ΟΔΟΣ: Μαύρο | Άσπρο | Καλό | Κακό | Χάσκαρης

ΟΔΟΣ 19.2.2015 | 776

Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Το «ζήτημά» μου –αναφέρομαι σε σύγχυση- δεν επιδεινώνεται από μόνο το δραματικό κλίμα στις σχέσεις της χώρας με την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιας και το πρόβλημα έχει για μένα και μια τοπική διάσταση.

Ξεκίνησα –με το πρόβλημα- στις περσινές εκλογές, τις αυτοδιοικητικές δηλαδή σε περιφέρειες και δήμους. Στην συνέχεια άντεξα περιμένοντας μερικούς μήνες μέχρι να αντιληφθώ τα λόγια να γίνονται έργα. Ωστόσο δεν αντιλήφθηκα να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ακριβώς αντίθετα -θα προσέθετα.

Έτσι μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, οι αντιφάσεις που εκδηλώνονται γύρω μου –αυτές νομίζω ότι ευθύνονται- με έχουν αποπροσανατολίσει. Σχεδόν ολοκληρωτικά. Σε βαθμό που για μια ακόμη φορά να μην ξέρω πού βρίσκομαι, ποιος είμαι, πού πάω, ποιος ο ορισμός και ποιος ο προορισμός του ανθρώπου. Σαν να πάσχω από ίλιγγο.

Και από εκεί που η έξοδος από τα μνημόνια ήταν ζήτημα ελάχιστων εβδομάδων, η Ελλάδα βρέθηκε προς το παρόν απομονωμένη. Απέναντι σε ένα Γόρδιο Δεσμό. Αφού η χώρα ενδέχεται από ένα ατύχημα να επιστρέψει στην δραχμή. Και ποιος ξέρει, ίσως αργότερα να επιστρέψει ακόμη πιο πίσω, στα γρόσια. Μόνο εδώ η οπισθοδρόμηση βαφτίζεται προοδευτικότητα και έχεις εξασφαλισμένους 5-10.000 χαρούμενους να συγκεντρώνονται να φωνάζουν «φτάνει άλλο» (το ευρώ).

Να τα πάρω τα πράγματα από την αρχή, να ξεκινήσω από την περιοχή μας, την Δυτική Μακεδονία. Ώστε να είμαι πιο κατανοητός στους αναγνώστες σου: Καθώς ήμουν κατά βάση ρομαντικός, δεν χωρούσε η μετριοπαθής πολιτική παιδεία μου την νηφάλια εξήγηση στην υποψηφιότητα του κ. Θεοδώρου Καρυπίδη. Που περιφανώς εκλέχτηκε, με την άτυπη ή ανεπίσημη έστω, συμμαχία ΣυΡιζΑ, Αν Ελ και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων στην περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Σκέφτηκα ότι ο λαός είναι κυρίαρχος και προσπάθησα να παρακολουθήσω τις εξελίξεις.

Όμως, αγαπητή ΟΔΟΣ, νομίζω ότι το πρόβλημά μου να καταλάβω τι και πώς, εξηγείται. Όχι επειδή δεν ήταν σαφέστατο, ότι ο ίδιος ήταν δηλωμένος αντιμνημονιακός και είχε προσηλωμένο το ενδιαφέρον του στον ελληνικό λαό και ειδικά στους πιο αδύναμους. Αλλοίμονο, αυτό ήταν πολύ ξεκάθαρο. Ποιος άλλος γνωρίζει άλλωστε καλύτερα από τον ίδιο, το τι ακριβώς του έλεγαν και τι άκουγε από τα παράπονα των συμπολιτών σε επίπεδο Δυτικής Μακεδονίας, που τα προηγούμενα χρόνια του ζητούσαν, ως τηλεπαρουσιαστής και σχολιαστής που ήταν, να αποκαλύψει στον αέρα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα και προβλήματα, πτυχές της ανθρωπιστικής κρίσης. Λεγόμενης και αμφιλεγόμενης.

