ΠΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗ: Στη σπηλιά του Δράκου

φωτό: Π. Χατζής

Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Κάστωρ -ο πρώτος βασιλιάς της περιοχής μας- φιλοξένησε κάποτε τον αδελφό του Πολυδεύκη. Κατά την παραμονή του, του αποκάλυψε την ύπαρξη ενός χρυσωρυχείου στα βάθη μιας σπηλιάς, την είσοδο της οποίας, φυλούσε μέρα και νύχτα ένας δράκος. Ο βασιλιάς, είχε υποσχεθεί, πολλά και πλούσια δώρα σε όποιον θα σκότωνε το δράκο. Μια μέρα λοιπόν παρουσιάστηκε ένας τολμηρός νεαρός που δέχθηκε να αντιμετωπίσει το δράκο, έχοντας ως μόνα όπλα την πανοπλία, το σπαθί και τα δυνατά του χέρια. Όταν ο νεαρός πλησίασε στη σπηλιά, ο δράκος εξαγριώθηκε κι άρχισε να πετάει φωτιές από το στόμα. Ο νέος όμως κατάφερε πολύ γρήγορα να τον πληγώσει θανάσιμα. Λίγο πριν ξεψυχήσει το θηρίο, εκτόξευσε μία πύρινη γλώσσα, ποτισμένη με δηλητηριώδη αέρια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο νεαρός και λίγο αργότερα να ξεψυχήσει στα χέρια των φίλων του. Ο δράκος όμως είχε πεθάνει και η είσοδος της σπηλιάς ήταν πλέον ελεύθερη. Ο Κάστωρ, ο Πολυδεύκης και οι υπόλοιποι σύντροφοί τους, άναψαν τότε δαυλούς και προχώρησαν στο εσωτερικό της σπηλιάς. Προχωρούσαν για ώρες, όταν ξαφνικά ένα δυνατό ρεύμα αέρα, έσβησε τους δαυλούς και τους βύθισε στο απόλυτο σκοτάδι. Αμήχανοι και φοβισμένοι, άκουσαν μια απόκοσμη και βαριά φωνή να τους λέει: "Εκείνος που θα σκύψει να πάρει μία χούφτα της λάσπης που πατάει, θα μετανοιώσει. Αλλά κι εκείνος που δεν θα πάρει, πάλι θα μετανοιώσει...".  Κάποιοι τότε φοβήθηκαν και βιαστικά, προσπάθησαν να βγουν έξω, κι άλλοι, οι ψυχραιμότεροι, έσκυψαν και γέμισαν τα χέρια τους με λάσπη και απομακρύνθηκαν κι αυτοί από το εσωτερικό του σπηλαίου. Όταν βγήκαν έξω στο φως, εκείνοι που είχαν πάρει μία χούφτα από τη λάσπη αντιλήφθησαν οτι η λάσπη που κρατούσαν στα χέρια τους ήταν υγρή χρυσόσκονη και μετάνοιωσαν που πήραν μόνο μία χούφτα. Μετάνοιωσαν όμως κι αυτοί που δεν τόλμησαν να πάρουν.

Έτσι τελειώνει η ξενάγηση στη σπηλιά του δράκου. Είναι τα τελευταία λόγια του ξεναγού πριν σε ξεπροβοδίσει από το «σπίτι» του. Από την είσοδο το νοιώθεις, με το καλωσόρισμα ότι σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του. Τα «θεμέλια» του οποίου μπήκαν πριν έξι εκατομύρια χρόνια. Αν σκεφτείς ότι ένα εκατοστό σταλακτίτη για να σχηματιστεί χρειάζονται εκατό χρόνια, τότε είναι λογική η αναμονή. Από την είσοδο νοιώθεις αμηχανία και δεός. Για άλλη μια φορά η φύση επιβεβαιώνει την καλλιτεχνική της ιδιοφυία. Το ταλέντο της.

Ο άνθρωπος το μόνο που είχε να κάνει ήταν να αναδείξει όλον αυτό τον πλούτο. Και το έκανε. Σε κάθε μια από τις δέκα αίθουσες με τον πλούσιο σταλακτικό κυρίως και σταλαγμικό διάκοσμο, σου δίνεται η εντύπωση ότι σε λίγο θα λάβει χώρα μια θεατρική παράσταση. Η σκηνή της οποίας φωτίζεται σε κάθε σημείο, με έμφαση τον πρωταγωνιστή. Άλλωτε είναι ένα σταλακτίτης μεγάλους μήκους. Άλλωτε η συνάντηση ενός σταλακτίκη και ενός σταλαγμίτη. Ή ένας απίστευτα μεγάλος κουρτινοειδής-σταλαγμίτης με σχήμα και όψη κουρτίνας. Ένα φαινόμενο μοναδικό και σπάνιο, αφού συναντάται πανελλαδικά μόνο σ΄αυτό το σπήλαιο. Δεν είναι τυχαία η προσφώνηση από τον ξεναγό της αίθουσας που βρίσκονται ως «μεγάλο σαλόνι». Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής διασκορπισμένοι σταλαγμίτες διεγείρουν τη φαντασία των φιλοξενουμένων με τα διάφορα σχήματα τους. Ένα παιχνίδι αποκάλυψης. Ο φωτισμός και η οπτική σου γωνία τους δίνουν διάφορες μορφές. Στο παιχνίδι αυτό σε παρασύρει εύκολα ο ξεναγός: "μοιάζει με κεφάλι αετού" και αμέσως απαντάς: "όχι σα χριστουγεννιάτικο δέντρο ή μάλλον σαν πριγκίπισσα".

Και όλα αυτά σε μια διαδρομή τριακοσιών μέτρων, πλαισιωμένη από επτά υπόγειες λίμνες, δέκα αίθουσες και πέντε διαδρόμους- σήραγγες. Κοιτώντας το ρολόι αδυνατώ να πιστέψω ότι πέρασαν είκοσι λεπτά. Νομίζω ότι τα είδα όλα και τίποτα. Φεύγοντας, χωρίς χρυσόσκονη στα χέρια, αφήνωντας το δράκο να φυλάει τη σπηλιά, για το μόνο που μετανιώνω, είναι για την καθυστερημένη επίσκεψη-την εκδρομή στην πόλη μου.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Σεπτεμβρίου 2010, αρ. φύλλου 607