2.5.13

ΝΑΝΣΥ ΧΑΤΖΗ: Μας έκανε περήφανους με μόνο όπλο του την αγάπη!



ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ

Το καλοκαίρι του 2012 διακρίθηκε πανελληνίως μία από τις μαθητικές ομάδες ρομποτικής με τη δημιουργία ενός ρομπότ, το οποίο έχει την ικανότητα να προσεγγίζει και να επικοινωνεί με λόγο, χορό και κινήσεις τα παιδιά με αυτισμό. Ανάμεσα στα παιδιά που συμμετείχαν στην ομάδα ήταν και ο Καστοριανός, Γιάννης Εμμανουηλίδης. Μαζί του η μαθήτρια Ευαγγελία Φαχαντίδου και οι φοιτήτριες Ειρήνη Τσικαδέρη και Καλλιόπη Παρόγλου. Τα παιδιά αυτά είχαν τη συμπαράσταση και την εποπτεία του Αναπληρωτή καθηγητού του ΠΔΜ στις Νέες Τεχνολογίες, κυρίου Νικόλαου Φαχαντίδη. Το Νοέμβριο του 2012 η ομάδα αυτή εκπροσώπησε τη χώρα μας στη Διεθνή Ολυμπιάδα Ρομποτικής στην Κουάλα Λουμπούρ στη Μαλαισία και κατάφεραν ανάμεσα σε 15000 ομάδες και 38 χώρες να πάρουν την 9η θέση.

Ο Γιάννης Εμμανουηλίδης, ένα δικό μας παιδί συμμετείχε σε αυτήν την πρωτοποριακή ιδέα, προσέθεσε και αυτός ένα πολύτιμο κομμάτι για την υλοποίηση του ρομπότ. Η τεχνολογία έχει μπει στη ζωή μας και μας έχει δώσει πολύτιμα βοηθήματα, ωστόσο το ρομπότ αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί καταφέρνει να ξεκλειδώσει και να ερμηνεύσει έναν χώρο που είναι απρόσιτος και δύσκολος, το φάσμα του αυτισμού. Ο αυτισμός αυξάνεται ραγδαία και είναι συχνότατος μια που αφορά όλο και περισσότερες οικογένειες, οι οποίες κάνουν υπεράνθρωπη προσπάθεια, για να καταφέρουν να εντάξουν τα παιδιά τους στο κοινωνικό σύνολο και να δώσουν ζωή στον τρόπο επικοινωνίας τους. Έτσι, λοιπόν, με αυτό το ρομπότ, το οποίο βέβαια τους χάρισε και την παγκόσμια διάκριση, μπορεί ο εκπαιδευτικός αλλά και ο γονιός να πλησιάσει την παιδική ψυχή και να αποκωδικοποιήσει τα φωνήματα μετατρέποντας τα σε λέξεις.

Η αξία του ρομπότ είναι αδιαμφισβήτητη και νομίζω δε χρειάζεται περαιτέρω επεξηγήσεις. Εκφράζω μόνο την ευχή όλων μας να υιοθετηθεί και να δοθεί στα παιδιά στα οποία και εξάλλου απευθύνεται. Οι ιθύνοντες οφείλουν να το εντάξουν στα ειδικά σχολεία, ως πολύτιμο χρηστικό αντικείμενο των εκπαιδευτικών.  Η ομάδα αυτή κατάφερε σήμερα που βρισκόμαστε στη δίνη της οικονομικής αλλά και μιας ευρύτερης κοινωνικής κρίσης, να μας κάνει να σκεφτούμε το ρόλο της παιδείας. Η παιδεία υπάρχει μόνο, όταν παράγει επιστήμη, τεχνολογία, πολιτισμό ελευθερώνοντας τη δημιουργικότητα του σκεπτόμενου ανθρώπου χωρίς προκαθορισμένους ιδιοτελείς στόχους. Και σας βεβαιώ πως στην ομάδα αυτή δεν υπάρχει κανένα ιδιοτελές, εγωιστικό κίνητρο. Μάλιστα είναι τόσο ταπεινοί και χαμηλών τόνων που δεν αγαπούν τις βραβεύσεις και την προβολή τους. «Θέλουν μόνο να προσφέρουν» θα σας απαντήσουν, αν τους ρωτήσετε για τα κίνητρά τους. Είναι υπηρέτες της γνώσης και των ανθρώπων. Είναι κομμάτι της σύγχρονης εκπαίδευσης, μαθητές, φοιτητές και ο διδάσκων τους, ο αξιότιμος κύριος Φαχαντίδης.

