25.7.16

ΟΔΟΣ [ΙΙΙ]




Η ΟΔΟΣ με χθεσινή ανάρτηση στο blog της έκδοσης, για συμφραζόμενους λόγους ευνόητης πρόνοιας σε υπόθεση κοινωνικής ευαισθησίας (που μερικές φορές υπερβαίνει τα πρόσωπα, δεν περιορίζεται σε σχήματα και δεν γνωρίζει μονοπώλια), γνωστοποίησε ότι διακόπτει την ανταλλαγή σχολίων για το ζήτημα της συνδιοργανωθείσας εκδήλωσης, καθώς υπήρχαν ενδείξεις αποπροσανατολισμού.

Ωστόσο, το γεγονός ότι σήμερα η Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς εξέδωσε πρωτοκολλημένο δελτίο τύπου, υποχρεώνει την ΟΔΟ να επανέλθει, αφ’ ενός μεν καταχωρώντας (αναρτώντας πιο κάτω) το δελτίο τύπου για την σφαιρική ενημέρωση των επισκεπτών της ιστοσελίδας, αφ’ ετέρου για ένα σύντομο σχόλιο, διότι το ύφος και τα επιχειρήματα, δεν ήταν αναμενόμενα:

Καθώς μια φωτογραφία αρκεί όσο 1000 λέξεις, συνεπώς οι δύο φωτογραφίες (πιο κάτω) τις διπλάσιες, από τις προσκλήσεις που προηγήθηκαν της εκδήλωσης, δεν επαληθεύεται ο ισχυρισμός του σημερινού δελτίου τύπου που εξέδωσε -με ειδική αναφορά στην ΟΔΟ- το Σωματείο. Συμπέρασμα: η Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς προσκαλεί και δεν προσκαλείται, όπως αντίθετα ισχυρίζεται το δελτίο τύπου.

Άλλωστε, στην φρασεολογία των σχετικών πανηγυρικών προσκλήσεων, δεν προκύπτει εκχώρηση της διοργάνωσης, αλλά μια καθαρή σύμπραξη. Συνεπώς, η αποκατάσταση της αλήθειας, την οποία επικαλείται το απαντητικό δελτίο τύπου, δυστυχώς επιστρέφεται.

Κάθε αναφορά στην χρηματοδότηση των δράσεων στήριξης και περίθαλψης - θαλπωρής από το Ελληνικό Δημόσιο, υπαγορεύει την ηθική -τουλάχιστον- υποχρέωση αποφυγής των διακρίσεων. Και γι' αυτό έγινε η σχετική αναφορά, πόσο μάλλον όταν προκαλείται προσβολή. Κρίμα που δεν συμμερίζονται την ίδια άποψη.

Προφανώς το Σωματείο, μάλλον δεν αντιλήφθηκε σωστά την αφορμή και το περιεχόμενο του αρχικού σχολίου της ΟΔΟΥ. Μάλιστα, επιρρίπτει τις ευθύνες αλλού. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχολιάζει με δελτίο τύπου και δεν απαντά, άμεσα και ευθέως, στην εφημερίδα.

Τέλος, η ΟΔΟΣ, στέργει πάντα κάθε προσπάθεια προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ειδικά των πιο αδύναμων. Και εύχεται το επόμενο δελτίο τύπου της Εταιρείας, που θα εκδώσει σε απάντηση κάθε καλόπιστου ή όχι σχολιαστή, να έχει λιγότερο φθεγματικό και ψυχρό ύφος.


 * * *

Πρόσκληση α'



Πρόσκληση β'




 * * *

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

25/07/2016 Α.Π.: 165
προς άρση παρεξηγήσεων για παρουσίαση βιβλίου Καλοκαίρι-Καστοριά
Εταιρείας Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό – Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς

Με έκπληξη γίναμε αποδέκτες μηνυμάτων από ΜΜΕ (δημοσίευμα της εφημερίδας ΟΔΟΣ) τα οποία αποδίδουμε στην ελλιπή ενημέρωση σχετικά με τη διοργάνωση της εκδήλωσης για την παρουσίαση του βιβλίου «Καλοκαίρι και Καστοριά» που περιλαμβάνει έργα 19 συγγραφέων συμπολιτών μας, τα έσοδα από την πώληση του οποίου θα διατεθούν στην Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Ν. Καστοριάς.
Αισθανόμαστε λοιπόν την υποχρέωση να προβούμε σε κάποιες διευκρινίσεις για την αποκατάσταση της αλήθειας και την άρση παρεξηγήσεων προς το αναγνωστικό κοινό.
1.Το όλο εγχείρημα σε ό,τι αφορά την έμπνευση, την οργάνωση της έκδοσης του βιβλίου και τη διοργάνωση της εκδήλωσης ανήκει αποκλειστικά στο inkastoria. Η συνεργασία με την Εταιρεία ήταν σε πλαίσιο ενημερωτικό και περιελάμβανε την ξενάγηση στο Κέντρο Ημέρας όπου συγκεντρώθηκε και φωτογραφικό υλικό για την προβολή και ενημέρωση των επισκεπτών της εκδήλωσης.
2.Η Εταιρεία ως εκ τούτου προσκλήθηκε για να τιμήσει την ευγενική αυτή πρωτοβουλία και να ευχαριστήσει θερμά τους συντελεστές του inkastoria και τους Καστοριανούς συγγραφείς για την πράξη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
3.Η Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Ν. Καστοριάς είναι ένα Σωματείο Μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα που δεν χρηματοδοτείται από το Ελληνικό Δημόσιο. Η Δομή της Εταιρείας, δηλαδή το Κέντρο Ημέρας (Μανιάκοι Καστοριάς) ανήκει στον τομέα Ψυχικής Υγείας του Υπουργείου Υγείας και χρηματοδοτείται από αυτό. Τα έσοδα του Σωματείου προέρχονται από τις συνδρομές των μελών του και τις δωρεές και χορηγίες που προσφέρουν με ανιδιοτέλεια φορείς και ιδιώτες του νομού μας.
Κλείνοντας ευχαριστούμε και από εδώ θερμά το inkastoria και τους 19 συγγραφείς-συμπολίτες μας για την πολύτιμη προσφορά τους. Ευελπιστούμε δε σε μία καλή συνεργασία με όλα τα ΜΜΕ της περιοχής μας, όπως κάνουμε τόσα χρόνια.
Με τιμή το ΔΣ της
Εταιρείας Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό – Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς


