Η οικογένειά μου είχε την ατυχία να υποστεί κάποια από τα παραπάνω. Έτσι όταν το 1950 δόθηκε η ευκαιρία να πάρω μέρος σε εξετάσεις που είχε προκηρύξει η Εθνική Τράπεζα θεωρήθηκε εξαιρετική τύχη, «…μάνα εξ ουρανού». Ήταν από τις τελευταίες εξετάσεις στις οποίες μπορούσαν να λάβουν μέρος υποψήφιοι που δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις προς την πατρίδα. Μετά απαγορεύτηκε, με τον περίφημο νόμο 751, πολύ σωστά, η πρόσληψη στο Δημόσιο και στις ΔΕ ΚΟ όπως ονομάζονται οι δημοσίου ενδιαφέροντος οργανισμοί ή επιχειρήσεις, παρά μόνο οι υπαγόμενοι στο νόμο (751). Ήταν η γενιά που τράβηξε όλο το βάρος των πολεμικών επιχειρήσεων, από τον Αλβανικό πόλεμο, την αντίσταση και τον εμφύλιο μέχρι το 1949 και πολύ σωστά και δίκαια έπρεπε να προστατευθεί έπρεπε να της εξασφαλιστεί κάποια απασχόληση τουλάχιστο στον δημόσιο τομέα, για τον οποίο τράβηξε τα πάνδεινα!
Για τον εαυτό μου η πρόσληψη στην Εθνική τράπεζα θεωρήθηκε μεγάλη ευκαιρία, αν ληφθεί υπ’ όψη η δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν η οικογένειά μου εκείνη την περίοδο. Προηγουμένως στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο είχα περάσει στην Νομική, που δεν ήταν ό,τι μου πήγαινε, αλλά για να μπορέσω και να δουλέψω, που βόλευε με την Νομική. Βέβαια τελείωσα την Νομική, αν και με μεταθέσεις στην επαρχία τα πρώτα χρόνια και είχα αποκτήσει και πτυχίο μεταπτυχιακών σπουδών στα οικονομικά, και ξένες γλώσσες, που δεν εκτιμήθηκαν από την κατάσταση, που επικρατούσε εκείνες τις εποχές στην Ε.Τ.Ε. (άκρατος συντηρητισμός). Έφυγα τελικά πριν την ώρα από αυτή δυσαρεστημένος ύστερα από 33 χρόνια εργασίας με το παράπονο πως δεν επικρατούσε η αξιοκρατία στην τράπεζα (παρεμβάσεις πολιτικές, συμπάθειες, φρονήματα, συνδικαλισμός κ.ά.), την εξουδετέρωναν. Η πρόσληψη μου στην Μακεδονίας-Θράκης ως γενικό διευθυντή της για τρία χρόνια ήταν μια ηθική ικανοποίηση στην απογοήτευσή μου από την Εθνική!
Οι ενέργειες του οικονομικού δικαστή γενικότερα, αλλά κύρια να στραφεί αρχικά κατά του πρωθυπουργού μετά τις εκλογές του 2009 Γ. Παπανδρέου και του Υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου για διόγκωση (τεχνητό φούσκωμα), του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009.
Ακόμη να στραφεί κατά του Γεωργίου, προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ δηλαδή της ανεξάρτητης ΑΡΧΗΣ, που προώθησαν τη δημιουργία της, μέσω της Βουλής, οι παραπάνω, πρωθυπουργός και υπ. Οικονομικών, δηλαδή επιτροπή που να μη χειραγωγείται από το υπουργείο Οικονομικών και να μη δίδει στοιχεία όπως συμφέρει, κάθε φορά, στο υπουργείο, δηλαδή ψεύτικα. Και ο δικαστής να προχωρήσει σε διενέργεια ανακρίσεων με βάση τις απόψεις κάποιας κυρίας (Μαυραντζά;) μέλος της επιτροπής που διαφώνησε και παραιτήθηκε, που προσδιόριζε το έλλειμμα όπως την άκουσα να ισχυρίζεται, στο περίπου 4 %, με προκάλεσαν να ασχοληθώ με το θέμα.