Όλοι γνωρίζουμε τη σύγχρονη ελληνική εκπαίδευση. Όπως σε όλους τους χώρους έτσι και σε αυτήν υπάρχουν άνθρωποι αντάξιοι της αλλά και άνθρωποι ολοκληρωτικά ανάξιοι. Το περιβάλλον της δεν είναι ιδανικά πλασμένο και σε καμιά περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Σε ένα τέτοιο δυσβάσταχτο περιβάλλον, παγιδευμένο από σειρήνες φανταχτερών ειδώλων-σκουπιδιών ερευνητικές προσπάθειες, όπως αυτή διασώζουν το όνομα της Παιδείας και μας δίνουν ελπίδα για το μέλλον.
Ίσως όλα αυτά να ακούγονται πολύ θεωρητικά αλλά πραγματικά πιστεύω πως η εκπαίδευση και η ουσιαστική ανθρωπιστική Παιδεία είναι η λύση για όλα τα προβλήματα. Και θεωρώ ακράδαντη απόδειξη την ομάδα που υλοποίησε το ρομπότ.

Βέβαια εγώ προσωπικά τη μέρα της βράβευσης ήμουν διπλά συγκινημένη, όχι μόνο, γιατί είχα την τιμή να μιλώ για τη βραβευμένη ομάδα και την υλοποίηση της ιδέας τους αλλά περισσότερο, γιατί ένα από τα μέλη της ομάδας αυτής, ήταν μαθητής μου. Για την ακρίβεια ένα δικό μου παιδί. Είχα τη χαρά να κάνω μάθημα στο Γιάννη Εμμανουηλίδη και να γνωρίζω από κοντά το πνεύμα και την αγωνιστικότητα του. Ως καθηγήτρια προσπαθώ να σταθώ αρωγός της νέας γενιάς στην επίτευξη στόχων, πάντα με τεράστια ευθύνη για τη σωστή μετάδοση της γνώσης και των εμπειριών αλλά πολύ περισσότερο για την καθοδήγηση, μέσα από την εκπαίδευση, των νέων στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης του πνεύματος και της διαμόρφωσης ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και τελικά ανεξάρτητων συνειδητοποιημένων ανθρώπων και πολιτών.

Πέρα από το κομμάτι της εκπαίδευσης όμως από την αρχή διέκρινα στο Γιάννη ένα μεγάλο καλό. Είχε πάντα δίπλα του, τους γονείς του. Ο Πάνος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Εμμανουηλίδου έχουν κάνει και οι ίδιοι μεγάλο αγώνα, για να φτάσει ο Γιάννης εδώ. Από τα παιδικά του χρόνια άνοιξαν φτερούγες προστασίας και κυνήγησαν κάθε δυνατή λύση που θα βοηθούσε το Γιάννη. Ο Γιάννης ήταν για αυτούς ξεχωριστός, κατάλαβαν από την αρχή ότι ο δρόμος θα ήταν δύσκολος αλλά όχι ακατόρθωτος. Οι γονείς του, του έδειξαν άλλους τρόπους να εκφραστεί. Είναι πάντοτε δίπλα του. Από την πρώτη συζήτηση μαζί τους, κατάλαβα την αγωνία τους και το πάθος τους να κάνει το παιδί τους, την όποια μαθησιακή και επικοινωνιακή του αδυναμία, ξίφος και να παλέψει με τις προκλήσεις του σχολείου. Το σχολείο δεν μπορεί πάντα να καταλάβει την ποιότητα των παιδιών ή τις ιδιαίτερες ικανότητές τους. Αν όμως κανείς δώσει ευκαιρία στο Γιάννη θα διακρίνει αμέσως πως πίσω από τη συνεσταλμένη και ευγενική του φύση, κρύβεται μια ισχυρή φωνή και μια θέληση για γνώση, μοναδική. Η προσπάθεια του τιτάνια, ο αγώνας του καθημερινός και αδιάκοπος. Ώρες ατέλειωτες διαβάσματος με ένα στόχο: «να κάνω κάτι καλό για τους συνανθρώπους μου».