Σχετικά:

28 σχόλια:

  1. Ανώνυμος25/7/16

    Κάτι συμβαίνει, εκεί, στην Εταιρεία. Δε δικαιολογείται τέτοια [.....]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος25/7/16

    Αφου την κανατε που την κανατε τη γκαφα βρε παιδια παραδεχτειτε το. Κακη συνεννοηση λεγεται αυτο. Σαμπως οι πρωτοι η οι τελευταιοι ειστε; Γιατι λεμε τα λαθη ανθρωπινα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απλός πολίτης25/7/16

    Τα παθήματα μαθήματα! Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν πάντων και πασών. Αμήν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος25/7/16

    ΑΥΤΙΣΜΟΣ: "Ευελπιστούμε δε σε μία καλή συνεργασία με όλα τα ΜΜΕ της περιοχής μας": Δηλαδή το εξής, ένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χριστίνα25/7/16

    Αβλεψία, κεκτημένη ταχύτητα, ενθουσιασμό, επιπολαιότητα, απειρία, άγχος, βιασύνη... ό,τι θέλετε πείτε, για την υπόθεση.
    Αλλά, πέντε μέρες μετά, σε σύσκεψη και με (υποθέτω κι ελπίζω) νηφαλιότητα και αυτοκριτική, να εκδοθεί τέτοιο δελτίο τύπου, είναι too much!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πατρικά26/7/16

    Επιγραμματικά: Διάβασα τα όσα έγραψε ο Γ. Πάνος και συνειδητοποίησα πόσο πολύ δεν πιστεύω στο "Ουδείς αναντικατάστατος". Μας έχουν λείψει 1. ο λόγος του, που συγκινεί πάντα και 2. η γνώση της ιστορίας της Εταιρείας (γιατί ήταν μέγιστη αχαριστία να μην απευθυνθούν στην κ. Μάγγελ-δωρήτρια της Εταιρείας). Το 2 αφορά και τους νέους του inkastoria, που είχαν την ιδέα και προχώρησαν: πριν από σας υπήρξαν άλλοι, ρωτήστε να μάθετε, είναι ασέβεια να τους αγνοείτε, με τη δικαιολογία πως δεν τους γνωρίζετε. Τέλος, λάθη γίνονται στο πλαίσιο μιας προσπάθειας. Το σημαντικό είναι να διαχειριστείς το λάθος σου παλικαρίσια, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σου, κι όχι να κάνεις περισσότερα λάθη σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Σαν αυτό που διάβασα στην α' πρόσκληση: "Το inkastoria και ο Αυτισμός Καστοριάς"."Ο Αυτισμός Καστοριάς"; Τι όρος είναι αυτός;;;Γιατί δεν συμβουλεύεστε κάποιον να ελέγξει; Γιατί τόση έπαρση;Ναι, τα λάθη των νέων συγχωρούνται. Από αυτά θα μάθουν. Αλλά η έπαρση; Το "τα ξέρω όλα" και δεν χρειάζεται να ρωτήσω κανέναν; Αυτό ζημιά πρώτα σε σας κάνει και μετά στους άλλους, αγαπητοί μας. Συμβουλευτικά, όχι επιτιμητικά, σας διαβεβαιώνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μητρικά26/7/16

    @Πατρικά
    Έχεις απόλυτο δίκαιο σ' αυτά που γράφεις.
    Το πιο εκπληκτικό, στα τόσα εκπληκτικά, της Εταιρείας, είναι ο " Αυτισμός Καστοριάς"!
    Απορώ, γιατί δεν αντέδρασε, ούτε ο τ. Πρόεδρος της Εταιρείας, αφού το "Αυτισμός Καστοριάς" κυκλοφόρησε ημέρες πριν την εκδήλωση.
    Αλλά, φαίνεται, ο ενθουσιασμός της εκδήλωσης, των πλούσιων χορηγών και του κοκτέϊλ πάρτι, δε τους άφησε χρόνο να συνειδητοποιήσουν την φιλανθρωπική πατέντα: "Αυτισμός Καστοριάς"!
    Πάντως οι φωτογραφίες από το θερινό κοκτέιλ, ήταν όλες υπέροχες και τα χαμόγελα αστραφτερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος26/7/16

    "Η Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Ν. Καστοριάς είναι ένα Σωματείο που δεν χρηματοδοτείται από το Ελληνικό Δημόσιο. Η Δομή της Εταιρείας χρηματοδοτείται".
    -Τι Γιάννης τι Γιαννάκης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ελληνικά ή Αλαμπουρνέζικα;26/7/16

    "Η Εταιρεία ως εκ τούτου προσκλήθηκε"
    ..........
    Πώς τα γράφουν αυτά;
    Όταν οι ίδιοι προσκαλούν;
    Είτε ως "Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό", είτε ως... "Αυστισμός Καστοριάς";


