13.10.13

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Σύρραξη βαλιτσών στους παλιούς και καινούργιους φίλους


ΟΔΟΣ 11.7.2013 | 700

Εικοσιεφτά πέμπτου του 2013, πέντε η ώρα το πρωί, ξημερώνει Δευτέρα. Τριάντα-οχτώ τροχήλατες βαλίτσες επελαύνουν προς το ίδιο σημείο. Ο ήχος που παράγεται από την επαφή τους με τα πλακόστρωτα και την άσφαλτο τραχύς και ολίγον τι απειλητικός. Σταματούν απότομα δίπλα στο μεγάλο λεωφορείο. Μία κόκκινη στέκεται σύριζα στον αποθηκευτικό χώρο. Οι άλλες απλωμένες γύρω, μοιάζουν να πολιορκούν το όχημα. Ένας νέος άντρας που μάλλον είναι συνεργάτης τους συντονίζει τις κινήσεις τους ώστε να καταλάβουν το ισόγειο του λεωφορείου. Παρατάσσονται δίπλα και πάνω στις άλλες με υποδειγματικό τρόπο.

Οι τριάντα-οχτώ άνθρωποι που τις συνοδεύουν μπαίνουν στο επάνω μέρος και πιάνουν με ασύντακτη βιασύνη τις θέσεις τους. Ο αέρας δεν μυρίζει μπαρούτι, μόνο βενζίνη κι ορμόνες-αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη. Αυτές που εκλύονται στο σώμα των ανθρώπων όταν επιχειρούν κάτι καινούργιο ή δύσκολο. Πρόκειται να ταξιδέψουν. Σ' έναν τόπο πιο βορινό από τον δικό τους, που τα χαμπέρια του έφτασαν μέχρις εδώ. Έμαθαν ότι είναι ελκυστικός. Πολύ όμορφος. Τον περιτριγυρίζει ορεξάτη η θάλασσα που άπλωσε την αρμυρή της γλώσσα ανάμεσα στα βραχώδη πλευρά της στεριάς και γεύτηκε την χωμάτινη γεύση της.

Είμαστε, άραγε, αυτά που έχουμε στο μυαλό μας ή και αυτά που κουβαλούμε μαζί μας;
Τις βαλίτσες άλλοτε μοιάζει να τις συνοδεύουμε κι άλλοτε να μας συνοδεύουν. Τις συνοδεύουμε όταν το έξω από εμάς μοιάζει μεγαλύτερο, ισχυρότερο. Κι αυτό νομίζουν τις περισσότερες φορές οι γυναίκες - λόγω αγωγής, τις περισσότερες φορές.

Μπορεί, όμως, να είναι και το πληθωρικό ταμπεραμέντο τους που βρίσκει διέξοδο στα πράγματα που τις συνοδεύουν. Ενεργούμε σαν τον αέρα που πιάνει όσο περισσότερο χώρο μπορεί. Αυτό μπορεί να σημαίνει όταν λένε ότι μια γυναίκα έχει αέρα, την τάση για επεκτατικότητα πιθανόν να εννοούν. Και στο ταξίδι αυτό οι περισσότερες είμαστε γυναίκες - διαφόρων ηλικιών. Μερικές ξεπερνούσαν και την έβδομη δεκαετία της ζωής τους.

Ξεκινήσαμε από το κέντρο της Καστοριάς, μπροστά από το σπίτι της Σταυρούλας. Τίποτα καινούργιο, αφού η δική μου παρέα το έχει για σημείο εκκίνησης εδώ και πολλά χρόνια. Περάσαμε κατόπιν τα σύνορα στην Κρυσταλλοπηγή και ξεκουραστήκαμε για λίγο στις όχθες της λίμνης Οχρίδας. Η επαφή με το νερό πάντα είναι ανακουφιστική. Αν και άοσμο, δίνει κάτι από την ρευστότητά του στο τοπίο και το κάνει μυρωδάτο κι ευχάριστο. Κατά το συνήθειό μας, ψάξαμε για ελληνικό καφέ, πράγμα αδύνατο, βέβαια. Και είδαμε μια άλλη Αλβανία. Αυτή που εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια και νοικοκυρεύτηκε. Γη καλλιεργημένη μέχρι και το τελευταίο της σημείο και όλα τα σπίτια καινούργια. Προσπερνούμε το Δυρράχιο, την αρχαία Επίδαμνο, και φτάνουμε στα Τίρανα. Εδώ είναι συγκεντρωμένος όλος ο κόπος των Αλβανών που έκαναν ό,τι δουλειά μπορούσαν στα γύρω κράτη. Και κουβάλησαν σαν τα μυρμήγκια τα αγαθά της δούλεψής τους στην πατρίδα τους. Με συγκινεί ο αγώνας τους, άλλωστε εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας και τους έκανε και λίγο συγγενείς μας.


