Παρακολουθώ με προσοχή την εφημερίδα σας. Έχω εκτιμήσει την σοβαρότητα, την μετριοπάθεια και την αρκετά καλή αμεροληψία που διατηρείτε στα πολιτικά θέματα που παρουσιάζονται στην πατρίδα μας, την Καστοριά.
Στα γενικότερα πολιτικά θέματα, αφού είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο να τα παρακολουθεί κάποιος από την επαρχία, έχετε επιλέξει τον δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη, της έγκριτης εφημερίδας «Καθημερινή», και σχεδόν πατριώτης μας, αφού είναι Κοζανίτης. Καλή «πένα» αν και αυστηρά συντηρητική σε κάθε γεγονός. Εσείς μπορείτε, φαντάζομαι, από τα 7 εβδομαδιαία κείμενά τους να διαλέξατε ένα, και έτσι να παρουσιάσετε μία συντηρητική μεν αλλά σε λογικά πλαίσια αντίληψη.
Στο κείμενο που δημοσιεύσατε στο φύλλο της 8.5.2008 με τίτλο «Ο Μάο και το lifestyle», πιστεύω ότι κάνατε λάθος επιλογή. Γιατί, πρόκειται για ένα κείμενο πολιτικής προπαγάνδας, που θέλει να στραφεί ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα.
Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός δεν είναι επιλήψιμο. Μπορεί κανείς να καταλάβει τις ανάγκες και υποχρεώσεις που έχει ένας σε «ανοδική πορεία» δημοσιογράφος. Γνωρίζουμε ακόμη ότι για να πετύχει την προπαγάνδα θα καταφύγει και σε υπερβολές και σε ανακριβή στοιχεία. Αλλά υπάρχουν κάποια όρια που αν τα υπερβούμε πλησιάζουμε την γκεμπελική προπαγάνδα! Μόνο οι χιτλερικοί και οι δικτάτορες που δεν σέβονται τίποτα ξεπερνούν τα όρια αυτά. Και πιστεύω ότι ακριβώς αυτά τα όρια ξεπέρασε ο συμπαθής δημοσιογράφος.
Όταν αποκαλείς τον Μάο «μέγα εγκληματία», δεν κάνεις ούτε καν μαύρη προπαγάνδα. Είναι κιτρινισμός, είναι κατάπτωση, εκτός αν πρέπει να δεχτώ, αμάθεια, έλλειψη ιστορικής συνείδησης ή ακαταλόγιστο.
Παίρνει τα λόγια του Τσίπρα, όπως δημοσιεύονται στην συνέντευξή του.
«Η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό… Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την πολιτική επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και την νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην επαναστατική διαδικασία. Αυτή είναι μία σημαντική σκέψη».
Ο δημοσιογράφος σχολιάζει: «Ένας πολιτικός αρχηγός λοιπόν, θαυμάζει την σκέψη ενός μέγα-εγκληματία…».
Τι θαυμάζει ο Τσίπρας στον Μάο; Τι μας λέει ότι παίρνει απ’ αυτόν; Το λέει καθαρά, χωρίς υπεκφυγές: «Την συνεχή αμφισβήτηση των δομών και επίσης της νομενκλατούρας». Εγώ συμφωνώ μ’ αυτό. Γιατί γίνεται αρτηριοσκληρωτικός ο άνθρωπος στην ίδια θέση. Σαπίζει!
Ο κ. Μανδραβέλης διαφωνεί. Απόλυτο δικαίωμά του. Μπορεί να το υποστηρίξει και να διαλύσει ιδεολογικά τον Τσίπρα. Γιατί μας γράφει για τον «μέγα εγκληματία;». Θέλει να περάσει στο υποσυνείδητο ότι και όσοι είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον ΣΥΝ, είναι κατά κάποιο τρόπο έστω λίγο, έστω μικροί, εγκληματίες;
Η ιστορία θα κρίνει τον Μάο, και πιστεύω ότι θα τον κρίνει ευνοϊκά, σαν τον αρχηγό που ελευθέρωσε την Κίνα από τους αποικιοκράτες και τους χασισέμπορους, και έκανε ένα μεγάλο, σοβαρό και ορθολογικό κράτος.
