10.5.10

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

ΑΓΑΠΗΤΗ ΚΥΡΙΑ ΥΠΑΛΛΗΛΕ!

Tρίτη μέρα του Πάσχα επέλεξα να εξοφλήσω τα χρέη μου προς τις Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας. για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Ατυχώς βέβαια, γιατί δεν υπολόγισα ότι η πρώτη μέρα εργασίας μετά το «ολοκαύτωμα» του οβελία δεν είναι και η καλύτερη για το θυμικό των υπαλλήλων. Ξεκίνησα από τη Δ.Ε.Υ.Α.Κ. και καθώς πλήρωνα αντάλλαξα ευχές και χαμόγελα με τον πάντα αβρόφρονα υπάλληλο που γνωρίζει καθένας που συναλλάσσεται με το εν λόγω ταμείο.

Στη συνέχεια πέρασα από το ταμείο ιδιωτικής εταιρίας τηλεφωνίας και ζήτησα να γίνει έλεγχος αν στο αναγραφόμενο ποσό του λογαριασμού μου συμπεριλαμβάνεται και η οφειλή του προηγούμενου μήνα την οποία είχα καταβάλει εκπρόθεσμα. Πράγματι, η εργαζόμενη των 400 € πρόθυμα έκανε την επιβεβαίωση και αφαίρεσε το ποσό του προηγούμενου μήνα από τα οφειλόμενα. Μάλιστα με ευχαρίστησε και με αποχαιρέτισε ευγενικά, χρησιμοποιώντας (όπως άλλωστε οφείλει) τον πληθυντικό.

Απέναντι ακριβώς από τα γραφεία της ιδιωτικής εταιρίας, ορθώνεται επιβλητικό το μέγαρο του Ο.Τ.Ε. στο οποίο συνέτεινα κι εγώ με τις μικρές μου οικονομίες επί είκοσι έξι χρόνια να γίνει τόσο μεγάλο και τόσο δελεαστικό, ακόμα και για τους πολύ εκλεκτικούς εταίρους μας τους Γερμανούς.

Ασήμαντη πια η κίνηση στο ταμείο του οργανισμού, λόγω των ελκυστικών προσφορών της απέναντι ιδιωτικής εταιρίας. Γι’ αυτό και πολύ σύντομα βρέθηκα μπροστά απ’ τη γνωστή αγέλαστη και αμίλητη φυσιογνωμία της υπαλλήλου των ... € μηνιαίως. Της ζήτησα ευγενικά να κάνει την ίδια διαδικασία μ’ αυτήν της υπαλλήλου των 400 € μηνιαίως. Συνοφρυώθηκε, άστραψε και βρόντηξε η υπάλληλος και σε αυστηρό τόνο και ενικό αριθμό φυσικά, μου ζήτησε να ξεκαθαρίσω τι θέλω.

«Κάτσε στην άκρη και περίμενε», μου είπε. Με προκάλεσε να τη ρωτήσω σε πληθυντικό αριθμό (όπως οφείλω), προς τι ο αυστηρός κι επιθετικός τόνος της φωνής. Φυσικά και δεν πήρα απάντηση. Την ξαναρώτησα μήπως παρεπιπτόντως και γνωρίζει ότι η χρήση του ενικού εκ μέρους του υπαλλήλου συνιστά απρεπή και βλάσφημη συμπεριφορά σύμφωνα με το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα. Φυσικά και δεν πήρα απάντηση. Κάτι ανεύθυνα και ειρωνικά μισόλογα ακούστηκαν από ένα σκυφτό κεφάλι και τίποτα περισσότερο.

Το θράσος έγινε δείλια και επειδή δεν ήθελα να μονολογώ απέναντι σ’ ένα χαμηλωμένο κεφάλι που δεν έχει λόγια να αιτιολογήσει την άξεστη συμπεριφορά του πήρα το λογαριασμό και έφυγα άπραγος όπως και τον προηγούμενο μήνα, γιατί ο υπάλληλος τότε, (άκουσον, άκουσον) δεν είχε λέει να μου δώσει ρέστα!

Θα ήθελα πολύ η αλαζών υπάλληλος να μπορούσε να δώσει κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν όλοι εκείνοι που στέκονται απέναντί της με σεβασμό, υπομονή, αξιοπρέπεια και καταβάλλουν πρόθυμα, (καμιά φορά κι απ’ το σπασμένο κουμπαρά του παιδιού τους), το χρέος προς τον Οργανισμό που με τόση αγνωμοσύνη και απερισκεψία εκείνη υπηρετεί.

