ΟΔΟΣ: Ορνιθώνες

Η πρόσφατη αποκάλυψη ότι σε οικοδομή, σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Καστοριάς, είχε τοποθετηθεί αυθαίρετα η βάση και οι κεραίες εκπομπής σήματος μεγάλης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που ήδη λειτουργούσε, τάραξε για μία ακόμη φορά τα λιμνάζοντα νερά, το τέλμα της πόλης. Αναμενόμενο και φυσικό μια επρόκειτο να συζητηθεί στο δημοτικό συμβούλιο η έγκριση των περιβαλλοντικών όρων που κανονικά θα έπρεπε να προηγηθεί της τοποθέτησης.

Ο θόρυβος ήταν φυσικό επακόλουθο όχι βέβαια επειδή η πρωτοβουλία για την παραχώρηση της στέγης δεν λήφθηκε απ’ όλους τους ιδιοκτήτες της οικοδομής, και αυτό είναι ζήτημα που προκαλεί προβλήματα καθαρά ιδιωτικής φύσης. Ούτε (μόνο) επειδή το θέμα αφορούσε (και) εν ενεργεία δημοτικό σύμβουλο της μείζονος πλειοψηφίας, που κάποτε διετέλεσε αντιδήμαρχος Καστοριάς με πολυσχιδή δραστηριότητα στα κοινά. Αλλά κυρίως διότι επανέφερε το (και από παλιά προσφιλές) θέμα της εγκατάστασης κεραιών σε οικοδομές της πόλης. Καθώς και το ζήτημα των κινδύνων στην ανθρώπινη υγεία και ζωή που ενδέχεται να προκαλούνται. Το οποίο προκαλεί ποικίλες, κυρίως αρνητικές αντιδράσεις, όταν αποκαλύπτεται ή καταγγέλλεται ότι κάπου και από κάποιους έχει επιτραπεί η τοποθέτηση κεραίας.

Στο πλαίσιο αυτό η συζήτηση του θέματος στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς της Μ. Τετάρτης αναβλήθηκε άρον-άρον για την χθεσινή συνεδρίαση της 21ης Απριλίου. Αλλά εντύπωση προκάλεσε τόσο ο χειρισμός του ζητήματος από το προεδρείο του δημοτικού συμβουλίου, όσο -και ιδιαίτερα αυτός- οι αντιδράσεις και οι δημόσιες τοποθετήσεις του δημοτικού συμβούλου κ. Κων/νου Κοντόπουλου, ο οποίος σε παρεμβάσεις του σε ραδιοφωνική εκπομπή, αναλύοντας την άποψη ότι η τοποθέτηση κεραιών στην Καστοριά πρέπει να επιτρέπεται με άδεια, για να είναι νόμιμη και εποπτευόμενη, έπεσε σε κάποιες συμπτωματικές αντιφάσεις για το μέτρο της γνώσης, ή της άγνοιάς του, σε σχέση με την συγκεκριμένη υπόθεση.

Αντί ως σύμβουλος να «δώσει», εμφανίστηκε να απαιτεί εξηγήσεις από την συνιδιοκτήτρια για το γεγονός της άγνοιάς της, σε σχέση με τις ενέργειες του δραστήριου ενοικιαστή δημοτικού συμβούλου και συγγενή της. Εγείροντας για μια ακόμη φορά το ερώτημα, ποιο ακριβώς ιδανικό παρασύρει τον επικεφαλής ελάσσονος μειοψηφικού συνδυασμού σε βιαστικές, μερικές φορές δημόσιες παρεμβάσεις, επί παντός επιστητού.

Η αλήθεια είναι ότι ο βαθμός της (κοινωνικής) γνώσης, ή της άγνοιας, γύρω από την φημολογούμενη επικινδυνότητα για την δημόσια υγεία, ιδίως των περιοίκων, αποτελούν τους παράγοντες που καθορίζουν το μέτρο και τον βαθμό των αντιδράσεων. Αλλά και την ωριμότητα των παντογνωστών. Ιδίως σε μια πόλη που δείχνει αρκετά πρόθυμη να δαιμονοποιεί με την πρώτη έκλαμψη επικαιρότητας κάθε ευκαιρία κουτσομπολιού.

Διότι τα σοβαρά θέματα, για «δημόσια διαβούλευση» σε εκπομπές και άρθρα, αποτελούν είδος σε ανεπάρκεια, προφανώς διότι στην πόλη αυτή έχουν λυθεί όλα τα υπόλοιπα προβλήματα. Με αποτέλεσμα κατά καιρούς να δημιουργούνται θέματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Όπως πριν τις κεραίες, συνέβη στην περίπτωση των υδρόβιων πτηνών της λίμνης, όταν μερικά χρόνια πριν, με αφορμή την τηλεοπτική νόσο των πτηνών, η οποία υποτίθεται θα προκαλούσε εκατόμβες θυμάτων, προκάλεσε πρωτίστως τον επίκαιρο θόρυβό της για μερικούς μήνες, για να το καταπιεί στην συνέχεια αλλά και πολύ σύντομα, το τέρας της λήθης.