Δεν ξέρω πράγματι που βρήκαν τα 38 εκατομμύρια νεκρούς για να μπορούν μάλιστα να τους συγκρίνουν με τους νεκρούς στα κρεματόρια από τον Χίτλερ.
Θέλω να πιστεύω ότι ο κ. Μανδραβέλης έκανε απλά λάθος, και δεν αποτελεί ένα κρίκο σε μία αλυσίδα εξαπάτησης του κόσμου.
Όσο για τον Τσίπρα, χαίρομαι που ένας άνθρωπος μπορεί να ηγείται του κόμματος που τα 40 τελευταία χρόνια δίνει έναν αγώνα να βγάλει την ελληνική κοινωνία από την κυριαρχία της αγραμματοσύνης και της μεταφυσικής, να την απαλλάξει από τον φόβο του χωροφύλακα και τον βραχνά του χαφιέ, για να περάσει στον ελληνικό λαό την αμφισβήτηση, την κριτική, την έννοια της θυσίας για την ιδέα. Για να περάσει στην ελληνική κοινωνία τον ορθολογισμό, το όραμα μιας νέας καλύτερης κοινωνίας.
Σήμερα, είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Είμαστε ευχαριστημένοι από την κατά- σταση που υπάρχει; Αν ναι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Υποστηρίζουμε, μάλιστα έχουμε υποχρέωση να υποστηρίζουμε αυτήν την κατάσταση που υπάρχει. Πολλοί είναι αυτοί που το πιστεύουν.
Ανήκω στους άλλους. Τους αμφισβητίες!
Όταν βλέπω την παιδεία, ή την έρευνα, ή την περιβαλλοντική πολιτική, ή την αντιμετώπιση μεγάλων ατυχημάτων (όπως οι πυρκαγιές), ή τις «συζητήσεις» στην τηλεόραση, ή ότι άλλο μας περιτριγυρίζει, νοιώθω ότι υποφέρω.
Όταν βλέπω (μάλλον ακούω) την πτώση της γούνας, που οδηγεί σε παρακμή ολόκληρη την περιοχή, και νοιώθω ότι η αιτία είναι η έλλειψη πολιτικής ή η κακή εφαρμογή μιας πολιτικής, τόσο το κράτος, όσο και από τους τοπικούς παράγοντες της Καστοριάς, θέλω να αλλάξει.
Όταν βλέπω (μάλλον μαθαίνω) ότι η λίμνη, η τόσο όμορφη λίμνη των παιδικών μου χρόνων, έγινε βούρκος, και σκέφτομαι ότι απ’ αυτήν την λίμνη πίναμε νερό, λέω δεν πάει άλλο, πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα. Πώς όμως όταν ο ειδικός καθηγητής συμπατριώτης μας Τάσος Κοβάτσης κάνει προτάσεις και τον γράφουν…
Με ποιους μαζί θα αλλάξουμε την κατάσταση;
Από τις πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει σήμερα αυτήν την ελπίδα. Ο Τσίπρας αυτήν την δυνατότητα εκφράζει.
Βλέπει σωστά τα πράγματα; Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Σίγουρα όμως τα βλέπει διαφορετικά. Προτιμώ λοιπόν έναν πολιτικό οργανι- σμό που τον εκφράζει ένας νέος άνθρωπος που τα βλέπει διαφορετικά, που ευαγγελίζεται, που θέλει έναν άλλον κόσμο, καλύτερον απ’ αυτόν που ζούμε τώρα.
Θυμάμαι την γιαγιά μου την Ουρανία, η οποία στις εκλογές του 1958, όταν ρωτήθηκε από τις γειτόνισσές της στο Απόζαρι: «Τι θα ψηφίσουμε κ. Ουρανία;». Η γιαγιά, χωρίς κανένα δισταγμό απάντησε: «ΕΔΑ»!
-«Κυρία Ουρανία, εσύ από βασιλική οικογένεια θα ψηφίσεις ΕΔΑ; Γιατί;».
