Μια εντελώς πάνω-πάνω ματιά στην ιστορία και την πραγματικότητα, χωρίς πολύ κόπο, καθιστά σαφή την εικόνα μιας πόλης που κατά κανόνα υπήρξε θύμα μιας υπερεκμετάλλευσης. Η παράλογη οικοδομική ασφυξία της παραδοσιακής πόλης στην χερσόνησο, τα αυθαίρετα, οι καταστροφές των περισσότερων μνημείων, η παντελής ανυπαρξία υποδομών, η κραυγαλέα έλλειψη χώρων πρασίνου, αλσυλλίων και πάρκων, το κατάντημα της λίμνης, η βύθιση της γούνας, η εκκένωση ως άλλη «έξοδος» στις παραλιακές ζώνες και τις ευδαίμονες επεκτάσεις, που κάποτε αποτελούσαν δευτερεύουσες περιοχές, όλα αυτά αποτελούν πειστήρια πολλών εγκλημάτων με διάρκεια.
Σύμμαχος σε αυτή την ζοφερή κατάσταση, υπήρξε πάντοτε η ανεπάρκεια και η έλλειψη πολιτικού συντονισμού και χάραξης στρατηγικής από τους ιθύνοντες πολιτικούς. Ιδίως σε φορείς που είχαν νευραλγικές ευθύνες. Και ακόμη ιδιαίτερα στον Δήμο Καστοριάς, ο οποίος μισοπαράλυτος από τις παρεμβάσεις τρίτων και τις πελατειακές σχέσεις, δεν μπόρεσε ποτέ να επιβάλλει με δημιουργικό τρόπο και με κατευθυντήριες αρχές οποιαδήποτε βούλησή του.
Στο πλαίσιο, αυτού του βιασμού, η Καστοριά έχασε την δύναμη να πείθει και να αντιστέκεται. Με αποτέλεσμα να γίνεται συχνά, στόχος επιτήδειων αλλά και ανεπιτήδευτων, που προσπαθούν να καταπατήσουν ό,τι απέμεινε «αδιάθετο» ότι διασώθηκε. Σε πιεστικές καταστάσεις πολύ δύσκολα ανέκτησε αντιστάσεις και η διάσωση όσων στοιχειωδών έμειναν οφείλεται σε ατομικές προσπάθειες, σε εξατομικευμένες ικανότητες και φιλότιμο, στην τύχη αλλά και στον πατριωτισμό κάποιων μεμονωμένων.
Αφορμή γι’ αυτές τις παρατηρήσεις αποτελεί η είδηση, ότι ιδιώτης διεκδικεί την κυριότητα, ως ιδιοκτήτης, του αλσυλλίου με τα παλιά, ψηλά πεύκα του Σταυρού! Ναι, του μοναδικού πνεύμονα πρασίνου σε ολόκληρη την δυτική πλευρά της πόλης και ενός εκ των δύο ολόκληρης της πόλης (ο άλλος πνεύμονας πρασίνου εκτείνεται από τον Ξενία προς την βόρεια παραλία και την βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας Φανερωμένης).
Πρόκειται για πρόσωπο, που η οικογένειά του κατάγεται από την Καστοριά, όμως εδώ και πολλές-πολλές δεκαετίες φέρονται να έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στις Κεντρικές Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας προφανώς απωλέσει τους (όσους) δεσμούς διατηρούν τα μέλη της καστοριανής παροικίας της Νέας Υόρκης με την πατρογονική γη.
Έτσι ίσως εξηγείται η αισιοδοξία του κάθε διεκδικητή, να ισχυρίζεται και να θέλει να πείσει, ότι κατέχει, ή κατείχε ο ίδιος, ή άλλοι πριν απ’ αυτόν, ιδιωτικά εννοείται, το άλσος του Σταυρού.
Μιας περιοχής χιλιοφωτογραφημένης και αποτυπωμένης από τις αρχές κιόλας του περασμένου αιώνα ως βραχώδης, χέρσα, πετρώδης περιοχή, την οποία, η δημοτική μέριμνα δάσωσε με τα σημερινά παμπάλαια πεύκα αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1950), με ένα Δικαστή ως υπηρεσιακό δήμαρχο (τον Αργυρόπουλο) -για τον οποίο θα ήταν τουλάχιστον κωμικό να ισχυριστεί κανείς ότι επέτρεψε, ή διέταξε να καταπατηθεί από τον Δήμο, ιδιωτική έκταση. Την ίδια περίοδο φυτεύθηκαν παραλίμνια πλατάνια και κατασκευάστηκαν παγκάκια στην όχθη της λίμνης, σε μια προσπάθεια των τότε ρομαντικών κατοίκων αυτής της πόλης, να ξεφύγουν από τις φρικτές μνήμες του πολέμου και να υποδεχθούν με αισιοδοξία το μεταπολεμικό μέλλον.
Πρέπει λοιπόν να είναι κάποιος, είτε πολύ άσχετος, είτε πολύ αδαής, ή ξένος για να αποπειράται μια τέτοια διεκδίκηση, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί θρασεία αν διέθετε έστω και ίχνος σοβαρότητας. Διότι όχι μόνο οι σύγχρονοι και κάπως νεαρότεροι κάτοικοι, είτε γεννήθηκαν εδώ, είτε κατοίκησαν από το 1950 και μετά, αλλά και οι ακόμη παλιότεροι, γεννήθηκαν και έζησαν με την πεποίθηση της μόνης αλήθειας: Ότι ο Σταυρός, (όπως και το άλσος της βόρειας πλευράς) αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές, γνωστές και φυσικά ανεπίδεκτες κάθε αμφισβήτησης και αμφιβολίας, δημοτικές εκτάσεις.
Ίσως πρόκειται για παρεξήγηση, ίσως πρόκειται για σύγχυση, ή για κάποιους που προσπαθώντας να διεκδικήσουν ό,τι νομίζουν ότι ανήκε στην οικογένειά τους, ενεργούν με τρόπο που δεν προκαλεί απλά την λογική, αλλά το κοινό αίσθημα. Και για τον λόγο αυτό, σε μια Καστοριά που πνίγεται από τους προηγούμενους σφετερισμούς άλλων με αποτέλεσμα να βουλιάζει, η συγκεκριμένη υπόθεση χάνει κάθε στοιχείο ιδιωτικής διαφοράς και γίνεται πάνδημη.
Σύμφωνα με πληροφορίες της ΟΔΟΥ, η υπόθεση πρόκειται να δικαστεί σήμερα σε δικαστήριο της Καστοριάς, αλλά οι αντιδράσεις και παρεμβολές ιδιωτών που μόλις πληροφορήθηκαν την απίστευτη ιστορία κινητοποιήθηκαν, αναμένεται είναι πιθανό να οδηγήσει σε αναβολή.
Κι αν η ακραία αυτή διεκδίκηση, η τόσο παράλογη και ανιστόρητη, μοιάζει αδύνατο να «δικαιωθεί», ωστόσο αρκεί για να προκαλέσει αγανάκτηση και δυσφορία. Τουλάχιστον σε όσους γνωρίζουν κατά βάθος, ότι στην πραγματικότητα, τίποτε δεν γίνεται -ή σχεδόν τίποτε δεν συμβαίνει- αποκλειστικά και μόνο από αφέλεια, άγνοια ή ρομαντισμό. Διότι υπάρχουν πάντοτε οι καραδοκούντες σύμμαχοι. Ιδίως όσοι δεν μένουν αδιάφοροι στην θέα “φιλέτων”...
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22.5.2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.