Στην ημερίδα, που ασχολήθηκε με ένα καυτό θέμα της εποχής μας και ένα πρόβλημα του σχολείου, αλλά και της οικογένειας, ήταν προσκεκλημένοι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων και γονείς. Οι επίσημοι καλεσμένοι και εισηγητές ήταν αληθινά ξεχωριστές προσωπικότητες, άνθρωποι πανελλήνιας ακτινοβολίας, άτομα που ανήκουν στην τάξη εκείνων των λίγων και εκλεκτών που όλοι εμείς οι άλλοι νιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί όταν τους συναντάμε.
Αλλ’ ας αρχίσουμε από το ποια είναι η Ε. Ψ.Υ.Π.Ε,η οποία επισκέπτεται για δεύτερη φορά την πόλη μας( η πρώτη ήταν πριν από 3 χρόνια). Πρόκειται για την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, έναν υπερδραστήριο φορέα που με πολλούς, πρωτότυπους και ιδιαίτερα δυναμικούς τρόπους προστατεύει αυτή την ευαίσθητη πτυχή της προσωπικότητας των παιδιών μας. Μία απόδειξη από τις πολλές που θα μπορούσαν να αναφερθούν είναι η ανοιχτή γραμμή που η Εταιρεία έχει θέσει σε λειτουργία, ο περίφημος αριθμός 801-801-1177, όπου μπορεί κάθε παιδί ή έφηβος, κάθε γονιός ή εκπαιδευτικός να τηλεφωνήσει και, με χρέωση αστικής μονάδας, να ακούσει τη συμβουλή ψυχολόγου, χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψει το όνομά του.
Επιστημονικός Υπεύθυνος της Εταιρείας είναι ο κ. Ιωάννης Τσιάντης, ο οποίος είναι, επίσης, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ελλάδος και Πρόεδρος του κλάδου Παιδικής και Εφηβικής Ψυχιατρικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον κ. Τσιάντη είχαμε την τιμή (δεν είναι σχήμα λόγου αυτό)να ακούσουμε ως κορυφαίο ειδικό να μας μιλά για το θέμα και είχαμε επίσης την ευκαιρία να θαυμάσουμε για τις πολλές και πρωτοποριακές δράσεις και μάλιστα σε πολλά επίπεδα, δράσεις που όλες εκπορεύτηκαν και εξακολουθούν να εκπορεύονται από τον ίδιο. Ακούσαμε, μάλιστα, κι ένα πλήθος στοιχεία εξαιρετικής βαρύτητας, στοιχεία που βασίζονται σε σχετικές έρευνες που έγιναν από τον ίδιο και τους πολλούς συνεργάτες του, αλλά και άλλα στοιχεία που δίνουν το στίγμα της χώρας μας σε σχέση με τις άλλες χώρες όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα.
Στη συνέχεια, ο δεύτερος εισηγητής, πρόσωπο οικείο για την Καστοριά, ο γνωστός δημοσιογράφος κ. Κώστας Αρβανίτης, ανέλαβε, θαρρείς, τις ευθύνες του μέσου στο οποίο εργάζεται, της τηλεόρασης, για την κατάσταση που και αυτή έχει βοηθήσει να διαμορφωθεί και αφορά την όχι θετική επίδρασή της στα παιδιά μας. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι κατονόμασε τους σταρ του χώρου της δημοσιογραφίας που αποτελούν μέρος του προβλήματος, αλλά και η διατύπωση της άποψης πως είναι πια απαραίτητο τα ίδια τα τηλεοπτικά κανάλια να προχωρήσουν στην αυτορρύθμιση, θεσπίζοντας το καθένα έναν κώδικα δεοντολογίας, όχι γιατί ξαφνικά αναγνωρίζουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αλλά γιατί τα μηνύματα που τους στέλνουν οι ίδιοι οι τηλεθεατές δεν είναι καθόλου θετικά για την ίδια την τηλεόραση, δηλαδή, για να ακριβολογούμε, για τα συμφέροντα των ανθρώπων που ζουν απ’ αυτήν.