Και η γιαγιά Ουρανία: «Έτσι με είπαν τα εγγόνια μου, εγώ έζησα την ζωή μου, τώρα ψηφίζω για τον κόσμο που θέλουν αυτά, για τον κόσμο που έρχεται».
Τον κόσμο της ηλικίας του μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε ο Τσίπρας.
Περδίκκας Παπακώστας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ «ΟΔΟΥ»
Αγαπητέ κύριε Παπακώστα,
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί θερμά για την επιστολή σας, για τα καλά λόγια σας για την εφημερίδα και την γόνιμη συμβολή σας σε ένα διάλογο. Έστω κι’ αν κάποιοι χαρακτηρισμοί, θα μπορούσαν να είναι μετριοπαθέστεροι, αναμφίβολα, καμιά εξέλιξη στην παγκόσμια πολιτική πραγματικότη- τα δεν θα ήταν επαρκής, αν δεν εκπροσωπούνταν στις εξελίξεις και στις αντιπαραθέσεις των ιδεών οι μεσοπολεμικές και ιδίως πρώτες μεταπολεμικές ιδεολογίες. Τότε που καταγράφτηκαν οι πρώτες προσπάθειες ουσιαστικού μετασχηματισμού των κρατών και των κοινωνιών, σε σοσιαλιστικά πρότυπα. Και οι άνθρωποι σε μεγάλο τμήμα της γης, κυρίως οι νέοι της τότε εποχής, ρομαντικοί και αποφασισμένοι, ήταν σε θέση ακόμη και να θυσιαστούν για τα ιδανικά τους.
Στο πέρασμα όμως των δεκαετιών, με την λήξη του ψυχρού πολέμου, την πτώση των περισσότερων καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ, η παγκόσμια κοινή γνώμη επαναπροσέγγισε και εξακολουθεί να μελετά, κάτω από το πρίσμα των εξελίξεων και των αποκαλύψεων που έγιναν στο μεταξύ γνωστές, όχι τις ιδέες, αλλά την στάση και τις πράξεις θνητών ανθρώπων που είχαν την εξουσία και την ιστορική ευθύνη να τις υλοποιήσουν. Και στο επίπεδο αυτό, ομολογουμένως, τα αποτελέσματα των πράξεων όσων ανέλαβαν να κάνουν τον κόσμο δικαιότερο και να περιορίσουν τις ανισότητες, ήταν μάλλον πενιχρά, αν όχι απογοητευτικά, τουλάχιστον στα κράτη στα οποία κατέρρευσε το σύστημα.
Για την Κίνα, πράγματι, λόγω της ιδιομορφίας της χώρας και του λαού της και της εφαρμογής στα τελευταία χρόνια ενός ιδιόρρυθμου συστήματος οργάνωσης των οικονομικών δομών με έστω και ανεπαίσθητα μεικτά χαρακτηριστικά, (μετά τα «α-νοίγματα») ίσως να μην γνωρίζουμε όλοι οι υπόλοιποι λαοί, και πολλά στοιχεία για την ουσία και τις λεπτομέρειες του κομμουνιστικού συστήματος που εφαρμόστηκε εκεί κατά την περίοδο του Μάο.
Το γεγονός ότι 30 και πλέον χρόνια από τον θάνατο του «μεγάλου τιμονιέρη» στο τεράστιο, λιτό μέσα στην μεγαλοπρεπή πολυτέλειά του μαυσωλείο του, στην μαρτυρική πλατεία της «Ουράνιας Γαλήνης», ακριβώς απέναντι από την μεγάλη πύλη της «Απαγορευμένης Πόλης», καθημερινά ακόμη και σήμερα, τώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, δεκάδες χιλιάδες Κινέζοι κάθε ηλικίας, απ’ όλες τις επαρχίες της αχανούς υποηπείρου, σχηματίζουν ουρές, και όταν περνούν από την σορό του, που διατηρείται αναλλοίωτη, οδύρονται.