Ωστόσο, άρχισα να προβληματίζομαι κάπως περισσότερο αν ήταν σωστή η πολιτική ανάλυσή του ή όχι, επειδή μερικές φορές σε κάποιες εντάσεις της στιγμής, κατά την γνώμη μου, άκουσα ορισμένα άτοπα. Αφήνω για παράδειγμα όσα λέγονταν από δεξιά ή αριστερά για τους αεροψεκασμούς, αφήνω κατά μέρος ακόμη και τις λιτανείες. Άλλωστε κανείς δεν πιστεύω να τα υποστήριζε όλα αυτά, στ' αλήθεια. Μάλλον πλάκα έκαναν.

Αναφέρομαι για παράδειγμα στην περίπτωση που θαρρώ ότι υποστήριξε, έμμεσα έστω, ότι πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, την κρίση και τα προβλήματα της Ελλάδος, κρύβονται οι εβραίοι και το Ισραήλ –για τον Σημίτη δεν μπορώ να βεβαιώσω αν συντάχθηκε με την κρατούσα παλαϊκή πεποίθηση ότι είναι εβραίος γέννημα-θρέμμα. Και ότι απώτερος στόχος των εχθρών της Ελλάδος, είναι ο αφανισμός του ελληνισμού.

Έτσι, όσο πλησίαζε η εποχή των εκλογών, δεν μπορούσα να ξεκαθαρίσω από πού προέρχεται και πού ακριβώς συγκλίνει ο ιδεολογικά αδιευκρίνιστος πολιτικός λόγος που σπέρνονταν ακόμη και στην Δυτική Μακεδονία. Μια περιφέρεια στην οποία λίγο-πολύ ο ένας νομός, γνώριζε ποιος είναι και πού κινείται ο άλλος. Βλέπεις παλιά είχαμε Αριστερά, Δεξιά και Κέντρο και δεν χανόμουν. Και οι πολιτικές παρατάξεις είχαν μοιράσει την τράπουλα της Δυτικής Μακεδονίας, όπως οι Μεγάλες Δυνάμεις τις σφαίρες επιρροής, παλιότερα στην Γιάλτα.

Έτσι η έκφραση ενός κινήματος «αγανακτισμένων» με ή χωρίς αιτία, συνιστά πολιτικό γεγονός μεγάλης κοινωνικής σημασίας. Εδώ και μερικά χρόνια από την κρίση και μετά, εμφανίστηκαν κόμματα και αποκόμματα, από παντού σωτήρες κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των από μηχανής θεών της Ελλάδος. Και αυτό είναι κάτι που ανέτρεψε όσα ίσχυαν επί δεκαετίες στην Δυτική Μακεδονία.

Προσωπικά, όλα αυτά μου θύμιζαν κηρύγματα. Σαν τα αναρίθμητα που παρουσιάζονται σε εκπομπές ή σε αίθουσες παλιών κινηματογράφων και θεάτρων σε Βόρειο αλλά ιδιαίτερα Νότιο Αμερική και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικά προς Καλιφόρνια μεριά, όπου ανθεί το είδος των αποκαμωμένων ανθρώπων – θεατών – οπαδών, που έχουν ανάγκη ένα ηθικό στόχο για τον εαυτό τους, ένα παράδειγμα για όλους και ένα μάθημα-πάθημα για τους κακούς, αμαρτωλούς και τους δυνάστες αυτού του κόσμου.

Όπου το δίλημμα Μαύρο-Άσπρο, Καλό-Κακό αποτελεί την μόνη αλήθεια και γύρω απ’ αυτή γράφτηκε η ανθρώπινη ιστορία. Και για τον λόγο αυτόν οργανώνονται γύρω από κηρύγματα και κήρυκες που δίνουν νόημα στην ζωή τους. Πρόκειται αναμφίβολα για την «δυτική» εκδοχή της αναίμακτης Τζιχάντ και για ένα ειρηνικό κράτος ISIS, που για την ώρα αποκρούεται αποκλειστικά χάρη στην υλική ευδαιμονία και τον καταναλωτισμό της κρίσιμης πλειοψηφίας.

