ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου

Οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου! Οπωσδήποτε το σημαντικότερο γεγονός του καλοκαιριού που πέρασε (2012). Οι επόμενοι μετά τέσσερα χρόνια, το 2016, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Να… είμαστε καλά!
Βέβαια αν κάποιος θέλει να αναφερθεί στους τελευταίους αυτούς, του Λονδίνου, θα έχει πολλά να γράψει. Ενδιαφέροντα και λιγότερο ή καθόλου ενδιαφέροντα.
Εγώ προκαλούμαι να γράψω και να αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις που άγγιξαν σημαντικά το πατριωτικό μου φιλότιμο σαν…. Καστοριανό (είμαι από την Κορησό, κομμάτι πλέον του Δήμου Καστοριάς, αλλά έχω ζήσει διάφορες όχι καλές περιόδους σ’ αυτήν στα νειάτα μου).
Πρώτα όμως θέλω να περιλάβω και να βγάλω το άχτι μου στον…. (να μη πω αυτό που μου έρχεται) αθεόφοβο Ζακ Ρογκ, τον ήδη Πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ). Έγινε Πρόεδρος τις παραμονές των δικών μας (της Αθήνας) Ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Ξέχασε ο…. αθεόφοβος το «Εφκαριστούμε Ελλάντα, εκφκαριστούμε Ellines». Αλλά και τη δήλωση του προηγούμενου Προέδρου του Ισπανού Αντώνιο Σάμαρακ ότι «οι Ολυμπιακοί της Αθήνας ήσαν οι καλύτεροι που είχαν γίνει μέχρι τότε!
Και πράγματι δεν υστερούσαν.. από εκείνους του Σύδνεϋ του 2000 που ήσαν καλοί όπως και από εκείνους του Πεκίνου του 2008 που επίσης ήσαν πολύ καλοί.
Οι Κινέζοι τραγούδησαν τον Ολυμπιακό ύμνο (η χορωδία του) στα ελληνικά τιμώντας την χώρα προέλευσης των. Κατά την άποψη πολλών ήσαν καλύτεροι (οι Ελληνικοί) από αυτούς του Λονδίνου (οι τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων).

Οι Άγγλοι ήσαν θα έλεγα υπερφίαλοι.
Τι έκανε ο απαράδεκτος Ζαγκ Ρογκ και τον βρίζω;
Πρώτον: αναφερόμενος στους επίσης καλούς τελευταίους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες ανάφερε εκείνους του Σύδνεϋ και του Πεκίνου, υπερπηδώντας εκείνους της Αθήνας. Και ακόμη δήλωνε ανερυθρίαστα πως: «οι Ολυμπιακοί αγώνες επέστρεψαν στο σπίτι τους» δηλαδή στο Λονδίνο από που και ως… που; μήπως επειδή έγιναν εκεί οι πρώτοι μεταπολεμικοί; Τι εννοούσε ο άθλιος και τι επιδιώκει; Δηλαδή να απαληφθεί σιγά-σιγά η προέλευσή τους; Να ξεχαστεί η Ελλάδα;
Ήταν μια μικροπρέπεια, άνευ προηγουμένου, για ένα επικεφαλής επιτροπής ενός τόσο σημαντικού παγκόσμιου γεγονότος που έχει την ευθύνη οργάνωσης αυτών των αγώνων που απασχολούν θα έλεγα αναστατώνουν ευχάριστα τους λαούς όλης της Υφηλίου!
Στο σημείο αυτό έχω να κάνω μια διαπίστωση για ένα γεγονός που πάντα υποστήριζα στα γραφόμενά μου, από πολύ παλιά. Πως οι λαοί της Υφηλίου, η ζωή τους προχωρεί αργά αλλά σταθερά προς το καλύτερο (και των πιο κατατρεγμένων).
Η διαπίστωση! Θέλησα, στην έναρξη, να παρακολουθήσω την παρέλαση των σημαιών, δηλαδή των κρατών, έστω και με βία να έμενα αργά.
Το μετάνοιωσα αλλά επέμενα μια που το άρχισα. Έχασα τον λογαριασμό στο μέτρημα, αμέτρητα, εκατοντάδες πολλές, τα κράτη.
Πέρασαν και κράτη, όπως οι παρουσιαστές ανάφερναν και τους κατοίκους τους, κυρίως των μικρών, και με μερικές χιλιάδες κατοίκους.

