Τη βρήκα στον πάτο ενός ντοσιέ, γεμάτου παλιά έγγραφα. Ο προϊστάμενος είχε αναθέσει σε κάθε έναν από μας —τρεις τον αριθμό— να ψάξουμε στους παλιούς φακέλους, γεμάτους δικόγραφα, και να τους ταξινομήσουμε ανάλογα με τη χρονολογία τους. Οι παλαιότεροι θα μεταφέρονταν στο αρχείο και από κει θα προωθούνταν στη διεύθυνση Εισαγγελίας. Το ντοσιέ αυτό περιείχε μία χειρόγραφη μετάφραση μαζί με δακτυλογραφημένα έγγραφα, συντεταγμένα στη γερμανική γλώσσα. Και ακριβώς κάτω από τον ογκώδη αυτό φάκελο, τυλιγμένη σε ένα λεπτό τσιγαρόχαρτο, η έγχρωμη φωτογραφία ενός αντρικού λουριού. Σε ανοιχτό καφέ χρώμα, στο οποίο κάποιος είχε ανοίξει μία επιπλέον τρύπα σε ίση απόσταση από τις ήδη υπάρχουσες από τον κατασκευαστή του και με ένα βέλος να δείχνει ακριβώς το σημείο αυτό. Τι να ήταν; Μήπως κάποιο αποδεικτικό στοιχείο, το οποίο είχε αποσταλεί από την αντίστοιχη υπηρεσία της αλλοδαπής; Άνοιξα προσεκτικά το τσιγαρόχαρτο, πήρα στα χέρια μου τη φωτογραφία και την εξέτασα με προσοχή. Μυστήριο. Την επανατοποθέτησα στο λεπτό χαρτί και πήγα στο γραφείο του προϊσταμένου με το ντοσιέ στην αγκαλιά. Χρονολογία φακέλου: Δεκαετία του‘60. Απόρησε που ο φάκελος δεν είχε ήδη προωθηθεί στα κεντρικά αρχεία της υπηρεσίας. Μου είπε πως θα ήθελε να ρίξει μια ματιά ο ίδιος· τον άφησα επάνω στο γραφείο του και επέστρεψα στην αποθήκη για να συνεχίσω την ταξινόμηση. Στο μυαλό μου πάντως, είχε κολλήσει το δερμάτινο λουρί. Γιατί, πριν από ένα χρόνο, είχα χαρίσει ένα σχεδόν ίδιο στον γαμπρό μου, χωρίς, φυσικά, την επιπλέον τρύπα. Σκυμμένος πάνω σε στοίβα κιτρινισμένων χαρτιών για ώρες, και με τη σκέψη στη μυστηριώδη φωτογραφία, αιφνιδιάστηκα από την ξαφνική παρουσία του προϊσταμένου.
«Έγκλημα! Πρόκειται για φρικτό και ανεξιχνίαστο έγκλημα που έγινε πριν από μισόν αιώνα στη Γερμανία. Θύμα: μια νέα γυναίκα από την περιοχή μας και, η μητέρα της είχε ζητήσει από την εδώ εισαγγελία επανεξέταση της υπόθεσης. Η ίδια ισχυρίστηκε ότι ο δράστης ήταν ο άντρας της κόρης της και ότι το φονικό όργανο ήταν το δερμάτινο λουρί, με το οποίο την στραγγάλισε, και τη φωτογραφία του οποίου φρόντισε να προσκομίσει ως νέο αποδεικτικό στοιχείο. Για φαντάσου! Στον φάκελο, πάντως, δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι η υπόθεση προχώρησε, έστω και στο ελάχιστο, και μπήκε έτσι στο αρχείο».
Παρακάλεσα να μου επιτραπεί να πάρω τον φάκελο στο σπίτι μου, προτού αποσταλεί στο κεντρικά αρχεία, και να του ρίξω μια ματιά. Έτσι, από απλή περιέργεια. Ή μήπως, επειδή το ίδιο εκείνο διάστημα η δική μου κόρη εργαζόταν μαζί με τον άντρα της στη Γερμανία και συχνά μου παραπονιόταν ότι διαφωνούσαν έντονα ως προς το εάν θα έπρεπε να μείνουν εκεί για πάντα ή να επιστρέψουν στον τόπο μας και να προσπαθήσουν να κάνουν εδώ καριέρα, ως ειδικευμένοι γιατροί, έστω και από το μηδέν; Το δερμάτινο λουρί εμφιλοχωρούσε διαρκώς στη σκέψη μου...
Η ιστορία, πράγματι συγκλονιστική. Τριακόσιες σελίδες μαζί με διάφορα έγγραφα από τις αστυνομικές αρχές, από τον ιατροδικαστή, μαρτυρικές καταθέσεις, προανακριτικό υλικό και, και... Πόρισμα: άγνωστος ο δράστης. Έκλεισα προσεκτικά τον φάκελο και τον έβαλα στην τσάντα για να τον επιστρέψω την επομένη στην υπηρεσία μου. Το δερμάτινο λουρί, όμως, δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τη σκέψη μου. Τι ήξερε, τι υποπτευόταν η άμοιρη μάνα αλλά δεν μπορούσε να αποδείξει; Και γιατί η υπόθεση κατέληξε στο χρονοντούλαπο χωρίς να γίνει η παραμικρή ενέργεια εκτός από τη μετάφραση όλου του φακέλου; Κράτησα, πάντως, το όνομα της μητέρας και τον τόπο κατοικίας της.
Ρώτησα σχετικά κάποιον γνωστό μου συγχωριανό της. «Ω! Μιλάς για την κυρα-Σοφία. Τη φουκαριάρα. Πήρε τον νόμο στα χέρια της. Στη Γερμανία έφυγε χωρίς να πει τίποτα στους δικούς της. Έμαθε τόπο κατοικίας του άντρα της στραγγαλισμένης, τον παραμόνεψε καθώς έβγαινε από το σπίτι, όπου ζούσε με την νέα του γυναίκα και παλιά του ερωμένη —όπως έλεγε η κυρα-Σοφία— και του πέταξε ένα μπουκάλι βιτριόλι στα μούτρα. Στη συνέχεια, πριν προφτάσει κανένας να αντιδράσει, έβγαλε άλλο ένα από την τσάντα της και κατάπιε όλο του το περιεχόμενο. Πέθανε με φριχτούς πόνους καθώς την μετέφεραν στο νοσοκομείο. Κάποιοι υποπτεύονταν ότι ίσως αυτός είχε σκοτώσει την κόρη της, αλλά ποινική δίωξη εναντίον του δεν ασκήθηκε ποτέ στη Γερμανία. Ο πρώην γαμπρός της τελικά την γλύτωσε· με πρόσωπο, ωστόσο, φρικτά παραμορφωμένο. Παλιές ιστορίες, φίλε μου. Πού τις θυμήθηκες τώρα;».
Του είπα με δυο λόγια για τον φάκελο που βρήκα στα… αζήτητα και για το δερμάτινο λουρί. Το ίδιο εκείνο βράδυ, μας πήρε η κόρη τηλέφωνο από τη Γερμανία και μας ανακοίνωσε όλο χαρά ότι αποφάσισαν να επιστρέψουν οριστικά στην Ελλάδα. Η απόφαση ελήφθη κοινή συναινέσει!
Τι ανακούφιση Θεέ μου!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Ιουνίου 2020, αρ. φύλλου 1036
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.