Κατά συνέπεια όποιος αποφασίζει να υπηρετήσει ως κληρικός τον θεσμό, οφείλει προκαταβολικά να γνωρίζει, ότι φορώντας το ράσο εισέρχεται σε μια κοινωνία, που δεν του εγγυάται πλήρη προσωπική ανεξαρτησία και ελευθερία. Ακριβώς αντίθετα η προσχώρηση στον κλήρο προϋποθέτει, διάθεση υπηρεσίας των σκοπών και των υπόλοιπων στελεχών της Εκκλησίας (κλήρου και πιστών), κατάσταση η οποία στην ορολογία καλείται «διακονία».
Η πραγματικότητα αυτή όμως δεν σημαίνει πως όσοι υπηρετούν τον κλήρο, είναι έρμαια των διαθέσεων και των προκαταλήψεων των ιεραρχικά ανώτερων κληρικών, και πολύ περισσότερο των αυλικών. Ιδίως δε κάποιων «λαϊκών» που σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ωθούμενοι από μυστηριώδη και αμφιλεγόμενα κίνητρα (μεταφυσική αγωνία, ματαιοδοξία, ή οικονομικά συμφέροντα) συγκροτούν τις ομάδες εκείνες που γεμίζουν τους προθαλάμους του επισκοπικού θρόνου και με τις κολακείες, τις συκοφαντίες, τα διαβούλιά τους και με άλλες πράξεις, για να τον έχουν του χεριού τους, εμποδίζουν στον ανώτερο να αντιληφθεί αυθεντικά και άμεσα την κατάσταση που επικρατεί στην βάση των πιστών και ιδίως στην κοινωνία.
Με αυτές τις παραδοχές η ΟΔΟΣ, στο ζήτημα της σύγκρουσης της Ι. Μητροπόλεως Καστοριάς, ή ακριβέστερα του σεβ. Μητροπολίτη με την Ι. Μονή Αγίων Αναργύρων και πιο ειδικά του ηγουμένου της Μονής, έριδα που κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στην αρνητική επιρροή των κύκλων αμφοτέρων των εκκλησιαστικών κέντρων, συντάχθηκε με την άποψη ότι έπρεπε να υπερισχύσει η λογική της καταλλαγής και της ψυχραιμίας. Γνώμονας έπρεπε να είναι και πρέπει να είναι ο σεβασμός στην ιεραρχία η οποία με την σειρά της οφείλει να σέβεται τους άλλους.
Και μόνο το γεγονός ότι στην Καστοριά σημειώθηκαν γραφικότητες, διαμαρτυρίες και λιποθυμίες, δηλαδή φαινόμενα που υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν μειδίαμα αν δεν συνοδευόταν από βαρύτατες κατηγορίες, κατάρες, υπαινιγμούς και συκοφαντίες, αποδείκνυε την ιδιαιτερότητα του προβλήματος. Το οποίο έγινε ακόμη περισσότερο πολύπλοκο, αφ’ ότου επιβλήθηκε -σε κακή ενορχηστρωμένη σκηνοθεσία- το λεγόμενο επιτίμιο εξόντωσης του προσωπικού της Ι. Μ Αγίων Αναργύρων. Το οποίο στην πράξη απορρίφθηκε ως απαράδεκτο από την κοινή γνώμη, διότι πολύ απλά, παραβίαζε στοιχειώδεις κανόνες ηθικής και λογικής.