Πέρα από τη γραφικότητα των ενδυμασιών της κάθε ομάδας, το συμπέρασμα που βγαίνει από το γεγονός αυτό είναι πως, όπως ελπίζω, να μη υπάρχει λαός, έθνος υπόδουλο σε άλλο έθνος.
Εδώ να σημειώσω τις περιπτώσεις εξαιρέσεων, του Κουρδικού λαού, μοιρασμένου υπόδουλου σε τρία άλλα έθνη (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ), γιατί έτσι το θέλησαν οι μεγάλοι των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Να αναφέρω και την Τσετσενία που αναστατώνει κάθε τόσο τους Ρώσους με… εθνικά εγκλήματα!
Βέβαια δεν μπορούσε να είναι γνωστά τα καθεστώτα κάτω από τα οποία ζουν: Βασιλείες, δικτατορίες, δημοκρατίες κατ’ όνομα ή πραγματικές. Κάποια στιγμή πιστεύω πως θα κυριαρχήσουν τα δημοκρατικά καθεστώτα παντού. Βοηθάει σ’ αυτό και η πρόοδος της τεχνολογίας, η τηλεόραση, τα κινητά τηλέφωνα με τις τρομερές δυνατότητές τους κ.ά. αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα που δίδαξε πρώτη την Δημοκρατία!
Να επανέλθουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στις μικρότητες του Ζαν Ρογκ δεν υπήρξε επίσημη αντίδραση. Κάποια λίγα λόγια στις εφημερίδες.
Βέβαια δεν είναι δυνατόν να αποκόπτουν από την… γενέτειρα τους την Ολυμπία
Αλλά είναι μια ένδειξη πως οι μικρότητες, τα συμφέροντα, τα… γλειψίματα δεν λείπουν, και από τα υψηλότατα επίπεδα στον κόσμο μας!   

Η χώρα μας, η εμφάνισή μας (των αθλητών) ήταν από τις χειρότερες. Δείξαμε και εκεί την δύσκολη περίοδο (οικονομική) που περνάμε.
Ήταν θα έλεγα και αναπότρεπτο.
Αλλά και αυτό το ντόπιγκ (χρήση απαγορευμένων ουσιών) γιατί δεν το αποφεύγουν οι πρωταθλητές μας! Αφού βλέπουν ότι πιάνονται και χάνουν και αυτοί την δόξα τους, αλλά και την χώρα βλάπτουν.
Ευτυχώς πήραμε δύο χάλκινα μετάλια (τρίτες θέσεις) και βρισκόμαστε στην μακρόσυρτη κατάσταση με τις χώρες που πήραν μετάλλια (Χρυσά, αργυρά, χάλκινα).
Να συγχαρούμε τον γενναίο Ηλιάδη για το ένα μετάλλιο και να ζητωκραυγάσουμε για τις λεβεντοκόρες Χριστίνα Γιαζιτζίδου και την Αλεξάνδρα Τσιάβου που δόξασαν την Καστοριά η πρώτη και την Ηγουμενίτσα η δεύτερη. Πάλεψαν γενναία με τις αντιπρόσωπες της πολυπληθέστερης χώρας της γης τις Κινέζες (1,5 δισεκατομμυρίου κόσμου) και έχασαν για μια κουπιά όπως είπε η Τσιάβου την δεύτερη θέση.
Θα επανέλθουμε σ’ αυτές (στη Χριστίνα μας).