Ο υπουργός οικονομικών τις προηγούμενης κυβέρνησης Παπαθανασίου μιλούσε, και δυστυχώς μιλάει για 6% ο Πρόεδρος της Τράπεζας Ελλάδος Προβόπουλος για 7,8%. Τελικά βρέθηκε (το έλλειμμα) αρχικά στο 13,6% και μετά την ΕΛΣΤΑΤ (την ίδρυσή της) (Γεωργίου) 15,6%. Δεν ήταν δυνατόν να κρυφτεί – κάθε αριθμός (νούμερο) αντιπροσώπευε κάποια δισεκατομμύρια έλλειμμα που έπρεπε να καλυφθούν. Ποσοστό το οποίο αποδέχτηκαν και οι Βρυξέλλες. Γι’ αυτό, άλλωστε, πληρώνουμε τα… μαλλιά της κεφαλής μας τα τρία χρόνια που πέρασαν, και δεν λέει να υποχωρήσει κάτω από το 3% που ζητούν οι δανειστές μας και η Ευρωζώνη. Ο κ. Παπαδήμος, όταν ήταν πρωθυπουργός, άκουσα να λέει πως ήταν 26 δις. Δεν έχω ακούσει που βρίσκεται στο τέλος του 2012. Είναι ακόμη ψηλό! Ο κ. δικαστής με μαρτυρίες της κυρίας που προανάφερα και κάποιων άλλων, που κραύγαζαν κατά του μνημονίου στην κλειστή τώρα tv Alter χωρίς όμως να ακούσει τον… «κατηγορούμενο» Γεωργίου (απίθανο!) έστειλε στη Βουλή ένα φορτηγό φακέλους για να οδηγηθούν πρωθυπουργός και υπουργός στο Ειδικό Δικαστήριο. Τρελό!! Βέβαια η Βουλή δεν δέχτηκε την πρόταση.
Τώρα αυτές τις ημέρες (Ιανουάριος 2013) ζητάει να σταλούν σε δίκη τα μη πολιτικά πρόσωπα δηλαδή Γεωργίου και λοιποί της Αρχής. Αδιανόητο, πού ζει ο άνθρωπος! Εν τω μεταξύ η Eurostat (η ευρωπαϊκή υπηρεσία που συλλέγει τα στοιχεία στην Ε.Ε.) μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό, δηλαδή της παραπομπής, με την εκπρόσωπό της, δηλώνει ρητά πως τα στοιχεία που δόθηκαν ήταν σωστά και βέβαια δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν, χωρίς συνέπειες για τη χώρα μας.
Οι ενέργειες λοιπόν αυτές του κ. δικαστή με ώθησαν να… στρωθώ να γράψω ένα άρθρο που μου δημοσιεύει η εφημερίδα ΟΔΟΣ του κ. Μπαϊρακτάρη στην Καστοριά. Επιστρατεύοντας τις σκέψεις μου και γυρνόντας με την φαντασία μου στο παρελθόν, που έχω ζήσει από την δεκαετία του ’30 και εδώ, πρόσεξα πως σε κάθε ανώμαλη περίσταση και ήταν πολλές, δυστυχώς, για τη χώρα μας, ήταν παρούσα και η Δικαιοσύνη. Και δυστυχέστερα η δράση της είχε μια πολιτική κατεύθυνση.
Αποτέλεσμα με την αναφορά μου σ’ αυτό το θέμα να προκύψει ένα πόνημα αρκετών σελίδων με τίτλο «Τα παρατράγουδα της πολιτικής – οι πολιτικοί, η πολιτική και οι δικαστές! Που δημοσίευσε η καλή εφημερίδα σε συνέχειες. Αλλά και στην συνέχεια με τη ενασχόλησή μου αυτή να προκύψει και δεύτερο πόνημα, πολλών επίσης σελίδων, που ήδη δημοσιεύει η ΟΔΟΣ, με τίτλο Το καθαρτήριο Β’πριν τον παράδεισο, όσο αφορά τις κάκιστες εξελίξεις της οικονομικής κατάστασης της χώρας, σαν συνέχεια του Καθαρτηρίου Α΄ που αφορούσε τα πολιτικά πράγματα.
