1) Η Πελαγονία. Αυτή ήταν περιοχή της Μακεδονίας, που πήρε το όνομα από το γιο του Αξιού Πελαγόνα (Στραβ. 7.331). Οι Πελαγόνες κατοικούσαν αρχικά στην κοιλάδα του Αξιού. Οι τελευταίοι όμως πιεζόμενοι από τους Παίονες προωθήθηκαν στα δεξιά και εγκαταστάθηκαν στη νότια Λυγκηστύνδα, που ήταν περιοχή της βορειοδυτικής Μακεδονίας. Το 359 π.Χ. ο Φίλιππος Β’, βασιλιάς της Μακεδονίας, κατέλαβε την Πελαγονία και την προσάρτησε στο Μακεδονικό κράτος, στο οποίο παρέμεινε και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους.
2) Η Δαρδανία. Κατά την ρωμαϊκή εποχή ήταν η χώρα των Δαρδάνων, που εκτινόταν ανάμεσα στη Δαλματία, τη Μακεδονία και τη Μοισία. Ήταν περιοχή μεγάλης στρατιωτικής και εμπορικής σημασίας. Μήπως γι’ αυτό και η πρόσφατη ιδιαίτερη «αγάπη» των Αμερικανών; Τη Δαρδανία διέσχιζαν οι δρόμοι που συνέδεαν το Δούναβη και το Αιγαίο. Στις περιοχές αυτές βετεράνοι του ρωμαϊκού στρατού δημιούργησαν αποικίες. Μια απ’ αυτές τα Σκόπια (Scupi) εξελίχθηκαν σε πρωτεύουσα της Δαρδανίας και η χώρα αποτέλεσε τμήμα της ρωμαϊκής επαρχίας της Μοισίας, που μέχρι πρότινος καταλάμβανε το νότιο τμήμα της (πάλαι ποτέ) Γιουγκοσλαβίας, ενώ στα βυζαντινά χρόνια ήταν επαρχία, η οποία ανήκε στο θέμα του Δυρραχίου. Η Μοισία αντιστοιχεί εν μέρει σε τμήμα της Βουλγαρίας και εν μέρει στη Θράκη. Τον 7ο αι. εγκαταστάθηκαν εκεί το πρώτον οι Σλάβοι και οι Βούλγαροι. Πουθενά δεν αναφέρονται κάτοικοι της περιοχής ως Μακεδόνες.
Εδώ βρίσκεται και η πόλη που πήρε το όνομα Μοναστήρι (9ος με 10ος αι. ). Σ’ αυτό είχε την έδρα του ο Μητροπολίτης Πελαγονίας και από τον 15ο αι. ήταν μία από τις σημαντικότερες πόλεις της βορειοδυτικής Μακεδονίας Τα χρόνια αυτά το Μοναστήρι παρουσιάζει έντονη εμπορική κίνηση, καθώς ήταν σταυροδρόμι προς την κεντρική Ευρώπη. Υπολογίζεται ότι στις αρχές του 20ου αι. οι Έλληνες ανήρχοντο στις 14.000. Τα ελληνικά σχολεία, καθώς και τα άλλα ιδρύματα ενίσχυαν την ακτινοβολία του. Το 1912 απελευθερώθηκε από τους Σέρβους και πολλοί Έλληνες που είχαν δοκιμαστεί από τους «κομιτατζήδες» αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο περιήλθε στους Βούλγαρους και το 1918 πάλι στους Σέρβους. Το 1941 κατελήφθη από τους Γερμανούς και απελευθερώθηκε το 1944, όπως και ολόκληρη η περιοχή των Σκοπίων και των άλλων πλησιόχωρων μερών.
3) Η Ιλλυρία. Οι Ρωμαίοι, όταν κατέλαβαν την Ιλλυρία, τη μετονόμασαν σε Δυρράχιο. Απ’ αυτό άρχιζε η Εγνατία οδός, που ήταν συνέχεια της ιταλικής πόλης (γνωστής ως Εγνατία, από την οποία προέρχεται η ονομασία Εγνατία οδός), που είναι παραλιακή πόλη, εμπορική με επίνειο και αποβάθρα στην οποία καταπλέουν τα πλοία για την Ελλάδα και τη Μακεδονία. Η οδός αυτή δια μέσου της Θεσ/νίκης έφθανε στην Κων/πολη.