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μ’ όλο το σεβασμό στους σκοπούς της Εταιρείας, αλλά, θεωρώ εσκεμμένη την έκδοση από την Διοίκηση «Δελτίου Τύπου».
    Οι Σύλλογοι της Καστοριάς, δεν εκδίδουν «Δελτία Τύπου», όταν επιθυμούν να απαντήσουν σε συγκεκριμένα δημοσιεύματα εφημερίδων. Αυτό κατά τη γνώμη μου δείχνει απαξίωση (αυτό ήθελαν να περάσουν ως μήνυμα;).
    Οι Σύλλογοι, είθισται, να αποστέλλουν επιστολή προς τον Διευθυντή ή Διαχειριστή του ΜΜΕ, την οποία υπογράφουν με τα στοιχεία του ο Πρόεδρος και ο Γενικός Γραμματέας.
    Είναι απορίας άξιο, γιατί η Εταιρεία δεν ακολούθησε τους κανόνες και το εθιμικό πρωτόκολλο του Δημόσιου Διαλόγου;

    Σημείωση:
    Επιπλέον, οι Σύλλογοι δεν εκφράζουν τις ευχαριστίες για ένα συγκεκριμένο ΜΜΕ, όταν απευθύνονται σε ένα άλλο. Αυτό δείχνει αγένεια. Τουλάχιστον: Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ερμηνεύω την κίνηση αυτή, ως προώθηση (;) ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων, και αθέμιτου ανταγωνισμού των υπόλοιπων ΜΜΕ της Καστοριάς. Που, κατά την Εταιρεία, τα υπόλοιπα ΜΜΕ, απλώς συνεργάζονται, ενώ ένα «προσφέρει πολύτιμα»! Εννοείται προσφέρει στην εξάλειψη των... διακρίσεων. Φευ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος26/7/16

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γεώργιος Πάνος26/7/16

    Στο κεντρικό ζήτημα του όλου διαλόγου, δανείζομαι και υιοθετώ την άποψη της ΟΔΟΥ ότι "το Σωματείο, μάλλον δεν αντιλήφθηκε σωστά την αφορμή και το περιεχόμενο του αρχικού σχολίου της ΟΔΟΥ". Τους λόγους για τη στάση μου αυτή τους ανέλυσα στα σχόλια που έκανα στην αρχική δημοσίευση προ δύο ημερών και δεν θα το ξανακάνω.
    Αν και δεν αισθάνομαι έτσι, σκέπτομαι ότι υπάρχει περιθώριο αισιοδοξίας ως προς την τελική κατάληξη όλου αυτού του θέματος, όταν διαβάζω ότι "η ΟΔΟΣ, στέργει πάντα κάθε προσπάθεια προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ειδικά των πιο αδύναμων". Ελπίζω δε, η ευχή με την οποία η εφημερίδα κλείνει το κείμενό της, και το ξεκάθαρο σε μένα μήνυμα που εμπεριέχεται σε αυτήν, να ερμηνευθούν ορθά από εκείνους στους οποίους απευθύνονται. Προϋπόθεση σύνεσης είναι η ικανότητα να μαθαίνει κανείς από τα παθήματα.
    Αδυνατώντας (και μη θέλοντας) να σταματήσω να αναζητώ γέφυρες επικοινωνίας και διεξόδους συνεννόησης, απευθύνω έκκληση προς τους σχολιαστές να συνυπολογίσουν διατυπώνοντας την κριτική τους την ακόλουθη ιδιαιτερότητα. Σε ένα σωματείο όπως αυτό, το βασικό κίνητρο των γονέων- ιδρυτών του αλλά και των γονέων που μετέχουν στη διοίκηση, ήταν και είναι η ΑΝΑΓΚΗ να βρουν βοήθεια σε έναν αγώνα που δεν επέλεξαν να δώσουν, που δεν μπορούν να αποφύγουν (τουλάχιστον όχι αυτοί που εγώ θέλω να συναναστρέφομαι) και που συχνά, αν όχι πάντα, υπερβαίνει τις δυνάμεις τους. Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω την προσφορά άλλων συλλόγων, όσοι ξεκινήσαμε την προσπάθεια αυτή, δεν παρακινηθήκαμε από το όραμα μιας συλλογικότητας κοινής επιδίωξης στόχων που σχετίζονται με την ανάγκη για προσφορά σε τομείς όπως η τέχνη, ο αθλητισμός, ο πολιτισμός. Στα πολλά και εξαιρετικά σωματεία αυτών των καταστατικών στόχων που δραστηριοποιούνται στην Καστοριά και αλλού, δίνεται de facto μια μοναδική ευκαιρία στο μέλος που συμμετέχει. Εκείνη της συνεργασίας πάνω σε δράσεις που αποτελούν κατά κανόνα και προσωπικές διεξόδους δημιουργικότητας και, γιατί όχι, αναψυχής και διασκέδασης. Στο σωματείο αυτό, τουλάχιστον από τη σκοπιά των γονέων, το πλαίσιο της συμμετοχής δεν είναι αυτό. Δεν είναι καν προαιρετικό. Για τους εθελοντές βεβαίως είναι, και σε αυτήν ακριβώς τη διαπίστωση εντοπίζεται το μεγαλείο της ψυχής τους. Για να το πω απλούστερα, εδώ εμείς, είμαστε ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να παραμείνουμε. Οφείλουμε να δουλεύουμε μεθοδικά, να αναδιαμορφώνουμε συνεχώς τους όρους συνύπαρξης και συνεργασίας ακόμη και εκεί όπου θα μας ήταν αδιανόητο να το κάνουμε, αν το κίνητρο μας ήταν αποκλειστικά η ευχαρίστησή μας. Στις τόσες υποχρεώσεις λοιπόν, αδυνατούμε να ανταποκριθούμε αλάνθαστα. Μείζον θέμα ωστόσο και προϋπόθεση κατανόησης από την πλευρά της κοινωνίας, είναι να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να ζητούμε συγνώμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεώργιος Πάνος26/7/16

