Απροσδόκητος λοιπόν και ο χαμός του Χαρίλαου Μπούσιου, που άφησε πίσω του την αβάστακτη ορφάνια, όχι μόνο στους στενά δικούς του ανθρώπους, στην οικογένειά του, αλλά ορφάνεψε με την απουσία του και πολλούς φίλους, αφήνοντάς τους την πίκρα της άδειας θέση που δεν αναπληρώνεται. Όπως ακριβώς δεν αναπληρώθηκε ποτέ και η άδεια θέση από την τετράδα που άφησα ο χαμός του Βασίλη Ραφαηλίδη.
Έφυγε με αξιοπρέπεια μέσα σε μία επιλεγμένη σιωπή και μέσα από μια μοναξιά, όπως ακριβώς παράδειγμα αξιοπρέπειας, ήθους και συνέπειας, προσφοράς για το σύνολο της κοινωνίας και όχι για τον εαυτό του η ζωή του. Μιας προσφοράς ειδικότερα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας σε πολύ δύσκολες εποχές, άγνωστης για πολλούς, γνωστή πάρα πολύ όμως για μερικούς, τους οποίους δεν είναι καθόλου σίγουρο πως και ο χαμός του θα τους διδάξει μέσα από τις τύψεις τους, να έχουν αξιοπρεπή συμπεριφορά, όπως πρέπει, τουλάχιστον απέναντι στην μνήμη του, μια και εν ζωή υπήρξαν με τον τρόπο τους λήσμονες σε βαθμό αχαριστίας.
Ο Χαρίλαος Μπούσιος, την δύσκολη και τόσο επικίνδυνη στην αρχή της, εποχή της δικτατορίας, εγκαταλείποντας την δουλειά της επιβίωσής του και αψηφώντας όλους τους κινδύνους, φεύγει για το Παρίσι και βρίσκεται δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Όχι και φυσικά τυχαία αλλά με ειδική αποστολή, όπως αυτή μεθοδεύτηκε από τον Μανιό Παπακώστα κι τον Πάμπλο Ράπτη, γραμματέα της τροτσκιστικής Τετάρτης Διεθνούς, γνώριμοι από το Αλγέρι του Μπεν Μπελά, όπου είχαν στενή συνεργασία και με τον Βασίλη Ραφαηλίδη, τότε που όλα τα κινήματα συνεργάζονταν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, με αποστολή να αποτελέσει τον σύνδεσμο μεταξύ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Πάμπλο Ράπτη.
Με τον Ανδρέα Παπανδρέου συγκατοικεί στην ίδια στέγη όπως το απαίτησε ο ίδιος ο Ανδρέας, περισσότερο από έναν χρόνο, μια στέγη που αποτέλεσε το πρώτο και καθοριστικό ορμητήριο για τους μεγάλους αγώνες για την Δημοκρατία. Του εμπιστεύεται αποστολές, πολλές από αυτές μαζί με την αείμνηστο Μελίνα Μερκούρη, με την οποία αλώνιζαν το Παρίσι με σαράβαλο αυτοκίνητο, αλλά και ο ίδιος σε άλλες χώρες αναζητώντας συνεργάτες και οικονομικούς υποστηρικτές για την επιτυχία αυτής της τόσο μεγάλης προσπάθειας. Όταν όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφασίζει να εγκαταλείψει το Παρίσι για να βρεθεί στην Σουηδία, μπήκε το δίλημμα στον Χαρίλαο με πρόταση ή να ακολουθήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου ή να επιστρέψει στην Ελλάδα με ειδική αποστολή για την διάδοση των αρχών του ΠΑΚ. Προτιμάει το δεύτερο και επιστρέφει στην Ελλάδα όπου δραστηριοποιείται ενεργά για τον λόγο που επέστρεψε.
Με την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, τον επισκέπτεται στο Καστρί μαζί με τον Μανιό Παπακώστα, όπου γίνεται δεκτός με μία ανάλογη αγκαλιά από τον Ανδρέα, όπως αυτή αξίζει σε έναν συνεργάτη του στις πρώτες δύσκολες στιγμές του αγώνα, δίνοντάς του την συγκατάθεση να επιστρέψει στην Καστοριά και να αποτελέσει τον πυρήνα του ΠΑΚ για την διάδοσή του και την επάνδρωση με στελέχη. Αφιερώθηκε απόλυτα σε αυτήν την αποστολή και εργάστηκε άοκνα υπηρετώντας με ήθος και εντιμότητα την ιδεολογία, όπως την είχε σχεδιάσει και την ήθελε ο αρχηγός της, μέσα από διάφορα πόστα, ακόμα και σαν νομαρχιακός σύμβουλος όπως τότε λειτουργούσε.
Για κάποιους όμως, που ο ίδιος ανέδειξε, ήταν εμπόδιο η έντιμη συμπεριφορά του και μπόρεσαν με μεθοδεύσεις να τον απομονώσουν. Για όλα αυτά, αλλά και για πολλά άλλα, διαχώρισε την θέση του και επέλεξε την σιωπή του μέσα από την απομόνωσή του, για να φθάσει στο τέλος του απογοητευμένος μέσα στην εγκατάλειψή του, με την ικανοποίηση όμως πως, και με αυτήν την συμπεριφορά του δεν έβλαψε ούτε το κίνημα, ούτε και πρόδωσε τις ιδέες του αρχηγού του. Με επιστέγασμα για όλα αυτά, το ΠαΣοΚ, μετά την νεκρώσιμη ακολουθία στους Αγίους Πάντες, να ξεπληρώσει την υποχρέωσή του απέναντί του με εκατό (100) ευρώ δωρεά στην εκκλησία στην μνήμη του.
Φίλε και αλησμόνητε Χαρίλαε,
Σου ζητώ συγνώμη που δεν τήρησα την υπόσχεσή μου, που σου είχα δώσει, πως θα κρατούσα κλειστό το στόμα μου, και να μην πω τίποτα από όλα αυτά, όπως εσύ επιθυμούσες. Αν θεωρηθεί αμάρτημα αυτή μου η ασέβεια στην επιθυμά σου θα το υποστώ. Το θεώρησα όμως σαν την πιο μεγαλύτερη αδικία για την μνήμη σου να μην γνωρίζουν οι πολλοί σε αυτήν την πόλη και τον νομό, ποιος ήσουν.Ο αποθανών θα πρέπει να δικαιώνεται, αλλά και η ιστορία θα πρέπει να καταγράφει την αλήθεια αναλλοίωτη. Καλό σου Ταξίδι.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26.3.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.