Από του Απριλίου 1941 έως του τέλους Νοεμβρίου 1944 των πάλαι ποτέ ελληνικών περιοχών της Δαρδανίας (κυρίως), Πελαγονίας και Ιλλυρίας (τρεις λέξεις, καθαρά ελληνικές) και μερικοί Σλαβόφωνοι, δηλ. οι ονομαζόμενοι κομιτατζήδες, Σνοφίτες και Βούλγαροι από Δεκεμβρίου 1944 αποκαλούνται εφεξής «Μακεδόνες». Για την επικράτηση του ονόματος αυτού, οι παραπάνω κάνουν πολύπλευρο αγώνα, ιδία στον Καναδά, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στην Αυστραλία, για την επικράτησή τους με το νέο όνομα «Μακεδονία».
Έτσι λοιπόν από το τέλος Νοεμβρίου 1944 οι κάτοικοι των πιο πάνω περιοχών, που βλέπουν την πτώση της Βουλγαρίας και των συμμάχων τους Γερμανών, αλλάζουν, όπως είπαμε, τακτική και γίνονται αμέσως, χωρίς κάτι άλλο, «Μακεδόνες», όπως τους αποκάλεσε ο τότε ισχυρός άνδρας της Γιουγκοσλαβίας στρατάρχης Τίτο, γνωστό όργανο των Αγγλοαμερικάνων. Σε έγγραφο, που απευθύνεται στον τότε πρωθυπουργό της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας της χώρας μας, Γεώργιο Παπανδρέου, και υπογράφεται από το στρατηγό Στέφανο Σαράφη, αρχηγό τότε της ΕΛΑΣ, αναφέρεται ότι «εις την περιοχήν Μοναστηρίου υπάρχουν Σλαβομακεδόνες αντάρτες, οίτινες υποστηρίζουν την ιδέαν της αυτονόμου Μακεδονίας, εις την οποίαν περιλαμβάνουν και τους νομού Φλωρίνης, Εδέσσης και Κιλκίς. Εις τας ανταρτικάς ταύτας δυνάμεις υπάρχουν και σλαβόφωνοι, καταφυγόντες εκεί εξ Ελλάδος και οίτινες επιχειρούν την είσοδό των εις τα ελληνικά εδάφη προς προπαγάνδαν και στρατολογίαν. Το Γενικόν Στρατηγείον του ΕΛΑΣ έλαβε τα απαιτούμενα μέτρα, διατάξαν την συγκέντρωσιν δυνάμεων προς την κατεύθυνσιν τούτην ούτως ώστε να περεμποδίζεται η είσοδος τούτων. Ουχ ήττον νομίζω ότι κατά την εξέτασιν του στρατιωτικού προβλήματος δέον να ληφθεί υπ’ όψιν η δημιουργηθείσα κατάστασις δια την ασφάλειαν των συνόρων, ασχέτως προς τας διπλωματικάς ενεργείας». Την ίδια εποχή ο γνωστός στρατηγός Τέμπο μίλησε στη Βουλή του Βελιγραδίου «για τους υπόδουλους αδελφούς του Αιγαίου, που περιμένουν την απελευθέρωση από το στρατό του Τίτο».
Σημειώνω ακόμη ότι από εκείνες τις ημέρες υπάρχει επιστολή του ηγετικού στελέχους του βουλγαρικού Κ.Κ. Τράϊτσε Κοστώφ με το οποίο «ζητά σοβιετική βοήθεια για την αποτροπή των γιουγκοσλαβικών σχεδίων, τα οποία συμπεριλαμβάνουν και τη ‘‘Μακεδονία του Πιρίν’’».
Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Σκοπιανοί είναι εγκατεστημένοι κυρίως από την εποχή του 1900 και μετά, στον Καναδά, ΗΠΑ και Αυστραλία και αναπτύσσουν εκεί πλούσια και πολυσχιδή, εθνική, κοινωνική και πολιτιστική δράση, με τα οργανωμένα σωματεία τους, σε στάδια, γήπεδα και δημόσιους χώρους των παραπάνω κρατών. Σε αντίθεση με τους Έλληνες της διασποράς των ίδιων χωρών, οι οποίοι, όπως λένε πολλοί, δεν αναπτύσσουν καμία δράση ή τη δράση που έδειχναν, ενδεχομένως, πριν 60-70 χρόνια στις παραπάνω πολιτείες.
Επομένως η βασική, ορθή κατά τη γνώμη μας άποψη, υποστηρίζει ότι οι κάτοικοι της περιοχής, μέχρι πρότινος φερόμενοι ως Βούλγαροι, δεν μπορεί να λέγονται σε καμία περίπτωση Μακεδόνες, ή αν ονομαστούν τελικά να υπάρξει κάποιος επιθετικός προσδιορισμό, όπως λ.χ. Βόρειος, ή Άνω Μακεδονία ή Νέα Μακεδονία.
Υποστηρίζεται από ορισμένους αναλυτές ότι, όταν θα παύσει κάποτε η κυριαρχία των ΗΠΑ στη Βαλκανική (και στον κόσμο γενικότερα), το κράτος των Σκοπίων, που αποτελεί «εκτρωματικό θνησιγενές κατασκεύασμα» του δυτικού ιμπεριαλισμού και διοικείται σήμερα από επηρμένους αμερικανοτραφείς-βαλκανογιάπηδες, θα διαλυθεί τα προσεχή χρόνια. Τότε θα έχουμε γείτονες πιο ισχυρούς, Αλβανία και Βουλγαρία. Αν έτσι γίνει και αν αυτό συμφέρει στη χώρα μας δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από τώρα. Πάντως τη σημερινή κυριαρχία της Ελλάδας στους χώρους της Βαλκανικής, γενικότερα της Ευρώπης και της Μεσογείου πολλοί εζήλωσαν. Επί του παρόντος σωστή η πολιτική μας να υπάρξει ένας επιθετικός προσδιορισμός.
Πολλοί όμως θεωρούν την ονομασία άνευ σημασίας. Σ’ αυτούς ανήκει και ο γνωστός ακαδημαϊκός και ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς. Ο τελευταίος σε συνέντευξή του, στο Βήμαgasino, της 4 Μαΐου 2008, λέγει: «Εγώ είμαι υπερέλληνας, ε; Αν παρατηρήσει κανείς τη ζωγραφική μου, έχω την Ελλάδα μόνο. Μπορεί να είμαι ντεμοντέ, τη λατρεύω όμως είμαι υπερπατριώτης, την αγαπώ πάρα πολύ και την αρχαία και τη σύγχρονη. Βέβαια, και αντιρρήσεις υπάρχουν… Και έχω ζήσει και μέσα στο Πολυτεχνείο τριάντα χρόνια και έχουν κάψει και το εργαστήριό μου και το μισό Πολυτεχνείο και μου είχε στοιχίσει πάρα πολύ, αλλά τον Άγνωστο Στρατιώτη; Αυτοί ήδη είχαν κατοχυρώσει γη και όνομα πολλά χρόνια πριν. Το έβλεπα πηγαίνοντας οδικώς στο Παρίσι, ταμπέλες με Alta Macedonia με Bassa Macedonia και κανείς τότε δεν ενδιαφερόταν. Οι Έλληνες το είχαν δεχτεί. Μετά είχαμε μια τεράστια διπλωματική αποτυχία, που κατέληξε στο να τους έχουν αναγνωρίσει όλοι, πλην ημών. Που έπρεπε να τους έχουμε συμμάχους και φίλους. Κάποια στιγμή, όμως, τι θα κάνουμε; Δεν μπορεί να είναι μια χώρα χωρίς όνομα… και αφού το θέλουν και οι μεγάλες δυνάμεις… Τι μας έχει πιάσει και φοβόμαστε; Το όνομα τι κατοχυρώνει; Όχι, δεν θα με ενοχλούσε το θέμα, δεν είναι το όνομα, με οποιοδήποτε όνομα θα μπορούσε να επέλθει καταστροφή, αν θέλανε».