    Για τη σχολιάστρια (μάλλον) που «μητρικά» απορεί με τα χαμόγελα, ενδεχομένως τα δικά μου, στις φωτογραφίες της εκδήλωσης, θα μου επιτραπεί να κάνω μία ευχή προσωπικής δοκιμασίας. Αντιμετωπίσιμης, αναστρέψιμης, δοκιμασίας, σε αντίθεση με αυτήν που έτυχε σε μένα. Εύχομαι λοιπόν να την αξιώσει ο Θεός να αντιμετωπίσει μία κατάσταση που να αφορά όχι την ίδια, αλλά τα παιδιά της. Εύχομαι να αισθανθεί ανήμπορη, έστω και για μα στιγμή, να παρέχει βοήθεια στο παιδί της. Εύχομαι να σκοτεινιάσει, για μια στιγμή, κάθε προοπτική αξιοπρέπειας, κάθε προοπτική ασφάλειας, σε ότι αφορά το μέλλον του παιδιού της όταν εκείνη δεν θα’ναι εκεί. Τη στιγμή εκείνη, θα την καλούσα να αναλογιστεί αν στην προοπτική εξασφάλισης της όποιας βοήθειας, θα κατάπινε προσβολές ασχέτων (αλλά δυστυχώς και σχετικών) σχετικά με την κατάσταση του παιδιού της. Αν είχε για παράδειγμα συμβουλευθεί ειδικούς για το κατάλληλο όνομα του συλλόγου που θα ίδρυε, ώστε να μην είναι το όνομα αυτό, απαξιωτικό, αδιάκριτο, μειωτικό και διαπίστωνε ότι πολλοί, καλοπροαίρετοι άνθρωποι, υστερώντας ενδεχομένως σε όρους προσωπικής καλλιέργειας , ίσως και αντιληπτικής ικανότητας, χρησιμοποιούν τις λάθος εκφράσεις, την ίδια ωστόσο στιγμή που προσφέρουν χείρα βοηθείας. Αναρωτιέμαι αν, μήτηρ γαρ, θα απέρριπτε τη βοήθεια αυτή. Και όταν η κακιά αυτή στιγμή εξέπνεε, όπως από καρδιάς εύχομαι για κάθε συνάνθρωπό μου, θα την καλούσα να μου μιλήσει για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της. Θα της ζητούσα να μου πει τι ένιωσε για το επουσιώδες όταν την κυρίευσε η ανάγκη να εστιάσει στο ουσιώδες. Είμαι σίγουρος ότι θα χαμογελούσε με ανακούφιση. Θα ένιωθε σοφότερη. Και σίγουρα θα ήταν σε θέση να καταλάβει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας γονέας, κλόουν μασκαρεμένης αυτοπεποίθησης, ένας γονέας κατ’ ανάγκην συγγραφέας του καημού του, όταν προσπαθεί να κάνει το χαμόγελό του να μοιάσει ανέφελο, έχοντας μόλις προ ολίγων λεπτών διαβάσει το μήνυμα της ΟΔΟΥ, περί ιταμής διάκρισης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μητρικά26/7/16

    Η συγκινησιακή στόχευση της κοινής γνώμης, για τη λειτουργία ενός Συλλόγου, πρέπει να αποφεύγεται ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ. Δεν αρμόζουν στη Δημόσια Ζωή, ούτε οι προσωπικές θεωρήσεις, ούτε οι συγκρίσεις (που καταλήγουν μοιραία σε διακρίσεις) της οικογενειακής κατάστασης, της κλίμακας υγείας, της έντασης ευτυχίας, κοσμοθεωρίας... Αν στοχεύαμε εκεί, τότε τα μέλη του Συλλόγου Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας Καστοριάς θα είχαν πολλά να πουν, κι ακόμη περισσότερα τα μέλη του Συλλόγου Μαζί Σου Καστοριάς. Και ακόμη πιο πολύ, κάποια δυστυχισμένα μέλη των Συλλόγων… Αναψυχής και Διασκέδασης, που ανηφορίζουν το δικό τους Γολγοθά, επειδή κάποιοι δικοί τους σβήνουν και πεθαίνουν. Τώρα. Και δε μπορούν να κάνουν τίποτα. Και δεν έχουν κανένα. Κανέναν εθελοντή να τους βοηθήσει, ή να τους διοργανώσει κοκτέιλ πάρτι.

    Γι’ αυτό, πρέπει να αποφεύγεται, πάση θυσία, η συγκινησιακή στόχευση της κοινής γνώμης. Γιατί, επόμενο στάδιο, αυτής της στόχευσης, είναι ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος27/7/16

    Ντροπή...
    Καμία τσίπα που έλεγε και η γιαγιά μου...
    Μιλάμε καλή μου για παιδιά και οικογένειες, οχι για σαπουνόπερα στην τηλεόραση!Αλλά αν μια φορά στη ζωή σου ειχες νιώσει δυσκολία, δεν θα τα ελεγες αυτα..Κρίμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γεώργιος Πάνος27/7/16

