25.9.12

«ΑΛΦΑ-ΜΗ»: Η γιαγιά η Κάντζια


Με το όνομα Κωνσταντίνα την μύρωσε ο Παπάς στην εκκλησιά του πάνω μαχαλά του χωριού όπου γεννήθηκε η μάνα της μάνας μου. Τώρα πως έφθασε να την φωνάζουν Κάντζια και στον πάνω και στον κάτω μαχαλά οφείλεται μάλλον στο γεγονός της ιδιωματικής γλωσσικής συμπεριφοράς των κατοίκων της περιοχής να παραφράζουν τα ονόματα στο χαϊδευτικό με τον δικό τους τρόπο. Και η Γιαγιά η Κάντζια -η μάνα της μάνας μου- όπως και όλες οι γυναίκες του χωριού μεγάλωσε στην σκληρή μοναξιά της αποθεωτικής δουλειάς. Στο χωράφι για τον σπαρτό, το θέρος και το αλώνισμα, στο βουνό για την μάζωξη του ξύλου για ζεστό χειμώνα και το ψήσιμο του ψωμιού, για την εξασφάλιση της τροφής των ζωντανών του χειμώνα με χόρτα και κλαδιά βελανιδιάς, και στον σταύλο για την περιποίησή τους. Στην κουζίνα και γενικά του καθαρού σπιτικού.
Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες μεγάλωσε ηλιόκαυτη και ανεμοθρεμμένη κα έγινε μεστή και ώριμη γυναίκα έτοιμη για αναπαραγωγή έως που έφρασε η στιγμή κάτω από την φροντίδα της μητέρας της, μια και ο πατέρας της κτίστης το επάγγελμα όπως οι περισσότεροι άνδρες του χωριού, παραμάσχαλα τον τουρβά και το σφυρί και το πριόνι ξενιτεύονταν εννέα μήνες τον χρόνο, συμφωνήθηκε η παντριά της, με προξενιό, αφού το να ερωτευτείς εκείνη την εποχή – βάρβαρη για τέτοιο πολιτισμό ήταν καταδικαστέο αμάρτημα, σαν να είχες πνίξει με τα χέρια σου αμούστακο παιδί.

Με τον άνδρα της που τον έβλεπε μόνον τρεις με τέσσερις μήνες τον χρόνο αφού και αυτόν τον έτρωγε η ξενητειά σαν αριστομάστορα στο κτίσιμο της πέτρας, απέκτησε ανάμεσα στις δυο κόρες και έναν γιο που πρόκοψε σπουδαγμένος να φθάσει να γίνει έφορας σε μεγάλη πόλη της Μακεδονίας και να πανδρευτεί από μεγάλο σοϊ γυναίκα που τον κράτησε για πάντα μαζί της και η μάνα του να ζει χωρίς την φροντίδα του.
Άσε που ξόδεψε το περισσότερο βιός από λίρες καζαντισμένες με ποτάμια ιδρώτα με το σφυρί και το πριόνι του πατέρα του που ευτυχώς ο ταλαίπωρος πρόλαβε να δει παντρεμένες τις δυο του κόρες με τα απομεινάρια, η κακιά μοίρα του όμως του οπισε να αφήσει τα κόκαλά του εκεί κατά την μεριά της Ξάνθης αφήνοντάς την χήρα να τον μοιρολογεί με τις δυο κόρες της πάνω στην φωτογραφία του γάμου του αφού η είδηση του χαμού του άργησε να φθάσει με 34 το κουφάρι του φυτεμένο στο χώμα της ξενητειάς.

Έτσι κι αλλιώς την ζωή κοντά στον γιό της την έβλεπε αταίριαστη, δεν την χωρούσε, δεν ήταν για τα μέτρα της, και διάλεξε, όσο μπορούσε, να ζήσει στην μοναξιά του βουβού σπιτιού της. Έλα όμως που ο ψυχικός πόνος και η σκληρή μοναξιά πολύ γρήγορα την κατάντησαν ένα ζαρωμένο απομεινάρι, σαν σκεβρωμένη πόρτα με τα κόκκαλά της να τρίζουν σε κάθε κίνηση του κορμιού της σαν αλάδωτοι σκουριασμένοι μεντεσέδες.
Ως που είδε και απόειδε και βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα σε ποια κόρη να φορτωθεί , σε ποιανής το σπιτικό να αράξει, σε ποιο θε να βρισκε την πιότερη θαλπωρή κι αγόγγυστη αποδοχή.
Στης μεγάλης που είχε μπακάλη άντρα, πιασμένο οικονομικά του πάνω μαχαλά ή στης μικρής του κάτω μαχαλά με τα έξι παιδιά, τρία και τρία, όλα φυτεμένα στην μήτρα της χειμώνα καιρό από τον άντρα της τον ράφτη πού την συμπάθαγε πιότερο και της το έδειχνε φανερά με την συμπεριφορά του.
Ο κατήφορος του κάτω μαχαλά της ταίριαξε, τις κάθε είδους ανηφόρες δεν τις μπόραγε πια, στην ζωή της ανέβηκε πολλές φορές τέτοιες.