ΟΔΟΣ 19.2.2015 | 776 | σελ. 3

Στην περίπτωση όμως της Δυτικής Μακεδονίας και της Καστοριάς βεβαίως, η επιτυχία ενός φαινομένου, που βεβαίως σε καμμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με τα ηθικά κηρύγματα που ανέφερα, έχει όμως πολιτική αξίωση για την διαχείριση-αντιμετώπιση της κατάστασης, είναι πλαισιωμένο από θρησκευτικά, εθνικά και οικονομικά στερεότυπα και εξισώσεις του είδους «αν υποφέρω φταίνε οι άλλοι», ή βασίζεται στο τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία οικογένεια», «είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι» προσαρμοσμένο στο 2014, που κατόρθωσε να συσπειρώσει ένα μεγάλο ρεύμα των εκλογέων της Δυτικής Μακεδονίας, οδηγώντας τον συνδυασμό του κ. Θεοδώρου Καρυπίδη και τους συνεργάτες του στις περιφερειακές ενότητες σε μια περιφανή νίκη, και από τα λόγια στην ανάγκη πράξης με την συνεργασία του ΣυΡιζΑ και των ΑνΕλ, καθώς και την υπόγεια βοήθεια των πατριωτών ΠαΣοΚ, και γενικά όλων των μάχιμων και ακτιβιστών αντιμνημονιακών, είναι από μόνο του κάτι εντυπωσιακό.

Από το οποίο η Δυτική Μακεδονία και προπαντός η Καστοριά, που κινείται στο Ναδίρ έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της νέας διοίκησης, δεν αρκείται σε συμπεράσματα, αλλά εννοείται ότι περιμένει να δει πράξεις στα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Και στις πράξεις κατά την άποψή μου, δεν περιλαμβάνονται ημίμετρα (μόνο) οι όσες προσπάθειες ανάσχεσης της ανθρωπιστικής κρίσης καταβάλλονται. Αυτά μπορούν να είναι έργα και άλλων φορέων. Έξι μήνες αργότερα, περίμενα αντίθετα, να δω ότι για την Καστοριά κάτι πράγματι κινείται, με θετική προοπτική, ή «πρόσημο» όπως είναι η έκφραση του συρμού. Πλην όμως αν δεν απατώμαι, δεν άλλαξε τίποτε.

Ώσπου τις τελευταίες ημέρες απανταχού της χώρας και στην Καστοριά, είδα ότι πραγματοποιήθηκαν συλλαλητήρια υπεράσπισης της κυβέρνησης με κόσμο ετερόκλητο. Και ανάμεσά τους εντόπισα συμπολίτες που δεν περίμενα –τ’ ομολογώ να δώ ακόμη και στην Καστοριά- κάτω από περίεργα λάβαρα και πανώ με συνθήματα κατά της Ευρώπης και υπέρ της… Ρωσίας (!!) που 300 χρόνια τώρα, από την εποχή του Λάμπρου Κατσώνη ακόμη προστρέχει να βοηθήσει  (θα φταίνε οι κακοί οι Αμερικάνοι και οι Καθολικοί μάλλον που δεν φθάνει επιτέλους αυτή η βοήθεια). Είδα λάβαρα στο συλλαλητήριο της Καστοριάς με συνθήματα «έξω από την Ευρώπη, ναι στην Ρωσία», «το Ευρώ βλάπτει, επιστροφή στην δραχμή» και αναρωτήθηκα, αν η εποχή μετά Καρυπίδη-Αδαμόπουλο, θα είναι ακόμη πιο διαφοροποιημένη πολιτικά και ιδεολογικά, απ’ όσα γνώριζα ή νόμιζα.