    Ο σύλλογος αγαπητή μου κυρία απάντησε και η απάντησή του κρίνεται. Εγώ, όπως και η ΟΔΟΣ -αν κρίνω από το πως σχολίασε το ύφος του δελτίου τύπου- δεν εντόπισα καμία συγκινησιακή στόχευση στο δελτίο αυτό.Οπότε παρακαλώ ασχοληθείτε ευθέως με μένα και όχι με τον σύλλογο.
    Δυσκολεύομαι είναι η αλήθεια να ακολουθήσω τον συνειρμό σας, αλλά θα το προσπαθήσω με οδηγό τις δικές σας διατυπώσεις. Εγώ πιστεύω λοιπόν ότι ακριβώς τις προσωπικές μας θεωρήσεις έχουμε να προσφέρουμε ως άτομα στο διάλογο των δημοσίων πραγμάτων. Ως άτομο άλλωστε μιλώ και γράφω εδώ. Σε συγκρίσεις των οικογενειακών καταστάσεεων αναγκαστικά θα καταφύγουμε προκειμένου να ευαισθητοποιήσουμε εκείνους που είναι σε καλύτερη μοίρα από εμάς, προκειμένου να μας διαθέσουν, αν το θελήσουν, χρόνο, ενέργεια, πόρους υλικούς και άυλους. Η κλίμακα της υγείας και η θέση μας πάνω σε αυτή οφείλει να είναι ένα αντικειμενικό μέτρο για την ιεράρχηση των προσωπικών μας προτεραιοτήτων, με τις οποίες συναρτάται άλλωστε και η δημόσιά μας στάση. Στα περί έντασης ευτυχίας, να πω απλά ότι με αφορμή ένα ατυχές γεγονός, εδώ μιλάμε για την ένταση της δυστυχίας συνανθρώπων μας. Οπότε κάπου χαθήκαμε.
    Συγκινησιακή στόχευση εντοπίζετε εσείς λοιπόν και είναι δικαίωμά σας να ερμηνεύετε έτσι τις προθέσεις μου.
    Εγώ πάλι θα μιλούσα για διαφορές στη συγκινησιακή δεκτικότητα, αν θα ήθελα να κατανοήσω τους λόγους της στάσης σας. Για μένα είστε αξιοζήλευτη, μιας και έχετε αυτού του επιπέδου τον έλεγχο του θυμικού σας. Σκεφτείτε ωστόσο αν είστε και δίκαιη στην κρίση σας περί υστεροβουλίας του δικού μου, ανεξέλεγκτου θυμικού.
    Είστε άραγε δίκαιη, όταν για λόγους που εσείς μόνο γνωρίζετε, παραγνωρίζετε το γεγονός ότι σε μία οικογένεια ατόμου με αυτισμό μπορεί να συνυπάρχει νεοπλασματική ασθένεια, ΣΚΠ ή όποιος άλλος Γολγοθάς; Γνωρίζετε άραγε κάτι για εμάς; Θέλετε αλήθεια να μάθετε κάτι για εμάς;
    Ακατάλληλα λοιπόν τα μέσα μου στο διάλογο αυτό, ίσως, αλλά γνωστός και με ονοματεπώνυμο ο δικός μου σκοπός.
    Ο δικός σας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Λυπήθηκα που κάτω από τον "τίτλο" (σαν τίτλος μοιάζει) "Μητρικά", διαβάζει κανείς όσα διαβάζει. Καταλαβαίνω ότι χρησιμοποιήθηκε ως "κοντράστ" σε ένα προηγούμενο ψευδώνυμο, το "Πατρικά". Αλλά θα περίμενε κανείς να δώσει κάτι ως σύμβολο στον ή στην χρήστη του.

    Αναρωτιέμαι τι θα έμενε στη λεγόμενη Δημόσια Ζωή, αν έλειπαν οι προσωπικές θεωρήσεις. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω και αν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από προσωπικές θεωρήσεις. Αν κάποιος μπορεί να παραγάγει σκέψεις με κάποιον άλλον τρόπο, και όχι μέσα από τις δικές του προσωπικές νευρωνικές συνάψεις, να μας το πει.

    Όσο για τον αποκλεισμό της συγκινησιακής έκφρασης (ως έκφραση την κατάλαβα, και όχι ως στόχευση) από τη Δημόσια Ζωή, μοιάζει τρομακτικό. Οι σταυροί και οι Γολγοθάδες είναι προνόμιο και κατάρα όλων μας. Το να νιώθουμε κάποιες φορές την ανάγκη να πούμε πόσο πονάμε και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για μας, είναι ανθρώπινο, και απαραίτητο, για μας και για τους άλλους. Και δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν άλλο τρόπο να μιλήσει κανείς για το πόσο πονά, από το να μιλήσει απλά για το πόσο πονά. Κι αυτό μπορεί να συμβεί απροσδόκητα, και απρόοπτα, καμιά φορά, ενώ το θέμα μας ήταν λίγο πιο δίπλα, και ο στόχος φαινόταν αλλού. Αλλά η έκφραση αυτή νομίζω είναι η πιο σημαντική, είναι αυτή που αφορά την πιο βαθιά ανθρώπινη υπόστασή μας.

    Η σύγκριση με το τι συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους έρχεται μετά, είναι παράγωγο της σκέψης της δικής μας, που τον ακούμε.
    Στη θέση της, θα μπορούσε να υπάρχει η αναγνώριση της δυσκολίας εκείνου που την ομολογεί, και η αναγνώριση ότι είναι πράγματι πολύ, και δύσκολο αυτό που ζει, και η αναγνώριση του πόσο μοιάζει με άλλων ανθρώπων τις δυσκολίες, και με τις δυσκολίες τις δικές μας, και πόσο τον νιώθουμε, αφού κάπως έτσι, σε διάφορες φάσεις της ζωής, νιώθουμε κι εμείς.

    Εύχομαι να μαλακώσουν οι καρδιές όλων μας, όσο γίνεται, γιατί το νιώθουμε όλοι μας νομίζω, είναι δύσκολοι οι καιροί που ζούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπητέ κύριε Πάνου,
    με τα παρακάτω ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ λόγια σας είπατε όλη την ιστορία :
    [...] Είστε άραγε δίκαιη, όταν για λόγους που εσείς μόνο γνωρίζετε, παραγνωρίζετε το γεγονός ότι σε μία οικογένεια ατόμου με αυτισμό μπορεί να συνυπάρχει νεοπλασματική ασθένεια, ΣΚΠ ή όποιος άλλος Γολγοθάς; Γνωρίζετε άραγε κάτι για εμάς; Θέλετε αλήθεια να μάθετε κάτι για εμάς;"
    Όχι ούτε κι οι γιατροί ακόμα [που κάνουν πως γνωρίζουν]. Όλοι. ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν να μάθουν κάτι. Φοβούνται και «απωθούν». Απεύχονται. Ξορκίζουν . Επιθυμουν να αισθάνονται καλότυχοι και ευτυχείς.