Αποτέλεσμα αυτής της ενασχόλησης, ήταν η διαπίστωση πως η χώρα μας, η Ελλάδα μας δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς πέρα από τους… Έλληνες! Για να στηρίξω αυτήν την… ακραία άποψη αρχίζω την συγγραφή αυτού του τρίτου πονήματος με τίτλο «Αν δεν». Θα αποτελέσει μαζί με τα προηγούμενα μια τριλογία που, κατά κάποιο τρόπο, θα διαπραγματεύεται τα ίδια ιστορικά γεγονότα, από την αρχή του νεοελληνικού κράτους, από διαφορετική σκοπιά και με διαφορετικό στόχο, που βέβαια θα είναι μικρότερης έκτασης. Τα τρία αυτά πονήματα, ευελπιστώ, χωρίς να επιδιώκω απολυτότητα ή προ πάντων επιστημονικότητα μια τριλογία, που θα δίδει μια εικόνα γενική στους νεώτερους συμπολίτες μας πως εξελίχτηκαν τα γεγονότα, της αγαπημένης μας πατρίδας, μέχρι τις μέρες μας.
- Αν δεν… δολοφονούνταν ο Καποδίστριας!
Είναι το πρώτο, και από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της νεότευκτης τότε (1831) Ελληνικής πολιτείας μας, από Έλληνες. Μου κάνει εντύπωση πως τελείωσα το γυμνάσιο (εξατάξιο τότε) και ήμουν καλός μαθητής και στην Καστοριά και στην Θεσσαλονίκη και δεν έμαθα, δεν διδάχτηκα, δεν, διάβασα τίποτε για τον Καποδίστρια, πέρα απ’ το ότι ήταν ο πρώτος κυβερνήτης. Ακουστικά! Δεν μπορώ να γνωρίζω αν, σήμερα, υπάρχει σχολικό βιβλίο που να αναφέρεται στον Καποδίστρια. Γιατί μέχρι τότε (ίσως και σήμερα) δεν διδάχθηκε στους νέους το έργο του αλλά και το μέγεθος της απώλειας για την χώρα, από την δολοφονία του. Γιατί καλύπτονταν οι πραγματικοί δολοφόνοι;
Ήταν βέβαια κάκιστες περίοδοι (1942-1949), αλλά πώς μαθαίναμε για τον Κολοκοτρώνη τον Μαυροκορδάτο, τον Μιαούλη, τον Διάκο, τον Ανδρούτσο κ.ά.
Μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση (μαθητής ων) πως ο Μαυροκορδάτος ήταν η κινητήρια δύναμη στην περίοδο της επανάστασης του 1821, και απορούσα πως, μετά την ειρήνευση, δεν έγινε ο πρώτος, δεν έγινε κυβερνήτης. Τόσο έβλεπα να προβάλλεται. Τελικά υπήρξε από τους βασικότερους εχθρούς του Καποδίστρια, καθ’ ότι όργανο των Άγγλων, σε σχέση με την προϊστορία του κυβερνήτου σαν υπουργού των εξωτερικών του Τσάρου της Ρωσίας!
Και βέβαια έπαιξε σημαντικό αρνητικό ρόλο στον εμφύλιο που ξέσπασε πριν καλά απελευθερωθεί η χώρα. Ακόμη βρίσκονταν σ’ αυτή τα τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ Πασά και κομμάτια της Στερεάς Ελλάδας υπό την κατοχή των Τούρκων (Κιουταχή). Ευτυχώς που οι στόλοι των προστάτιδων δυνάμεων Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας κατάστρεψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο το 1827 στο Ναυαρίνο (Πύλος) που είχε σαν αποτέλεσμα την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας της πολύ μικρής τότε χώρας μας.
Έχει πέσει στην αντίληψή μου, πως οι τρεις μεγάλες και ναυτικές δυνάμεις για δικούς τους λόγους βρήκαν την ευκαιρία να καταστρέψουν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο. Όμως ήταν (η καταστροφή) σωτήρια για την αμφιταλαντευόμενη ακόμη τότε ανεξαρτησία μας! Έτσι δώσαμε, αναφέρουμε στην δεδομένη περίπτωση τις: Αγγλία, Ρωσσία, Γαλλία «προστάτιδες Δυνάμεις». Όπως την Μαύρη Θάλασσα, οι αρχαίοι μας την έλεγαν «Εύξεινο Πόντο» (φιλόξενη θάλασσα).