Κανένας δεν αμφισβητεί τον πατριωτισμό και την καλή προαίρεση του κ. Δημήτρη Μυταρά. Είναι κι αυτή μια άποψη υποτονική εθνικώς, την οποία αποδέχτηκαν, δυστυχώς, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1950 και εφεξής μέχρι πρότινος, πιεζόμενες προδήλως από τις μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία και ΗΠΑ) για να μη δημιουργηθεί πολιτικό θέμα μεταξύ της χώρας μας και των δύο μεγάλων, αφού η Ελλάδα είχε ανάγκη όλα αυτά τα χρόνια της καθολικής ηθικής, πολιτικής και οικονομικής συμπαράστασης αυτών.
Συμπερασματικά καταλήγουμε: Οι Σλάβοι ήρθαν στη Βαλκανική, συνεπώς εισέδυσαν και στην Ελλάδα, τον 7ο αι. μ.Χ. Οι κάτοικοι της επίμαχης περιοχής ισχυρίζονταν αρχικά ότι είναι Βούλγαροι από τον προαναφερθέντα αι. μέχρι και το έτος 1944. Από του τέλους όμως του 1944 και εφεξής θέλουν να αποκαλούνται Μακεδόνες, ως εάν η εθνική ταυτότητα, μετά πολυετή παλινωδία, είναι θέμα απλής ονομασίας. Κι αυτό, χωρίς να έχουν καμία απολύτως σχέση με τους κατοίκους της Μακεδονίας. Εκ του λόγου και μόνο ότι κατοικούν σ’ ένα μικρό τμήμα αυτής (Μακεδονίας). Οι κάτοικοι της περιοχής Καστοριάς, κατοικούν σ’ αυτόν εδώ τον τόπο επτά χιλιάδες χρόνια π.Χ. Ίδετε το λιμναίο οικισμό στο Δισπηλιό της Καστοριάς και αυτοί, δηλ. οι φερόμενοι σήμερα «Μακεδόνες», ήρθαν τον 7ο αι. μ.Χ.
Ένας μεγάλος ξένος ποιητής, αρχαιολάτρης, με το ψευδώνυμο Αρίστος Άμμων, λέγει: «εν τω προτέρω χρόνω η Ελλάς ην εις λαός μετά μικρών πόλεων. Ύστερον είχεν μίαν πολύ μεγάλην εξέλιξιν από της Ελλάδος μέχρι της Κίνας και της Ινδίας. Εν τω δευτέρω ο λόγος εστίν περί της ελληνικής παιδευτικής επιρροής. Εν τω τρίτω μέρει εκφράζεται περί του σημερινού προβλήματος, δηλ. τις εστίν και τις ουκ εστίν Μακεδών. Και μετά μίαν σκέψιν λέγει: Μακεδόνες εισίν οι άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν μέλη ενός ελληνικού γένους. Ο λέγων ότι οι νυν Σλάβοι, οι περί των Σκοπίων Μακεδόνες αν είεν, ψευδολογούσιν και απιστέμονες εισίν ή έχουσιν κρυπτούς σκοπούς ιμπεριαλισμού, όπως είχον οι κομμουνισταί…» (Ε.Α. 72/125, Απρ. 2008).
Οι Έλληνες έκαναν πολλές παραχωρήσεις από 50ετίας και πλέον χάρη της καλής γειτονίας. Οι ονομαζόμενοι «Μακεδόνες», κάτοικοι των Σκοπίων, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο, αφού απέχουν απ’ αυτόν χίλια (1000) χρόνια και ας ονομάζουν το αεροδρόμιό τους «Αεροδρόμιο ο Μέγας Αλέξανδρος».
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29.5.2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.