    Επίσης ας με συγχωρέσουν όλοι που δεν μπορω να καταλάβω πως μπορεί να είναι κάποιος σε θεση να αποκόψει τη συγκινησιακή φόρτιση/συναισθηματική εμπολοκή/"εμπαθεια" πανω σε ζητήματα σοβαρών προβλημάτων υγείας δυσεπίλυτων ανίατων κλπ που αφορούν το παιδί του...
    Και πως θα μπορούσε να μιλήσει αλλοιώς παρά όπως εσείς γι' αυτό.

    Θα παρακαλούσα λοιπόν όλους -θιγμένους ή μη από τη πρόσφατη/διχαστική τελικά ιστορία να παραμερίσουν κάθε εγωϊσμό και κάθε βεβαιότητα...
    Προσφέρω λοιπόν σε όλους ..."Το πολλαπλό δώρο"!
    [ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ/ The multiple gift - A documentary by Stella Alisanoglou]

    Σαν μήνυμα "εκεχειρίας" και συμφιλίωσης πραγματικής. Ξοδέψετε όλοι λόγο χρόνο –ΕΓΓΥΩΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΧΑΜΕΝΟΣ ΔΕ ΘΑ ΠΑΕΙ- για να δείτε αυτήν την καταπληκτική ταινία της φίλης σκηνοθέτριας Στέλλας Αλισάνογλου. Η ταινία αφορά τον συγγραφέα Δημήτρη Παπαδούλη που πάσχει από Σκλήρυνση Κατά Πλάκας κι είναι ένας γεννημένος ΝΙΚΗΤΗΣ!!!
    Δεν θέλω να πω περισσότερα λόγια.
    Ενωθείτε ξανά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κι ακόμα ένα σχετικό θέμα…

    ΔΩΡΕΑΝ επίσης εδώ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ Κυπρίων φίλων μου Κώστα & Αντιγόνης που μεγαλώνουν παιδί με μια σπάνια [θανατηφόρα} μορφή Επιληψίας

    ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ! Το βιβλιο της Αντιγόνης και του Κώστα - Μαρτυρία/κατάθεση ψυχής

    Ο πρόλογος του Νίκου Δήμου στο βιβλίο
    _______________________________________


    «Αισθάνομαι σε ένα βαθμό υπεύθυνος γι αυτό το βιβλίο. Στις 2 Ιανουαρίου του 2006 άνοιξα ένα blog (δικτυακό ημερολόγιο) στο Internet με το όνομα nikosdimou. Ήδη την πρώτη μέρα το ανακάλυψαν αρκετοί και άφησαν σχόλια. Μεταξύ τους ήταν και οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου. Αντιμετώπιζαν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα με το παιδί τους. Έγραψαν γι αυτό. Σύντομα αποφάσισαν να εκθέσουν το πρόβλημά τους ανοίγοντας ένα δικό τους blog με το όνομα keimeno-paragrafos. Τα κείμενα τα υπέγραφε η Αντιγόνη με το ψευδώνυμο «Παράγραφος», αλλά ήταν προϊόν και των δύο. Αργότερα άρχισε να υπογράφει και ο Κώστας ως «Κάπα». Μεγάλη η προσέλευση επισκεπτών, άφθονα σχόλια. Το blog κράτησε πάνω από τρία χρόνια και υπάρχει ακόμα στην διεύθυνση http://parakeimena.blogspot.com/.

    Προσπαθώ να είμαι όσο στεγνός γίνεται και να δώσω τα βασικά στοιχεία. Ξέρω ότι απεχθάνονται τους μελοδραματισμούς αλλά η ιστορία τους είναι από μόνη της δραματική (για να κυριολεκτήσω: τραγική). Πρόκειται για δύο ανθρώπους αξιαγάπητους και ταλαντούχους και για το πανέμορφο κοριτσάκι τους που υποφέρει από την χειρότερη μορφή επιληψίας.

    Οι γονείς μέσα στον πόνο τους προσπάθησαν να εξορκίσουν την αρρώστια γράφοντας. Ξεκίνησαν να ενημερώσουν, να βοηθήσουν και άλλους ομοιοπαθείς, να τους ωθήσουν ώστε να συνασπιστούν συνενώνοντας δυνάμεις, για να έχουν μεγαλύτερη παρουσία. Παράλληλα με το δικό τους, ίδρυσαν και το blog http://epilhpsia.blogspot.com/ με γενικότερες πληροφορίες.

    Τα κείμενα αυτού του βιβλίου προέρχονται από το πρώτο blog. Ανάμεσα στις ιατρικές περιπέτειες και την οδύνη, υπάρχουν προσωπικές αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, την Κυπριακή τραγωδία, σκέψεις, εικόνες – ακόμα και διαλείμματα χαράς• ελάχιστα δυστυχώς, που δείχνουν όμως πόση ευαισθησία και πόσο συγγραφικό ταλέντο διαθέτουν η Αντιγόνη και ο Κώστας. Όλον αυτό τον καιρό έγραφαν και στα δικά μου blog (μετά το nikosdimou στο doncat) κερδίζοντας μάλιστα και βραβείο σε ένα διαγωνισμό διηγήματος που είχα προκηρύξει.