Σκέπτεστε, αγαπητή κυρία, ότι τις υπηρεσίες που παρέχετε εσείς, τις παρέχει ποιοτικότερα η απέναντι υπάλληλος της ανταγωνίστριας εταιρίας, με μισθό υποπενταπλάσιο απ’ το δικό σας;

Σκέπτεστε ότι για να βρίσκεστε εσείς η απόφοιτη του εξαταξίου γυμνασίου ή έστω του Λυκείου, σ’ αυτή τη θέση που υπηρετείτε με τόση αγνωμοσύνη και μιζέρια, κάποια άλλα παιδιά με πτυχία και σπουδαίους μεταπτυχιακούς τίτλους χτυπούν απελπισμένα κλειστές πόρτες ή εργάζονται στο «απέναντι» ταμείο για το υποπενταπλάσιο της αμοιβής σας;

Σκέπτεστε άραγε πως οι συνήθεις απρέπειες απέναντι στους πελάτες (παραπονούνται πολλοί ξέρετε), συνέτειναν στη μαζική αποχώρηση χιλιάδων πελατών από τον οργανισμό που αγαπάμε και στηρίζουμε ακόμα κι όταν εσείς μας πληγώνετε;

Σκέπτεστε, αγαπητή κυρία, πως όταν προσέρχομαι για να εξοφλήσω το λογαριασμό μου, δεν επισκέπτομαι το σαλόνι του σπιτιού σας, αλλά το χώρο της υπηρεσίας που χρόνια τώρα πληρώνω για να γίνει ανετότερος, λειτουργικότερος και ακόμα πιο πολιτισμένος επ’ ωφελεία δική σας περισσότερο;

Σκέπτεστε μήπως, ότι ένα μέρος από το δικό μου υστέρημα κατατίθεται στο λογαριασμό της κοινωνικής σας αξιοπρέπειας και των καταναλωτικών σας ονείρων;
Αναρωτηθήκατε άραγε, γιατί η συνάδελφος που εργάζεται ακριβώς δίπλα σας είναι ευγενική, κόσμια και υπομονετική; Μήπως εκείνη δε διαθέτει τον πρέποντα «τσαμπουκά», ή μήπως εμφορείται από αρχές κοινωνικότητας, επαγγελματικής συνείδησης κι άρα παιδείας;

Αγαπητή κυρία, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι μπορεί και να είστε μια πολύ καλά εκπαιδευμένη υπάλληλος που καταφέρνει και χτυπάει με μεγάλη ευκολία τα πλήκτρα μιας αριθμομηχανής. Δυστυχώς, αυτό και μόνο δε φτάνει. Χρειαζόμαστε τους πεπαιδευμένους εργαζομένους πολύ περισσότερο απ’ τους εκπαιδευμένους. Αυτούς που δεν ξεχνούν από πού ξεκίνησαν, που ξέρουν να χαμογελούν, να εξυπηρετούν αγόγγυστα, να καθησυχάζουν και κυρίως να κατανοούν το φιλότιμο του πολίτη που παρά την εφιαλτική οικονομική συγκυρία προσέρχεται για να εκπληρώσει την οικονομική του υποχρέωση.

Αν μπορούσατε να νιώσετε με πόσο σεβασμό κάθονται απέναντί σας, αν μπορούσατε να βλέπατε με πόση προθυμία βάζουν το χέρι στην τσέπη τους και με πόση αγωνία ξεσκαρτάρουν τα μεταλλίκια στη σκασμένη απ’ τον ασβέστη και το σφυρί παλάμη τους, τότε θα γνωρίζατε τι σημαίνει αυτό το «γεια» που εισπράττετε αφειδώς, δυστυχώς μηχανιστικά, τότε θα γνωρίζατε και την αξία της κόσμιας επικοινωνίας.

Κι αν τελευταία έχετε ακούσει να συζητείται ευρέως η άρση της μονιμότητας των υπαλλήλων, ένα πράγμα να περνάει απ’ το μυαλό σας: πως με τη συμπεριφορά σας προσφέρετε ισχυρό άλλοθι στους κρατούντες να την εφαρμόσουν και κοντά σε σας να χρεωθεί την βάσανον της εργασιακής επισφάλειας και η ευγενική, κόσμια και υπομονετική συνάδελφος που εργάζεται ακριβώς δίπλα σας. Και θα’ ναι κρίμα!

Με πολλή θλίψη
Ένας πελάτης σας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