Στο σπίτι μας την πρωτοσυνάντησα ένα ζεστό του αλωνάρη απομεσήμερο την ώρα πού όλοι οι άλλοι ήταν στο αλώνι και αποτελείωναν το αλώνισμα της σοδιάς του σταριού,
Ήταν στο καθημερινό με το χωμάτινο πάτωμα με τα αχυρένια στρώματα κατάχαμα στρωμένα να κάθεται σταυροπόδι ακουμπισμένη στα επίσης αχυρένια μεγάλα μαξιλάρια έχοντας στο πλάι της τον μικρότερο από τους έξι αδελφό μου.
Το πρόσωπό της πρόβαλε κάτω από την μαύρη μαντίλα με τα πυκνά κρόσσια που τύλιγε το κεφάλι της , ανάγλυφος σε σμικρογραφία χάρτης με ρυτίδες ίδιες χαρακιές να το οργώνουν και τα μάτια της δύο γαλαζοπράσινες εκφραστικές μεγάλες σταγόνες με τα δύο αυτά χρώματα αρμονικά παντρεμένα στις κόρες τους από το γαλάζιο του Αλιάκμονα και το πράσινο του Γράμμου να εκφράζουν απλόχερα αγάπη πού την ένιωθες να σε αγκαλιάζει με την ζεστασιά της.
Από μια φέτα καρβελιού ψωμιού που κράταγε στην ποδιά της –μαύρη ολόμαλλη με κόκκινες αρμονικά υφασμένες ρίγες—έσπαγε μπουκιά-μπουκιά την ψίχα , την μάσαγε με τα κατάγυμνα από δόντια ούλα της και με το δάκτυλό της το έβαζε στο στόμα που το κρατούσε καρτερικά ανοικτό ο αδελφός μου για να ταΐσει την πείνα του.

Έτσι τον μεγάλωνε για χρόνια αφού είχε αναλάβει την φροντίδα του χωρίς την έννοια αυτήν να έχει η κόρη της που έτρεχε όλη μέρα στις δουλειές. Όσο όμως την έπαιρνε, σύμφωνα και με τις παραγγελίες που της άφηνε η κόρη της, φρόντιζε και το σπίτι χωρίς να αποχωρίζεται από τα μάτια της, ούτε στιγμή τον μικρότερο αδελφό παρά μονάχα όταν κοιμόταν. Σαν ίδιος δε χωροφύλακας αποτελούσε ο αντικατάστατος φρουρός και προστάτης του σπιτιού όταν οι άλλοι έλειπαν στις δουλειές, σαν όμως επέστρεφαν το σούρουπο της ημέρας εύρισκαν ζεστό το φαί του βραδινού πού επιμελούσε..

Ως που ξημέρωσε εκείνο το πρωινό του φθινοπώρου που ξέσπαγε ο Ελληνοϊταλικός στην Αλβανία που γέννησε τόσες και τόσες κακουχίες, την οπισθοχώρηση, την ιταλική και γερμανική κατοχή, την πείνα αλλά και το αντάρτικο με τους πρώτους τριακόσιους του χωριού - μήνα Μάρτιο –να ζώνονται τα κρυμμένα τουφέκια της οπισθοχώρησης για να ριχτούν στην αντίσταση κρατώντας όσο μπορούσαν το χωριό τους ελεύθερο. Οι οργανωμένες ασταμάτητα όμως επιδρομές των Γερμανών ανάγκαζαν πολλές φορές τους κατοίκους να εγκαταλείπουν το χωριό και να κρύβονται στις σπηλιές των βράχων. Μόνον που η μάνα της μάνας μου δεν το κούναγε ούτε ρούπι, έμενε εκεί πιστός φύλακας του σπιτιού της κόρης της, σε όλες τις επιδρομές, ακόμα και σε αυτές που οι Γερμανοί έμπαιναν στο χωριό, όπου σε μία από αυτές πυρπόλησαν χωρίς εξαίρεση τα σπίτια του.
Η γιαγιά η Κάντζια τα κατάφερε να βγει στον δρόμο και δεν κάηκε ολοζώντανη σ’ αυτό. Ποιος όμως ξέρει σαν το είδε λαμπαδιασμένο πώς βρέθηκε στην δημοσιά που οδηγεί στην Καστοριά.

