«Κλεψύδρα» (περιβαλλοντικά)
Αναρωτήθηκα. Ένα θέμα για συζήτηση. Περιβάλλον μου είπαν... Γεια σας. Διακοπές τέλος. Δύο ολόκληροι μήνες (αναγκαστικών) διακοπών, προεξοφλείται ως μακρύ χρονικό διάστημα στην έναρξή του και εισπράττεται ως ελάχιστο στο τέλος του. Είναι η αίσθηση της κλεψύδρας όπως και να το κάνεις.
Η κλεψύδρα έχει γυριστεί ανάποδα και για τον Αμαζόνιο. Στον 21ο αιώνα, δηλαδή κάπου εδώ, στο πολύ ορατό αύριο, το θέμα του Αμαζονίου θα ταυτίζεται με αυτό του Άουσβιτς και του Νταχάου. Ο Αμαζόνιος εξελίσσεται σταθερά σ' ένα απέραντο κρεματόριο. Η τελική λύση... Μια φράση που φέρνει ανατριχίλα... Τι στην οργή, δεν χορτάσαμε ακόμη αίμα, ερείπια, καταστροφές;
Ήδη, η πρωτεύουσα του Αμαζονίου, το Μανάους, αποτελεί μια φρενήρους εμποροβιομηχανικής δραστηριότητος μεγαλούπολη και εκεί, στη συνάντηση των νερών του Ρίο Νέγκρο και του Ρίο Σολιμόες πού τρέχουν παράλληλα με διαφορετικούς χρωματισμούς, ήδη τα ψάρια επιπλέουν νεκρά. Πιο βαθιά, στη ζούγκλα, οι ινδιάνοι αποτελούν τουριστικό αξιοθέατο και οι εκφυλισμένοι Αλιγάτορες και... εξημερωμένοι, δέχονται να κολυμπούν και να φωτογραφηθούν μαζί με καλοζωισμένους κοιλαράδες, δυτικούς αστούς. Τσίρκο...
Μόλις «γύρισα» από εκεί. Από εκεί που σε λίγο θα είναι κάπου κάποτε. Τα ελληνικά ετήσια «Ηροστράτεια» δεν είναι παρά λίγη θράκα για παϊδάκια. Οι ήχοι της ζούγκλας και των τυμπάνων των φυλών του Αμαζονίου. Δεν φτάνουν στ' αυτιά του Δυτικού ανθρώπου. Άλλωστε η ηχορύπανση του δυτικού πολιτισμού είναι εκκωφαντική. Και τους πνίγει.
Άλλωστε, κοινό μυστικό, η καταστροφή του Αμαζονίου θα τροφοδοτήσει λίγο ακόμη την απεγνωσμένη διατήρηση του σημερινού «τεχνολογικού γίγνεσθαι». Και σταυροφόροι να γίνουμε, θα εξελιχθούμε σίγουρα σε πλιατσικολόγους. Η ιστορία διδάσκει. Και όσοι παραμείνουν πιστοί ιδεολόγοι θα καταλήξουν κάτι σαν Δον Κιχώτες ή σαν τους γενναίους του Γένους των Ελλήνων... Άνιση πάλη. Ό-που ο Δαβίδ στερείται και αυτής της σφεντόνας.
Σχηματοποιώ το όνειρο-εφιάλτη. Ο Αμαζόνιος, μια απέραντη νεκρόπολη εκατομμυρίων στρεμμάτων. Στις στάχτες, που καπνίζουν ακόμη, σε κάποια όχθη του σχεδόν στεγνού Ρίο Νέγκρο, να ο στίχος του Καβαδία: «Ένα θλιμμένο Μαραμπού παράξενα κοιτάζει». Και πέφτει άψυχο. Χωρίς καν σπασμούς. Και πάλι εκεί, στην Όπερα του Μανάους, στο αναγεννησιακού ρυθμού αυτό μνημείο (ναι, ο Αμαζόνιος έχει Όπερα εδώ και 100 χρόνια), εκεί που κάποτε στα χορωδιακά εισέβαλαν οι φωνές της Πλάσης, οι ήχοι της Δημιουργίας, τώρα οι ελεγειακοί τριγμοί της ερήμωσης. Πρωτοποριακό Συμφωνικό έργο για το Αύριο της Ανθρωπότητας. Και η πρώτη, η επίσημη πρεμιέρα, εκεί, στην Όπερα του Αμαζονίου.
Ένας συνυπεύθυνος
Υ.Γ. Τα πιράνχας του Αμαζονίου αρνούνται πλέον να φάνε άνθρωπο.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Ιουνίου 2020, αρ. φύλλου 1035
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.