Το πρώτο από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που αναζωπυρώνει το πρόβλημα, ήταν η (για μια ακόμη φορά) διαπίστωση για την εξαιρετική ευκολία με την οποία κινούνται στα πολιτικά for a, αλλά και οι άπειρες δυνατότητες που παρέχονται στους γόνους των πολιτικών πολιτικούς, ακόμη και από τα πιο megaλα και υποτιθέμενα σύγχρονα, πλουραλιστικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα της χώρας, στις όποιες απόψεις, ακόμη και στον βήχα των πολιτικών γόνων των τζακιών Μητσοτάκη, Παπανδρέου και Καραμανλή.
Την αρχή έκανε πριν ελάχιστες εβδομάδες, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και τ. πρωθυπουργός, ο οποίος, όπως συνηθίζει άλλωστε, παρενέβη δημόσια με δηλώσεις του για την οικονομική κρίση και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του ίδιου του πρωθυπουργού, με σχόλια τα οποία θεωρήθηκαν αιχμηρά και μάλλον επικριτικά. Ακολούθως, τις επόμενες ημέρες, οι έλληνες πολίτες βομβαρδίστηκαν από τις παρουσίες και τα σχόλια επί όλων των θεμάτων, όχι μόνο της κόρης του επιτίμου κ. Ντόρας Μπακογιάννη, που είναι υπουργός των Εξωτερικών και σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένα προβάλλεται, αλλά και του μοναχογιού του, βουλευτή της Β΄ Αττικής και εκκολαπτομένου αναπληρωματικού υψηλών αξιωμάτων πολιτικού (με το χαρακτηριστικό έκπληκτο και τρομαγμένο, το κάπως παιδικό βλέμμα) κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η μεν πρώτη (που δεν σταματά να συγκεντρώνει διεθνείς προσωπικές διακρίσεις -άγνωστο για ποιο ακριβώς επίτευγμα) δεν βρήκε να πει για μια ακόμη φορά ούτε μια λέξη για τα ανοικτά και ζέοντα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως το όνομα των Σκοπίων. Ο δε δεύτερος, ως γνήσιος απόγονος και αυθεντικός ερμηνευτής της κυνικής πολιτικής σχολής, βγήκε περιχαρής να αναλύσει τις απόψεις του για το ζήτημα των «λάθος» μηνυμάτων που εξέπεμψε η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία της Αστυνομίας στα τελευταία πολύμηνα επεισόδια για την ατιμωρησία και τα καθέκαστα.
Από μόνα τους αυτά τα γεγονότα δεν θα ήταν αρνητικά στον σημερινό τους βαθμό, αν δεν συνοδεύονταν από αντιλαϊκά μέτρα, στην οικονομία και στις προσωπικές ελευθερίες, τα οποία δεν είναι σε θέση να προσεγγίσουν και να συναισθανθούν από την οπτική γωνία του απλού λαού, οι ιεράρχες της πολιτικής οικογενειοκρατίας. Κι όμως, το βήμα προβολής των απόψεών τους είναι απεριόριστο. Και ανεξέλεγκτο.
Παρά ταύτα, οι έλληνες ψηφοφόροι αντί να αντιδράσουν, αρχίζουν να γίνονται ληξιάρχοι, απλοί γραφείς ή έστω νοτάριοι των πολιτικών δυναστειών μιας Ελλάδας που είναι χωρισμένη σε τιμάρια μεταξύ των οικογενειών Καραμανλή, Παπανδρέου και Μητσοτάκη, και μουδιασμένα περιμένουν, χωρίς αγωνία προσδοκία ή αισιοδοξία αντί της αλλαγής, την εναλλαγή του Κ. Καραμανλή από τον Γ. Παπανδρέου. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού, ότι «κουράστηκε» από τα 12 χρόνια αρχηγίας στην Ν.Δ. και τα 5 χρόνια της πρωθυπουργίας είναι ενδεικτικά φαινόμενα ηγεμονικών νοοτροπιών. Πόσο μπορεί πια να κουράζεται ένας πρωθυπουργός; Κι’ αν «κουράστηκε», πώς είναι δυνατό να αγωνιστεί για την εκλογική νίκη του κόμματός του; Και είναι λόγος αυτός για να εγκαταλείψει τις ευθύνες που ζήτησε από τον ελληνικό λαό;
Παράλληλα οι Έλληνες διαπιστώνουν ότι τα υπόλοιπα, τα ψίχουλα της πολιτικής ζωής, διαμοιράζονται όπως γίνεται στις περιπτώσεις των χρονομερισμάτων σε διαμερίσματα, ή των δωρεάν διακοπών κοινωνικού τουρισμού σε παραθαλάσσιες λουτροπόλεις, στους εκατέρωθεν αυλικούς. Βαρβιτσιώτηδες, Γεννηματάδες, Καλαντάκηδες, Αλευράδες και σε άπειρους άλλους που συνθέτουν τον στρατό, ή καλλίτερα τα φουσάτα της οικογενειοκρατίας.