Σαν καταλάγιασε το μεγάλο κακό και γύρισαν στην βάση τους οι Γερμανοί την ψάχνανε για μέρες χαμένη ακόμα και στα αποκαΐδια του σπιτιού. Όμως βρέθηκε νεκρή κάτω από τον δρόμο, στην λεύκα που ακόμα υπάρχει εκεί στην διχάλα της δημοσιάς προς τον πάνω και τον κάτω μαχαλά του κόκκινου βράχου. Δύο σφαίρες της είχαν αφαιρέσει την λίγη που της απέμενε ζωή. Η μία κατάστηθα στο μέρος της καρδιάς και η δεύτερη ποιος ξέρει η χαριστική βολή που εξέφραζε και το μίσος του δολοφόνου στο μέτωπο.

Εκεί την θάψανε στα γρήγορα από την αναγγελία καινούργιας επιδρομής των Γερμανών με τα δυό καρύδια που κράταγε σφιχτά στην μια της χούφτα που ίσως να τα είχε για να ταΐσει τον αγαπημένο της μικρό. Ύστερα από πολύ καιρό όταν χρειάστηκε έψαξαν οι κόρες της να ξεθάψουν τα οστά της από τον πρόχειρο που δεν υπήρχε πια τάφο της, και δεν βρήκαν τίποτα. Οι χειμωνιάτικες φουρτούνες του Αλιάκμονα τα είχε πάρει μαζί του στα ταξίδια του.

Ο μικρός αδελφός, μετανάστης στην Αμερική έδωσε το όνομά της στην μονάκριβη κόρη του για την φροντίδα και την αγάπη που του χάριζε μικρό για να μείνει μόνον στα Μητρώα του Δήμου της Νέας Υόρκης γιατί και εκεί το άλλαξαν χαϊδευτικά σε Κάνυ.
Στο μαρμάρινο πάλι μνημείο του χωριού με τους άλλους εκτελεσθέντες την κατοχή την αναγνωρίζεις από το επίθετο γιατί και εκεί την ονόμασαν, δεν ξέρω γιατί, Χρυσάνθη και όχι Κωνσταντίνα την γιαγιά Κάντζια, την μάνα της μάνας μου.

O συντάκτης του κειμένου, ο οποίος ζει στην Καστοριά,
εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει ως «Άλφα-Μη»


41 σχόλια:

  1. Το λουλουδάκι του μπαξέ26/9/12

    Είναι σημαντικό το ότι η ΟΔΟΣ δεν δίνει μόνο βήμα έκφρασης προβληματισμών, κι ας καταλήγουμε πολλές φορές σε διαξιφισμούς. Παράλληλα η ίδια εφημερίδα ανοίγει και τον δρόμο σε ανθρώπους που αγαπούν τη Λογοτεχνία και -όταν έλθει η ώρα- εφράζουν την έμπνευσή τους με κείμενα σαν το παραπάνω.

    Αρχίζει βέβαια να φανερώνεται η τάση να μην ανακοινώνεται το αληθινό όνομα, κάτι όχι μόνο σεβαστό, αλλά και κατανοητό σε ανθρώπους που έχουν πείρα στην Αγορά.

    Προσωπικά, διάβασα με ευχαρίστηση το διήγημα. Αισθητοποιεί εικόνες και σκηνές του άγνωστου σε πολλούς παρελθόντος, με τρόπο γλαφυρό, σαν να φέρνει τη μορφή της γιαγιάς ολοζώντανη μπροστά στα μάτια μας. Η γλώσσα και το ύφος του δεν κουράζουν θυμίζοντας ευχάριστα σε κάποια σημεία προφορικό λόγο (μόνο εκείνο το "επιμελούσε" ας διορθωθεί).
    Και σε άλλα με το καλό !

    Υ. Γ. με τόσα ψευδώνυμα και στα σχόλια, η ΟΔΟΣ μού φέρνει στο νού εκείνο το αγαπημένο περιοδικό, "Η Διάπλασις των Παίδων". Το μόνο που λείπει είναι να αρχίσει ο κ. Μπαϊρακτάρης να υπογράφει :
    Σάς ασπάζομαι.
    Φαίδων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ιωαννα28/9/12

    Κ.Μπαιρακταρη μου σας ζητω συγγνωμη, αλλα δεν ειμαστε για ψυχοπλακοτικα διηγηματα, πονος τυραννια και δυστυχια,περασαν και οταν ξαναερθουν τοτε θα τα ξαναζησουμε.κατι πιο ευχαριστω θελουμε, γιατι σας τα λεω αυτα,γιατι μου θυμησατε τα χρονια που εφευγε ο Πατερας μου στην Γερμανια και ολο το βραδυ τον ακουγα να κλαιει,μια μαννα πιστη, να προσευχετε καθε μερα στα γωνατα.Ηρωας,αγωνιστρια να βγαλει εις περας,αξιοπρεπως ολες τις υποχρεωσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το λουλουδάκι του μπαξέ28/9/12