    Χάρη στο ταλέντο τους, ο αναγνώστης θα βιώσει έντονα όλο αυτό το σκληρό και αμείλικτο οδοιπορικό. Δεν είναι ευχάριστο, αλλά στο τέλος σού αφήνει ένα αίσθημα ανάμικτο από θαυμασμό, συμπόνια και υπερηφάνεια για το πού φτάνουν η δύναμη και το ήθος του ανθρώπου».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Γεώργιος Πάνος28/7/16

    Δηλώνοντας ότι αδυνατώ ψυχικά πλέον να συνεχίσω να υποβάλω τον εαυτό μου στην βάσανο της αναμονής του ύφους και του περιεχομένου του επόμενου σχολίου, οφείλω να τιμήσω το θάρρος και το ήθος των επώνυμων σχολιαστών που συμμετείχαν στη συζήτηση αυτή. Δεν ήταν πολλοί, οπότε δεν είναι πολλά όσα έχω να πω.
    Κυρία Ζουπανιώτη, θα ευχαριστώ πάντα την τύχη για τη γνωριμία μας. Το "κακό" της παρεξήγησης με ευλόγησε με αυτήν. Τα υπόλοιπα εύχομαι και ελπίζω να τα λέμε μέσα από υπέροχα κείμενα, όπως η αριστουργηματική σας "Μεμβράνη", την οποία κρατώ ως εγχειρίδιο ερμηνείας κάθε διαφορετικότητας. Σας ευχαριστώ επί τη ευκαιρία για την ανταπόκρισή σας στο κάλεσμά μου.
    Κύριε Τσίγκα, θα θυμάμαι πάντα τη γλυκύτητα της έκφρασης της μητέρας μου, όταν την πρωτορώτησα αν- ως γιατρός και εκείνη- σας γνωρίζει, έχοντάς σας εγώ πρωτοδιαβάσει στην ΟΔΟ. Μου μίλησε για μια εγκάρδια σχέση αλληλοεκτίμησης με έναν νεαρό αξιόλογο επιστήμονα και έναν ωραίο άνθρωπο, ανακαλώντας από τη μνήμη της παλιές ιστορίες από το Νοσοκομείο Καστοριάς. Το ένστικτό της το εμπιστεύομαι και ίσως σε αυτό να οφείλεται η σπουδή μου να σας διαβάσω κάθε φορά που ξεφυλλίζω στα γρήγορα την ΟΔΟ. Σήμερα διαπιστώνω τους λόγους για τους οποίους η αρχικά ενστικτώδης συμπάθειά της προς το πρόσωπό σας, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε βαθιά εκτίμηση. Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στον διάλογο αυτόν και θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι, σε ότι με αφορά τουλάχιστον, η εβδομάδα αυτή των ...παθών και των παθημάτων, υπήρξε απολύτως διδακτική.
    Κύριε Παπαμόσχο, δυστυχώς δεν γνωρίζω τις απαντήσεις στο ερώτημα που θέτετε. Είμαι σίγουρος όμως ότι η διατύπωση και μόνο από πλευράς σας του ερωτήματος, αρκεί για να αναγκάσει τους υποπέσαντες σε σφάλματα ή τους σκοπίμως ενεργήσαντες (δεν το πιστεύω) να συνειδητοποιήσουν ότι μια σοβαρή λογοτεχνική έκδοση έχει πολλές περισσότερες προϋποθέσεις από τη (δεδομένη για μένα) καλή πρόθεση.
    Αφήνοντας τέλος στην άκρη πικρίες, κακίες και μικρότητες (όλα ανθρώπινα) ευχαριστώ και κάθε ανώνυμο ή ψευδώνυμο σχολιαστή που, με τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις του, υπέδειξε τις κατευθύνσεις της κριτικής που ως μέλος του συλλόγου οφείλω να ασκήσω προς αυτόν, θεωρώντας τον εαυτό μου συνυπεύθυνο και συνυπόλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ανώνυμος29/7/16

    Αγαπητή ΟΔΟΣ..... σε έτσουξε που σε ξέχασαν κάποιοι..... μην κλαις...........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
    -----------
    Η κόρη μας, εκτός από βαριά και θανατηφόρο επιληψία, έχει και ορισμένα ορισμένα στοιχεία αυτισμού στη συμπεριφορά της.

    Δεν μπαίνουμε στη συζήτηση, απλώς σας μεταφέρουμε τη συμπαράστασή μας μέσω της συγκίνησής μας.

    Με αγάπη, Αντιγόνης και Κώστας

    -----------------------------------------



    ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

    Μαρία-Φωτεινή η ποδηλάτισσα

    Η μητέρα μου είχε άντρα, τον πατέρα μας, αλλά εκείνος ήταν μονίμως αλλού, οπότε για συντροφιά, στις υποτιθέμενες διακοπές της, με έπαιρνε μαζί της, αφού ούτε υπερβολικά διαολόπαιδο ήμουνα ούτε απίστευτα απαιτητικός.

    Εμένα όμως μού έλειπαν οι φίλοι μου, η αλητοπαρέα, οι βόλτες, τα ξενύχτια, τα παιγνίδια, τα μεθύσια, οι πλάκες, το φλερτ, το χαρτοπαίγνιο, το ψάρεμα, οι καταδύσεις και όλα αυτά πώς στην ευχή θα μου τα έδινε η παρέα τής καημένης τής μάνας μου;

    Αχ και νά ΄ξερε η κάθε κακορίζικη μοναχική σύζυγος και μάνα, τι μαρτύριο είναι για τα παιδιά της να τα φορτώνει με το ρόλο τού αντίδοτου στην απομόνωσή της. Και είναι βάσανο, όχι μόνο γιατί τους στερεί τη χαρά τής παιδικής τους ανεμελιάς, αλλά κυρίως επειδή τα αναγκάζει να βιώνουν το τραύμα τής δικής της μοναξιάς, την αποτυχία της να δημιουργήσει υγιείς σχέσεις με άλλους ανθρώπους, και εν τέλει τη μόνιμη θλίψη ή και τη χρόνια κατάθλιψή της…

    Κοντολογίς, λίγο οι κατασυκοφαντημένες διακοπές τής παιδικής μου ηλικίας και περισσότερο οι από εικοσιπενταετίας εντεινόμενες επαγγελματικές υποχρεώσεις, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όλα αυτά απομυθοποίησαν μέσα μου εντελώς τον παραδοσιακό τουρισμό και με έστρεψαν περιστασιακά προς τον περιηγητικό, τον αθλητικό και τον συνεδριακό, αλλά και αυτοί ψοφήσανε πριν δέκα πέντε χρόνια, όταν η ζωή απαίτησε κάτι πολύ περισσότερο από όσα συνήθως μού ζητούσε.