Τρίτος εισηγητής ο συνεργάτης της Ε.Ψ. Υ.Π.Ε. κ. Θεολόγος Χατζηπέμος, Ειδικός Παιδαγωγός, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και Υπεύθυνος του Εργαστηρίου Θεραπευτικής Παιδαγωγικής του παιδικού χωριού S.O.S. Βάρης, ο οποίος πέτυχε ένα σπουδαίο κατόρθωμα• να κρατήσει ολοζώντανο το ενδιαφέρον του ακροατηρίου του, μολονότι ο χρόνος είχε στραφεί αμείλικτα εναντίον του. Άλλωστε, αυτό φάνηκε από την αρχή, καθώς ο κ. Χατζηπέμος κινήθηκε σ’ ένα άλλο επίπεδο, που έχει να κάνει με την πρακτική πλευρά του θέματος, παρουσίασε, δηλαδή, τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος της σχολικής φοβίας και επιθετικότητας. (Αδύνατον να μην αναφέρω και την παρουσία της κ. Μ. Κρητικού, Υπεύθυνης Δημοσίων Σχέσεων της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. και ψυχής όλων των δράσεών της, που έρχεται για πολλοστή φορά στην πόλη μας και οργανώνει όλα τα της Εταιρείας, παραμένοντας αφανής.)
Εξαιρετική, τελικά, η πρωτοβουλία του Συλλόγου. Αλλά και απαραίτητη. Γιατί η πατρίδα μας δεν έχει κανένα περιθώριο να θρηνήσει έστω κι έναν ακόμη Άλεξ. Και καμία μάνα επίσης. Και, αν κάποιος νομίζει πως μιλώντας για την περίπτωση του Άλεξ πιάνουμε τα άκρα, είναι πολύ γελασμένος. Γιατί το φαινόμενο συμβαίνει σε κάποιο βαθμό σε κάθε σχολείο(και οι φραστικές επιθέσεις συνιστούν βία), είναι ν’ απορεί κανείς μ’ εκείνους που έχουν πρόβλημα να το παραδεχτούν κι είναι ν’ απορεί κανείς, επίσης, μ’ εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται ότι, αποσιωπώντας, συντελούμε στη διαιώνισή του. Άλλωστε, και μία απλή ερώτηση αρκεί για να σου φανερώσει το πρόβλημα• μια ερώτηση σαν αυτήν που θέσαμε στα παιδιά του δικού μας Σχολείου πριν από χρόνια, όταν η πανέμορφη αυλή του δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί, και, αντί να λάβουμε από τα παιδιά την απάντηση πως τα μπάζα και οι αμμόλοφοι που τους εμποδίζουν να παίξουν στο διάλειμμα είναι αυτό που τα ενοχλεί περισσότερο στο Σχολείο, αυτά απάντησαν ακούστε πώς:
«Δε μ’ αρέσει που μαλώνουμε στο διάλειμμα» σε ποσοστό 39% και
«Όταν τα μεγαλύτερα παιδιά καταπιέζουν τα μικρότερα» σε ποσοστό 5%.
Αξίζει να διευκρινίσουμε πως οι απαντήσεις γράφτηκαν πάνω σε ένα λευκό χαρτάκι, όπου ζητήθηκε από τα παιδιά να σημειώσουν τα δύο πράγματα που αρέσουν περισσότερο και τα δύο που αρέσουν λιγότερο στο καθένα τους, δεν ήταν, δηλαδή, καθόλου «υπαγορευμένες».
Αλλ΄ αξίζει, επίσης, να σταθούμε ιδιαίτερα σε μία από τις διατυπωμένες με παιδική χάρη απαντήσεις των παιδιών:
«Μ’ αρέσει όταν τα παιδιά έχουν συμφιλίωση και ειρήνη. Η αυλή τότε είναι υπέροχη και, όταν παίζουν, όλοι είναι χαρούμενοι». (Και μιλάει για μιαν αυλή που τότε κατασκευαζόταν ακό-μα, η φάση της κατασκευής της κράτησε ιδιαίτερα πολύ καιρό και είχαμε όλοι κουραστεί απ’ την κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά για το παιδί είναι ονειρεμένη όταν δε φιλοξενεί καβγάδες…).
Όπως είναι για μας τους δασκάλους τους εκπλήρωση ονείρων η ενημέρωσή μας για προβλήματα της δουλειάς μας που μας δυσκολεύουν ή, ενίοτε, και μας βασανίζουν. Ειδικά όταν αυτή η ενημέρωση προέρχεται από ανθρώπους τέτοιου κύρους, που τιμούν την πόλη με τον ερχομό τους…
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17.4.2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.