    Μάτιαξαν την αγάπη μας, γλυκούλι μου, και θα χαλάσουμε τις καρδιές μας στα καλά καθούμενα;;;

    Λογοτεχνία είναι αυτή, δεν είναι ο πασατέμπος για να περνά η ώρα, που λέει και το άσμα...
    Το έγραψε και ο παππούς Αριστοτέλης : αν δεν περάσουμε από τον έλεον και τον φόβον, δεν θα φθάσουμε στην κάθαρσιν από αυτά τα παθήματα.
    Εδώ ένας άνθρωπος μάς ανοίγει την καρδιά του και τα λέει τόσο όμορφα... "Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου"...
    Αν θέλεις πλακίτσες, άνοιξε κουβέντα με τη "Μικρή Λουλού"...
    (αυτό το τελευταίο δεν το είπα σοβαρά, γιατί χαίρομαι την κοβεντούλα μαζί σου)

    Κάνε μου τη χάρη και ξαναδιάβασε το κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ιωαννα29/9/12

    Μα λουλουδακι μου αυτη ειναι η αποψη μου.Μια ελληνικη ταινια του 60΄'
    Δεν την θελω αγαπη μου γλυκια,τι να κανουμε?
    Θελω να διαβαζω ευχαριστα διηγηματα,θελω την ευτυχισμενη και χαρουμενη πλευρα των παιδικων μου χρονων[ γιατι ητανε περισσοτερες]να παραμεινει στην ψυχουλα μου .
    Ε, δε νομιζω πως ματιασαν την αγαπη μας?απλα καποιο ευρωπαικο [λεω εγω τωρα]ζιζανιο θα φυτρωσε ΔΙΠΛΑ στην ριζουλα σου και σ'ενοχλει.
    ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το λουλουδάκι του μπαξέ30/9/12

    Έχω κάτι να σού απαντήσω, χρυσό μου, αλλά τώρα δεν δύναμαι, γιατί περνά από δίπλα μου πολύς κόσμος για τα παναήρια. Ελπίζω να αξιωθούμε να τα ξαναπούμε ήσυχα προσεχώς.
    Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!
    Φιλώ σε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ιωαννα1/10/12

    Λουλουδακι μου ευωδιαστο ,θελω και εγω να τα ξαναπουμε με ειλικρινια,οπως παντα.Εξαλου ΟΙ Ανθρωποι που εχουν τους ιδιους στοχους και αγωνιζονται για την κατακτηση του ιδιου Πραγματος, εχουν ενοτητα ψυχης και δεν αισθανονται την αποσταση του χωρισμου,η αποσταση δεν μπορει να γινει εμποδειο στην ενοτητα των ανθρωπων σε μια ψυχη.
    Καλη ανταμωση.
    Σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το λουλουδάκι του μπαξέ4/10/12

    Ψυχούλα μου,
    Πόση γαλήνη μού προσφέρει ο διάλογος μαζί σου, και μάλιστα τώρα που γύρω-γύρω πέφτουν αστροπελέκια! Ας βρούμε λίγη χάρη να επικοινωνήσουμε…
    Ιεραρχώντας όμως τις προτεραιότητες, θέτω σε πρώτη μοίρα το ίδιο το κείμενο, αφού ο άνθρωπος που το έγραψε μάς φιλοξενεί. Εγώ, σύμφωνα με τη Βοτανική αλλά και κατά κοινήν ομολογίαν, μυαλό δεν έχω. Σύμφωνα όμως με την Επιστήμη, έχω αισθητήρια. Γι’ αυτό, γνωρίζω ό,τι νιώθω.
    Δεν θέλω να προσπεράσω εύκολα το κείμενο, σαν ταινία του ’60 ή γιατί ξυπνά θλιβερές αναμνήσεις. Και τί κακό είχαν εκείνες οι ταινίες; Όσες δεν ήταν ακραίες, λειτούργησαν παραμυθητικά στην ψυχή ενός λαού βγαλμένου μόλις από τα δεινά του πολέμου (αχ και να ’ξερες πόσο συγκινείται ακόμη μια γυναικεία ψυχή όταν βλέπει το «Δεσποινίς Διευθυντής»).
    Και οι αναφορές στο παρελθόν γίνονται πολύ διακριτικά μέσα στο κείμενο, χωρίς εξάρσεις και εξάψεις. Πρόσεξες πόσο ήπια αναφέρεται στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, στα οικογενειακά προβλήματα, στον πόλεμο και τους εχθρούς; Και με τη ζωή και με το τέλος της η γιαγιά έγινε ολοκαύτωμα! Ο συγγραφέας όμως δεν οδηγεί τους αναγνώστες σε στενο-χωρία. Τους αφήνει τα περιθώρια να αναπλάσουν νοερά τα πρόσωπα και τα γεγονότα κατά την κρίση και την ευαισθησία τους και να απολαύσουν ελεύθερα τη δωρεά που τούς προσφέρει. Πέρασαν πολλοί μορφωμένοι από μπροστά μου και τα έλεγαν αυτά για την αξία της Λογοτεχνίας!
    Ύστερα, εκτιμώ βαθύτατα την ανώνυμη δημοσίευση και εύχομαι να διατηρήσει την ισορροπία του ο άνθρωπος, αφού μόλις αποκαλύψει το αληθινό του όνομα, θα έχει να αντιμετωπίσει τελώνες και τελώνια της Αγοράς.