Ευτυχώς που την περίοδο αυτή βρισκόταν σαν κυβερνήτης ο Καποδίστριας. Γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η απελευθέρωση, που πραγματοποιήθηκε μετά δύο χρόνια από τον ερχομό του Καποδίστρια! Δεν μπορώ να φανταστώ, πως υπήρξε ή θα υπάρχει Έλληνας, με κάποια βέβαια κατάρτιση, που θα ισχυριζόταν ότι θα μπορούσε και κάποιος η κάποιοι άλλοι να διαδραματίσουν θετικό ή θετικότερο ρόλο από αυτόν του Καποδίστρια.
Θέλω να αποφύγω να… απεραντολογήσω, όμως γράφοντας για τον Καποδίστρια, πρέπει να αναφέρω, είναι σημαντικό, την εντονότατα αντιδραστική, αρνητική, εχθρική θέση που κυριαρχούσε στην Ευρώπη την περίοδο εκείνη απέναντι σε κάθε κίνηση αλλαγής της υπάρχουσας κατάστασης από τις κυρίαρχες, όλων των λαών, (των εθνοτήτων), της ηπείρου αυτοκρατορίες, με επί κεφαλής τον καγκελάριο της Αυστρίας Μέτερνιχ.
Δεν ανέχονταν να ακούσουν για παραμικρή αλλαγή ή αυτονομία και βέβαια για… επανάσταση! Μοναδικός, αν και μόνος, παράγων με ανάστημα, που μπορούσε να έχει διαφορετικό λόγο στα… ανακτοβούλια της εποχής (1820-1828) υπήρξε ο Καποδίστριας υποστηρίζοντας την υπόθεση της Ελλάδας. Έτσι δικαιολογείται και η μεγάλη εχθρότητα προς αυτόν από τον Μέτερνιχ. Πρέπει να εξαρθεί και αυτή η πλευρά της συμμετοχής του Καποδίστρια στο γεγονός της απόκτησης της ανεξαρτησίας μας, όπως έχει σχολιάσει ο καθηγητής και πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Τσάτσος, όπως θα καταγραφεί πιο κάτω.
Τι βρήκε, τι συνάντησε ο Καποδίστριας στην μικρή Ελλάδα; Αποκαΐδια, από τον αγώνα και τον εμφύλιο, τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, τον Κιουταχή στην Στερεά Ελλάδα, τους πολεμιστές να σέρνονται, στους δρόμους νηστικοί, τους Κοτζαμπάσηδες να θέλουν να μένουν κυρίαρχοι στις περιοχές τους και απέναντι του, και βέβαια άδειο το δημόσιο ταμείο.
Και όμως είναι παραδεκτό πως πάρα τις ανυπέρβλητες αντιξοότητες στα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε κατάφερε να βάλει πολλά πράγματα σε κάποια τάξη, που έπαιξαν θετικό ρόλο και στις μετέπειτα κακές καταστάσεις που, δυστυχώς, πέρασε η χώρα μας.
Βέβαια θα πρέπει να είναι γενικά παραδεκτό πως αν δεν μεσολαβούσε η απαράδεκτη και εγκληματική δολοφονία, πάρα πολλά θετικά γεγονότα θα λάβαινα ακόμη χώρα και η ιστορία της δεν θα είχε να επιδείξει τόσες καταστροφές που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Και ας μη ξεχνάμε πως από τότε θα είχαμε κτηματολόγιο, που δεν έχουμε ακόμη, σήμερα αν και την δημιουργία του χρηματοδοτεί η Ε.Ε.!
Πριν σταματήσω την αναφορά μου στον Πρώτο Κυβερνήτη θα μεταφέρω θα το επαναλάβω, από το βιβλίο της κ. Δέσπ. Δαμιαντίδου – αναφορές σ’ αυτόν, δύο αξιόλογων προσωπικοτήτων, βέβαια αείμνηστων χαρακτηριστικές των δυνατοτήτων του δολοφονηθέντος.
