5.12.14

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΖΟΥ: Άνθρωπος ή κτήνος;




Καλοκαίρι. Ζέστη. Παραλία. 3 το μεσημέρι. Ο ήχος από τις ρακέτες, διαπεραστικός, αναμιγνύεται με τα ισπανικά τραγούδια και τις χαρούμενες φωνές των παιδιών. Δίπλα μου, δύο παιδιά παίζουν με κουβάδες και φτυάρια και συνεννοούνται με κινήσεις, αφού από ότι φαίνεται, μιλάνε διαφορετικές γλώσσες. Το ένα λευκό, με καταγωγή από την Ελλάδα και το άλλο έγχρωμο με καταγωγή από την Αίγυπτο, όπως κατάλαβα αργότερα. Και ξαφνικά, εκεί που χαζεύω τα κάστρα από άμμο που χτίζουν, ακούω την μητέρα του ενός να λέει στον πατέρα: «Γιώργο προσπάθησε με κάποιον τρόπο να διώξεις το μαυράκι, δεν θέλω ο μικρός να έχει τέτοιες παρέες», και τον πατέρα να γνέφει καταφατικά.

Στο μυαλό μου, η άμμος καταρρέει, τα παιδικά κάστρα γκρεμίζονται. Μετά το πρώτο σοκ λοιπόν, αρχίζω και χάνομαι στις σκέψεις μου... Πρώτα απ’ όλα, μου έρχονται στο μυαλό κάποια από τα χαρακτηριστικά που «ορίζουν» την κοινωνία μας: ισότητα, πολυπολιτισμικότητα /αποδοχή του διαφορετικού... Και αμέσως μου έρχεται στο μυαλό η δήλωση κάθε νεοέλληνα, όταν η συζήτηση φτάνει στο θέμα του ρατσισμού: «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής» ή «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι». Κρυφογελάω, καθώς φαντάζομαι το ζευγάρι μπροστά μου, σε λίγες ώρες, να κάνει τις ίδιες δηλώσεις. Δεν θα πω κλάψ’ τα Χαράλαμπε, αλλά κλάψ’ τα Μαντέλα, γιατί είμαι βέβαιος ότι ο μεγάλος ειρηνοποιός θα δάκρυζε από λύπη αν και δεν θα σοκαριζόταν, αν έβλεπε την κατάσταση.

Ταυτόχρονα όμως παρατηρώ καλύτερα και συλλογίζομαι την εικόνα των δύο παιδιών. Είναι τόσο αμέριμνα και συνεργάζονται πάρα πολύ καλά, παρά τις διαφορές τους ακόμη και σε επίπεδο γλώσσας. Είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι κάτι που δεν ισχύει για τους γονείς τους. Αλλά θα μου πεις, πώς μπορείς να κρίνεις την συμπεριφορά των παιδιών; Είναι τόσο αθώα και δεν είναι σε θέση να κρίνουν την στάση τους. Κι εγώ θα σου απαντήσω ότι αν αυτή η αγνότητα έχει αυτά τα αποτελέσματα, τότε ας δοκιμάσουμε να προσθέσουμε λίγη στη ζωή μας. Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο. Έχει ειπωθεί πολλές φορές χωρίς αποτελέσματα. Κανείς δεν τολμά. Γιατί θέλει τόλμη να υπερασπιστείς το διαφορετικό, το μη κοινωνικά αποδεκτό. Και ζούμε σε έναν κόσμο δειλών, φίλε μου. Έναν κόσμο όπου μόνο ο εαυτούλης μας μετρά. Και κάπως έτσι γίνεται ο άνθρωπος ζώο. Κτήνος.

Αλλά τι λέω, αυτά έχουν γίνει ήδη. Το θέμα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Και εδώ έρχεται το ερώτημα: Άνθρωπος ή κτήνος; Η απάντηση δική σου. Εγώ απλά να κλείσω με μία φράση του Νέλσον Μαντέλα: «Κανείς δεν γεννιέται μισώvτας ένα άλλο άτομο λόγω του χρώματος, του υπόβαθρου ή της θρησκείας του. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν, και εφόσον μάθουν να μισούν, μπορούν να μάθουν να αγαπάνε, επειδή η αγάπη έρχεται πολύ πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά, από το αντίθετό της». Αυτά. Τροφή για σκέψη.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Σεπτεμβρίου 2014, αρ. φύλλου 755


1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος5/12/14

    Θερμότατα συγχαρητήρια στον Κ. Κυριάζο για την ευαισθησία του κια για το ότι μπήκε στον κόπο να γράψει αυτό που έζησε. Μπράβο και για τον τρόπο που το έγραψε: αυθόρμητα και χωρίς να φοβάται τη χρήση κάποιων λέξεων και χωρίς να τον νοιάζει αν θα υπάρξουν κάποιοι που στις λέξεις θα εστιάσουν κι όχι στο συμβάν, που είναι πέρα ως πέρα απαράδεκτο, αλλά και ενδεικτικό του πώς σκέφτονται πολλοί σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