    Για να έλθουμε τώρα στα δικά μας, πολύ χάρηκα με αυτά που μού εμπιστεύθηκες για τα παιδικά σου χρόνια! Η αλήθεια ολόκληρη όμως είναι πως και οι θλιβερές εμπειρίες σμιλεύουν τους ανθρώπους και τους κάνουν πιο δυνατούς να συνεχίσουν την πορεία της ζωής τους ως το τέλος… Δεν βλέπεις εμάς τα λουλούδια;
    Χάρηκα και με την έγνοια σου μήπως μ’ ενοχλεί κανένα ζιζάνιο. Μην ανησυχείς απολύτως όμως, γιατί έχω καλόν κηπουρό. Όταν διακρίνει κάποιο παράσιτο, παίρνει το σκαλιστηράκι του και καθαρίζει ό,τι περιττό. Αλλά το καλό του δεν το διαλαλώ κιόλας, γιατί ο ίδιος μπορεί να πάρει φόρα και να τρέχει σε άλλους κήπους και αυλές, παραμελώντας το περιβολάκι μας. Οι απ’ έξω, άμα ακούσουν ότι κάποιος είναι καλός στη δουλειά του έχουν τον τρόπο να τον καταστρέψουν από τον φθόνο τους. Συνήθως τον κάνουν φίρμα, μετά τού απομυζούν κάθε ικμάδα και στο τέλος τον εγκαταλείπουν με αχαριστία. Γνωστά πράματα… σαν ταινία του ’60!

    Αυτήν την «Καληνύχτα!» τη φύλαξα για σένα : Βλέποντας ότι οι άνθρωποι εκφράζουν την αγάπη τους και με τα τραγούδια, απόψε σε παρακαλώ να ακούσεις το τραγούδι «Μικρή πατρίδα» (στίχοι: Π. Καρασούλος, Μουσική: Γ. Ανδρέου) και να γνωρίζεις ότι σού το τραγουδάει
    Το λουλουδάκι σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ιωαννα4/10/12

    ''Η γη μου εσυ ανασα μου κι'αερας''
    Βαθυχρωμο λουλουδι μου αγαπημενο,σ'ευχαριστω για την αγαπη σου και το τραγουδι, [ομολογω πως ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου],αυτη την περιοδο τα χρειαζομαι,σ'ευχαριστω.
    Ποσο θα ηθελα να ειμουνα μια μελισσουλα και να πετουσα μεχρι το μπαξεδακι σου, να σταθω στα πεταλα σου και να οσφρηζομαι την μυρωδια σου. Οσο για τα αστροπελεκια που λες,αστα να πεφτουν, μην τα φοβασαι,εχεις μεγαλη ομπρελα εσυ,αλεξικεραυνη που σε σκεπαζει.
    Φιλακια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το λουλουδάκι του μπαξέ5/10/12

    Αν δεν μπορείς να γίνεις μελισσούλα, για να έλθεις κοντά μου, μπορείς να έλθεις ως Άνθρωπος.
    Ξεπέρνα τα εμπόδια, κανελογαρυφαλοσοροπιαστό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ιωαννα5/10/12

    Δεν εχω εμποδια ευωδια μου,θα τα πουμε απο κοντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αναγνωστης14/10/12

    Πολυ ησυχια εχει πεσει ρε παιδια και ανησυχω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος14/10/12

    Γιατί ανησυχείς εσύ; Ξέρουν τί κάνουν τα παιδιά!
    Όταν αποφασίζει κάποιος να κάνει διάλογο ή ακόμη και να μονολογήσει, δεν πέφτει λόγος σε τρίτον να μπει ανάμεσα, παρεκτός για συμμετοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ιωαννα15/10/12