Ταυτόχρονα αντιλήφθηκα ότι όλα τα megaλα κανάλια, δημοσιογραφικά συμφέροντα και εκείνη η ΝΕΡΙΤ, που τον τελευταίο καιρό ως το ζόμπι της κακιάς εποχής της μου έμοιαζε, όχι μόνο δεν άσκησαν κριτική στις πράξεις και παραλείψεις και τις ολοφάνερες αστοχίες, αλλά επιδοκίμαζαν απροκάλυπτα κάθε ενέργεια, ακόμη και στυλιστική κενή περιεχομένου, αυτών που θα διαχειρίζονται για ένα χρονικό διάστημα το φιλέτο των έργων, των διαφημίσεων, των αδειών. Χωρίς μέχρι στιγμής να έχω πειστεί ότι προγραμματίζεται ουσιαστική αναδιανομή του πλούτου και όχι απλά ψίχουλα.

Και όσο σκεφτόμουν ότι οι απορίες μου για την Δυτική Μακεδονία είναι επιδερμικές, καθώς η πολιτική ως τέχνη του εφικτού θα δώσει την ώθηση και πως η συμμαχία αυτή –των ετερόκλητων- ήταν καθαρά συγκυριακή, και ένα κόμμα τόσο προοδευτικό όσο ο ΣυΡιζΑ, που επαγγέλλεται κοινωνική δικαιοσύνη, την πάταξη στερότυπων και αγκυλώσεων, ακολούθησε η προεκλογική προσχώρηση της Ραχήλ Μακρή από τους ΑνΕλ στον ΣυΡιζΑ, πάλι στην Κοζάνη – που αρχίζει να με προβληματίζει για το πού το πάει η αριστογείτων.

Αναρωτήθηκα μάλιστα αν αρκεί μια μόνη στιγμή σε κάποιον να δει το φως το αληθινό. Ακολούθησε η κυβερνητική συμμαχία του ΣυΡιζΑ με τους ΑνΕλ επίσημα, δημόσια και πανηγυρικά. Κομμάτων δηλαδή με διαμετρικά αντίθετες απόψεις στα περισσότερα από τα καυτά προβλήματα, όχι μόνο στα κοινωνικά και εθνικά θέματα. Αλλά και στο επίπεδο της οικονομικής ζωής και για το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδος.

ΟΔΟΣ 19.2.2015 | 776 | σελ. 4

Έτσι μετά την κυρία Ραχήλ της Κοζάνης, πέταξαν τις γραβάτες ο Πάνος και ο Τέρενς, πέταξε και με ελικόπτερο ο υπουργός Εθνικής Άμυνας πάνω από τα Ίμια και αμέσως μετά στην Κύπρο. Προκαλώντας την αντίδραση της «καρντάσιανς» Τουρκίας, που σε απάντηση έστειλε τουρκικό ελικόπτερο σε ύψος 300 μέτρων επάνω από την Κω (σαν προσωπική βεντέτα μου μοιάζει καθώς από την περιοχή κρατάει η σκούφια του Καμμένου – Μπουρλοτιέρη). Πρότειναν τον Αναστάσιο της Αλβανίας για πρόεδρο από τον ΣυΡιζΑ, προσπέρασαν εν τέλει στον κάποτε Mr Nothing, για να καταλήξουν στον κ. Προκόπη Παυλόπουλο. Άρχισαν επίσης τα τηλεφωνήματα δεξιά και αριστερά, όχι όμως στον Φιντέλ ή τον Ραούλ, ή τον Μαδούρο. Αλλά τα chat με τον πρόεδρο και όλο το υπουργικό συμβούλιο των ΗΠΑ, με τους υπουργούς της Μ. Βρετανίας. Και η σύγχυσή μου επιδεινώθηκε. Μπέρδεψα ακόμη τα πάνω με τα κάτω, την δεξιά με την αριστερά, τα πριν και μετά.