Διασχίζοντας το Μαυροβούνιο φτάνουμε στην πόλη Μπούτβα. Σχεδόν σκοτεινιάζει, αλλά ό,τι βλέπουμε είναι όμορφο. Το συγκρότημα που μένουμε είναι αρμονικά δομημένο κι ανασαίνει δίπλα στη θάλασσα της Δαλματίας. Ένας υψηλόκορμος νεαρός, που ζητάμε την βοήθεια του στο δρόμο, μας κατατοπίζει στο χώρο και μετά όχι πολύ χρόνο, με περισσή τρυφερότητα, η κούραση μας σφαλίζει τα μάτια.

Σαν έτοιμοι από καιρό, την επόμενη μέρα απολαμβάνουμε την περιήγηση στη μεσαιωνική Μπούτβα. Βλέπουμε τα απομεινάρια μιας εποχής που μοιάζει να έλειψε από την Ελλάδα, λόγω τουρκοκρατίας. Εδώ οι άνθρωποι φαίνεται σα να γεννήθηκαν μετά από μας, είναι νεώτεροι στο χρόνο.
Διαβάζω στον τουριστικό οδηγό ότι η αρχαία πόλη του Ντουμπρόβνικ πιθανόν ιδρύθηκε από Έλληνες ναυτικούς. Και πρόσφατα, το 1991, σχεδόν καταστράφηκε εξ ολοκλήρου. Κάποτε ανήκε στην Γιουγκοσλαβία. Πάλαι ποτέ, δέχτηκε στο σώμα της τους Ενετούς, που ίδρυσαν εκεί την πρώτη ιατρική υπηρεσία και το πρώτο φαρμακείο, γύρω στα 1300. Φυσικά και οι Σλάβοι έκαναν από κει το πέρασμά τους. Συνέπεια όλων αυτών ήταν να δημιουργηθεί ένα πολιτιστικό κράμα που τα ίχνη του είναι εμφανή και στους ανθρώπους και στα κτίσματα. Την θρησκευτική προστασία της σήμερα έχει αναλάβει ο άγιος vlaho.

Έχουμε, ήδη, θαυμάσει το φιόδ του Κότορ και το πούλμαν ζωντάνεψε ξαφνικά. Τραγουδάμε παλιά ρομαντικά και Καστοριανά τραγούδια, το γελεκάκι που φορείς και τη Ρουσούλαινα. Η κυρία Καίτη μας εκπλήσσει με την “ελαφίνα” της, έχει υπέροχη φωνή. Με την κυρία Τούλα ανταλλάσσουμε συνταγές για σαρμάδες και ο κύριος Λουκάς συνεχώς “τραβάει” με τη μηχανή του. Ζει στον Καναδά μόνιμα και τώρα συνοδεύει την αδερφή του στο ταξίδι. Ένας ακόμα Έλληνας της διασποράς που μας δικαιώνει. Η φινετσάτη κυρία Λίτσα μας λέει ανέκδοτα και ιστορίες με την ίδια χάρη που ντύνεται. Δεν συζητάμε καθόλου για την δύσκολη οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα,την έχουμε απωθήσει στο πιο απομακρυσμένο σημείο του εγκέφαλου- και η χαρά θέλει τον τρόπο της.
Πίσω η γαλαρία γελάει θορυβωδώς.

Την επομένη ταξιδεύουμε παράλληλα με τη μαγευτική ακτογραμμή και φτάνουμε στην πόλη Σπλιτ. Εκείνο που χαιρόμαστε περισσότερο από την θέα των ανακτόρων του Διοκλητιανού είναι η βόλτα μας στην ονομαστή Ρίβα (προκυμαία). Το τουριστικό Τρογκίρ που ενώνεται με την ξηρά με μια ωραία γέφυρα θεωρείται πνευματικό κέντρο της Δαλματίας.