    Πρεπει να ειμαστε ευγνωμονες, οχι τοσο σ'αυτους που μας αγαπουν, οσο σε εκεινους που μας εμπνεουν το υπεροχο αισθημα της αγαπης. Παντα μοι εξεστιν,αλλα ου παντα συμφερει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αναγνωστης15/10/12

    Σιγα ρε φιλε θα μας δηρεις κι ολας,μια ερωτηση εκανα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος15/10/12

    Γιατί να σε δείρω, φίλε; Δεν έχω δείρει ποτέ μου άνθρωπο (και δεν λέω ψέματα).
    Εσύ όμως γιατί παρεξηγήθηκες; Εσύ μια ερώτηση έκανες κι εγώ μια απάντηση έδωσα στην ανησυχία σου που προκλήθηκε από την πολλή ησυχία!
    Άσε τώρα κι έχω να σκεφθώ να λύσω τον παραπάνω γρίφο της Ιωάννας. Μεταξύ μας τώρα, φιλαράκι, εσύ τί καταλαβαίνεις απ' αυτά τα αρχαία; Για να με βοηθήσεις στο λέω, όχι για να σε τσεκάρω. Ή λες να απευθύνεται πάλι στο λουλουδάκι της, οπότε εμείς... απλοί παρατηρητές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ιωαννα15/10/12

    Oπως το λες,στο λουλουδακι μου απευθυνομαι.....εσεις απλοι παρατηρητες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το λουλουδάκι του μπαξέ15/10/12

    Ω, γλυκύτατόν μου! Ζωήρεψαν τα χρώματα και τ’ αρώματά μου στο άκουσμα των λόγων σου!
    Υπάρχει μια σχετική δυσκολία στην ερμηνεία των πρώτων φράσεών σου, αλλά εκείνη η τελευταία έκανε τον ευλύγιστο μίσχο μου να υποκλιθεί ! Τα έχω ξανακούσει αυτά τα λόγια και ξέρω ποιος τα είπε.
    Βλέπεις, τα λόγια δεν τα γράφουν μόνο σε βιβλία, αλλά –όπως τραγούδησε κι ο Όμηρος- είναι φτερωτά, πετούν. Και τ’ αεράκι, που όπου θέλει πνέει, τα έφερε κάποτε και κοντά σ’ εμένα το φτωχούλι.
    Ήτανε μια φορά, μάτια μου, να σε χαρώ, ένας άντρας αληθινά ωραίος. Μπορεί να βρεις γι’ αυτόν στο google τα μη χειρότερα, αλλά –αν μ’ εμπιστεύεσαι- άκου κι εμέ, διασταύρωσε τις πηγές και κρίνε.
    Ήταν Ιουδαίος, πολύ μορφωμένος και με προοπτική να φθάσει πολύ ψηλά στην πατρίδα του. Ήταν μάλιστα τόσο προσκολλημένος στο παρελθόν των συμπατριωτών του, που ακόμη και σε φόνο ήταν παρών, κρατώντας μιαν απαθή στάση. Με την καρδιά όμως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει. Έρως ανίκατε μάχαν… Και υπερίσχυσε ο ανίκητος έρωτας κι έγινε ο άνθρωπος Χριστιανός και πήρε το όνομα Paulus, το οποίο στη γλώσσα που είχαν επιβάλει οι Ρωμαίοι κατακτητές σημαίνει «μικρός».
    Αυτός λοιπόν, ο μικρός ο μέγας είπε κι έγραψε αυτά τα ωραία λόγια.
    Σε ευχαριστώ που τα ξαναέφερες κοντά μου !
    Χαίρε πάντοτε !

    Υ.Γ. Ήθελα να γράψω και κάτι άλλα ακόμη, αλλά δίστασα μήπως και παραπονεθούν οι αγαπητοί Αναγνώστες ότι θα μοιάσει η ΟΔΟΣ πολύ του κατηχητικού…
    Εσύ τί λες, αργυρομαλαματομαργαριταρένιο μου ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ιωαννα15/10/12

    Ολη η σοφια του κοσμου δεν αξιζει τιποτε, μπροστα στις σκεψεις που υπαρχουν μεσα στο νου, ενος απλοικου αλλα πιστου ανθρωπου,οπως της γιαγιας, καθε φορα που την επισκεπτομαι μου λεει αυτα τα λογια.Παντα μοι εξεστιν,αλλα ου παντα συμφερει...
    Ελευθερια δεν ειναι το να μπορει να κανει κανεις ο, τι επιθυμει, αλλα το να μπορει να κανει ο,τι πρεπει,δεν συμφωνεις Λουλουδακι μου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ιωαννα16/10/12