Ίσως είναι αρκετά δηλωτικό αναχρονιστικών αντιλήψεων που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές στον δυτικό κόσμο. Ίσως στο μεγάλο αυτό ασιατικό κράτος, με τον σπουδαιότατο αρχαίο πολιτισμό, να αισθάνονται την ανάγκη «θεοποίησης», παλιότερα του αυτοκράτορα και άλλοτε ενός Μάο, αλλά είναι αλήθεια, ότι εδώ αυτά, μοιάζουν κάπως μακρινά.
Τα υπόλοιπα που γνωρίζουν οι περισσότεροι σήμερα για την Κίνα -που γέννησε το σύστημα Μάο- είναι λίγα και μπερδεμένα: Πατρίδα των προϊόντων «μαϊμού», εκατομμύρια-εκατομμυρίων φθηνά εργατικά χέρια, τεράστιες οικονομικές ανισότητες, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2008 και με την αφορμή τους η καταπίεση του Θιβέτ.
Το πολύ, οι γνώσεις ενός μέσου πολίτη να φθάνουν ως την βιομηχανική μόλυνση του περιβάλλοντος και την αναχρονιστική, οπωσδήποτε καταδικαστέα επιβολή της θανατικής ποινής, «ακόμη» και για δευτερεύουσας σημασίας αδικήματα.
Αυτά είναι όσα γνωρίζει κάποιος σήμερα, για την Κίνα. Αντίθετα αυτό που δεν γνωρίζει είναι για την (οποιαδήποτε) συμβολή της σύγχρονης Κίνας, των πολλών δισεκατομμυρίων, στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ο οποίος είναι κοινή των πάντων υπόθεση.
Έτσι απομένει στον καθένα να κρίνει και να αποφασίσει με τα στοιχεία αυτά, τι είναι συντηρητικό και τι όχι, (ιδίως με το εννοιολογικό φορτίο της ψυχροπολεμικής περιόδου). Τι υπηρετεί τον κομμουνιστικό διεθνισμό, και τι την σημερινή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης.
Επομένως, ο αναθεωρητικός, για τα στερεότυπα του Ψυχρού Πολέμου, συγγραφικός και δημοσιογραφικός λόγος του διακεκριμένου κ. Πάσχου Μανδραβέλη, που πράγματι είναι Δυτικομακεδόνας, τον οποίο προβάλλει η ΟΔΟΣ από την αρχή της κυκλοφορίας της το 1998, μπορεί όντως να προκαλεί ζωηρά αισθήματα αντίθεσης σε όσους έχουν ένα διαφορετικό πρίσμα θέασης των πολιτικών εξελίξεων και της πραγματικότητας.
Ο ίδιος υπηρετεί μια σχολή, που θα μπορούσε να τιτλοφορείται «τα πράγματα με το όνομά τους» αν δεν ελλόχευε πάντοτε ο κίνδυνος της σχετικότητας των απόψεων. Αν όμως ο λόγος αυτός είναι συντηρητικός, αντιδραστικός ή όχι, ή αν είναι προοδευτικός ο πολιτικός που για όραμά του δανείζεται (αν μη τι άλλο αμφιλεγόμενους) συμβολισμούς, όπως ο Μάο, αυτά είναι ζητήματα του καθενός.
Το βέβαιο είναι ότι ο λόγος του κ. Πάσχου Μανδραβέλη, είναι απερίφραστος, λιτός και για τους λόγους αυτούς ειλικρινής και απόλυτα κατανοητός. Έστω και αν ακούγεται αιρετικός σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που φοβάται να ξανασυζητήσει για ορισμένα βάθρα. Είναι λόγος ακομμάτιστος, αλλά ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος.