Σε αυτή την χρονική συγκυρία σε τοπικό επίπεδο, ανακινήθηκε το ζήτημα της βουλευτικής διαδοχής του κ. Φ. Πετσάλνικου στον θώκο. Καθ’ ότι σε πολλά παραπολιτικά πηγαδάκια, τις τελευταίες 1-2 εβδομάδες έδινε και έπαιρνε η συζήτηση (με αφορμή κάποιες υπαινικτικές αναφορές του ίδιου που μπορεί και να παρερμηνεύτηκαν) ότι την πολιτική σταδιοδρομία στα χνάρια του πατέρα θα ακολουθήσει άλλο μέλος της οικογένειας, και ότι σ’ αυτή την κατεύθυνση καταβάλλονται οι απαραίτητες προσπάθειες μόρφωσης και επιμόρφωσης. Και παραμόρφωσης βεβαίως του πολιτικού συστήματος, σε νόθο δημοκρατικό, αν φυσικά επαληθευτούν οι προβλέψεις των πολιτικών αναλύσεων που θέλουν την βουλευτική έδρα του ΠαΣοΚ, «να μην χαρίζεται, να μην πωλείται, να μην εκποιείται, να μην ανταλάσσεται να μην τιμαροποιείται», όπως περίπου θα έλεγε ο (συν)ιδρυτής του ΠαΣοΚ, αν ήξερε τι περίμενε την Ελλάδα από τους κανακάρηδες. Αλλά να κληρονομείται, από παππού σε εγγονό, (άκληρο) θείο σε ανηψιό, πατέρα σε γιο ή κόρη.
Χωρίς καν να προβληματίζονται για την εικόνα που δίνουν για την χώρα, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που κυβερνάται από αυτοδημιούργητους, όπως ο Γκ. Μπράουν στην Βρετανία, ο Ν. Σαρκοζί στην Γαλλία, η Αγκ. Μέρκελ στην Γερμανία και όπου αλλού υπάρχουν κουτόφραγκοι. Η Ελλάδα όμως, ή καλλίτερα οι Έλληνες, διακαείς οπαδοί και ιδεολόγοι της ευκολίας και του στρωμένου τραπεζιού, ακολουθούν το ένδοξο δημοκρατικό πεπρωμένο. Ύστερα απορούν για ποιο λόγο η εκτίμηση των συμμάχων και εταίρων προς την Ελλάδα συρρικνώνεται.
Ευτυχώς που -πριν το σχίσμα των Εκκλησιών- πρόλαβαν οι κουτόφραγκοι υπό τον Πάπα τ. αδελφοί και επέβαλλαν την αγαμία του κλήρου, η οποία στην περίπτωση μας διατηρήθηκε μόνο στον ανώτερο κλήρο. Διαφορετικά ποιος ξέρει τι κληρονομιές επισκοπικών και αρχιεπισκοπικών θρόνων, μητρών και ποιμαντορικών ράβδων θα ζούσαμε στην δημοκρατική και βαθειά θρησκευόμενη Ελλάδα. Ειδικά αν ο κάθε Σημαιοφορίδης, Πετσάλνικος, Παπανδρέου, Μητσοτάκης ή Καραμανλής και κάθε άλλος εθνικός ήρωας είχε κανα 2-3 διαδόχους να βολέψει. Θα ζούσαμε το κατά κυριολεξία κληρικολαϊκό σύστημα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2.4.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.