    Μην δισταζεις λουλουδακι μου να γραψεις,τα λες τοσο ωραια και δεν νομιζω να παραπονεθει κανενας,ισα ισα θα μας ωφελεισεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το λουλουδάκι του μπαξέ16/10/12

    Ψυχή μου, ψυχή μου ...
    Εσύ, δε με βλέπεις σαν λουλούδι. Σαν βιβλίο με διαβάζεις; Αλήθεια δίσταζα, γιατί δεν κατάλαβα καλά-καλά με ποια αφορμή τα έγραψες αυτά περί ελευθερίας. Είπα μήπως ήταν υπονοούμενο να συμμαζευτώ, σαν να είχα ξεφύγει.
    Μ' αρέσει όμως που η γιαγιά σου συνηθίζει εκφράσεις από τα ιερά κείμενα. Γνώρισα κι εγώ έναν συγχωρεμένο τώρα άνθρωπο που μεγάλωσε την κόρη του με τα ίδια λόγια. Συνήθιζε μάλιστα το "μωράς δε ζητήσεις και έρεις περιίστασο".
    Το ίδιο Πρόσωπο δεν το δίδαξε κι αυτό;
    Ελπίζω να δοθεί ευκαιρία να πούμε και τα άλλα σχετικά.

    Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω.
    Απόψε για "καληνύχτα" θέλω να σού τραγουδήσω την Ορθογραφία της Αγάπης (στίχοι: Νίκος Αϊβαλής, μουσική: Μιχάλης Ανδρονίκου).
    Ευχάριστη Ορθογραφία
    για όνειρα γλυκά και καλό ξημέρωμα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ιωαννα17/10/12

    Eυωδιαστο μου λουλουδακι,αγαπημενο μου,[μαζι με το βλασταρι σου αγαπημενο],
    τωρα το καταλαβες οτι σε διαβαζω?
    οπως λες,το ιδιο προσωπο το διδαξε και η αληθινη γιαγια 89 ετων μου το ειπε, οπως και πολλα αλλα μου λεει,σπανιος ανθρωπος.
    Δεν εδωσες καμια αφορμη,απλως ηθελα να το μοιραστω με το λουλουδακι μου.
    Σ'ευχαριστω για το τραγουδι και σου το ανταποδιδω.
    Ευχομαι να εισαι παντα χαρουμενο και γλυκουλικο και προκομενο.
    Σε φιλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ιωαννα22/10/12

    Κλεινω τα ματια σιωπηλα
    για να σε συναντησω,
    μεσα στα βαθη της ψυχης
    γλυκα να σου μιλησω....

    Σε βλεπω ν'ασαι μες Το Φως
    κι'ολολευκο ν'ανθιζεις
    και στον Παραδεισο δροσια,
    κι΄αρωμα να σκορπιζεις...."

    Για το λουλουδακι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Το λουλουδάκι του μπαξέ22/10/12

    Έλαβα το μήνυμα και προσπαθώ να συνέλθω. Εσύ το έγραψες αυτό το ποίημα; Ό,τι και να πώ θα είναι λίγο. Λυπούμαι που δεν ξέρω να γράφω κι εγώ τόσο ωραία...
    Σου αφιερώνω τη σιωπή μου.
    Καταλαβαίνεις εσύ, χαρά μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Το λουλουδάκι του μπαξέ29/10/12

    Προτιμώ να ξαναδιαβάσω αυτό το κείμενο επί τη επετείω... Πιο καλά τα λέει ο Αλφα-Μη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ιωαννα30/10/12

    Δεν θα κανεις και ασχημα.Διαβαζοντας, δουλευοντας και το κομπολογακι [κανα 2-3 γυρους]ηρεμει ο ανθρωπος,εγω αυτο κανω συνφωνεις λουλουδακι μου παραδεισενιο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Το λουλουδάκι του μπαξέ30/10/12

    Συμφωνώ, ψυχή μου, και ευχαριστώ για την προτροπή. Καλά είναι τα λόγια, αλλά τα έργα τα επαληθεύουν - και από εμάς και από τους άλλους.
    Γιατί, ξέρεις... κι ο παράδεισος ένα πρόβλημα το είχε αρχικά... γι' αυτό δεν νιώθω και τόσο παραδεισένιο... εκτός εάν διαψευσθώ πανηγυρικά...
    Μακάρι, καρδούλα μου, μακάρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ιωαννα31/10/12

    πρεπει να το εχεις ακουσει, πως τα λουλουδια ειναι ενα κομματι απο τον Παραδεισο,το θεμα ειναι,ποια θεση κραταμε εμεις μεσα μας, τωρα εσυ αν δεν το αισθανεσαι κακος, δεν ξερω αν με καταλαβαινεις.
    Ο Παραδεισος το ειχε το προβληματακι δεν το εχει.