Όμως, η πρόχειρη συζήτηση ήταν αρκετή, ώστε σε μια πόλη που βρέχεται ολόγυρα από την λίμνη σε μήκος πολλών χιλιομέτρων να τοποθετηθεί και μάλιστα επιλεκτικά κατά μήκος της λεωφόρου των Κύκνων, περίφραξη της όχθης (!) με πασσάλους και πλέγμα κατάλληλους για οικιακούς ορνιθώνες, ώστε να… προστατεύεται το ανθρώπινο είδος της ιδιαιτέρως πολύτιμης περιοχής, από την επιδρομή των πτηνών.
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, παρεκτός στους θεατές του Α. Χίτσκοκ, τα συνήθως αθώα πτηνά της λίμνης δεν ενέπνευσαν τόσο θόρυβο και τόσο τρόμο, και μάλιστα μόνο κατά μήκος της λεωφόρου των Κύκνων. Η οποία αν και βούλιαξε και ξαναβούλιαξε, συνεχίζει να παραμένει θωρακισμένη με την κωμική περίφραξη.

Έτσι, οι κεραίες της τηλεφωνίας με τα εύλογα και πολλά ερωτηματικά και τις ανησυχίες που δικαιολογημένα προκαλούν στους πολίτες, αποτελούν κάθε φορά το υποκατάστατο της επικαιρότητας. Ωστόσο μεταξύ σοβαρού και αστείου, κανείς ποτέ δεν έμαθε, ούτε από τα επίσημα, ούτε από τα ανεπίσημα χείλη, ούτε καν από τις ίδιες τις εταιρείες-κολοσσούς, που τελευταία πέρασαν και στο επίπεδο του δημόσια αθέμιτου ανταγωνισμού, αν και με ποιες προϋποθέσεις οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, (το αναγκαίο εξάρτημα της κοινωνικής απαίτησης για προσιτή και αδιάκοπη τηλεφωνική επικοινωνία), είναι ασφαλείς ή όχι για τους περιοίκους του χώρου που τοποθετούνται, ή ακόμη ευρύτερα. Ή αν πράγματι προκαλούν σοβαρούς κινδύνους. Και αν δεν προκαλούν κινδύνους, γιατί τις κρύβουν και τις καμουφλάρουν σε δήθεν αθώες καμινάδες; Τι κρύβουν τελικά από τον κόσμο;

Προφανώς σε μια πόλη (και γενικά σε μια Ελλάδα) που η έννοια του καθήκοντος, η εποπτεία, ο έλεγχος και οι εγγυήσεις των αρμόδιων υπηρεσιών, είτε σε πολεοδομίες, είτε σε επιτροπές ενέργειας και παρενέργειας, είτε οπουδήποτε αλλού, καθώς και στα δημοτικά συμβούλια, δεν εμπνέουν πάντα εμπιστοσύνη για την αντικειμενικότητα, ή τον επαγγελματισμό τους, και όπου η δωροδοκία συνιστά... ιδανικό, ιδίως όταν τα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετούνται είναι τεράστια, είναι φυσικό συχνά να δαιμονοποιούνται καταστάσεις και ιδιότητες. Κυρίως όταν αφορούν αόρατες και επομένως ανεξιχνίαστες ιδιότητες, όπως συμβαίνει στις ακτινοβολίες.

Στον αντίποδα όλων αυτών, κανενός αρμοδίου, υπεύθυνου ή ανεύθυνου, συλλογικού ή όχι φορέα, το αυτί δεν ιδρώνει μπροστά στην φημολογούμενη κατακυρίευση των στεγών της Καστοριάς από κεραίες-καμινάδες κινητής τηλεφωνίας, ή από την διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της λίμνης που μετατρέπεται σε λεκάνη τοξικών και δηλητηριωδών φυτοφαρμάκων από τις παραλίμνιες εκτάσεις με τις καταχρηστικές υπερεκμεταλλεύσεις.

Αλλά ούτε καν από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον φημολογείται, άλλος δήμος που βρίσκεται κοντά στην πόλη μέχρι σχετικά πρόσφατα, αντί να απευθύνεται στον βιολογικό καθαρισμό, τροφοδοτούσε τον αρχαίο ποταμό Αλιάκμονα, με το σύνολο των αποβλήτων των εκατοντάδων οικοδομών των οικισμών του. Μετατρέποντάς τον σε ένα τεράστιο βόθρο μήκους χιλιομέτρων που μόλυνε, ρύπαινε, κατέστρεφε. Κι’ όμως η ακτινοβολία του θέματος δεν πούλησε και δεν προκάλεσε τις ευαίσθητες κεραίες της καιροσκοπικής δημοσιότητας.

Γιατί αν γινόταν, όλο και κάποιος δραστήριος δημοτικός σύμβουλος, θα απαιτούσε από τους δημότες, να δώσουν εξηγήσεις για την... άγνοιά τους, σε σχέση με την πορεία των αποβλήτων των σπιτιών τους, αλλά και κάποιος άλλος θα εισηγούνταν και ίσως πετύχαινε να τοποθετηθεί κατά μήκος του Αλιάκμονα, περίφραξη με πασσάλους και πλέγμα, κατάλληλο για ορνιθώνες, σαν κι’ αυτή της λίμνης. Θα μετατρεπόταν έτσι μια ευρύτερη ζώνη σε χώρο εγκλωβισμού πτηνών και ορνίθων.