Και με αυτή την έννοια, κατά την άποψη της ΟΔΟΥ, ακόμη και να μην συμφωνεί κανείς με την ουσία του λόγου του, δεν μπορεί να είναι «γκεμπελικός». Καθ’ ότι ο κόσμος δεν έχασε ποτέ από τον λόγο και την αντιπαράθεση των ιδεών, αλλά από την προπαγάνδα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Μαΐου 2008
Κείμενα του Περδίκκα Παπακώστα
Σύνδεσμοι
Η ιστοσελίδα του Πάσχου Μανδραβέλη
Ο Μάο και το Lifestyle
Κύριε διευθυντά, θεωρώντας κι εγώ ότι ο, αξιόλογος κατά τα άλλα, κ. Μανδραβέλης εκφράζει ένα κοσμοπολίτικο νεοσυντηρητισμό, θα ήθελα να διαχωρίσω τη θέση μου από αυτή του κ. Παπακώστα. Κι αυτό γιατί τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει, κατά τη γνώμη μου, ένας "προοδευτικός" ελιτισμός εντελώς ισοπεδωτικός για ο,τιδήποτε διαφορετικό διατυπωθεί από οπουδήποτε. Ο Τσίπρας, κατά τον κ. Παπακώστα, αποτελεί το Μεσσία της ελληνικής κοινωνίας που αγωνίζεται να της εμπνεύσει την αμφισβήτηση και την κριτική. Αν δεχτούμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα, πώς συμβιβάζεται αυτή η αντίληψη με τον δογματικό αφορισμό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΜΟΝΟ κόμμα που παρέχει ελπίδα για μια καλύτερη κατάσταση? Γιατί πρέπει να ταυτίζεται με δικτάτορα όποιος δεν υποβιβάζει την κριτική του ικανότητα στο θέμα των επίγειων "σοσιαλιστικών" παραδείσων? Χρίεται προοδευτικός και αμφισβητίας του κατεστημένου, ορθολογιστής, πολέμιος της αγραμματοσύνης και της μεταφυσικής μόνο όποιος συντάσσεται με το νέο αρχηγό του Συνασπισμού? Αυτές οι εσωτερικές αντιφάσεις στο σχόλιο του κ. Παπακώστα, ας με συγχωρεί, δεν πιστεύω ότι μαρτυρούν κριτική εγρήγορση και όλα τα βαρύγδουπα που θεωρεί ότι μόνο ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος εκφράζει. Παραδόξως, και μόνο σε ιδεολογικό επίπεδο, θα συμφωνούσα με τον Τσίπρα και την θεωρητική προσέγγιση που κάνει στον μαοϊσμό. Και αναφέρω μόνο το ιδεολογικό, γιατί κι εγώ πιστεύω πως πρακτικά, η μαοϊκή θεωρητική προσέγγιση του σοσιαλισμού, οδήγησε πρακτικά σε ένα απολυταρχικό και στυγνό καθεστώς. Μέχρι εκεί (στο θεωρητικό πεδίο) θα συμφωνούσα και με τον κ. Παπακώστα. Από 'κει και πέρα όμως, η βασανιστική προσπάθεια του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου να αποτελέσει το αδιαμφισβήτητο και μοναδικό κριτήριο της προόδου σ' αυτή τη χώρα πάει πολύ. Κι αν σώνει και καλά πρέπει ο κ. Παπακώστας να ικανοποιήσει τον ορθολογισμό του γνωρίζοντας την πολιτική ταυτότητα εμού του σχολιαστή του σχολίου του, καταθέτω ευθαρσώς ότι ανήκω στην Αριστερά. Υπάρχει κι άλλη Αριστερά σ' αυτή τη χώρα χωρίς την ξιπασμένη σιγουριά των μόνων καλλιεργημένων, των μόνων προοδευτικών, των μόνων πεφωτισμένων σωτήρων της "αγράμματης" ελληνικής κοινωνίας, όπως των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ. Και προς Θεού! (Ναι, υπάρχουν αριστεροί που δεν ντρέπονται να επικαλεστούν τον Θεό) το σχόλιο δεν στρέφεται προσωπικά εναντίον του κ. Παπακώστα. Έγραψα άλλωστε ήδη ότι με το μισό του σχολιασμό συμφωνώ. Ούτε πρόκειται φυσικά για ενδοαριστερή φιλονικία. Σας ευχαριστώ και συγχαρητήρια για άλλη μια φορά στην ΟΔΟ που αντιστρατεύεται τη μονοφωνία γενικώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με το συλλογισμό του πιο πάνω φίλου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@1ο Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για στο σχόλιο!