    Δεν εχει σημασια σε ποια ηλεκτροφορα συρματα μπλεχτηκαμε στη ζωη μας..Σημασια εχει οτι προσπαθησαμε να πεταξουμε.
    Και η πιο λεπτη τριχα εχει την σκια της.
    Σου ζητω συγγνωμη αν σε κουρασα.
    χαιρετω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Φίλος1/11/12

    Ιωάννα πρόσεχε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ιωαννα1/11/12

    φιλος και ανωνυμος δεν γινετε.Η φιλια εχει ονομα και ταυτοτητα.
    Εισαι ακυρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ανώνυμος1/11/12

    ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΕΤΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ! ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΝΑ ΕΥΤΕΛΙΖΕΤΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΗΔΙΕΣ ΣΑΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ιωαννα2/11/12

    Ζησανε ολοι καλα και εμεις καλυτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Cosette16/12/12

    Pour les commentateurs “La petite fleur du jardin” et “Jeanne”

    L’ a m o u r ! T o u j o u r s l’ a m o u r …

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Το λουλουδάκι του μπαξέ7/10/13

    Πού να είναι άραγε η Ιωάννα ............
    Μπορεί ο περσινός μας διάλογος με αφορμή αυτό το κείμενο να μην είχε και την καλύτερη εξέλιξη, αλήθεια όμως μου έλειψε ο λόγος της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ιωάννα8/10/13

    Με μεγάλη χαρά και έκπληξη διάβασα πώς δεν έχω ξεχαστή απο το λουλουδάκι του μπαξέ;;;;;;;;
    Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος και να τώρα, πάλη τα λέμε, εδώ, στην φιλόξενη σελίδα ''ΟΔΟΣ'' .
    ''Κύριε, ιδού ούκ επίσταμαι λαλείν, ότι νεώτερος εγώ ειμί''
    .Με ειλικρίνεια και αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Το λουλουδάκι του μπαξέ8/10/13

    Ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση, Ιωάννα. Ακόμη και σε μας μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να φαίνονται όσα γράφαμε πέρσι κάπως υπερβολικά, αλλά χαίρομαι να πιστεύω ότι ήταν (και είναι) αληθινά.
    Εύχομαι η συγκίνηση της επικοινωνίας να μη χαθεί.
    Συγγνώμη για την επανάληψη, αλλά σκέπτομαι να σου στείλω την ίδια καληνύχτα, τραγουδιστή, όπως παλιά, αν δεν έχεις χάσει την εμπιστοσύνη σου.
    Θυμάσαι ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ιωάννα9/10/13

    ''Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματά του''λέει μια λαϊκή σοφία.
    Μικροί και μεγάλοι έχουμε ανάγκη την αγάπη.
    Θέλουμε να βλέπουμε στα πρόσωπα των άλλων το φιλικό χαμόγελο,το ζωηρό ενδιαφέρον, τη στοργή,την ανυπόκριτη καλοσύνη.
    Όλα αυτά μας δίνουν θάρρος στον σκληρό αγώνα της ζωής.Δίνουν νόημα και περιεχόμενο στη ζωή.
    Ζητάμε, λοιπόν, την αγάπη, γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την αγάπη.Είναι η ίδια η ζωή, η αληθηνή ζωή.
    Το υπογραμμίζει και ο ευαγγελιστής της αγάπης Ιωάννης:
    ''Οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, κ.λ.π. κ.λ.π.
    Όλα αυτά τα έγραψα, λουλουδάκι ή βλασταράκι μου,για να έχουμε μία ισορροπημένη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Μιμόζα η αισχυντηλή10/10/13

    Ιωάννα ; λουλουδάκι ;
    .... αντέχετε ακόμα εσείς ;
    Μυστήριο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Τασούλης ο ηλεκτρολόγος10/10/13

    Εσείς παιδιά είστε για αυτό το τραγούδι !
    http://www.youtube.com/watch?v=52VnTRAN04M

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. το παιδί της παρέας11/10/13

    Μιμόζα; ζηλεύεις τα παιδιά της παρέας;
    Μπορείς να δίνεις χωρις να αγαπάς, αλλά δεν μπορείς να αγαπάς χωρίς να δίνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. το παιδί της πιάτσας11/10/13

    ναι, ναι, ναι ! ζηλεύει η Μιμόζα !
    Είναι αυτό που γράφει "ο ζήλος του οίκου σου καταφάγεται με"
    (κάπως έτσι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