Όταν ένα παιδί έχει τέτοια ιδανικά και τέτοιους στόχους, δεν μπορεί παρά να είναι ένα φωτεινό μυαλό που θα χαρίσει στους γύρω του. Δεν μπορεί παρά να είναι σωστός άνθρωπος. Η αγάπη του για τη μάθηση ήταν και είναι μεγάλη. Πάντα αναζητεί την έρευνα, πάντα θέλει να προχωρήσει τη σκέψη.
Είναι μόλις στην Τρίτη λυκείου και έχει καταφέρει να συμμετάσχει αντάξια σε μια ερευνητική ομάδα και να πάρει, τόσο μικρός μια τέτοια παγκόσμια διάκριση αλλά και να είναι μέλος του αμερικανικού φορέα «National of Honor Society» που βραβεύει άτομα που έχουν έφεση στη γνώση, τη σοφία, τον αλτρουισμό και την επικοινωνία. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και τώρα, αν μιλήσει κανείς στο Γιάννη, θα τονίσει ότι «η δουλειά ήταν ομαδική», «ότι δεν έκανε τίποτα σπουδαίο», «ότι θα προτιμούσε να δώσω στην ομιλία μου συνολικά μηνύματα για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή για τα παιδιά με αυτισμό», «να βγουν γενικά πανανθρώπινα μηνύματα» και έτσι θα καταλαβαίνατε πως ότι σας ανέφερα παραπάνω για το χαρακτήρα του είναι ολοκληρωτικά αληθινό και δεν περιέχει στοιχεία υπερβολής και εντυπωσιασμού.

Ο Γιάννης Εμμανουηλίδης είναι ένας απλός μαθητής, είναι συμπολίτης μας, παιδί μας. Για αυτό σήμερα που ένας δικός μας άνθρωπος έχει καταφέρει να είναι μέρος και δημιουργός ενός τόσο σημαντικού επιτεύγματος είμαστε περήφανοι και συγκινημένοι. Στην καρδιά και στη συνείδηση μας είναι ήδη βραβευμένη όλη η ομάδα και γι’ αυτό για μας η βράβευση του Γιάννη Εμμανουηλίδη από το Δήμο είναι απλά η επισφράγιση των όσων ήδη νιώθουμε. Θα σας συμβούλευα να θυμόσαστε το όνομα του Γιάννη, γιατί είμαι βεβαία πως θα το ξανακούσουμε. Είμαι σίγουρη, πως αυτή είναι μόνο η αρχή και το μέλλον του θα είναι λαμπρό, γεμάτο επιτυχίες. Είμαι σίγουρη πως θα καταφέρει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα «να προσφέρει» δηλαδή όπως λέει και ο ίδιος «κάτι στην ανθρωπότητα».

Γιάννη, Ευαγγελία, Ειρήνη, Καλλιόπη, αξιότιμε κύριε Φαχαντίδη σας ευχαριστούμε πολύ…γιατί «δώσατε φως στα σκοτάδια μας». Να είστε πάντα καλά. Καλή συνέχεια στο έργο σας.

Υ.Γ. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης συνειδητοποίησα πως στην ομιλία μου είχα μια σοβαρή παράλειψη. Δεν είχα αναφέρει πουθενά τη συμβολή της γιαγιάς του Γιάννη, κυρίας Γλυκερίας Νένου, η οποία στάθηκε φύλακας άγγελος του Γιάννη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Τέλος θέλω να αφιερώσω την ομιλία μου στη Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό- Δ.Α.Δ. Ν.Καστοριάς και σε όλους τους γονείς με παιδιά με αυτισμό, επικοινωνιακές ή μαθησιακές δυσκολίες, που παλεύουν με όπλο τους την αγάπη.

4 σχόλια:

  1. Χ. Π.2/5/13

    Πόσο χαίρομαι όταν έρχονται στο φως τα κρυφά ταλέντα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Athena2/5/13

    Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά τα καλά παραδείγματα και παρηγοριόμαστε. Εξακολουθούμε όμως να είμαστε μίζεροι, αφού βρίσκουμε αμέτρητα και εκτενή σχόλια για τα νοσηρά και δεν έχουμε κάτι να πούμε για τα υγιή. Η κριτική μας εξαντλείται για τη στηλίτευση και το γκρέμισμα των "κακών" και δεν αναπτύσσεται και για τον έπαινο και την οικοδόμηση των "καλών".
    Συγχαρητήρια και στην κ. Νάνσυ Χατζή!
    ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κ.Χ.8/5/13

    ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στο παιδί και σε όσους στέκουν δίπλα του, στην οικογένεια και στο δημόσιο Σχολείο όπου φοιτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σ. Ευθυμιάδου9/5/13

    "...με μόνο όπλο του την αγάπη" λέει πετυχημένα ο τίτλος και μας θυμίζει το σολομώντειο "ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη", άρα η αγάπη είναι ανίκητη και μένει ακόμη κι όταν αυτοί που αγαπούν φεύγουν από τη ζωή. Ευχαριστούμε τη Ν. Χατζή, που μας έκανε κοινωνούς της επιτυχίας, καιτο Γ. Εμμανουηλίδη για την ελπίδα που γεννάει μέσα μας μ' αυτό που πέτυχε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