστά και σπαρταράνε να του τα χώσουμε στο άπληστο στόμα του και να εκθέσουμε το κομμένο κεφάλι του κρεμασμένο από ένα καρφί στο Tower of London (Πύργο του Λονδίνου), μπορούμε να συμβιβαστούμε να τον πυροβολήσουμε»;
Τέταρτη περίπτωση: Ο δημοσιογράφος Μ. Μητσός κλείνει το άρθρο του στα «Νέα», από όπου και οι κάποιες πληροφορίες: «Αν υπήρχε στοιχειώδης δικαιοσύνη στο κόσμο, οι τραπεζίτες που ευθύνονται για την οικονομική κρίση, θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή. Εκεί θα ήταν ασφαλείς και από το λιντσάρισμα.
Πέμπτη περίπτωση: Είναι η περίπτωση της AIG της ασφαλιστικής που χρειάστηκε να επιδοτηθεί από το κράτος (από τους φορολογούμενους) με 170 δις. δολλάρια για να μην πτωχεύσει, και από αυτά άρπαξαν τα Golden Boys (τα κλεφτρόνια πλέον) 165 εκ. δολ. και αρνούνται να τα επιστρέψουν. Ήδη βρίσκονται σε αναβρασμό οι πολίτες στις ΗΠΑ με αποτέλεσμα να παρεμβαίνει και ο πρόεδρος Ομπάμα, με τη μεγάλη δημοφιλία του, να δηλώνει πως οπωσδήποτε θα βρεθεί τρόπος να επιστραφούν αυτά τα δολλάρια.
Γερουσία, βουλή, υπουργείο Οικονομικών, η πρόεδρος της Βουλής Πελόσι, ανάσταατοι για την εξεύρεση τρόπου επιστροφής αυτών των .... πονεμένων δολλαρίων (165 εκ.). Χαρακτηριστικό της οργής των πολιτών είναι και το γεγονός όταν ζητήθηκε από τον επικεφαλής σήμερα της AIG Λίντι να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα αυτών των Gollden Boys απάντησε πως δεν πρέπει γιατί θα κινδυνεύει η ζωή τους (φωνή λαού, οργή Θεού).
Αυτά με τα χρυσόπαιδα, τα Golden Boys. Μη περιμένετε να τα συναντήσετε στο δρόμο. Η κρύβονται από φόβο λιντσαρίσματος ή καλοπερνούν στις ... Μπαχάμες.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9.4.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.