21.1.13

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Η εκκένωση των νήσων

 και η εκκένωση του πολιτικού άγους



ΟΔΟΣ 18.10.2012 | 662

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η σχέση ανάμεσα στο δανειστή και το δανειζόμενο είναι σχέση εξάρτησης. Αν και βεβαίως πάντοτε υπάρχει μια σύμβαση ανάμεσα τους, στην ουσία οι όροι επιβάλλονται πάντοτε από τον ισχυρό συμβαλλόμενο, το δανειστή. Η σύμβαση δανείου αποτελεί οπλοστάσιο αλλά και πρόσχημα νομιμοποίησης μιας κατευθυνόμενης συναλλαγής, που καταρτίστηκε για να προστατεύει μόνον και πάντοτε τα συμφέροντα της μιας πλευράς - πέρα από τα όσα ευχολογικά αναφέρει το δίκαιο για τις αμφοτεροβαρείς συμβάσεις.
Εξίσου ξεκάθαρο είναι επίσης το ότι όταν ο δανειζόμενος αδυνατεί επί μακρόν να ανταποκριθεί στους επαχθείς όρους, η σύμβαση θα αποτελέσει το όπλο του δανειστή που θα χρησιμοποιηθεί με σκοπό τη διασφάλιση της οφειλής. Στην πράξη θα εκπλειστηριαστεί το συνήθως εκ των προτέρων ενυπόθηκο ακίνητο, και στη συνέχεια επειδή συνήθως το εκπλειστηρίασμα δε θα επαρκέσει για την ικανοποίηση του δανειστή, η εκπλειστηρίαση θα επεκταθεί και σε οποιοδήποτε άλλο ακίνητο του δανειολήπτη ή των εγγυητών του. Αυτό το τελευταίο βεβαίως το αγνοεί η πλειοψηφία των δανειζομένων – αν και σύντομα, με τη σαθρή πορεία των οικονομικών του συνόλου των πολιτών της χώρας, οι περισσότεροι θα το αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο.

Σε όλα τα παραπάνω βεβαίως υπάρχει ο αντίλογος ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι δανειζόμενοι οδηγήθηκαν οικεία βουλήσει στο δανειστή, χωρίς να τους εξαναγκάζει κανείς να το πράξουν. Διότι ασφαλώς θα μπορούσαν να αποδεχτούν την προοπτική της μη απόκτησης ιδιόκτητης κατοικίας, ζώντας σε ενοικιαζόμενα ακίνητα, τα μισθώματα των οποίων θα παρακολουθούσαν αυξομει- ούμενα την πορεία της οικονομίας και της αγοράς – καλή ή κακή.
Ακόμη, σε όλα τα παραπάνω πρέπει να σημειωθεί πως, θεωρητικά τουλάχιστον, υπήρχαν και υπάρχουν εποπτικές αρχές, που λειτουργώντας αντικειμενικά, θα επενέβαιναν όταν οι δανειακοί όροι ήταν κατάφορα άδικοι σε βάρος του δανειζόμενου. Αυτά βέβαια σε μια εποχή που στα Πανεπιστήμια διδασκόταν ακόμη συνταγματικό και όχι αντισυνταγματικό δίκαιο, και εργατικό και όχι αντεργατικό δίκαιο, από καθηγητές που μετέπειτα μεσουράνησαν στα πολιτικά δρώμενα, εφαρμόζοντας τα ακριβώς αντίθετα από τα διδασκόμενα.

Σε παράλληλο επίπεδο κινείται και ο δανεισμός μιας χώρας, προκειμένου να καλύψει αυτή τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της – που ομολογουμένως σκόπιμο θα ήταν είτε να μην υπάρχουν, είτε να είναι ελαχιστοποιημένα. Μόνο που στην περίπτωση της Ελλάδας, στην παρούσα συγκυρία, η ορθόδοξη πορεία των πραγμάτων έχει ανατραπεί. Αποκλεισμένη από τις αγορές, η «μεγάλη δανειολήπτις της Ευρώπης» υποχρεώθηκε σε δανεισμό από τους εταίρους της, με όρους όμως όχι αλληλεγγύης, αλλά ωμής κερδοσκοπίας του δανειστή από την εξάντληση του δανειζόμενου. Σαν ας πούμε, να δανείζονται μεταξύ τους τα μέλη μιας οικογένειας και εν τέλει ο δανεισμός να οδηγεί στην οικονομική εξόντωση κάποιων από αυτά προς όφελος των υπολοίπων.
Προσωπικά θεωρώ ως αξίωμα το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί ένωση ισοτίμων κρατών, αλλά ένα μηχανισμό κρατικής επιβολής και εξάρτησης υπό το απατηλό πέπλο της αλληλεγγύης.