    Πάντως, χτες, νωρίς το βραδάκι, μόλις έπεσε ο ήλιος, βγήκαμε βόλτα με το καινούργιο της ποδήλατο που της το είχα παραγγείλει προ τριών μηνών από τη Θεσσαλονίκη: τρίτροχο, με δυο ρόδες μπροστά, μία πίσω και με ηλεκτρική υποβοήθηση (και έξτρα "τηλεκοντρόλ" για εμένα, με φρένο και γκαζάκι).

    Εκείνη ποδηλατούσε στο δρόμο της γειτονιάς, εγώ δίπλα της διόρθωνα την πορεία, μπροστά η Αντιγόνη και η Νίχα για να τις έχει ως σημείο αναφοράς για να μην πέσει στο πεζοδρόμιο ή για να μη βγει στο αντίθετο ρεύμα, και γέλιο και χαρά και ικανοποίηση ότι επιτέλους μπορεί να κάνει ποδήλατο σαν την... Μάριον, την... Άντρεα, την Σέιτζ και τη Σιένα.

    Η ώρα πέρασε και δεν ήθελε να σταματήσει για να ανέβει πάνω στο σπίτι για τα φάρμακα, το μπάνιο και τον ύπνο της. Θύμωσε. Μου είπε «δεν θέλω τη βοήθειά σου! Θέλω βόλτα με το ποδήλατο πάλιιιιιιιιιι!» - Μα, καλή μου, πέρασε η ώρα, αύριο... - «Όχιιιιιιιιι, δεν πέρασεεεε!!!».

    Ήρθανε όμως οι βαριές ενισχύσεις που ξέρουν να της αγγίζουν την ψυχούλα, να μαλακώνουν την αγριάδα της: πρώτα η Κίτυ, το ξανθό γατί, μετά ο Λεωνίδας, το ασπρόμαυρο με τη γούνα και την αστείρευτη καλοσύνη και ύστερα το μικροσκοπικό γιορκσάιρ τεριέ, ο Μπουτς, που ζηλεύει τα γατιά, αλλά τα φοβάται κι όλας, άρα τουμπεκι ψιλοκομμένο, και τέλος το Λαμπραντόρ μας που γέρασε πια, πάσχει από οστεοαρθρίτιδα και κουτσαίνει.

    - Μαμπά, πονάει ο Ότζη;
    - Λίγο, καρδιά μου. Θες να τον βοηθήσουμε να ανέβει πάνω;
    - Ναιιιιι.

    Και ανεβήκαμε πάνω και οι... έξι.

    Σήμερα το βράδυ θα έχουμε πάλι ωραία ποδηλασία για τη Μαρία-Φωτεινή η οποία, σε πείσμα όλων των στατιστικών, βαδίζει ακμαία προς τα δέκα πέντε της.

    Αυτές είναι διακοπές!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ανώνυμος30/7/16

    Ο [.....] που γράφει πιο πάνω "σε έτσουξε που σε ξέχασαν κάποιοι", δε ξέρει φαίνεται τίποτα, για το ήθος και την αξιοπρέπεια των Καστοριανών, και τη πορεία της ΟΔΟΥ. Νομίζει ότι απευθύνεται στο [.....] και στο κύκλωμα [....] αλλά αυτά έχουν τα [....] πάρτι και οι [....] λαμόγια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανώνυμος31/7/16

    εσυ με τις αγκυλες...... μην εισαι τοσο αποστομωτικος!.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ανώνυμος31/8/16

    Μιλά ο Δ. Μάνος για το θέμα:
    http://dimitrismanos.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ανώνυμος31/8/16

    #Μιλά ο Δ. Μάνος για το θέμα#

    Μιλά;
    Δεν γράφει;
    Αν και νομίζω ότι ΚΥΡΙΩΣ κανει κριτική στο βιβλίο ξεχωρίζοντας τους "ποιοτικούς" και φερέλπιδες συγγραφείς...
    Αλλά σε ένα τέτοιου είδους [εννοώ τέτοιου "σκοπού"] βιβλίο δεν κάνεις κριτική.
    Οι ανθολογίες δεν είθισται να κριτικάρονται εις τα συστατικά των.

    α υ τ ό χ θ ω ν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ανώνυμος31/8/16

    Μιλά για τον εαυτό του και μόνο ο κύριος Μάνος.
    Όντως... μιλά, δε γράφει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ανώνυμος1/9/16

    "μου περιποιεί τιμή η απουσία"

    Αυτό το προσέξατε; Και με όλα τ' άλλα να συμφωνούσα, αυτό είναι απαράδεκτο.
    Ένας-ένας αυτοαποκαλύπτονται οι (συμπεριφερόμενοι ως) πνευματικοί άνθρωποι του τόπου. Ο ένας ντρέπεται που ζει εδώ, τον άλλον τον περιποιεί τιμή (αυτή εννοείται) η απουσία κι εγώ τελευταία δεν αισθάνομαι καλά, όπως έγραφαν και στο σύνθημα των φοιτητικών μας χρόνων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