ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ-ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Λίγα λόγια για την “ ζωή με λόγια”

Όταν ένας λογοτέχνης αυτοβιογραφείται, σίγουρα το ύφος του είναι εκείνο που επικρατεί και διαφαίνεται στο κείμενο του. Η αυτοβιογραφία ενός πολιτικού μας ανοίγει την πύλη στις πολιτικές του πεποιθήσεις, όσο και αν προσπαθήσει να τις καλύψει με μια δήθεν αποστασιοποίηση. Όταν όμως διαβάζεις το αυτοβιογραφικό κείμενο ενός απλού συμπολίτη, και μάλιστα συγχρόνου σου, σε κατακλύζει μια γλυκόπικρη γεύση νοσταλγίας και χαράς, που βρέθηκε κάποιος να αποτυπώσει τόσο ζωντανά και άμεσα αυτά που κι εσύ ο ίδιος έχεις ζήσει.

Aλλά και στους νεώτερους, στα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών μας, μια τέτοιου είδους ανάγνωση πολλά έχει να προσφέρει, και σαν πληροφόρηση για τα περασμένα και σαν κατανόηση των πεπραγμένων των γονιών τους. Δεν κρίνεις ούτε τις λογοτεχνικές αρετές του κειμένου, ούτε τις όποιες πολιτικές του θέσεις. Συμπάσχεις, χαίρεσαι, λυπάσαι, ενθουσιάζεσαι η απογοητεύεσαι με τα διαδραματιζόμενα και καταλήγεις να πεις ένα ευχαριστώ στον συγγραφέαΑυτό κάνω κι εγώ με το παρόν: Ευχαριστώ τον Περδίκκα Παπακώστα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19.3.2009