Για την Ελλάδα ρε γ...  Φώναξε, βροντοφώναξε στην Βαρκελώνη το 1996 η σπουδαία Βούλα Πατουλίδου όταν της έδειξαν πως ήρθε πρώτη (δηλαδή Χρυσό) στην κούρσα των 100 μετ’ εμποδίων!
Και έγινε είδωλο στον ελληνικό λαό που όμως έκανε το επιφώνημα της σύνθημα και.. βατό στην καθημερινότητά μας παρά την ύπαρξη σ’ αυτό εκείνο το γ….
Κοντά της και ο Πύρρος Δήμας που στην συνέχεια μας γέμιζαν από περηφάνια με τα πολλά μετάλλια: Χρυσά, αργυρά, χάλκινα, και από άλλους αξιόλογους αθλητές μας….
Θεωρώ μεγάλη υπόθεση την δυνατότητα προσφοράς στην πατρίδα, με οποιαδήποτε τρόπο και κόστος!
Θεωρώ «θείο δώρο» την όποια ευκαιρία για μια τέτοια προσφορά, που βέβαια είναι δύσκολο να παρουσιαστεί και ασφαλώς η πραγματοποίησή της.

Οι Έλληνες, αλλά και κάθε λαός, έχουμε δείξει πολλές φορές στην μακριά ιστορία μας, πως και τη ζωή μας, δηλαδή το πολυτιμότερο αγαθό, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε για την πατρίδα!
Θυμάμαι μικρός το ’40, έχω έντονη την εικόνα, των στρατιωτών που με το «χαμόγελο στα χείλη», όπως το τραγούδησε η εθνική μας τραγουδίστρια η Σοφία Βέμπο, πεζοπορώντας από το Αμύνταιο όπου κατέβαιναν από τα τραίνα, περνούσαν από την Κορησό με προορισμό την Αλβανία, με….τραγούδια! Σαν να πήγαιναν σε γάμο!
Ταξίδι που μπορούσε με πολλές πιθανότητες να είναι χωρίς γυρισμό η σακάτης!
Όλοι οι Έλληνες, πιστεύω, θα θέλαμε να έχουμε μια τέτοια ευκαιρία.

Βέβαια σε καιρό ειρήνης περίπτωση ευκαιρίας με κίνδυνο απώλειας ζωής δεν υπάρχει. Αλλά δίδονται άλλες ευκαιρίες σε ειρηνικούς τομείς. Επιστημονικούς, καλλιτεχνικούς κ.ά. που τα επιτεύγματα προσώπων ή ομάδων ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας, με θετικό αντίκτυπο γι’ αυτήν από τις ενέργειες, επιτυχίες τους (π.χ. τεστ Παπανικολάου, Θεοδωράκης, Καβάφης ποίηση, Ωνάσης κ.ά.).
Και παλαιότερα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην εξωτερίκευση καλής φήμης για μια χώρα, εκτός των συνόρων της, αλλά κύρια τα τελευταία χρόνια με τα απίθανα επιτεύγματα της τεχνολογίας στον τομέα της επικοινωνίας, στην μεταφορά των ειδήσεων και κύρια στην μεταφορά και εικόνας με την τηλεόραση, και τη κορωνίδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο αθλητισμός!
Βέβαια με… βασιλιά των «σπορ» (δηλαδή των αθλημάτων) το Φουτ-Μπολ (ποδόσφαιρο) και μας επιβάλλονται και ανάλογοι όροι: Μπάσκετ, φάουλ. Μπέναλντυ, κόουτς, (και δεν συμμαζεύεται).
Ποιος δεν γνωρίζει το αργεντίνο ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα με τα 31 εκατομμύρια το χρόνο αμοιβή ή τον Πορτογάλο Ρονάλντο με τα 27 εκ. και των 350.000 κουρσάρα του!
Βέβαια απαράδεκτοι εξωφρενισμοί, που οι κοινωνίες οι σημερινές τις αποδέχονται παρά την όλο και περισσότερο επεκτεινόμενη φτώχεια και στους θεωρούμενους αναπτυγμένους λαούς της Γης.
Τέλος πάντων…