α) Του βουλευτή της Γενεύης Σαρλ Πικτέ ντε Ροσελμοντ για το θαύμα που ο Καποδίστριας επέτυχε στην Ελβετία: «Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτόν τον εξαίρετο Καποδίστρια; Είναι ο φοίνικας της διπλωματίας. Χωρίς αυτόν το συνέδριο της Βιέννης και τα άλλα θα ήταν διαφορετικά. Πιστεύω ότι χωρίς αυτόν η Ελβετία θα είχε εξ ολοκλήρου ανατραπεί. Όσες φορές θα επισκέπτεται τη χώρα μας ο μεγάλος Έλληνας και Ευρωπαίος διπλωμάτης, ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας, πρέπει να κρούονται όλες οι καμπάνες των Εκκλησιών μας και να ηχούν όλα τα κανόνια μας σε ένδειξη ευγνωμοσύνης στον μεγάλο ευεργέτη της πατρίδας μας! Από όλους όσοι ενδιαφέρθηκαν για την επιτυχία της ενοποιήσεως της χώρας μας, ουδείς το έπραξε με περισσότερη συνέπεια, εύνοια, ευφυΐα και αποτελεσματικότητα από τον κόμη Καποδίστρια» (οι Έλληνες τον δολοφόνησαν!).
β) Του τ. Προέδρου της Δημοκρατίας Κων/νου Τσάτσου σε μια ομιλία του για τον Καποδίστρια «Θεωρώντας από μιαν υψηλότερη σκοπιά τα πράγματα της εποχής εκείνης και χωρίς καθόλου να υποτιμούμε τη συμβολή όλων των αγωνιστών, των στρατιωτικών και των πολιτικών, νομίζω ότι μπορούμε να υποστηρίξουμε μη αδικώντας κανέναν, πως χωρίς την παρουσία και τη δράση του Καποδίστρια δεν θα κατορθώνονταν η απελευθέρωση της πατρίδας μας. Το πλέγμα των ενεργειών του από το 1820 ως την μέρα του θανάτου του, αποτελούν τον κύριο παράγοντα που στερέωσε την ελευθερία μας και την πολιτειακή μας κατάσταση»
Τέλος για να μη μακρηγορώ, ήταν ο Καποδίστριας θεόσταλτος για την Ελλάδα, όπως χαρακτηριστικά έγραψε η συγγραφέας Αθηνά Κακούρη, που εμείς, οι Έλληνες, του αφαιρέσαμε τη ζωή. Η εθνική ζημιά δεν μετριέται με τίποτε! Μετά τον Καποδίστρια η μικρή τότε Ελεύθερη Πατρίδα μεγάλωσε. Το 1864, το 1881, το 1913, το 1920, το 1947. Ο Βενιζέλος, παρ’ όλες τις κατοπινές συμφορές, έκανε πράγματι τη μεγάλη Ελλάδα. Αλλά την Ελλάδα την έκανε ο Καποδίστριας». Έχει δηλώσει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος.
Ήθελα στο κεφάλαιο για τον Καποδίστρια να καταχωρήσω την χαρακτηριστική άποψη του καθηγητή Κ. Τσάτσου με υπογράμμιση της σημασίας της λέξης έκανε. Δεν συμφωνώ όμως με τον σοφό κατά τα άλλα καθηγητή για τον καταλογισμό «κατοπινές συμφορές». Ο Κ. Τσάτσος δεν ήταν πολύ μακρυά από τα τεκταινόμενα σ’ αυτήν την δεκαετία του «’30» αφού είχε δημιουργήσει και «κίνηση» με τον αείμνηστο Ζολώτα εκείνες τις δύσκολες στιγμές του ’35 και του ’36 και ασφαλώς γνώριζε μετά τι οδήγησε τα πράγματα στην δικτατορία του Μεταξά.
Ο Βενιζέλος έπαιξε σημαντικό θετικό ρόλο και μετά την πτώση της 1ης Νοεμβρίου 1920.
- Κατ’ αρχήν με την έγκαιρη γνωστοποίηση της μετανοεμβριανής κυβέρνησης για την πρόταση που προετοίμαζαν οι σύμμαχοι, που λόγω των όρων που περιείχε (υπέρ της ελληνικής πλευράς) με βεβαιότητα θα την απόρριπτε ο Κεμάλ, όπως και έγινε, που δυστυχώς την απέρριψε και ο Γούναρης.
- Έπαιξε ρόλο και έσωσε ότι μπορούσε να περισωθεί από την Συνθήκη των Σεβρών στις, μετά την καταστροφή, συζητήσεις στην Ευρώπη (Λωζάννη).