Άρχισαν οι προειδοποιήσεις και τα τελεσίγραφα, για την δραχμούλα στην οποία «επιτέλους» επιστρέφουμε, μιας και το ευρώ δεν είναι φετίχ, ώστε όλα αυτά στην Δυτική Μακεδονία, με τον κ. Καρυπίδη και την κ. Μακρή, να μου φαίνονται απλά προβλήματα, μηδαμινά, ας τους να λένε το μακρύ και το κοντό τους. Αφού οι πράξεις έδειχναν ότι έχουσιν γνώσιν οι φύλακες και πώς τα λίγα είναι περιττά.

Ωστόσο, ένα πολιτισμικό πολιτικό κομφούζιο, μια συμφόρηση την έπαθα. Και υποφέρω. Πώς μπορεί να εξανλτείται ο πολιτικός διάλογος στα σημεία και όχι στην ουσία. Να πλασάρεται σαν βόμβα στα θεμέλια του απάνθρωπου νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αντί της γραβάτας το μεταξωτό μαντηλάκι στο κουστούμι.

Και πόσο μπορεί να βασισθεί η ελληνική οικονομία και τα αδιέξοδα της, στο αν ο Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης, εκτός από καλός οικονομολόγος όπως ισχυρίζονται οι fun του –γιατί από λόγια χορτάτοι όλοι- είναι trendy ντυμένος, πόσο έξω από το παντελόνι κρέμεται το πανάκριβο πουκάμισό του, πόσο sexy προέκυψε. Πόσο θερμά υποδέχθηκε τον υπουργό των Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιά ο τσάρος Vladimir ή ο διάδοχος του Καποδίστρια Σεργκέι Λαβρώφ και πόσα ρούβλια του έταξαν αν η Ψαροκώσταινα πέσει ή κατέβει από το Eurotrain. Πόσα θα γίνουν ή δεν θα γίνουν τελικά, τώρα και με βουλευτή Κοζάνης την κυρία Ραχήλ Μακρή στην θέση της Άννας Διαμαντοπούλου.

Καθώς στην Καστοριά έχω χρόνια τώρα να δω δημάρχους με γραβάτα –πρώτος και καλύτερος και από χρόνια ο νυν που προφανώς δεν την αντέχει, λύσεις όμως δεν είδα μέχρι τώρα. Απομένει να δω την Μαρία Αντωνίου από Μαρία Αντουανέτα της πολιτικής να μεταβληθεί σε πασιονάρια ή να βάλει γαρύφαλλο στ’ αυτί. Και τον βουλευτή του Συ ΡιζΑ κ. Ε. Διαμαντόπουλο αντί να τρέχει έξω από τα ορυχεία της Χαλκιδικής και αντί να υπηρετεί τον κατ’ εξοχή αριστερό ρομαντισμό, να συμβιβάζεται αναγκαστικά υπό το βάρος της καθημερινότητας και της κυβερνησιμότητας. Να τον υποδέχονται οι τοπικοί fourreur – φύρερ της Γούνας (ευτυχώς δεν είναι όλοι) με ένα τρικούβερτο καλαματιανό, έχοντας μαντρωμένους τους ανασφάλιστους εργάτες-είλωτες, ή ο πολιτιστικός αντιδήμαρχος στα Ραγκουτσάρια της Μεσοποταμίας και το Καρναβάλι της Καστοριάς και στον μεγάλο πολιτιστικό θεσμό του χάσκαρη. Που ως γνωστό αναβιώνει τούτες τις μέρες στον τόπο μας. Προς τιμή όσων χάσκουν και δυστυχώς όσων χάφτουν.

Γι αυτό αναρωτιέμαι αγαπητή ΟΔΟΣ, μήπως ήδη Ι living my dream και δεν το κατάλαβα; Γιατί κατά τα λοιπά είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι κάποιοι ίσως είναι πιο συγχυσμένοι από εμένα. Μπερδεύουν την ζωή μας και την θεωρία των «παιγνίων» με το Monopoli. Και στα πρακτικά, συγχέουν ακόμη χειρότερα το Eurogroup με την Eurovision.

Ο αναγνώστης σου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Φεβρουαρίου 2015 στο φύλλο 776