Μετά το ποδόσφαιρο, αυτό το…. κλωτσοσκούφι, όπως με διάθεση υποβάθμισης χαρακτηρίζονταν από το λαό μας παλαιότερα, οι καινούργιες συνθήκες ανάδειξαν και το... Μπάσκετ (καλαθοσφαίρηση).
Το άθλημα αυτό ξεκίνησε και αναπτύχθηκε στην Αμερική δηλαδή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην χώρα αυτή, όπου πρώτα ανέβηκε πολύ το βιοτικό επίπεδο του λαού, λόγω των πολλών και πλούσιων στοιχείων της φύσης, που με την εκμετάλλευσή τους παρουσιάστηκε έντονη οικονομική ανάπτυξη.
Εκεί, λόγω της ευημερίας που κυριάρχησε ξεπήδησε μια κατηγορία ανθρώπων… θα έλεγα υποτιμημένη, ή παρεξηγημένη λόγω μιας σωματικής από τη φύση ιδιότητας (μπόι, ύψος). Όμως βρήκε την ευκαιρία να ξεπεράσει το… μειονέκτημα να βγει στο προσκήνιο και να δοξάζεται πλουτίζοντας.

Πριν κάποιες δεκαετίες, όχι πολλές, το βιοτικό επίπεδο στη χώρα μας, ήταν πολύ χαμηλό. Ανάλογη ήταν και η ζωή των Ελλήνων, που όμως είχε σαν αποτέλεσμα ανάλογη σωματική διάπλασή τους.
Ύψη σαν τον Φασούλα ήταν σπανιότατο φαινόμενο και στόχος πειράγματος: «Ρε Γιάννη, τι αέρας φυσάει εκεί πάνω;» ή «κατέβα ρε να φάμε» κ.ά.
Και οι μαμάδες τους αν έκαναν καμιά ζημιά τους μάλωναν λέγοντας τους «εσένα σου έδωσε ο Θεό μπόι, αλλά μυαλό κουκούτσι».
Όμως είναι γεγονός πως ήσαν καλόκαρδοι και δέχονταν τα πειράγματα χωρίς θυμό και με χαμόγελο! Ακόμη εκείνο το τούρκικο: «Ουζούν αντάν Αχμάκογλου» αν και πειράκτιτο γι’ αυτούς, δεν γνωρίζω τι ακριβώς σήμαινε. Το δέχονταν στωϊκά!
Η αφεντιά μου, με το 1,73 μου, με λίγο φαντασία και αρκετό θράσος ήθελε να… λέγεται…. Ψηλός κάποιες φορές!
Πάντως από το 1,75 και πάνω ήσαν ψηλοί και βέβαια πάνω από το 1,80, ήσαν πολύ ψηλοί… ντερέκια.
Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη, κύρια πριν την πτώση της ΕΣΣΔ το 1990, έρχονταν αμερικανικά πολεμικά πλοία και κατά κανόνα έβγαινε η ομάδα μπάσκετ, του πλοίου να παίξει με τις Θεσσαλονικιώτικες, ΧΑΝΘ, ΑΡΗ, ΠΑΟΚ, που υπήρχαν. Μέναμε έκθαμβοι, που όλοι οι παίκτες ήσαν πάνω από 1,80 και καμιά φορά υπήρχε περίπτωση παίκτη με πάνω από 2 μ.
Όλα αυτά έως ότου ήρθε και στην χώρα μας η ευημερία και κυριάρχησε δίπλα στο ποδόσφαιρο και η καλαθοσφαίριση (το μπάσκετ).
Τα μεγάλα μπόϊα (ύψη) έγιναν κανονικό φαινόμενο, ευπρόσδεκτο και η υπόληψη προς αυτά (τα ντερέκια) καθιερώθηκε και έφθασε στα… ύψη τους. Όπως και τα οφέλη που ακολούθησαν.
Το 1,80, πλέον δεν λέει τίποτε είναι το.. μέτριο. Ο Σπανούλης του Ολυμπιακού, που επανήλθε στην Εθνική ομάδα (φαντάζομαι ύστερα από ωριμότερη σκέψη, και μπράβο του) που φαντάζει σαν κοντούλης κάνοντας θαύματα ανάμεσα στα άλλα…. Ντερέκια, είναι μόλις 1,93.
Τώρα πλέον κάτω από τα δύο μέτρα δεν βρίσκει θέση παίκτης στο μπάσκετ, παρά μόνο για την θέση του play maker, δηλαδή αυτόν που φτιάχνει το παιχνίδι, δηλαδή αυτόν που τρελαίνει τους αντιπάλους τρέχοντας εδώ και εκεί, ώσπου να βρει ψηλό σε κατάλληλη θέση και στείλει την μπάλα στο καλάθι...