- Και μετά την νίκη του στις εκλογές του 1928 έδωσε τέλος στις ανώμαλες καταστάσεις που ακολούθησαν στο υπόλοιπο κομμάτι της δεκαετίας του ’20 με σταθερή κυβέρνηση, επί τέσσερα χρόνια, βέβαια αντιμετωπίζοντας τα τρομερά αδιέξοδα που έφερε η διεθνής οικονομική κρίση (1929-1932).
- Το λάθος του να επικροτήσει το κίνημα του 1935 είναι βέβαια ένα μεγάλο ερωτηματικό, που δεν έπεσε στην αντίληψή μου προσπάθεια εξερεύνησης των συνθηκών κάτω από τις οποίες το διέπραξε. (Κι αν υπήρξε δεν το βρήκα). Για το γεγονός πως βγήκε από τον ναύσταθμο όλος ο στόλος χωρίς να πέσει «πιστολιά». Κι αυτός αντί να κατευθυνθεί προς την Θεσσαλονίκη, όπου θα ήταν το κέντρο της στάσης, κατευθύνθηκε προς Κρήτη. Δεν έχω βρει κάπου επαιφθρασμένη κάποια άποψη για τον ρόλο των αξιωματικών αδελφών Τσιγάντε κ.λ.π. Τέλος αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, δηλαδή ποιος ήταν ο κερδισμένος, και επομένως ο πιθανός φταίχτης κερδισμένη βγήκε η συντηρητική παράταξη: ο Γεώργιος που ξαναπήρε το θρόνο του αλλά και οι άλλοι που με τον Γεώργιο έδεσαν την Ελλάδα στο άρμα τους, για τον επικείμενο πόλεμο. Έτσι ο Τσώρτιλ μετά τον πόλεμο αντάμειψε τον Γεώργιο ξαναβάζοντάς τον στον θρόνο του κάτω από τις γνωστές συνθήκες.
Κυριάρχησε η συντηρητική παράταξη μέχρι το 1981 ενώ ο αείμνηστος καθηγητής (Τσάτσος) χρημάτισε πάρα πολλά χρόνια υπουργός στην μετέπειτα περίοδο και τελικά έγινε ο πρώτος, λίγο πριν τον Καραμανλή, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας.
Βέβαια… αδικήθηκε ο Κονδύλης που υπήρξε ο μοχλός όλων των κινήσεων, με την μετακίνησή του στο συντηρητικό στρατόπεδο, την εκκαθάριση του στρατεύματος από ίχνος δημοκρατικού στρατιωτικού και την δημιουργία του άλυτου προβλήματος των αποτάκτων, και σύρσιμο του Τσαλδάρη δε δημοψήφισμα, με πάμπολλες αποδείξεις νόθο.
Ο Γεώργιος τον τίμησε τον «σταθερό» Μεταξά από τον…. ασταθή και επικίνδυνα παρορμητικό Κονδύλη παραμερίζοντάς τον με πολλές… τιμές, που λίγο μετά πέθανε (αρχές 1937). Άλλωστε όπως γράφω στο τελευταίο κεφάλαιο αυτού του μέρος του πονήματός μου, ΟΛΑ τα τρομερά καταστρεπτικά γεγονότα που οφείλονται στην περίοδο 1932-1935 με την επάνοδο του Γεωργίου και την τοποθέτηση από αυτόν δικτάτορα τον Μεταξά. Με κυριαρχία της συντηρητικής παράταξης υπό… ποικίλες μορφές.
(συνεχίζεται)
Δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην ΟΔΟ από τις 27 Μαρτίου 2014 (αρ.
φύλλου 733) έως τις 4 Σεπτεμβρίου 2014 (αρ. φύλλου 754)
Μόνο να μη πιστέψει ο κ. Χριστόπουλος ότι γράφει ιστορικό πόνημα. Παρά την αναφορά γεγονότων με χρονολογίες και ονόματα, ο υποκειμενισμός είναι εμφανέστατος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς διορθώσει τουλάχιστον εκείνο το "διαπραγματεύεται" στην τελευταία παράγραφο, γιατί προφανώς δεν παζαρεύει τίποτε, αλλά πραγματεύεται, κατά το δοκούν.