Όλα τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά. Γνωστό είναι επίσης, μια και το ζουν οι πολίτες «στο πετσί τους», πως ούτε όριο έχουν οι αξιώσεις των δανειστών, ούτε από ηθική χαρακτηρίζονται.
Ορατό εξόφθαλμα είναι ακόμη το ότι και η ενδοτικότητα των ελλαδιτών κυβερνητικών δεν γνωρίζει ούτε όριο, ούτε κόκκινες γραμμές. Είναι a priori διατεθειμένοι να αποδεχτούν την οποιαδήποτε αξίωση των δανειστών, πάντοτε σε βάρος των πολιτών και των εθνικών συμφερόντων της χώρας. Σκοπούμενο της πολιτείας τους δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδας ή του λαού της, αλλά η διαιώνιση της εξουσίας των ολίγων.
Ετούτοι εδώ οι δικοί μας είναι βεβαίως αιρετοί – αλλά με ημερομηνία λήξεως, που ήδη παρήλθε. Σαν τα ληγμένα τρόφιμα, που ως όμοιοι τους, προσπαθούν με ξετσιπωσιά να μας «πλασάρουν». Οι ελλαδίτες κυβερνητικοί είναι κάτι σαν προϊόν υποκλοπής. Υποκλοπής της λαϊκής ψήφου, δια της μεθόδου της μαγγανείας, της εξαπάτησης δηλαδή ενός λαού μέσω της αφειδούς παροχής ψευδών υποσχέσεων και φρούδων ελπίδων.

Ήμουν συνεπώς προετοιμασμένος για οποιοδήποτε σκληρό μέτρο. Τα περισσότερα από τα ληφθέντα τα ανέμενα, έχοντας τα προβλέψει – αν και ήξερα επίσης ότι δε θα οδηγούσαν πουθενά αλλού, εκτός από τη διαιώνιση του προβλήματος, επί τα χείρω. Όμως εντούτοις, όλα τα ως σήμερα ληφθέντα μέτρα καλύπτονταν από ένα μανδύα προσχηματικής λογικής, για τον κατευνασμό των αντανακλαστικών όσων από τους πολίτες έχουν ακόμη αντοχή και αντιδρούν.
Έκπληκτος λοιπόν άκουσα από το ραδιόφωνο την πληροφορία ότι οι δανειστές προτείνουν την εκκένωση των ελληνικών νήσων με ολιγάριθμο πληθυσμό, προκειμένου έτσι να εξοικονομηθούν πόροι. Δεν μπορούσα να πιστέψω τα όσα άκουγα. Όχι, έμοιαζε χυδαίο και τραγικό «αστείο» - αλλά δεν ήταν. Θα τρίζουν ασφαλώς τα ιερά κόκκαλα των Ελλήνων αγωνιστών που τα απελευθέρωσαν. Διότι όσο και αν διαψεύστηκε επισήμως, είναι δεδομένο ότι ετέθη ως θέμα προς διερεύνηση ενδεχομένως, στη φάση αυτή, της ψυχολογίας και των αντιδράσεων των πολιτών. Και θεωρώ επίσης ότι θα τεθεί εκ νέου σε εύθετο – και σύντομο χρόνο. Όπως αναλογικά, μπορούν να τεθούν προς συζήτηση κι αλλά παρόμοια: η εκκένωση ορεινών οικισμών – όπως τότε στον Εμφύλιο, διότι σε εμφύλιο οδηγούμεθα, ή ακόμη και η διακοπή λειτουργίας ιδρυμάτων χρονίως πασχόντων, ή η παύση θεραπείας ανιάτων νοσημάτων. Στη δεκαετία του 1950 και παλιότερα, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πέθαιναν αβοήθητοι. Διότι θα καταλήξουμε, φοβούμαι, στην ολική ανυπαρξία του κράτους σε χώρους που έτσι κι αλλιώς το κράτος αυτό υπολείπεται και υπολειτουργεί. Και εκεί ακριβώς προσπαθούν να μας οδηγήσουν – αν δεν το έχουν ήδη πετύχει. Και θα το πετύχουν σίγουρα, όσο ο λαός αυτός σιωπά.

Δε θα μας σώσει ετούτη η κυβέρνηση. Δε θα μας σώσει γιατί δε διαφέρει από την προηγούμενη. Παραλλαγή προσώπων, τα ίδια κουστούμια, που απλώς ξεσκονίστηκαν, οι ίδιες δοκιμασμένες κι αποτυχημένες πρακτικές…
Ευκταίο και ζητούμενο για τη σωτηρία της χώρας δεν είναι η εκκένωση των νησιών της άγονης γραμμής, αλλά ο καθαρισμός του πολιτικού άγους, μέσα από την καθολική έξωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας – των πολιτικάντηδων, που μέχρι τώρα τη διακυβέρνησαν, και είναι υπεύθυνοι τόσο για την πορεία της μέχρις εδώ, όσο και κυρίως για τους χειρισμούς τους κατά την τελευταία τριετία, χειρισμούς οι οποίοι εξευτελίζουν την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου έθνους…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Οκτωβρίου 2012 αρ. φύλλου 662


3 σχόλια:

  1. ... και η ανάδειξη ενός νέου ηγετικού σχήματος, φρέσκου, καθαρού και ευφυούς, που θα συσπειρώσει, θα εμπνεύσει και θα εργαστεί με πάθος και σύνεση.
    Πολύ καλό άρθρό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος22/1/13

    ΕΔΩ ΤΑ ΦΡΕΣΚΑ (;)
    ΔΙΑΛΕΧΤΕ !!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εξυπνάκιας, κάπως, ο ανώνυμος, αλλά έχει και κάτι ευφυές το σχόλιο. Άντε να το δεχτούμε ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