Είχε και έχει η Καστοριά ένα τέτοιο διαμάντι που από την Καστοριά στον Ηρακλή, και από εκεί προσγειώθηκε σε μεγάλη ομάδα του κέντρου (Αθήνα).
Βέβαια στη μεγάλη ομάδα θριαμβεύει, συντελώντας στην διάκρισή της. Και ασφαλώς, όπως έχει πλέον διαμορφωθεί τα πράγματα δεν είναι παρεξηγήσιμο, θα αμείβεται πάρα πολύ καλά.
Μας κολάκευε βέβαια πως ένας νεαρός συμπατριώτης ακούγεται να διακρίνεται σε μια μεγάλη επαγγελματική ομάδα.
Όμως μας έκανε περήφανους για την συμμετοχή αλά και ουσιαστική και αποτελεσματική απόδοσή του στην Εθνική ομάδα της χώρας.
Εκείνο το τρίποντο των τελευταίων δευτερολέπτων στον αγώνα (τελικό) με τη Γαλλία για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έδωσε τη νίκη κατά της Γαλλίας αλλά και την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Ευρώπης από τη χώρα μας, θα μείνει στην ιστορία του αγωνίσματος, και θα τον θυμίζει!

Ως εδώ!! Το διαμάντι μας θεώρησε πως αρκετά έδωσε στην χώρα στην Ελλάδα και περιορίστηκε στην ομάδα του, που βέβαια θα του εξασφαλίζει την παχυλή αποζημίωση.
Ενώ η Εθνικήτι δίδει: ψιχία και δόξα.
Τι να την κάνεις την δόξα; Ενώ το χρήμα….
Το καινούργιο στην περίπτωση είναι πως με την πράξη του, θέτει εν αμφιβόλω την σοφία του σοφού γνωμικού: «Πολλοί το χρήμα εμίσησαν την δόξαν ουδείς».
Ας θεωρήσουμε πως αποτελεί απλώς μια εξαίρεση στο σοφό κατά τα άλλα γνωμικό, σε παγκόσμια κλίμακα!
Παλαιότερα, δεν μπορώ να θυμηθώ ημερομηνία, η ΟΔΟΣ με την αυστηρότητα και σοβορότητα που την διακρίνει σχολίασε θα έλεγα επιτιμητικά, για μια «χειρονομία» για ένα «φτούσου», που απηύθυνε σε ένα παίκτη του Ολυμπιακού ο δικός μας, προηγουμένως κάτι του είπε ο... βάζελος που δεν δημοσιοποιήθηκε.
Ασφαλώς θα ήταν κάποια βρισιά, που δεν γράφονταν!
Έσπευσα να τον υπερασπιστώ γράφοντας μεταξύ άλλων, πως στον αγώνα που γινόταν στο γήπεδο της άλλης ομάδας και νικούσε η ομάδα του παίκτη μας, αν αντί του «ήπιου» «φτούσου» έδινε μια ανδροπρεπή μπουνιά σε απάντηση της βρισιάς, θα γινόταν χαμός και θα θρηνούνταν θύματα από τον.. ευγενή κόσμο αυτών των ομάδων.
Η ΟΔΟΣ δεν δίστασε να δημοσιεύσει, όπως είναι η αρχή της, αυτήν την επιστολή μου.

