Σε σχέση με τη διαμαρτυρία και καταγγελία μου που πρόθυμα δημοσίευσες στο προηγούμενο φύλλο στη στήλη «Λόγος και Αντίλογος» με τίτλο "Προσωπικά", νιώθω την υποχρέωση, πρώτον, να σε ευχαριστήσω ειλικρινά για το βήμα που μου παρείχες και την ευκαιρία που μου έδωσες να δημοσιοποιήσω το ιδιαίτερα λεπτό προσωπικό μου θέμα και, δεύτερον, να απαντήσω στα σχόλια που ακολούθησαν το εν λόγω δημοσίευμα.
Κατ' αρχήν, θα ήθελα ανεπιφύλακτα και με κάθε ειλικρίνεια να τονίσω ότι αυτά που κατέθεσα στην επιστολή μου ήταν απλά και μόνο μια μικρογραφία της απίστευτα απαράδεκτης κατάστασης που βίωσα φέτος το καλοκαίρι στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με τα παιδιά μου για την οποία, κατά τη γνώμη μου, επί το πλείστον ευθύνεται η μεροληπτική στάση της δημοσίου λειτουργού που αναφέρω. Τα επί μέρους γεγονότα έγκεινται πραγματικά στη σφαίρα του παραλόγου στα οποία για ευνόητους λόγους δεν θα ήθελα να αναφερθώ.
Σχετικά με τη χώρα που έζησα ξενιτεμένος θέλω να πω πως φυσικά και δεν είναι ο επίγειος παράδεισος ούτε η ιδανική πολιτεία όπου όλα λειτουργούν τέλεια αλλά είναι μια χώρα που αν και μετανάστης με αγκάλιασε και με αποδέχτηκε σαν ισότιμο πολίτη της από την πρώτη στιγμή προσφέροντάς μου μοναδικές ευκαιρίες να σπουδάσω, να εργαστώ, και γενικά να πορευτώ στη ζωή μου αξιοκρατικά και αξιοπρεπώς. Πάνω απ' όλα όμως μου προσέφερε την ανεκτίμιτη αίσθηση του να νιώθω Άνθρωπος ακόμη και όταν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες λίγο πολύ μπόρεσα και βρήκα το δίκιο μου και για αυτό και μόνο της είμαι δια βίου ευγνώμων.
Τώρα, τον παραλληλισμό των σχόλιών μου με τις αντιδράσεις των αλλόφρονων ισλαμιστών για να είμαι ειλικρινής δεν τον πολυκατάλαβα. Εγώ απλώς με τη διαμαρτυρία μου ζητάω απεγνωσμένα από κάποιον σκεπτόμενο και ευσυνείδητο αρμόδιο να επιληφθεί του θέματος των δικαιωμάτων των παιδιών μου, να τα προστατέψει όπως ορίζει ο νόμος, και τίποτα παραπάνω. Κατά τ' άλλα, για το πως λειτουργεί το σύστημα της πατρίδας μας νομίζω ότι είναι σε όλους μας γνωστό και δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Και να μου επιτραπεί να έχω ιδίαν άποψιν επί του θέματος διότι στα λίγα χρόνια που έζησα στην Ελλάδα ως επαναπατριζόμενος βίωσα προσωπικά και ιδίως μέσα στους [….] κύκλους ατελείωτο ρουσφετολόι και φτηνό ξεπούλημα τα οποία όταν δεν τά 'χεις συνηθίσει σου κάθονται πάρα πολύ βαριά.
Και εδώ είναι που προκύπτει τελικά η ανάγκη του κάθε απόδημου σε δύσκολες στιγμές, όπως η δική μου π.χ., να νιώσει την έμπρακτη στήριξη της πατρίδας προς αυτόν ως απόδειξη αναγνώρισης απέναντί του για τα όσα έχει προσφέρει σ' αυτόν τον τόπο. Χρειάζεται στ' αλήθεια να εξηγήσω το ρόλο που έπαιξε ο απόδημος ελληνισμός στην ανάπτυξη της πατρίδας μας μέσα στους αιώνες; Από προσωπικής μου εμπειρίας δηλώνω σθεναρά και απερίφραστα πως ο κάθε απόδημος είναι για την Ελλάδα ένας μάχιμος στρατιώτης της πρώτης γραμμής σε διαρκή θητεία. Και επειδή ο πόνος της ξενιτιάς είναι πάρα πολύ, μα πάρα πολύ βαρύς ας κάνει τέλος πάντων και αυτή η πατρίδα κάτι απλό για να του τον απαλύνει. Και θα κλείσω με ένα δημώδες το νόημα του οποίου μόνο όποιος ξενιτεύτηκε μπορεί πραγματικά να νιώσει και να δακρύσει.
ο θάνατος κι η ξενιτιά, η φτώχια κι η ορφάνια
τα τέσσερα τα ζύγιασαν, βαρύτερα ειν' τα ξένα.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Με πολύ εκτίμηση,
Γ.Α.Ρ.
Νέα Υόρκη ΗΠΑ
Σχετικό κείμενο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.