Η εξέλιξη αυτή (το επιτίμιο) αν και ανέκοψε αισθητά το περίσσευμα κοσμικότητας της Μονής Αγίων Αναργύρων, ωστόσο δίχασε ακόμη περισσότερο τους μεν σε βάρος των δε. Απομόνωσε ακόμη περισσότερο τον σεβ. Μητροπολίτη από σημαντικό μέρος της κοινωνίας της Καστοριάς. Και ακόμη χειρότερα, αποθράσυνε τους αυλικούς της Μητρόπολης που επιμένουν να ελέγχουν την κατάσταση. Αν ο Ρασπούτιν με την καταστροφική του επιρροή στην τελευταία τσαρική οικογένεια της Ρωσίας, συνέβαλε στην επίσπευση των εξελίξεων και στην δραματική κλιμάκωση του επαναστατικού μίσους, μπορεί εύκολα να φανταστεί κάποιος, τι μπορεί να συμβαίνει όταν συναυτουργούν οι περισσότεροι Ρασπούτιν, και όσοι έχουν πολιορκήσει από κοινού ή μεμονωμένα την Ι. Μητρόπολη Καστοριάς.
Αφορμή για τα σχόλια αυτά, αποτελεί φυσικά, το απόσπασμα εκείνο της ανακοίνωσης του γραφείου Τύπου της Ι. Μητροπόλεως Καστοριάς σύμφωνα με το οποίο, προκειμένου να προωθηθεί η διαδικασία άρσης του επιτιμίου, υποχρεώθηκαν οι μοναχοί και ο ηγούμενος της Μονής Αγίων Αναργύρων να …αποτάξουν, όχι μόνο τις πράξεις, αλλά και τα πρόσωπα (!!) όσων αμφισβητούν τις επιλογές της Ι. Μητροπόλεως. Μάλιστα στην ανακοίνωση, εντύπωση προκάλεσε η ιδιαίτερη έμφαση και η απειλητική εχθρότητα που εμπνέει, σαν να βρίσκεται η Καστοριά στον Μεσαίωνα, σαν να ετοιμάζονται Ιερές Εξετάσεις και αγχόνες. Ένα βήμα πριν τον αφορισμό, ιδίως σε βάρος των ανθρώπων του τύπου που αποκαλούνται στην ανακοίνωση «συντάκτες των απόψεων», φαίνεται πως το ιερατείο του επισκοπικού προθαλάμου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αφού αυτή την φορά επιτίθεται σε βάρος πολιτών, και μάλιστα όχι για πράξεις, αλλά για τις απόψεις τους στο ζήτημα της σύγκρουσης του σεβ. Μητροπολίτη με τον ηγούμενο της Ι Μ. Αγίων Αναργύρων.
Η εξέλιξη αυτή, που προκαλεί το κοινό αίσθημα, αποδεικνύει ότι το ιερατείο που συγκροτήθηκε στον προθάλαμο του μητροπολιτικού θρόνου και συμπιέζει ασφυκτικά, ενεργεί ως κυβερνείο αθλιοτήτων και εκτροπών που προκαλούν ντροπή και ανησυχία στον κόσμο. Αν αναλογισθεί κανείς ότι (σχεδόν) το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Καστοριάς τάχθηκε με αντικειμενικότητα υπέρ της συμφιλίωσης των δύο πόλων, αλλά πρόβαλε με κριτική και μετριοπαθή διάθεση το ζήτημα του επιτιμίου, το συμπέρασμα είναι ότι το ιερατείο κήρυξε τον πόλεμο σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στην συνομοταξία των ερπόντων, και ότι ψάχνουν ήδη πλάτες σε εξιλαστήρια θύματα.
Στις εποχές που υποτίθεται ότι δικαιώνεται το ορθόδοξο δόγμα αμφισβήτησης του αλάθητου του Πάπα, εδώ στην Καστοριά, κουμάντο στις απανωτές γκάφες φέρονται να κάνουν ελάχιστοι ιερείς και μερικοί ιδιώτες με φωτοστέφανα. Και το χειρότερο είναι όπως λέγεται, ότι ούτε ως Προμηθέας δεσμώτης, ούτε πολύ περισσότερο ως Άγιος Σεβαστιανός στο μαρτύριο, παρακολουθεί την κατάσταση απαθής και αδύναμος να αντιδράσει, αυτός στον οποίο οφείλεται σεβασμός και αναγνώριση. Εφ’ όσον την ανταποδίδει βεβαίως.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8.5.2008]
Σχετικά κείμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.