Με αυτούς τους ολυμπιακούς αγώνες, είναι δεδομένο, πως από τα διάφορα πολλά αθλήματα την μεγαλύτερη θεαματικότητα είχαν οι αγώνες της καλαθοσφαίρισης ή όπως το ξέρουμε το μπάσκετ!
Η Ελλάδα πρωταγωνίστρια στο άθλημα αυτό, σε παγκόσμια κλίμακα ήταν απούσα. Πριν μερικά χρόνια είχε έρθει δεύτερη σε παγκόσμιο πρωτάθλημα νικώντας τους Αμερικανούς στον ημιτελικό, ενώ στον τελικό νικήθηκε από, τον κακό δαίμονά της, την ισπανική ομάδα. Αποκλείστηκε η ομάδα μας στον τελευταίο προκριματικό αγώνα από την Νιγηρία με μισό καλάθι διαφορά. Παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των παικτών και κύρια του Σπανούλη. Κατ’ εμέ η ήττα που ήταν και αποκλεισμός οφείλονταν στην απειρία ή αδυναμία του προπονητή (ή Κόουτς) να καθοδηγήσει σωστά τους παίκτες στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Αν όμως ήταν παρόν το δικό μας αστέρι, διαμάντι, η νίκη θα ήταν δική μας και μάλιστα στα εύκολα και η Ελλάα και οι παίκτες της θα δοξάζονταν στην διάρκεια των αγώνων σε παγκόσμια κλίμακα, διεκδικώντας με πολλές πιθανότητες και την Τρίτη θέση. Αφήνω την πρώτη στους Αμερικανούς και την δεύτερη στους Ισπανούς.
Θα κλείσω το επεισόδιο αυτό με την τελευταία δήλωση του λεβέντη Σπανούλη, που αποδεικνύεται πως και μπόι, αλλά και μυαλό έχει: «πως θα είναι στην διάθεση των αρμοδίων, όσο θα μπορεί, και κρίνουν αυτοί πως είναι απαραίτητος στην Εθνική ομάδα». Βέβαια του αξίζουν τα εύγε μας.

Τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, οι Έλληνες δεν θα θέλουν να θυμούνται και οπωσδήποτε θα τους ξεχάσουν γρήγορα. Θα βοηθήσει σ’ αυτό και η τόσο δύσκολη οικονομική κατάσταση. Εξαίρεση θα αποτελέσουν οι Καστοριανοί (και οι Ηγουμενιτσιώτες) που χάρη στην λεβεντοκόρη Χριστίνα Γιαζιτζίδου ακούστηκε το όνομα της Καστοριάς, στα… πέρατα του κόσμου.
Σκέφθηκα, αλλά δεν το έκανα, να πρότεινα στο Δήμαρχο, που επιδιώκει την προβολή της Καστοριάς, με διάφορους τρόπους, η υποδοχή της Χριστίνας, που θα ήταν εντυπωσιακή όπως της άξιζε, να γινόταν με φόντο ένα κομμάτι μισογκρεμισμένου «τείχους» που υπάρχει κοντά στο Δημαρχείο, που θα θύμιζε το αρχαίο έθιμο να γκρεμίζει η πόλη, που δέχονταν Ολυμπιονίκη πολίτη της, ένα μέρος του τείχους της πόλης. Θεωρούνταν ένδειξη πως η πόλη που διαθέτει Ολυμπιονίκες δεν φοβάται τους εχθρούς.
Πάντως θέλω να πιστεύω πως θα της έγινε λαμπρότατη υποδοχή, όπως της αξίζει. Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην Χριστίνα Γιαζιτζίδου (και στην σύντροφό της) Αλεξάνδρα Τσιάβου και την ευχαριστούμε από καρδιάς για τις χαρές που μας δίνουν οι νίκες τους και διαφημίζουν την πόλη της Καστοριάς με ένα τρόπο λεβέντικο και μακριά από…. οικονομικά τερτίπια. Είμαστε πλέον όλοι (μέσα και έξω) οι Καστοριανοί, Γιαζιτζιδικοί.
Εύγε Χριστίνα!