Τριάντα μία πέμπτου, του δεκατρία πάντα, τρώμε με την συνήθη καλή όρεξη το πρωινό μας κι αναχωρούμε για το Ζαντάρ. Δε θα σας απασχολήσω με ιστορικά στοιχεία, με κτίσματα κι ανθρώπους. Μόνο με τη φύση που κάνει θαύματα, που πλάθει το χώμα σα να είναι μαλακός πηλός και δημιουργεί περίτεχνες ανθοδόχες και δροσερές λίμνες-δεκαέξι τον αριθμό. Αποτελούν ένα τεράστιο εθνικό πάρκο. Άλλες είναι πιο ψηλά, άλλες πιο χαμηλά και μια σειρά καταρρακτών ρίχνει τα νερά από τη μία στην άλλη. Φτάσαμε κοντά τους με ένα συμπαθητικό τραινάκι, που μου θύμισε το τραινάκι που μας έκανε βόλτα στο πανηγύρι του Άργους, τότε που η “παιδική χαρά” δεν ήταν μέσα στην καθημερινότητα μας. Περπατώντας τριγυρίσαμε κάποιες απ' αυτές μαζί με μια καλοκαιρινή βροχούλα που μας πήρε το κατόπι. Ήταν από αυτές τις διστακτικές που δεν ξέρεις αν θέλουν να σε ζεστάνουν ή να σε δροσίσουν. Οι ρυθμικοί της χτύποι απάνω στην ομπρέλα μου με συνοδεύουν και τώρα που τα γράφω, σα μουσικό σονέτο.

Αναχώρηση για την Σλοβενία που είναι σφηνωμένη ανάμεσα σε Αυστρία και Ιταλία. Εκεί επισκεφτήκαμε τα μεγαλοπρεπή σπήλαια Ποστόινα, που είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Έχουν υπέροχους σταλαγμίτες, αλλά σχεδόν ανύπαρκτους σταλακτίτες, έτσι το θέλησε η φύση. Τραγικό είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν για τη διάνοιξή του κρατούμενοι, πολλοί από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν. Στη συνέχεια είδαμε την Λιουμπλιάνα, μια όμορφη, καλοστημένη πόλη και κατόπιν ολοταχώς για το Κροάτικο Ζάγκρεμπ,που μας άφησε πενιχρές εντυπώσεις.

Το τελευταίο καλό κομμάτι του ταξιδιού το ζήσαμε στη Σερβία κι αφορούσε το Βελιγράδι. Τα ερείπια από το παλιό τζαμί και τον ορθόδοξο ναό, οι πλατείες, η βαλκανική αρχιτεκτονική, ο κόσμος, όλα ήταν όμορφα. Νοιώσαμε οικεία, εδώ ο χρόνος ξενάγησης μας φάνηκε λίγος. Τα Σκόπια, βέβαια, είναι πιο άναρχα ακόμα κι από τα κοντινά μας Μπίτολα (Μοναστήρι). Και δεν πειράζει που στόλισαν την πόλη τους με το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου και με λιοντάρια. Είναι , όμως, κακότεχνα, σαν καρικατούρες, ίσως βαθιά μέσα τους καταλαβαίνουν πως βιώνουν ένα ψέμα και η τέχνη θέλει αλήθεια για να αναπτυχθεί. Ή όπως λέει ο λαός μας, με πορδές αυγά δεν βάφονται.

Στο πούλμαν πια είχαμε εξοικειωθεί πολύ μεταξύ μας και κουβεντιάζαμε, σα να γνωριζόμαστε από καιρό. Συμβαίνει μάλλον να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, και να μοιάζουμε τελικά, γιατί αντικρίζουμε όλοι το Καστοριανό τοπίο, τη λίμνη μας και τα βουνά μας σα στεφάνι από γύρω.
Φαίνεται ότι όσο ένας άνθρωπος πλάθει τον τόπο, άλλο τόσο κι ένας τόπος πλάθει τον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει πατρίδα.
Φύγαμε και γυρίσαμε. Και εις άλλα με υγεία!

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Ιουλίου 2013, αρ. φύλλου 700




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